Onzekerheid.

Oh brr.

De stagezoektocht is nog niet ten einde. Inmiddels ben ik aan het contacten met een praktijk - en na mijn contacten is nu de begeleider van de uni aan de beurt. Punt één is: kunnen ze overeenstemming bereiken met alle eisen? Punt twee: zien ze mij wel zitten? Nogmaals brr, want ik word hier echt best wel onzeker van.

Onzekerheid vind ik een stom iets. Vandaag ben ik weer aan het werk bij m'n vrijwilligerswerk. Normaal doe ik wel wat klusjes, maar nu is er gewoon niet zo heel veel te doen, dus ik breng m'n tijd een beetje in ledigheid door. (Niet erg voor een keer). Maar goed. Onzekerheid. Ik denk steeds dat ik niet onzeker mag zijn - want o, faal! Maar vandaag zei een therapeute dat je daardoor juist onzeker wordt en dat iedereen onzeker is.

Dat vind ik helpend. Vooral het gedeelte dat het prima is om je op een bepaalde manier te voelen. Een les voor mij. Misschien één die anderen ook helpt.

Signs of Spring.

Al die holle frasen over houden van jou..

Een gedicht van C.S. Lewis wat ik gisteren tegenkwam in een boek dat ik las. Nu wist ik wel dat hij ook gedichten had geschreven, maar Nederlandse vertalingen was ik nog niet echt tegengekomen. Ik hou van de eerlijkheid ervan. Het durven kwetsbaar zijn en laten zien wat eigen tekortkomingen zijn.
--
Nederlandse vertaling (uit: Puur - Blue like jazz, Donald Miller). Laatste twee coupletten zijn een halfslachtige poging van mezelf. Wat tussen vierkante haken staat wist ik niet zo goed.

Al die holle frasen over houden van jou.
Sinds ik geboren ben heb ik nog nooit een onzelfzuchtige gedachte gehad.
Ik ben door en door geldbelust en egoïstisch;
Ik wil dat God, jij, alle vrienden, mij ten dienste zijn.

Vrede, geruststelling, plezier, zijn de doelen die ik zoek,
Ik kan nog geen centimeter buiten mijn eigenlijke huid kruipen;
Ik praat over liefde - de papegaai van een geleerde praat misschien
Grieks - 
Maar gevangen door mezelf, eindig ik altijd waar ik begin.

Pas nu je mij (maar zo laat) hebt geleerd wat mijn gebrek is

Zie ik de kloof. En alles wie je was maakte

Mijn hart een brug waardoor ik terug zou kunnen keren

Uit ballingschap, en groeien [als] man. En nu breekt de brug

Hiervoor zegen ik je als [de ruïne] valt. De pijn

Die jij me geeft is kostbaarder dan alles wat verder te verkrijgen is.

-
En het origineel, die mooier (en completer) is (gejat van link):

All this is flashy rhetoric about loving you.
I never had a selfless thought since I was born.
I am mercenary and self-seeking through and through:   
I want God, you, all friends, merely to serve my turn.

Peace, re-assurance, pleasure, are the goals I seek,
I cannot crawl one inch outside my proper skin:
I talk of love --a scholar's parrot may talk Greek--
But, self-imprisoned, always end where I begin.

Only that now you have taught me (but how late) my lack.
I see the chasm. And everything you are was making
My heart into a bridge by which I might get back
From exile, and grow man. And now the bridge is breaking.

For this I bless you as the ruin falls. The pains 
 you give me are more precious than all other gains.

Currently doing..

1. Haken: Een plaid van vierkantjes en een deken. (Roze. Soms voel ik me echt een meisje-meisje).
2. Schrijven: Het is grappig om oude smsjes te bewaren. Het leukst vind ik het om ze met pen over te schrijven. Het boekje? Had er drie voor een paar cent - en heb uiteindelijk uit linoleum een kat gesneden die als stempel kon dienen.
3. Wat doet die agenda er tussen? Nou. Ik moet nog wat gegevens en vragen voorbereiden omdat ik in ieder geval nog een gesprek in de planning heb.

Al dat geknutsel.

Deze was voor een vriendin, een paar weken geleden. En o ja, er zijn nog projectjes in de maak :).

Het bos (alsof ik daar nooit kom).

Vandaag was M. bij mij. Eén van de dingen die ik dan leuk vind om te doen is gewoon een rondje door het bos struinen. Vaak laat ik de camera thuis (want hoeveel bosfoto's heb ik inmiddels al wel niet?). Vandaag niet. Zij maakte er een stel. Ik ook. Hier zijn ze.

De winter die geen winter wilde worden.

Ik probeer het. Echt.

