Jaja ooit was ik muzikaal (een geschiedenis).

Het muziekstuk hiernaast werpt traumatische herinneringen bij me op. Mocht je auditief zijn ingesteld, het gaat om 'Reigen Seliger Geister' van Glück en het plaatje laat een fragment daaruit zien. (Mocht je het muziekstuk willen horen: link). Het zat eigenlijk zo: Toen ik twaalf was mocht ik, o hoera, op dwarsfluitles. Voor mij bestond er niets leukers en als een topautist kon ik ook de eerstvolgende drie jaar over niets anders praten. Vroeger, toen ik klein was en reeksen cd's met klassieke muziek kocht (kreeg) bij de Kruidvat wilde ik niets anders dan viool spelen, maar dat mocht niet. En jawel, toen ik in groep vier en vijf zat (ofzo) heb ik twee jaar blokfluitles gehad, maar ik mocht nooit oefenen thuis want mijn grote broers vonden het letterlijk 'kattengejank', zat ik daar in mijn eentje met de fluit en zo'n heerlijk oefenboekje op de gang zodat hun arme oren niet geteisterd werden door mijn gebalk op dat ding. (Misschien zei dat indertijd al iets over mijn muzikale kwaliteiten..). Toen ik twaalf was mocht ik dan eindelijk op dwarsfluitles.. en dat hebben ze geweten.

Toen ik vijftien was speelde ik bovenstaand stuk op een uitvoering. Dat was meteen het einde van mijn muzikale carrière-die-nooit-bestaan-heeft. Ik faalde jammerlijk ergens in dat stuk - niet omdat ik het ritme niet kon of de noten - met oefenen ging het best-, maar meer omdat ik gewoon een onbenul was in het hele fluitspelen en niet goed blies enzo en zo'n massa mensen doodeng vond. En zo ging ik af en heb ik nooit meer voor publiek gespeeld. Gelukkig in dat opzicht dat ik les had bij een gewone docent die niet aan examens en dergelijke deed.. ben nog tot mijn achttiende doorgegaan met lessen. En toen was het over. Ik had mijn examens gehaald, het was tijd voor rijlessen en studeren.. dus mijn fluit mocht vanaf dat moment gaan verstoffen, ergens in een hoekje.

En nu, achterliggende jaren telkens weer in de zomervakantie bedenk ik me dat ik wel weer op les zou willen. Vorig jaar had ik dat gevoel heel sterk, nu weer wat minder. Maar iedere keer ben ik dus wel weer als een malle aan het spelen en het klinkt nog steeds als een verkouden kat dus ik ga het niet aan iemand laten horen ofzo en zodra ik ook maar half het idee heb dat iemand het wél kan horen klinkt het al nergens meer naar. Maar hoe dan ook, ooit was ik muzikaal. (Of ik deed alsof).

In de kerk.

Wauw. Soms lukt het je ineens uit het niets wél om een beetje te luisteren in de kerk.

(Nu eerst een verhaal tussen twee haakjes over mijn heerlijke aandachtigheid in de kerk. Meestal zit ik onderuitgezakt, eet wat snoepjes, vang af en toe wat op en droom verder hele luchtkastelen bij elkaar. Pas was dat zó erg dat de dominee na een sacrament een formuliergebed ging bidden - en ik dacht dus dat hij dat allang aan het doen was - en zo zat ik daar heerlijk te mediteren.. (ja foei) en ineens hoor ik hem zeggen dat hij overgaat tot het gebed. Tamelijk beschamend als je daar met je oogjes dicht al half hebt zitten slapen).

Wat geloven betreft: Er zijn drie soorten mensen. Mensen die continu zich dingen afvragen en twijfelen: wat wordt aangeduid met quest (misschien valt hier iedereen onder die niet per se gelooft?). Mensen die persoonlijk geloven - een relatie met God hebben noemen ze dat: dit wordt een intrinsiek geloof genoemd. Tot slot is er ook nog zoiets als een extrinsiek geloof, wat ik heel veel zie in de kerk waarin ik zit: Mensen 'geloven' in God, ze doen en laten een hoop dingen voor Hem, maar totaal niet uit liefde maar meer uit angst en eigenlijk is hun hele geloof vooral gebaseerd op het volgen van de regels.

Gisteren ging ik met broerlief mee naar de kerk. Een gezellig klein kerkje, in tegenstelling tot onze enorme tempel. De dominee aldaar zag het nut niet zo in van alle tradities en regels - natuurlijk konden ze waardevol zijn, maar als je dingen alleen maar doet omdat het moet.. nou.. wat heb je er dan aan? Hij preekte onder andere over hondjes en kwam met een verhaal wat ik weleens eerder gehoord had, maar wat er gisteren ineens best wel voor zorgde dat ik dacht: oeps. Slapen in de kerk is niet alles, maar huilen in de kerk staat wel héél erg overemotioneel. Nou, het verhaal. Dat ging over een jongetje wat bij een boer hondjes ging kijken en eigenlijk wilde hij er één kopen. Maar goed, eigenlijk had hij daar dus niet genoeg geld voor. Toen mocht hij even kijken van de boer. Vier schattige doddige hondjes kwamen eraangerend. En toen, in slow motion even later, een vijfde hondje, langzaam. En wat je niet zou verwachten: Het jongetje wil juist dát hondje hebben. De boer begrijpt daar natuurlijk niets van - zo'n hondje wordt niet oud en je kunt er niet mee rennen en spelen. Waarop het jongetje zijn broekspijp iets optilt en een constructie aan zijn been laat zien: hij wíl helemaal geen hondje wat kan rennen want "zo passen we precies bij elkaar". En dat was uiteindelijk ook wat de dominee verder zei. We kunnen wel een hoop rottigheid in ons leven hebben; nare dingen meemaken, slechte dingen doen - maar Jezus wil ons juist zó hebben 'we passen precies bij elkaar'. Jezus draagt de wonden van al onze ellende met zich mee.

Okee, genoeg gepreekt - en dat was ook niet zozeer m'n bedoeling. Stel dat ik dit op iemands blog zou lezen, dan zou ik denk ik mijn schouders ophalen en denken: je doet maar. Of: Fijn voor je. Maar toch was het op de één of andere manier indrukwekkend om te horen over een God die om je geeft en die niet figuurlijk gesproken zijn schouders ophaalt omdat Hij geen interesse in je heeft. Die boodschap had ik heel lang niet meer gehoord.

Overigens, toen de kerk uitwas zijn we onder de prachtigste regenboog sinds Noach (ha, overdreven vast wel) naar huis gereden. Was dat nou een knipoog?

Over gisteren enzo.

