Een psychologisch blogje (zoals beloofd).

Een tijdje terug blogde ik over mythen waarin mensen kunnen geloven als het om relaties gaat. Nu zou ik denk ik, als ik ooit psycholoog word, het liefst iets met relatiedingen willen doen, omdat ik het echt heel erg interessant vind.

Hoe dan ook, ik heb wat oude collegesheets tevoorschijn gehaald van seksualiteit en relaties (je weet wel, als je m'n blog al langer leest, dat vak waarbij je in de eerste werkgroep - ahum - anatomische tekeningen mag maken). In één van die sheets stond iets over veel voorkomende fasen in een relatie (en ik meen me te herinneren dat de docente toen ook zoiets zei als dat het meer regel was dan uitzondering, die fasen). Het begon met tast: een fase waarin men elkaar tegenkomt, volgens de sheets wordt het ook wel een hartstochtelijke snuffelfase genoemd. Daarna zou een testfase komen, waarin men uit probeert te testen wie die ander nu eigenlijk echt is. En dan komt de interessante fase die blijkbaar dus bij een relatie HOORT: de stormfase. In deze fase zou de balans worden opgemaakt (het begrip wat erbij stond was 'midlovecrisis'). Mensen moeten dan kiezen of ze ervoor willen gaan of niet. (Ik vond het dus heel interessant dat dit blijkbaar in de meeste relaties voorkomt. Zeg dat trouwens maar niet tegen mensen, want meestal roepen ze dan zoiets als: "Bij ons niet! Nooit!" - uitzonderingen zijn er altijd!). Soms zou ik het heel fijn vinden als mensen over het algemeen een wat realistischer beeld van relaties gaven. Dat iemand ook toe durft te geven bijvoorbeeld dat ze zich flink heeft geërgerd aan haar vriend. Zoiets. Dat betekent natuurlijk niet dat iemand minder van een ander houdt, maar relaties blijven iets menselijks.. Maar goed, na die stormfase breekt dan eindelijk de (zucht) normale fase aan. In deze fase gaat niets meer vanzelf, maar moet aan de liefde gewerkt worden.

Lekker statisch allemaal. Psychologie is best wel pessimistisch als het gaat om liefde. Ik weet ook niet in hoeverre veel van deze dingen voor iedereen opgaan (ook al wordt dan gesuggereerd dat dit dus wel voor de meeste mensen opgaat). Ik weet ook niet in hoeverre het allemaal getest is enzo. Maar interessant blijft het natuurlijk wel! :)

O ja, wat ik ook nog vind: er zijn zowel disfunctionele relatieverwachtingen als ideologische opvattingen. De disfunctionele verwachtingen:
--> onenigheid is vernietigend.
--> gedachtelezen wordt verwacht.
--> partners kunnen niet veranderen.
--> seksueel perfectionisme.
--> de seksen zijn verschillend.

en de ideologische opvattingen:
--> liefde overwint alles.
--> liefde als hoofdreden voor partnerschap.
--> liefde op het eerste gezicht.
--> er bestaat maar één echte ware liefde.

Om een goede relatie te hebben is het eigenlijk wel belangrijk om een beetje realistische opvattingen te hebben. Die disfunctionele verwachtingen zijn dat sowieso niet. En die ideologische opvattingen lijken me soms wel okee (kom op, ik wil niet iets met iemand waar ik niet van houd), soms zijn ze ook niet okee (lees mijn blog over mythen). In ieder geval, dit heb ik even gejat uit de collegesheets over romantische relaties, inter- en intrapersoonlijke factoren in passie, intimiteit en commitment.