Positiever naar de wereld kijken, bedoel ik. Denken dat er veel mooie dingen zijn (en die zijn er ook). Maar soms heb ik wel momentjes dat ik iets even heel jammer vind. Zo ook deze winter. Je maakt er meestal niet echt vrienden mee als je zegt dat je sneeuw en ijs helemaal geweldig vindt. ("Je bent gek!"). Toch vind ik dat. Met zelfmedelijden maak je meestal ook geen vrienden. Maar stel je voor: ik zit de hele zomer te verlangen naar een koude winter en ijs (schaatsen!!) en sneeuw (sneeuwpoppen, wandelingen met dat geruis langs je oren!!). Het wordt winter, het komt dichterbij. Het waait en het regent, maar dat hoort erbij. Het blijft waaien en regenen (o ja, de zon schijnt ook, maar dan is het niet koud). Ze zeggen zelfs even dat het gaat vriezen. Een halve dag ofzo. Want ineens besloten ze toch dat die voorspelling fout was - en het weer was het daar hartgrondig mee eens. Even ging het wel vriezen, in Groningen. Da's ver. En nog steeds waait en regent het. Bij de plaatselijke ijsbaan staan bordjes: Schaatsen afgelast! Maak nu uw rondvaart.

En nu denk ik maar: mensen zijn ook weleens depressief. Het weer mag toch óók wel een keer?
(Ja, laat ik empathie voor het weer kweken. Misschien verdwijnt m'n chagrijnigheid dan).

Laat het dan ook maar lente worden!

Verhaal.

Een verhaal voor wie een verhaal wil lezen wat behoorlijk zoetsappig is. (Laten we zeggen een toetje op een zoetsappige dag als gisteren). Geschreven voor m'n schrijfcursus.

Voel je niet schuldig als je het niet leest, want het is behoorlijk lang.

--

Een vraag.

Het was zo warm. De zon scheen niet, de bewolking hing laag en de bevolking van het kleine stadje zweette zich suf. Siësta’s bestonden niet. Werken moesten ze en dat was ook wat ze deden. Maar aan het einde van deze dag kon de jongen, die net zo hard gewerkt had als de rest, eindelijk even wat tijd voor zichzelf nemen. Dat deed hij wel vaker. De natuur riep niet de hele dag: “Doe dit,”of “doe dat – en snel!” dus de natuur was de beste plek om uit te rusten. Meestal liep hij naar een weiland wat verderop, waar hij onder een hoge boom luisterde naar het fluiten van de vogels. Dat deed hij ook vandaag. Hij liep een beetje gebogen, omdat hij zo moe was. Met een oude zakdoek wiste hij het zweet van zijn gezicht. Voorzichtig begon de wind een beetje te waaien. Het was een warme wind. Hij zag de grashalmen bewegen. De korenbloemen en klaprozen wiegden zachtjes mee totdat het een deinende groen met blauw met rode zee werd. De jongen ging zitten en dagdroomde wat, over hoe het zou zijn als hij ouder was en wat hij dan wilde doen.

Kleiner dan een grasspriet was ze. Nergens bang voor en constant rondwervelend tussen de halmen en veldbloemen. Ze zag de grote reus haar wereld binnendringen en was nieuwsgierig, maar toch wat terughoudend. Bang zijn was niet nodig, op je hoede zijn wel. Zachtjes naderde ze hem, om hem van dichterbij te bekijken. Ontmoeten was zo’n mooi woord, maar kon ook zo gevaarlijk zijn.

De jongen keek naar de bloemen en zag vlinders rondfladderen. De behoefte om ze te vangen had hij niet. Ze waren veel mooier als ze rondvlogen. Hij zag het kleine wezentje dichterbij komen, maar de gedachte dat dit niet per se een insect hoefde te zijn kwam niet in hem op. Steeds dichterbij kwam ze. Totdat ze voor hem stond. Ze zei niets. Toen ontdekte hij pas dat het geen vlinder was, maar gewoon een meisje. Een mens. Maar dan veel kleiner. Ze keek naar hem. Draaide zich om en danste weer weg.

Er kwamen meer van zulke dagen. Waarop hij na werktijd naar zijn plekje in de natuur ging. Altijd zag hij het meisje. Hij wist niet wie ze was en of ze altijd zo klein was geweest. Hij wist ook niet of ze ooit weer groot zou worden en of ze dan ongeveer van zijn leeftijd zou zijn of dat het echt nog maar een klein meisje was. Zou Peter Pan zich zo gevoeld hebben, dacht hij, toen hij Tinkerbell voor het eerst ontmoette? Of waren zij gewoon altijd samen geweest? Op al die vragen had hij geen antwoord. Dus toen hij haar weer zag besloot hij maar eens kennis te maken.                                                   “Hoi,” zei hij.                                                                                                                                       “Ik dacht dat je het nooit zou zeggen. Hoi” zei zij.        