Het is warm en ik zit binnen in m'n enige echte allerdunste zomerjurkje. Om het maar niet al te warm te krijgen ga ik denk ik ook maar gewoon niet naar buiten. Het ziet er allemaal zo heerlijk benauwd uit. Maar desalniettemin (ha) was de week eigenlijk wel mooi. Nee, ik hou nog steeds niet van heet weer, maar 's avonds op een terrasje zitten is wel heel erg heerlijk. En gisteren was zuslief jarig en toen ik weer met nichtjelief naar huis reed zag je zo'n mooie grote ondergaande zon en hoorde je, jawel (dit is belangrijk natuurlijk) allemaal krekels in de berm. Nu ben ik zelf een krekel - als pseudoniempje dan - en dat komt gedeeltelijk door een vriendinnetje die mij in Toon Tellegensferen de boskrekel noemde en ook gedeeltelijk omdat ik de krekel in 'de genezing van de krekel' wel een geniaal beest vind - en ook nog wel een beetje omdat ik krekels in het algemeen wel geniaal vind omdat ze een leuk geluid produceren! Heb gisteravond toen ik thuiskwam nog heerlijk in m'n eentje buiten gezeten - het waaide best wel ineens - en met M. gemsnt. Zij vroeg zich af wat zij had met bepaalde mensen, waarom ze bepaalde mensen aantrok als het ware. Toen zei ik dat mensen soms magneetjes hebben voor andere types mensen en dat ík die magneetjes voor katten heb. (Eigenlijk moet je dat zielig vinden, ik trek geen mensen aan, nee, maar wel hele reeksen katten - just imagine).

En verder ben ik gisteren eens heerlijk decadent (ook alweer zo'n mooi woord) bij de kapper geweest. Normaliter is daar niets decadents aan, maar á la beautyblogjes-die-ik-ook-niet-schrijf-want-ik-heb-er-geen-verstand-van-en-loop-er-de-halve-vakantie-bij-als-een-slons mag ik wel even vertellen dat ik een haarolie heb gekocht waar je haren van ten berge rijzen (figuurlijk hoor) omdat het dus best wel decadent was. Letterlijk krijg je er juist heel mooi haar van en dat was ook de reden dat ik ineens wat ik nooit doe zoiets koop. Ik doe sowieso dingen die ik nooit deed. Ooit word ik nog hartstikke impulsief. In het kader van ineens een uurtje van tevoren besluiten dat ik best nog even weg kan gaan, 's avonds als ik al hartstikke duf ben.. normaal moet ik dat minstens twee dagen van tevoren weten (misschien was ik altijd wel rigide tot en met - rigide vind ik óók al een mooi woord).

En nu luister ik een beetje Owl City. Niet omdat ik het altijd allemaal even mooi vind, maar wel omdat ik er een beetje blij van word. Check dit (en ja, er komen krekels in voor):

I'd rather waltz than just walk through the forest
the trees keep the tempo and they sway in time
quartet of crickets chime in for the chorus
If I were to pluck on your heartstrings
would you strum on mine?

Is het trouwens erg kansloos om toe te geven dat je in je vakantie op youtube Disneyfilms kijkt? (a) Ik maak me wijs dat het goed is voor m'n Engels, maar eigenlijk vind ik het gewoon LEUK.

Ben je..

Soms schiet ineens de vraag door m'n hoofd: "Ben je gelukkig?"
(Eigenlijk komt die vraag altijd alleen maar als ik echt gelukkig ben. Het kan prima zo zijn dat ik dat het ene moment wel ben en het andere niet, maar hoe dan ook, ik heb zo ontzettend veel om wél dankbaar voor en gelukkig mee te zijn. En ik vind het dus grappig dat mijn gedachten die vraag af en toe op me afvuren).

(Het is trouwens ook wel verdraaid mooi weer he.. ik realiseer me ineens dat de zon nog helemaal zo verkeerd niet is).

Kattenprobleem.

Vrijdagmiddag, half drie. Mooi weer en dus besloot ik maar eens buiten te gaan zitten. Twee tellen later hoor ik gemauw. En ja hoor, daar komt bij de sloot een kat aangesprongen. En daarna nog één. En nog één. Een klein hummeltje wat duidelijk ondervoed is. En mauwen, want de beestjes wilden eten. En natuurlijk mocht ik niet voederen van m'n moeder, want 'dan zouden ze blijven in plaats van weer weggaan'. Maar goed, mijn arme voor katten kloppende hart kon het niet laten en dus moest ik het kleintje wat zo duidelijk ondervoed was en er zo slecht uitzag wel stilletjes en stiekem even een beetje voeren achter de garage. Toen begon het rondvragen: van buurman 1 waren ze niet. En de andere buren waren op vakantie - dus dat schoot ook alweer lekker op. Afijn, uiteindelijk bleken de katjes toch van die buren te zijn en hebben mijn mama en ik katje twee en drie erheen gebracht - katje één hoorde er niet bij - zag er ook veel beter uit. Katje twee en drie liepen weer vrolijk achter mijn mama en mij aan, want oh, wij hadden wél eten. Dus mijn mama daar gebleven en ik een handvol brokjes gehaald, hun bak vol gegooid. Toen kwam er eindelijk iemand aan die daar in dat huis bezig was - en die ging dus maar even bellen voor verzorging voor de beestjes. En toen zijn wij naar huis gelopen en nu hopen we heel hard dat ze niet wéér onze kant opkomen.

(En toch blijf ik vinden dat als je dan op vakantie gaat en je hebt huisdieren je er op z'n minst iemand voor kunt laten zorgen).

Stilte.

Ik blog bijna niet.

Gekke gewaarwording, dat je weken achtereen bijna elke dag wel iets te bloggen hebt. En dan, ineens, is het vakantie en kun je met de beste wil van de wereld niet bedenken waar je toch eens over zou moeten schrijven. Ik gok dat dat patroon nog wel een paar weekjes duurt. Over het algemeen ben ik wel hard aan het genieten van even he-le-maal niets hoeven. Jawel, ik werk. Maar niet alle dagen. En verder slaap ik dus echt heel veel en lees ik - scháám je, zeg ik tegen mezelf - heel veel Donald Ducks - en af en toe een flutroman tussendoor. Ik kijk Bestemming Onbekend. Ik hang kruiden te drogen en kruiden die gedroogd zijn doe ik in potjes zodat ik ze komende winter kan gebruiken. Ik plak foto's in. Ruim rotzooi op (want ik ben er erg goed in, helaas, om troep te maken). En wat wel heel erg heerlijk is: er is tijd om receptjes uit te proberen en te koken. En soms doe je leuke dingen: uit eten gaan met studiegenootjes bij de Griek. Want Grieks eten is en blijft zo onvoorstelbaar lekker (en Griekse muziek op de achtergrond is totaal niet verkeerd). Soms doe je nog meer leuke dingen: bijbelstudies, zondagen doorbrengen bij zuslief, boswandelingen bij een dalende zon en talloze mugjes die om een boom heen dansen in dat zonlicht, een hond die je bijna van je sokken rent omdat een stok zo belangrijk is (jánken, het lijkt Idefix wel). Vriendschappen sluiten. (Niet eindigen, maar juist beginnen). O en ik luister al mijn cd's maar weer eens, om de beurt. En ik ben continu gefrustreerd als ik weer naar mijn blog kijk en zie dat ik wéér geen inspiratie heb om een blog neer te schrijven. Toen ik onlangs opgesloten zat met mijn laptopje en een stapel studieboeken had ik wel inspiratie. Oh, ik bedacht me de gedichten, het boek en wat ik eens allemaal zou gaan schrijven in deze vakantie. Maar ik had beter moeten weten want in de vakantie ben ik gewoon niet productief.

ps: Vannacht droomde ik dat ik aan het trouwen was. Wat wás ik blij toen ik wakker werd en het allemaal gelukkig helemaal niet waar was. Ik ben net zo ver dat ik vriendjes leuk vind - maar relaties nog steeds eng en een beetje een stap te ver (nu nog wel). Dan moeten die stomme dromen dus me niet gek maken door me te laten trouwen. *ril*.

