Ik probeer het. Echt.
Positiever naar de wereld kijken, bedoel ik. Denken dat er veel mooie dingen zijn (en die zijn er ook). Maar soms heb ik wel momentjes dat ik iets even heel jammer vind. Zo ook deze winter. Je maakt er meestal niet echt vrienden mee als je zegt dat je sneeuw en ijs helemaal geweldig vindt. ("Je bent gek!"). Toch vind ik dat. Met zelfmedelijden maak je meestal ook geen vrienden. Maar stel je voor: ik zit de hele zomer te verlangen naar een koude winter en ijs (schaatsen!!) en sneeuw (sneeuwpoppen, wandelingen met dat geruis langs je oren!!). Het wordt winter, het komt dichterbij. Het waait en het regent, maar dat hoort erbij. Het blijft waaien en regenen (o ja, de zon schijnt ook, maar dan is het niet koud). Ze zeggen zelfs even dat het gaat vriezen. Een halve dag ofzo. Want ineens besloten ze toch dat die voorspelling fout was - en het weer was het daar hartgrondig mee eens. Even ging het wel vriezen, in Groningen. Da's ver. En nog steeds waait en regent het. Bij de plaatselijke ijsbaan staan bordjes: Schaatsen afgelast! Maak nu uw rondvaart.
En nu denk ik maar: mensen zijn ook weleens depressief. Het weer mag toch óók wel een keer?
(Ja, laat ik empathie voor het weer kweken. Misschien verdwijnt m'n chagrijnigheid dan).
Laat het dan ook maar lente worden!
Je wist het vast al, maar ik ben helemaal happy met dit weer!
BeantwoordenVerwijderen