                                              

Toen het meisje eenmaal begon te praten hield ze niet meer op. Ze leek op de waterval, die nog aan het plaatje van de idyllische natuur ontbrak. Ze vertelde de jongen hoe ze heette (maar dat mocht hij niet verder vertellen). Ook kon ze hem vertellen wat de gewoonten van de insecten waren en dat ze er heus goede vrienden tussen had zitten. Ze wist niet meer hoe het kwam dat ze zo klein was geworden. Ze wist wel dat ze een antwoord moest weten op een vraag voordat de mogelijkheid van weer groot worden er was. Het was een vraag die ze niet expliciet mocht stellen, maar waarvan ze het antwoord moest ontdekken. Dat hoefde niet voor zonsondergang of voordat de klok twaalf uur zou slaan. Behalve vertellen deed ze nog meer: ze stelde vragen. Ze wilde weten hoe de jongen heette (en beloofde dat ze het niet verder zou vertellen). Ze wilde weten waar hij woonde, hoe het was om daar te wonen en hoe het ook alweer was om groot te zijn. Ze wilde weten wat liefde was: of je het aan kon raken, vast kon houden of dat het onherroepelijk als een ballon aan een touwtje op zou stijgen zodra je het aanraakte.

De jongen moest lachen om de vragen van het meisje. De meeste vragen kon hij wel beantwoorden. Die vraag over de liefde negeerde hij. Hij geloofde er niet in en had steen voor steen een muur om zichzelf heen gebouwd zodat hij er ook niet in zou gaan geloven. Als het er al wel was, dan zou je het door kunnen prikken en daarna zou het verschrompelen of zonder aarzeling als een zeepbel stukgaan. Dan zou het misschien wel even bestaan, maar daarna niet meer.

De dagen kwamen en de dagen gingen. De jongen en het meisje praatten met elkaar. Het leek er zelfs op dat het meisje een kier had gevonden in de muur van de jongen. Zij, met haar formaat, kon door alle kieren heen. Maar nog steeds wist ze niet wat liefde was. Hij wist het ook niet. Misschien dat ze er een glimp van opvingen, een glimp die steeds groter werd, maar niet snel genoeg groeide om hen het bewustzijn te geven dat ze het wel wisten. Dat ze de vraag wel kon beantwoorden. Dat ze wel kon groeien.

Na verloop van tijd werd het meisje steeds stiller. Ze hield oprecht van de jongen, maar het antwoord op de vraag wist ze niet. Of beter: ze wist niet dat ze het wist. De leegte en de wanhoop overvielen haar, want hoeveel ze ook van hem hield: ze was te klein en ze bleef te klein. Waar ze eerst een waterval was geweest, veranderde ze nu in een snelstromende rivier, in een kabbelend beekje, tot er niet veel meer over was dan een regenplas waarin de jongen zijn spiegelbeeld kon zien. Zijn diepbedroefde spiegelbeeld, want hij miste de sprankelende gesprekken die hij met het meisje had gehad. 

Op een zonnige dag waarop er maar af en toe een wolkje als een wit pluisje in de lucht hing en er een klein briesje stond, besloot de jongen aan het meisje te vragen waarom ze zoveel minder zei dan eerst. Hij liep wat harder dan gewoonlijk. Een beetje spannend vond hij het wel. Vandaag zou hij de waarheid achterhalen, zoals de waarheid de leugen achtervolgt.

Maar de waarheid vindt de leugen. De jongen vond de waarheid niet. Als hij aankomt op de bewuste plek, ziet hij nog juist een glimp van haar. Opstijgend in een luchtballon. Een zelfgemaakte luchtballon. Het meisje was op weg gegaan om verder te zoeken naar het antwoord op haar vraag. Ze zag hem en zwaaide nog een keer.

Nu wist hij het hoe liefde eruitzag. Het was inderdaad die ballon aan een touwtje die wegglipte zodra je even niet oplette. Op weg naar de zon. Dat besef. Het drong door tot in zijn tenen. Missen. Dat is het juiste woord voor wat hij voelt. Dan begint hij te huilen. Eerst zachtjes als een beetje motregen op een zomeravond. Dan steeds harder en harder tot de regen van een plensbui. Hij huilt een meer, een rivier, een zee, een oceaan. De oceaan die het meisje weer over zou moeten steken om hem ooit weer te ontmoeten als ze ooit, ooit terug zou komen.