I want to live on a boat..

Citaten.

"Hoe kan ik het laatste restje verschil opheffen tussen dat wat ik me voorstel en dat wat er is?"

".. het komt erop neer dat ik een denkbeeldig moment, dat nooit zal plaatsvinden, eeuwig wil laten duren."

".. en als ik een krekel was, ik zou een wals voor jou tsjirpen, die je zou doen verlangen naar mijn ogen, mijn dekbladen en de tedere structuur van mijn voelsprieten.."

".. de regen tikt op mijn schouders, maar niet om mij iets te zeggen. De regen tikt op alles, waarschuwt alles en zegt niets."

- Als je verliefd kon worden op personages uit boeken.. nou.. die Prins uit de Brieven aan Doornroosje is echt wel een goede kandidaat. Bovenstaande citaten vind ik zo ongelofelijk mooi. Ze zijn wel waar ook.

Donderdag.

Het is donderdag. Ik ben Amy Grant aan het luisteren (verdraaid, als ik iemand kende die ervan hield.. morgen is ze in Nederland). En ik heb een hoed gekocht. (Alsof ik er niet genoeg had).
(Oja en het is bloedheet. Maar het onweer staat al te popelen als ik de lucht in de verte zo bekijk).

Over bier enzo.

Openingszinnen in gesprekken kunnen dan een ramp zijn (google maar eens), maar een eerste regel voor een blogje blijf ik ook altijd tamelijk ingewikkeld vinden. Okee. Het is vakantie en ik ben een beetje aan het tekenen en recepten inplakken geweest. (Heel raar, zodra ik vakantie heb, héb ik me toch een zin om allerlei recepten uit te gaan proberen..). Oja en ik moest gisteren naar mijn grote vriend. De tandarts. Ik stap dus binnen en zeg maar meteen dat ik een mooi gaatje in m'n kies heb. Maar tandartsen kunnen dingen soms echt wel mooi formuleren: "Je moet het geen gaatje noemen, maar een breukje, want een gaatje impliceert (ja echt) dat je het niet goed verzorgt en dat doe je wel!". Toen was ik dus weer goeie maatjes met de tandarts. Zo goed dat ik over een maandje gezellig nog een keer mag. Afijn. Ik had nog niet verteld dat we afgesloten zijn van de buitenwereld momenteel. Ze zijn met de weg bezig (allemaal van die mooie kuilen waar je maag van ondersteboven gaat hangen als je erdoorheen wilt rijden. Ik heb het geprobeerd, maandag). En weet je, eigenlijk is het best lekker als ze niet met honderdtwintig over je tachtigkilometerweg komen scheuren. Heel veel rust dus.

Gisteravond, m'n boek was saai, ik had alle blogs al wel weer gelezen en op facebook was ook al niets te beleven, kreeg ik ineens uit het niets de bevlieging om maar eens een biertje te proberen. Nu moet u weten, ik ben zo'n beetje geheelonthouder. Ik vind alcohol smerig en omdat ik nogal eens migraine-aanvallen moet wegwimpelen met sumatriptan ga ik liever niet drinken in combinatie daarmee. Maar gisteravond, nou, waarom niet een keer een glaasje Wieckse Witte proberen. Dat heb ik geweten. Halverwege het glas had ik geen zin meer. (Het glas was halfleeg hoor. Niet halfvol, soms moet je juist pessimistisch zijn). Maar wist ik veel dat je van een half glas al een beetje raar gaat doen. Heel hard lachen om stomme dingen en een knalrode kop krijgen, bijvoorbeeld. (Ik had het kunnen weten gezien de wijngeschiedenis van een paar weken geleden, maar toch..).

En vannacht droomde ik dat ik uren achtereen met een kat liep te zeulen. (Plaatsvervangende kater?)



 

The Dancing Bear.

Pas zat ik even een romanmagazine door te bladeren en ergens, in de één of andere column, werd melding gemaakt van Natalie Merchant. En vandaag dacht ik er eindelijk weer aan en besloot ik om er eens naar te luisteren. En hoewel ik het wel wennen vind, is het ook wel weer genieten.
*stuiter*.

5 anekdotes.

En toen was het zo ontzettend vakantie. (Raar hoor). Anekdotes van de laatste paar dagen:

#1: Ik hou nog steeds niet van Bach. Nee, Shostakovitch, Stravinsky, Sibelius en Dvorak vind ik wel cool. Maar barok. Mwah. Maar toch en desalniettemin enzo, afgelopen zaterdag ging ik met E. en W. richting een concert van allereerstgenoemde componist. En ergens was het wel gewoon heel erg relax om met je neus bovenop het orkest te zitten, de mascotte - een beer - van het orkest prominent bovenop de preekstoel geparkeerd. Afijn, ik had me bedacht dat vriendjes en of wannahave-vriendjes in een koor of orkest helemaal niet zo verkeerd zijn, want het zou een goede gelegenheid zijn om eens ongegeneerd te staren. Staren is best fijn, wist u dat? (W. had de avond van haar leven in dat opzicht dan wel weer). Buiten dat soort geneuzel, het concert was relax, de sfeer was fijn, de kerk was mooi en in zo'n oude kerkbank weggezakt zitten met uitzicht op het orkest en een meneer met een Garfunkel-kapsel.. dat was wel een like! (Ook een like voor voorafgaand aan het concert met elkaar eten bij Le Journal, buiten op het Neude. Ik moet hard oefenen, want ik krijg de kipsaté nog steeds niet op -_-).

#2: Na afloop van het concert gingen we met de trein terug. En toen in een helverlicht transferium de auto opzoeken. Alles best. W. en E. thuisgebracht. En toen naar huis. En toen zag ik het allergruwelijkste zo'n beetje wat ik ooit gezien heb - en ik wil zo graag dat iemand tegen me zegt dat het écht gruwelijk is in plaats van nonchalant de schouders op te halen. Ik reed naar huis, diepduister en eigenlijk was het al best laat. Rustig aan de weg. De weg glansde van de zopas gevallen regen. Ineens denk ik: oh, daar ligt een plastic zak. En toen deed ik even mijn grote licht aan. Heeft de plastic zak ogen.. een kat dus. Middenop de weg, aangereden. Maar niet dood. Ik ben er omheen gereden en heb tot drie uur liggen piekeren wat ik béter had kunnen doen. (Maar als ik hem had geholpen was ik er ook aan blijven denken. Het is ook nooit goed). Maar: Ik heb niet gejankt. In dat opzicht gaan we wel vooruit. (Maar ik geloof dat ik wel de naam van de Heer heb misbruikt toen ik die kat zag.. of misschien was het toch meer een soort van gebed in de trant van: red die arme kat - breng hem desnoods in de kattenhemel, laat die bestaan).

#3: Ik heb last van een schuldgevoel. Dag in dag uit staat de straatkrantverkoper ons op Utrecht Centraal een mooie dag toe te wensen. (Daarbij vertellend dat we mooie dames (of heren) zijn). En nu wordt de krant opgeheven. Ik heb spijt dat ik nooit contant geld bij me heb. En dat ik dus nooit een krantje heb gekocht. De man stond verdraaid zaterdagavond om elf uur nog steeds z'n krant te verkopen...

