Ik weet niet of het specifiek voor mij is, maar als het donker is, is het veel makkelijker om te denken (en te praten) en is alles veel minder idioot. (Okee, als het weer licht wordt en je wordt wakker denk je: wat heb ik gezegd. Wat héb ik in vredesnaam gezegd). Alles wat logisch lijkt bij maanlicht (of bij nachtelijke bewolking, veel voorkomend in Nederland) kan volslagen onlogisch of raar zijn als de zon weer schijnt (of bij overdagbewolking).
Ik dacht vannacht dat ik altijd denk dat ik op alle vragen die ik heb ooit wel een antwoord vind. En dat ik de dingen die ik zoek wel zal vinden, zoiets. En dat het dan lang duurt: dat moet maar zo zijn. Maar eigenlijk is het heel stom. Eindeloze zoektochten en nadenken en dat soort dingen, allemaal met de gedachte dat je ooit de dingen weet of vindt of wat ook. En een stap die ik dan zet is mezelf continu analyseren. Maar of processen harder gaan wanneer ik mezelf begrijp..
eigenlijk is het maar heel egoïstisch.
Ja en ik heb ook het idee dat ik meer dingen kan zeggen in het donker, bijvoorbeeld als je naast iemand ligt in bed ofzo of in de auto.
BeantwoordenVerwijderen