Het meisje vaart in haar luchtballon. Uren, dagen, weken. Ze landt, ze stijgt weer op, ze landt weer en ze stijgt weer op. Steeds verder en verder bij de nog steeds huilende jongen vandaan. De meeste mensen die ze ontmoet wanneer ze even op de grond rondloopt, zien haar niet. Degenen die haar wel zien zeggen dat ze het antwoord op haar vraag zelf moet ondervinden. “Je zult het voelen,” zeggen ze. Verder gaat ze. Leger wordt het in haar hart. Soms huilt ze even. Ze denkt dan aan de jongen en aan missen. Wat een raar gat in haar hart is dat. Op zekere dag besluit ze dat ze dan maar altijd klein moet blijven want dat ze het antwoord op de vraag nooit zal weten. De wind draait en ze stijgt weer op en vliegt terug.

Het leven wil paradoxaal zijn. De jongen wil het meisje zien. Het meisje wil de jongen zien. De jongen huilt een oceaan bij elkaar die het meisje over moet steken om hem weer te ontmoeten. Hoe langer hij huilt, hoe verder zij moet, hoe langer het duurt. Het meisje ziet de jongen in de verte. Kijk dan. Denkt ze. De jongen keek niet. Keek heel lang niet. Hij was zo druk met huilen dat hij geen tijd had om zijn ogen af te vegen. De ballon schommelt op een beetje wind over het water.

De jongen keek op. Iets had hem gestoord in zijn huilbui. Hij wist niet wat. Hij zag haar en stopte abrupt met huilen. Ze tuimelt uit de mand in zijn armen. In zijn armen. Vasthouden is een antwoord. 

Voor deze keer werd dat goedgerekend.

Dobbelsteen.

de man gooit zijn dobbelsteen
bij zes mag ze blijven

bij minder verdwijnt ze

als ze mag blijven

gooit hij weer na verloop van tijd

bij zes mag ze langer blijven

bij minder sluit hij de deur

(laat me binnen)
 

en altijd
na verloop van tijd
pakt hij weer zijn dobbelsteen

Jongens huilen niet.

Ik moest wel een beetje bijna huilen toen ik dit clipje zag. Gewoon vanwege de weinige beelden die toch best wel veelzeggend zijn. Het roept wel de vraag in me op of het echt zo is. Hebben mannen echt de neiging om niet te praten of te huilen - en proberen ze op een andere manier hun issues te vergeten?

Niet bagatelliseren.

Dat is een rare eigenschap van mij. Soms dure woorden gebruiken waarvan ik de betekenis wel weet, maar die niet per se gebruikelijk zijn. (Waardoor mensen misschien wel denken dat ik weet ik wat voor dure-woorden-stoornis heb. Maar zover ik weet is dat dus niet zo).

Bagatelliseren. Onlangs las ik het boek 'pil' over depressie. Nu ben ik wannabe-psycholoog en zal ik in de toekomst vast ook wel mensen tegenkomen die lijden aan en onder een depressie. Maar voordat ik dat boek las, had ik niet half een idee wat een echte depressie inhield. O ja, iedereen heeft dagen waarop het niet goed gaat. Toen ik zeventien was, heb ik dat zelfs bijna twee weken gehad - en dat zat behoorlijk dicht bij een soort depressie. Zonder die periode was ik denk ik nooit psychologie gaan studeren. Maar dat gevoel dus weken en maanden achtereen hebben.. moe zijn en wat allemaal al niet meer en veel dingen die niet helpen. Het boek liet me dat meer zien. Ik ben blij dat ik het heb gelezen, want het is belangrijk om enig besef te hebben van hoe mensen dat soort dingen ervaren. Dat wil niet zeggen dat ik Sigmund-grapjes ineens niet meer grappig vind. Volgens mij helpt af en toe de spot drijven met jezelf enorm. Ik ben wél benieuwd hoe mensen die zelf depressief zijn (of een ander psychisch probleem of stoornis hebben) denken over dat soort humor.

(Tegenwoordig kom ik het woord 'navelstaren' zo vaak tegen. Is dat een typisch depressief woord?)

The Heart (een lief lief filmpje).

Eergisteren postte ik dit filmpje op facebook. Normaal gaan mensen die liedjes niet luisteren, laat staan liken (en ik blijf ze toch posten, o, hoe paradoxaal). Dit liedje gingen ze wel luisteren. Misschien kwam het door het schattige soort-van-Disneyfilmpje erbij. Ik heb geen idee. Maar het lijkt me een goede om het weekend mee in te gaan :).

    

En het nieuws verder:
- Ik heb gisteren een verhaal geschreven voor m'n verhalenschrijfcursus. Misschien post ik die hier ook nog wel.
- Nog niet definitief gekozen voor een onderzoeksstage: er zijn nog wat vacatures en ik solliciteer dus maar snel en gauw, want wie weet.