#4: Als je slaapt doe je rare dingen. Mijn moeder is snotverkouden en vannacht werd ik wakker en hoorde ik een tamelijk benauwd geluid. Ik dus, gewapend met een flesje neusspray die kant op om levens te redden. Dacht ik. Maar mijn moeder was het niet. Dus ik, suf en slaperig, maar weer naar bed gegaan. Toen werd ik iets wakkerder en hoorde ik het geluid nog eens goed.. was het gewoon een koe een eindje verderop die vrolijk (of niet) aan het loeien was. Stom beest.

#5: E. en ik hebben ons voorgenomen om eens een brief aan de mannen van vroeger of een brief aan de ridders of iets te schrijven. Omdat mannen echt stomme wezens zijn. Althans de Nederlandse. Moeite doen voor vrouwen kennen ze niet. Vroeger, toen alles beter was, gingen ze met elkaar op de vuist voor een vrouw, kreeg je zo'n mooie gebutste man aan je zijde. Tegenwoordig gaan dat soort dingen andersom - ze leunen relax achterover met stinksokken en een biertje; de vrouwen slaan elkaar de hersens in. (Volgens mij zijn duellerende vrouwen gevaarlijker dan duellerende mannen. Snel de oude tradities weer herstellen dus).
Over het algemeen zou het ook leuk zijn als Nederlandse mannen wat complimenteuzer werden (desnoods verzin je maar iets. Ik bedoel, als ik (jaha, dit is sneu en bijna vragen om een complimentje wat jullie nu dus even NIET moeten doen) een hele dag 'ik ben vandaag zo vrolijk' in m'n hoofd heb omdat één keer iemand zegt dat m'n haar leuk zit, is het wel té zeldzaam om een compliment te krijgen. Dit is overigens alweer een hele tijd geleden, kun je nagaan. (Overigens moet me ook van het hart dat het niet bepaald complimenteus is als mannen van vijftig plus met bierbuik naar je fluiten).

Cultuurbarbarig.

In het kader van 'ik ben een cultuurbarbaar,' hou ik van heel veel muziek. Dat op zich is niet per se heel cultuurbarbarig. Het is ook niet cultuurbarbarig om van pop of rockmuziek te houden. Het is zelfs misschien wel totaal niet cultuurbarbarig om van klassieke muziek te houden. Maar mijn liefde voor klassieke muziek is tamelijk beperkt. Ik hou van Scandinavische componisten. En Russische. Maar ik hou niet van barokmuziek. Misschien komt dat door het simpele feit dat ik zeven jaar dwarsfluit heb gespeeld en een docent had met, juist, een voorliefde voor barok. Ik mis structuur. Ik mis meegalmen. Want dat is natuurlijk het heerlijke aan de muziek van nu, die is zo hard dat je met een gerust hart mee kunt blèren.
Barok raakt me niet. Ik heb er een veel te eendimensionaal beeld bij. Pruiken. Zoiets. Alsof latere muziek ineens meer dimensies heeft. (Terwijl die suffe barok natuurlijk wel weer achterlijk knap in elkaar zit).

Maar vanavond, vanavond ga ik naar een concert van Bach.
(Niet omdat ik van Bach hou, maar wel omdat gewoon iets leuks doen met vriendinnetjes heel, heel fijn is).

Ik ben dus eigenlijk, wat ik maar even wilde zeggen, een simpel mens.  Heel, heel simpel.

Vakantie!

U zult het niet geloven, lieve wereld, maar het is een feit. Vandaag maakte ik mijn pilletjestentamen, ik wist een vraag of drie van de vijfenveertig echt zeker en ik ging daarnet nakijken, blijk ik daar toch per ongeluk een 6.4 ongeveer te hebben gehaald. Schreeuw het van de daken en schrijf het op de muren want weet u, wereld, wat dit betekent?

Het. is. vakantie!

Geen gedoe met herkansen. Alle boeken kunnen naar boven. Alle papieren bij het oud papier. Ik ga slapen. Boeken lezen. Brieven schrijven, emails. Socializen. Misschien wel aan een boek beginnen - al weet ik niet waarover. Gedichten schrijven. Dat ook.

Over foto's..

Ik heb veel en veel te lang geen foto's meer gemaakt. Vroeger (twee jaar geleden) was altijd alles interessant om foto's van te maken, maar op de één of andere manier heb ik het gevoel dat ik wel overal foto's van kan maken maar dat het toch niet mooi wordt. En als het wel mooi wordt is het niet origineel of al tig keer op de foto gezet. Ooit als ik groot ben en rijk (ha, never) ga ik een echte goeie camera kopen, een cursus volgen en een verre reis maken naar een niet-zo-warm land met mooie dieren en een ruig landschap om veel foto's te maken die het liefst o zo mysterieus zijn. (Ik denk nog steeds vaak dat ik dingen niet écht heb gedaan als er geen foto's van zijn.. en foto's zijn soms nog meer genieten dan het doen van iets op zich).

Wat ik met foto's maken wel heb is de verdraaide inspiratieloosheid die sowieso als een deken om me heen zit. (Met dit weer, kun je nagaan). Ik weet wel dat je met shootjes doorgaans meer dan honderd foto's moet maken om er twee mooie bij te hebben zitten. Maar toch.. ik vind het tamelijk lastig om iets nieuws te verzinnen. (Waarom niet gewoon vrijelijk eroplos fotograferen me niet druk maken of het origineel is? Zelfs bij creatief bezig zijn kun je weerhouden worden door teveel denken, denk ik).

(En hetzelfde heb ik met gedichten. Tijd voor vrije associaties, me niet druk maken om wat de mensen vinden enzo. Is dat te leren?).

Streekgerechten. (Jak).

Heerlijk, heerlijk die streekgerechten. Waarom heeft het reukvermogen geen uitknop?

Ja, ja, ik ben nog steeds aan het studeren, maar ik heb geen zin meer en ik heb al wel een heel hoofdstuk over stimulantia en een heel hoofdstuk over antipsychotica gehad. Maar goed, het reukvermogen. Ik zit achter de laptop om alles op z'n allerhardst samen te vatten - hoho, relativeer dat even heel snel-, ik luister Sara Groves, omdat dat ultieme studeermuziek is en ik snap m'n moeder niet.

Prima hoor, dat je van de Veluwe komt enzo. En ook wel prima dat je streekgerechten lekker vindt. Er zijn vast wel ergens lekkere streekgerechten te bespeuren (als je goed zoekt).
Maar melkmoes. De náám alleen al. Het is zó on-ge-lo-fe-lijk smerig. (Moet je je voorstellen, iets als gekookte karnemelk met rookworst en ui. Het huis ruikt nu al naar ui en ik zit er middenin - misschien pak ik zodadelijk een wasknijper ofzo).
Kortom: Het ziet er smerig uit, het ruikt smerig. Hoe het smaakt weet ik niet, want dat zou weleens hetzelfde effect kunnen hebben als toen ik vanmorgen een hele stapel schoenen onder de tuinslang heb gezet omdat de kat ze bevuild had..

En als ze het gaat eten hoef ik dat niet te zien. Dat mag dan maar weer duidelijk zijn.

Opschepperij!

In het kader van 'wie dit leest leest dit vrijwillig' ga ik het toch even op m'n blog gooien:

IK HEB EEN 8.8 VOOR MIJN GROEPSPROCESSENTENTAMEN.

