Oh brr.
De stagezoektocht is nog niet ten einde. Inmiddels ben ik aan het contacten met een praktijk - en na mijn contacten is nu de begeleider van de uni aan de beurt. Punt één is: kunnen ze overeenstemming bereiken met alle eisen? Punt twee: zien ze mij wel zitten? Nogmaals brr, want ik word hier echt best wel onzeker van.
Onzekerheid vind ik een stom iets. Vandaag ben ik weer aan het werk bij m'n vrijwilligerswerk. Normaal doe ik wel wat klusjes, maar nu is er gewoon niet zo heel veel te doen, dus ik breng m'n tijd een beetje in ledigheid door. (Niet erg voor een keer). Maar goed. Onzekerheid. Ik denk steeds dat ik niet onzeker mag zijn - want o, faal! Maar vandaag zei een therapeute dat je daardoor juist onzeker wordt en dat iedereen onzeker is.
Dat vind ik helpend. Vooral het gedeelte dat het prima is om je op een bepaalde manier te voelen. Een les voor mij. Misschien één die anderen ook helpt.
Het zou echt ellendig zijn als je je niet onzeker zou mogen voelen. Alle gevoelens zijn er om gevoeld te worden. En de zoektocht naar een stage.... arrgghh, ik zoek al anderhalf jaar. Er is weinig en bij de meeste functies word ik afgewezen omdat ik niet genoeg uren kan werken. Ik ben de wanhoop nabij, maar als het goed is heeft mijn bemiddelaar er nog wel vertrouwen in.
BeantwoordenVerwijderen