Ja, Capslock staat niet mooi. En opscheppen is niet cool. Ik zou het echt het allerliefst op facebook knallen omdat dit mijn hoogste tentamencijfer allertijden is, maar ik erger me altijd groen en geel aan al die mensen die hun achten delen.

(Overigens ga ik vrijdag mijn diepterecord verbreken.. want ik snap helemaal geen flikker van al die stomme medicijnen enzo).

Afleiding enzo.

zzz..

Slapen. Mooi woord is dat. (En een nog mooiere bezigheid). Voor mij op dit moment heel erg waar - vanmorgen om zes uur ging de wekker omdat ik om half negen al een tentamen had. (Ja, crimineel en kindermishandeling enzo). Afijn, het viel allemaal mee. Je moet je voorstellen, ik had me vorige week de hele week zo'n beetje opgesloten om te leren. En ik maakte dat tentamen en had het gevoel dat het alle kanten opkon. Met iets meer een vermoeden naar de slechte kant, zoals het een pessimist betaamt. En zo ging ik dus vanmiddag maar even nakijken (het was meerkeuze). En nu ga ik dus overkomen als een nerd, maar blijkbaar ligt sociale psychologie me best wel, want ik had 31 van de 35 goed, wat waarschijnlijk een mooie voldoende oplevert. Hoera enzo. (En grappig hoe je vakken die je liggen met prima cijfers haalt, terwijl je vakken die je niet liggen, neuropsychologie bijvoorbeeld, best wel kunt verknallen - het is m'n vierde bachelorjaar nu en eigenlijk is het nog niet vaak eerder voorgekomen dat ik zulke scores haalde als bovenstaande voor meerkeuzetentamens). Nu moet ik me nog tot vrijdag verdiepen in drugs, brain and behavior. Maar in ieder geval heb ik dan toch maar mooi zowel klinische als sociale psychologie gedaan wat de bachelor betreft. Nu de komende tijd eens hard na gaan denken wat leuk is voor de masterthesis. (En gaan solliciteren voor een stageplek in februari..ssst ikwilniet).

En omdat ik nu moe ben en geen zin meer heb en m'n middagdutje niet lukte ben ik aan het nietsdoen en ga ik zodadelijk nog wel even studeren maar nu mag ik heerlijk Mumford and Sons luisteren. Omdat folkmuziek hoedanook heel fijn is!

Tiny Heart.

Zeventien pagina's aan samenvatting getypt. Nog één hoofdstuk te gaan en dan mag ik morgen de hele boel herhalen. Zodat ik maandag om half negen met m'n duffe kop blij en vrolijk een een mooi tentamen mag beginnen. Ik begon met spotify luisteren. (Maar ik ben zo'n duffe gratis gebruiker en ik irriteer me suf aan de reclame dus grooveshark is better). Anyway, tussen al het studeren door ontdekte ik het liedje Tiny Heart van Flyleaf. Zowaar een liedje van hen wat meteen goed in het gehoor ligt :).

Buitensluiting.

Heerlijk, die sociale-psychologie-artikelen van groepsprocessen. Ik vind wetenschappelijke artikelen meestal maar droog en saai (en tegenwoordig ben ik lui en lees ik alleen de abstract, inleiding en discussie). Een van de artikelen die ik moest lezen voor groepsprocessen ging dus over buitensluiting. Men zette een proefpersoon in een hokje achter een pc en laat die persoon balletjes overgooien in een computerspelletje. De persoon denkt dat het twee andere echte personen zijn die overgooien. En ineens, wat gemeen nou toch, besluiten persoon twee en drie om alleen nog naar elkáár over te gooien. Sip kijkt de proefpersoon toe. (En zijn hersengebiedjes die met pijn zijn geassocieerd lichten op).

Okee, denk je. Kan.

Het leuke (of niet) is dat het niet uitmaakt of de persoon wéét of het echte personen zijn die dit doen - of dat het echte personen zijn die instructies opvolgen. Het maakt zelfs niet uit of de persoon weet dat het een computer is die erop afgesteld is. Hij blijft 'píjn' voelen.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik dit citaat wel briljant vond uit het artikel:

"One participant (who happened to be a computer programmer) stated that he felt incredibly angry and frustrated during the game because "the computer is supposed to serve me, It's not supposed to reject me" (Zadro, Williams & Richardson, 2004).

De deurknop (en de kat).

Currently..

Ben ik dan echt begonnen met studeren. Een zekere trots overvalt mij. (Waarom houd ik m'n stof wel bij, maar studeer ik alleen maar écht in de week voor het tentamen? Eigenlijk zou mijn leven er dagelijks zo uit moeten zien als vandaag, met een boek achter de laptop om alles wat ook maar enigszins belangrijk is in een samenvattinkje te proppen).
Anyway, het is 11:31, ik heb bijna vier pagina's volgetypt in de achterliggende twee uur met allerhande college-info en de belangrijke info uit hoofdstuk één van m'n boek. Slecht dat ik me nu heel ijverig voel of niet? (Dit is overigens een pic van hoofdstuk 1. Meestal ben ik dan nog heel ijverig met arceren en bijschrijven. Dat neemt later exponentieel af (na hoofdstuk twee eigenlijk al).

(Overigens is dit een rotboek want alles en ook werkelijk alles spreekt elkaar tegen. Het ene moment blaat het erover dat we mensen in de outgroup als allemaal verschilllend van elkaar zien, want wij, de ingroup, zijn zó hetzelfde en we lijken zo fijn veel op elkaar (wauw). Maar even later blaat het boek vrolijk verder over gelijkheid van de outgroup met als voorbeeld de Chinezen die wij, westerlingen, zo onmogelijk uit elkaar kunnen houden. Heerlijk. Wat is nou precies waar? Het boek zegt dan: allebei. Hoera).

Het allerheerlijkste..

Het allerheerlijkst zou op dit moment zijn als er iemand was die zei: Kom, we gaan een flinke wandeling maken. Daar heb ik zo ongelofelijk veel zin in op de één of andere stomme manier. Ik heb Een. Hele. Week. om m'n ene vak in m'n hoofd te stampen voor het tentamen van volgende week maandag (half negen, barbaars!). En natuurlijk is het fijn om zoveel tijd te hebben om je voor te bereiden op een tentamen. Maar ik word helemaal gek van het idee dat ik gewoon alle dag thuis zit, omringd door m'n studieboeken (want het andere tentamen is volgende week vrijdag, waarna de lange vakantie wacht). Stom is dat. Waarom voel ik me ook in vredesnaam schuldig als ik niets doe? (Altijd maar alles moeten van mezelf).

Okee, okee, ik weet het. Als ik na morgen nóg chagrijnig ben mogen jullie me een schop geven. Me leren vliegen desnoods - want dan heb ik gewoon geen excuus meer. Nu kan ik nog steeds alles op hormonen gooien. (Langdurig excuus altijd).

Maar ik heb wel iets heeeel goeds geleerd, kwam ik achter. Want tot voor kort vond ik het altijd echt niet leuk als mensen in m'n omgeving een relatie kregen (want je weet maar nooit of je raakt mensen kwijt omdat die relatie zo akelig veel tijd opslokt *ja, egoïstisch enzo*). Maar op de één of andere manier vind ik het minder erg nu, ben ik blij voor personen in kwestie en vind ik het zelfs leuk. Dat is echt nieuw.

Wat relaties en verwante zaken betreft: Ik vraag me af of je verliefdheid ook operant kunt conditioneren en dan met name met punishment. Dat verliefdheid na meer straf, meer mislukkingen, ook gewoon niet meer mogelijk is. Of is het zo'n automatisme wat ongevoelig is voor punishment and reward? (Sowieso wel interessant om over na te denken.. is het iets waar je zelf de hand in hebt of juist helemaal niet? Is het een emotie of wat?). Is vrije wil eigenlijk niet gewoon keuzevrijheid en heb je niets te willen maar wel wat te kiezen? Maar heb je weer niet te kiezen wat te willen? (Ha, wat een chaos, sluit mij op en ik word echt gek). Als ik aan verliefdheid denk, denk ik nog steeds aan de brief van de prins uit brieven aan Doornroosje (TT): Alle sentimenten zijn voortaan verboden.. (waarom ben ik nou de rest van het fragment kwijt?). Er is altijd wel een reden om sentimenten te verbieden. Duizenden anderen bijvoorbeeld. Niet goed genoeg zijn. En als je wel goed genoeg bent, ben je dat nog steeds niet als je dénkt dat je dat niet bent terwijl je het wel bent (ik ben wel van de gekke zinsconstructies vandaag). En denk nou niet bij alles dat het op mij van toepassing is of dat ik écht vind dat alle sentimenten verboden moeten worden.

Soms, heel soms (eigenlijk mag dat niet) denk ik aan wat hij ook zegt .. dan bladdert verf van pasgeverfde muren, verliezen eeuwig groene bomen hun bladeren, wordt de hemel geel, rood en paars en leggen schapen en leeuwen samen een kaartje, zó gelukkig ben ik dan. 

Ik geloof nog steeds niet in wederzijds. Ik hoop er wel op. Ooit. Omdat de meeste van alles de liefde is.

Afijn, alle onzin ten spijt. Ik ben wel benieuwd naar gedachten over conditionering bij verliefdheid (a).

Something in the water.

Ik ben wel fan van Brooke Fraser. (Al denk ik dat er een kans bestaat dat er lezers zijn die dit liedje nieteens willen luisteren omdat ze hem ietsje te vaak gehoord hebben. Maar de clip is toch cool! En dus: Enjoy.)

All about some things I like and caffeine..

Iedere dag als ik naar school ga en m'n auto op de parkeerplaats heb gezet en naar de trein loop, loop ik langs een kippenhok met Barnevelders. En altijd kom ik in de verleiding om een poos naar die kippen te zitten staren omdat ik ze geniaal vind. Vroegah al vond ik kippen te gek. En hoewel ik nu katten weer op de eerste plaats heb staan, blijf ik kippen leuk vinden. Gewoon omdat ze heerlijk eigenwijs zijn. Neem een haan, topirritant natuurlijk. Griezelig ook - ooit stond E. huilend in het kippenhok met een bezem in haar hand om de woedende haan uit de weg te houden-. Maar moet je zien hoe parmantig ze blijven voortschrijven. Ze hebben iets heel statigs en ijdels over zich. (Heel frustrerend, maar daarom zo grappig). En kippen.. ooit had ik een tamme.Hier ziet u een foto van een negenjarige mij met dat beest in de fietsmand. (Arme kip).

Het tweede waar ik van hou (het tweede van heel veel dingen) is jumpen op muziek. Ik heb een verdraaid slechte conditie (een auto he en een fiets met kapotte lampen). Maar afgelopen zaterdag was er weer EOJD en samen met M. heb ik heerlijk gejumpt op de muziek van Lz7. (Niet dat ik het per se echt mooi vind, maar leuk was het wel). En nah, ik hou eigenlijk ook wel van überemotioneel worden van een zielig boek of een zielige film. (Dat ik het hardst jank als een hond of kat doodgaat doet er dan even niet toe).

Genoeg over leuke dingen. (Nee, inderdaad, eigenlijk hoor je daar dan weer nooit genoeg van te krijgen). Vandaag, presentatiedag. Voor Groepsprocessen hadden we met z'n elven (oefen een groepsproces, laat elf mensen samen een onderzoeksvoorstel schrijven) een verslag geschreven over het conflict in Noord-Ierland. Omdat ik een hoop aan de inleiding had gedaan (ik vind religieuze conflicten eigenlijk wel machtig interessant) hoefde ik niet te presenteren vandaag. Dus het was een dagje achteroverleunen en anderen het werk zien doen. Vanmorgen eerst gingen we als groep nog even zien hoe onze twee groepsgenoten zouden gaan presenteren. (Met Ierse Jigs in de presentatie). Na het oefenen hebben zetten ze heel volwassen wat Bassie & Adriaanliedjes op (hoog niveau in die groep, maar ergens vind ik dat wel grappig en relaxed. 't Ging in ieder geval over kaboutertjes). Toen een tussenuur, tijd om koffie te drinken met iemand. Nu drink ik echt alleen een klein kopje cappucino op m'n werk als ik slecht geslapen heb. Vandaag nam ik een huge beker, een dubbele portie. Gewoon omdat het kon en omdat het gezellig was. Maar minder leuk is de frequentie van naar de wc moeten bij koffie en thee. Dus halverwege de presentaties ben ik de zaal uitgesneakt (haat daaraan). En ik weet niet of het kan, maar ben de rest van de middag zo beverig en trillerig geweest als maar kan. En nu weet ik niet of het door die enorme kop koffie kwam of dat het toch maar weer die fijne hormonen zijn.

En nu ga ik zo gezellig in m'n eentje voetbal kijken. (Ik denk niet dat iemand met mij voetbal zou willen kijken omdat ik expert ben in dom commentaar leveren. Maar stiekem vind ik voetbal dus toch wel heel erg leuk).

Genant!

En dan zit je heerlijk een filmpje over een honden en kattenvriendschap te kijken (tussen het studeren door, ik ben niet helemaal heel lui). Is het filmpje gemaakt in loving memory of the cat. Goed. Ik moet daar dus - loshangende hormonen - gruwelijk om janken. Twee tellen later komt iemand hier koffiemelk halen - iemand die ergens vandaan komt waar huilen wel terecht is. En nog twee tellen later komt een meneer om het gas op te meten. Loop ik daar met rode huiloogjes.

Vrouw zijn is best irritant soms.

Katten (en een beetje over honden).

Af en toe komen er op facebook linkjes van Froot voorbij, een dagelijkse dosis webvitaminen. En weet je, er staan LEUKE dingen op. Er staan namelijk heel veel superschattige kattenplaatjes op. Zoals deze - uit een serie kattenimitaties van beroemde schilderijen:

En wat ik ook heel erg briljant vond was het volgende schema. Waaraan je katten en hondenliefhebbers herkent. Ik herken me dus wel een beetje in die kattenmensen, al houd ik op z'n tijd ook wel weer érg van socializen en ik geloof ook niet per se dat ik heel onaardig ben. (En ik ben best traditioneel). Maar wel redelijk open geloof ik en ook neurotisch (bah) en creatief (soms) en ik hou wel van me kunnen terugtrekken af en toe (en nee, ik ben niet autistisch). Anyway, ik heb dus meer met katten dan met honden - maar als ze af en toe hun kop bij je op schoot leggen en met van die schattige hondenogen je aanstaren.. dan vind ik die honden ook wel weer heel erg prima. (Katten zijn wel eleganter hoor.. honden zijn maar lomp soms en daarom kies ik tóch voor katten).

(Plaatjes dus van froot.nl).

Closer to the edge.

Heb dit liedje vroeger, op m'n oude blog, al eens geplaatst. Omdat ik 'm zelf echt enorm mooi vind. (En bandjes die muziek maken in de '60's/70's stijl en die zo natuurlijk mogelijk willen klinken, zijn natuurlijk wel nice).

Thoughts. & Emotions.

My thoughts are my
biggest enemies
and still my
closest friends

Ik blijf het frappant vinden hoe gedachten je wereld kunnen maken en hoe heerlijk het kan zijn om te denken. (In college, terwijl een dame allerhande neurotransmittertjes uit staat te leggen in in welke hersenstructuren die actief zijn. Jij, die dat bést wel saai vindt en daarom maar heerlijk wegdroomt..). En tegelijkertijd kunnen gedachten best wel destructief zijn. Ik realiseerde me weer eens hoe ontzettend veel ik van mezelf moet. Ik moet gelukkig zijn. En als ik niet gelukkig ben moet ik het wel worden. (Ik, ik, ik). O, ik moet ook leren om minder aan mezelf te denken. Minder over mezelf te schrijven. Ik moet empathischer zijn. Aardiger. Moet me minder aan  mensen irriteren. Ik moet avonturen beleven, foto's maken, mooie dingen schrijven, boeken uitlezen (ik hou van lezen, maar ik denk al aan het volgende boek als ik met het ene bezig ben). En het stomme altijd is dat als je dingen moet er helemaal niets van terechtkomt. Misschien komt het moeten ook wel een beetje uit de werkmentaliteit in de omgeving hier. Studeren vinden de mensen soms best wel onzin. Laat staan met mijn heerlijk relaxte rooster van drie dagen school in de week. Dus. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet bewijzen dat ik een uiterst productieve student ben die een hoop van haar leven maakt. En dus blijf ik maar moeten van mezelf. Heel frustrerend en irritant. (Gisteren in de trein mocht ik van mezelf even niet aan leuke dingen denken - en ook niet aan niet-leuke. Ging maar gewoon even mezelf concentreren op alles wat ik buiten zag. Gewoon om een beetje rust te creëren, werkt wel soort van). Woot. Dit klinkt heel psychologisch allemaal. En ook best wel chaotisch.

Ik ben wel eigenaardig. Ik weet het zelf - en soms ga ik maar vantevoren zeggen dat mensen het vast wel raar zullen vinden maar.. dat... (zoiets moet je niet zeggen, fronsen doen ze toch wel). Dinsdag bedacht ik me dat ik eigenlijk een oude dame met geblondeerd krulhaar, rode lippenstift, rimpels en een blik op oneindig zou moeten zijn. Natuurlijk zou ik op hakken lopen (o gruwel). En ik zou me o-ve-ral aan irriteren en dat duidelijk maken door flink te pruilen. Ik wil heel graag door iedereen aardig gevonden worden, dus néé, ik ben en word niet zo'n dame. Maar ik had dinsdag wel zo'n bui dat werkelijk álles teveel was. (Wie vindt het ook zo'n irritant geluid als iemand een appel eet? Okee. How terribly strange.. maar in principe is alle ellende natuurlijk met zo'n appel (of whatever) begonnen..).

En oja, ik wilde nog wat over emoties schrijven om de simpele reden dat ik het gepresteerd heb om vanmorgen, lui theedrinkend en brood etend in pyjama, weer eens te janken bij een boek. En dus geef ik maar even een lijstje met boeken waarom ik best hard gehuild heb. Misschien is er iemand die ook zin heeft om hard te huilen? Ik moest namelijk echt heel hard huilen bij 'over bergen heen' van Charles Martin. Ik moest ook huilen om 'wachten op Peter' van Elizabeth Musser (blijkbaar hou ik toch wel een beetje van honden). En m'n boek van vandaag: Wanneer de dag aanbreekt van Marlo Schalesky.

En nu ga ik me mentaal voorbereiden op een poos in de orthostoel vanmiddag.

Scheveningen in oktober.

Omdat schelpjes zoeken fijn is! :)

De tijd.

zal ik blijven

of toch weggaan?

de tijd kan vliegen

heel hoog en

heel snel

de tijd kan stilstaan

en fluisteren

dat het lachen je wel

heel snel zal vergaan

zal ik blijven?

weggaan?

ik bouw mijn dromen

allemaal in de lucht
een koorddanser op een koord

van realiteit worden, uitkomen

hebben ze nog nooit gehoord.

Heelveelonzin.

Als je pas om kwart over vijf college hebt kun je je dag goed besteden. (Heerlijk, zo'n statement om de dag mee te beginnen). Voor deze ene keer heb ik ook al bést veel gedaan vanmorgen. Weliswaar vooral uitslapen, maar voor het eerst in mijn leven *overdrijft* lukt het om een inleiding te schrijven die een beetje samenhangend is. En ik weet ook de truc: maak gewoon een opzet met wat punten die op elkaar aansluiten en schrijf iedere dag een punt. Geen gedoe met een ellenlange inleiding die in één dag afmoet. Lang leve de structuur.

Ik hou van psychologie. Kreeg zaterdag van m'n mams een Psychologie Magazine (zo af en toe als we samen boodschappen doen mag ik er één meenemen). Heerlijk is dat, de hele zaterdagavond in je pyjama op de bank hangen en zo'n tijdschrift lezen. Ik vind het trouwens wel knap hoe ze van een droog onderzoeksartikel gewoon een blij en leuk en nieuwswaardig verhaal maken. Hoedanook, ik vind psychologie machtig interessant, maar nu het jaar op z'n einde loopt heb ik ook wel heel veel zin om gewoon even nergens over na te hoeven denken.

Gisteren bedacht ik me dat ik eigenlijk wel écht iets met schrijven wil doen. (Ik bedoel, als je in groep 8 ergens op percentiel 86 scoort met taal - rekenen wil ik het niet over hebben - moet je er misschien ooit iets mee doen). En ja, ik schrijf hiero. Ik schrijf tegenwoordig weer in een dagboek (Al bijna 30 pagina's volgekalkt de afgelopen drie weken). Maar waarom kan ik alleen maar over mezelf schrijven? Heel boeiend is dat namelijk niet. Dus. Voorlopig zit ik niet met een mok koffie, thee of chocolademelk en een dikke trui achter een laptop (omringd door boekenkasten vol) een productieve roman te schrijven. Ik denk dat áls ik ooit iets zou schrijven het zou gaan over iemand met de één of andere bizarre stoornis.  Iets met Delusions of Grandeur ofzo. Van die mensen die denken dat ze alles kunnen en alles zijn. Het zou best heerlijk zijn om genoeg fantasie te hebben voor een boek..

Verder was ik gisteren echt wazig, vind ik nu. Ik zie soms van die stomme associaties die er gewoon helemaal niet per se zijn. (Maar het kán erger, echt!).

Nog één hilarisch detail dan, om de blog van vandaag mee te besluiten: Mijn broer en schoonzus zijn op vakantie deze week en m'n zus past op. Gisteren belde ze met de vraag of ik haar even iets leesvoer kon brengen. (En nou, ik was niet zo gezellig gisteren, maar ik ging toch maar). En ik dus daarheen, zegt m'n neefje van zes ineens: "Hoe kan het dat jij een rijbewijs hebt terwijl je nog een kind bent?" Zo volwassen ben ik dus. (Maar ernaar streven om volwassener te worden? Neuh! Komt vanzelf wel een keertje).

But it doesn't mean anything..

'But it doesn't mean anything'. Mokt één van de kindjes over het so do la fa mi do re liedje in The sound of music (en nee, ik heb de film niet recent gezien, alleen de cd maar even grijsgedraaid de afgelopen paar dagen). En dat is het nou maar net. Dat het niets betekent. Misschien ga ik maar gewoon altijd als ik bijna blij word van iets tegen mezelf zeggen dat het niets betekent. Het heeft niets te betekenen. Het was per ongeluk. Zomaar zonder intentie. En als het al met een intentie was dan betekende het nog steeds allemaal helemaal niets. Training my inner voice..

Ik kan ook doen als in de film: woorden neerzetten waar alleen klanken zijn. When you know the notes to sing you can sing 'most anything. Dan betekent het niet langer niets meer. Dus. Moet alles iets betekenen of kan het maar beter niets betekenen? Nou? Ik ben zo ongelofelijk goed in dingen niet goed inschatten (met een pesterige nadruk op goed). Waarom heeft het leven verdorie niet gewoon bordjes staan bij doodlopende en eenrichtingswegen? (Waarom zie ik drama waar het helemaal niet is?)

En o, ik heb een liedje ontdekt wat niet per se makkelijk in het gehoor ligt, maar het refrein of wat het ook is blijft door m'n hoofd spoken. Love. En hij is stiekem wel heel mooi als je 'm een paar keer geluisterd hebt.

En, het laatste van vandaag: Regen is wel gezellig, omdat je er prima op slaapt, je heerlijk de slons uit kunt hangen met een oversized trui en warme thee kunt drinken, maar ik word toch heus een beetje gestoord van continu binnenzitten. Verklaart mijn wazige blog waarschijnlijk ook wel weer.
(houd er tegelijkertijd maar rekening mee dat dingen meestal deels waar zijn en deels verzonnen zodat het ware en het verzonnene niet meer uit elkaar te houden zijn en niemand dus precies weet waar ik écht aan denk. Dat is dus expres;/).

Het meeneem-orkestje.

Hee, 'meeneem' is zo'n woord wat je om kunt draaien zonder dat je vieze vingers krijgt. Het blijft gewoon helemaal hetzelfde. En daar is dan weer vast een woord voor, maar dat doet er niet zo toe.

Ik heb gisteren weer eens voor het eerst in lange tijd wijn gedronken. En ik weet ook alweer meteen waarom ik dat eigenlijk nooit doe. De eerste reden is dat we zo gruwelijk ver overal vandaan wonen - in combinatie met monsterlijke luiheid van mijn kant - dat ik altijd met de auto overal naartoe ga en niet met de fiets (maar de fietslamp is kapot. Excuus!?). Nou - en dan mag je eigenlijk wel iets drinken, maar omdat ik niet al te zwaar ben, ben ik bang zomaar dat ik te lang onder invloed ben, dus drink ik maar liever niet. De tweede reden dat ik weinig drink is omdat ik nog weleens wil klooien met hoofdpijn en de combi medicijnen en alcohol vind ik niet zo'n goed idee. De laatste reden was die waar ik gisteren achterkwam: Het is weliswaar heerlijk dat je prefrontale cortex even niet zo hard z'n best doet om je te remmen, maar soms ga je best raar doen van alcohol. Eén wijntje en ik kan het in een rechte-lijn-naar-de-auto-lopen (ik hoefde niet te rijden) wel vergeten. Dus. En dan word je 's ochtends wakker met hoofdpijn. Dat soort dommigheden. (Overvoer mij met alcohol en u ziet een andere persoon, datisweleenconclusievanvandaag).

Afijn, het meeneemorkestje. Onlangs zat ik weer eens zo'n heerlijke lieflijke schattige cd te luisteren met liedjes uit The sound of music. Vroeger was dat mijn lievelingsfilm (en als ik m'n best doe kan ik zelfs dáárbij janken). Toen hoorde ik Something good en natúúrlijk weet ik dat het een musical is en dat ze in musicals altijd alles zingend doen. Maar toen vroeg ik me dus af waarom we niet op onze schouder allemaal gewoon een meeneemorkestje of bandje of wat dan ook hebben die ons leven op elk moment van een gepaste soundtrack kan voorzien zodat het leven een beetje meer op een film lijkt?
(Of zou het bloedirritant zijn?). Toch jammer dat het echte leven het broeierige filmsfeertje mist met krekelgeluiden en maanlicht. - maar okee, films zijn sowieso een beetje te erg geromantiseerd. (Geloof ze maar niet en als je ze wel gelooft - enzovoort).

Naïviteit en meer.

Ik lijd aan naïviteit. En flink. Ik ben zo allergruwelijkst conservatief op bepaalde gebieden en dat is natuurlijk helemaal niet verkeerd - maar wel uitzonderlijk. En ik dacht dat mijn conservativiteit juist de norm was - maar blijkbaar ben ik de uitzondering - en dat is een rare gewaarwording, ineens. Boeh, ik ben naïef. (Wat een mooi woord dan wel weer). Misschien schrijf ik er eens een brief aan.

Verder ben ik echt enorm gaar. Ik snap er niks van: Heb drie dagen in de week school en moet natuurlijk wel een hoop lezen en opdrachten maken, maar zo druk is het studentenbestaan nou toch ook weer niet? Ik snap dus eigenlijk niet dat ik moe ben, maar ik ontdekte ineens wel dat vorig jaar deze tijd precies hetzelfde gevoel met zich meebracht. Moe. 's Nachts slecht slapen. Overdag ineens wel zin in slapen hebben. Concentratieproblemen. En zo nerveus als een ikweetnietwat. En natuurlijk kan dat wel redenen hebben, maar in normale -states of being- lost nervositeit vanzelf weer op. Maar nu blijft het als een pesterige donderbui boven m'n hoofd hangen. Of erin. En dan die gedachten. Soms moet ik heel hard denken 'leeg, leeg' van mezelf. Gewoon omdat alles in optocht door m'n hoofd marcheert. 1,2,3. Gelukkig weet ik bij ondervinding (jaja) dat een paar weken helemaal niets hoeven te doen en veel slapen ervoor zorgt dat die energie wel weer terugkomt. En ook het logische denken en sowieso het zin hebben om over de dingen na te denken.

Nu razen m'n gedachten rondjes. Niet-productieve rondjes. En iets zinnigs, dieps of filosofisch is in de verste verte niet te bespeuren. Hoogstens een leeg vel papier - de wind tilt het op, smijt het in een hoek.

A mirror is harder to hold.

Wauw, ik heb geloof ik echt weinig te vertellen. Dan nog maar een keer een liedje. Zo één die zo heel erg mooi is. Van Jon Foreman's Summer EP.



His eyes are getting old like they'd love to love again - such a lonely man..

Take this waltz.

Iets moois, iets triests, iets lugubers. En ik weet niet waarom.

Mistake #1.

Mijn ergste fout is dat ik mijn fouten (echt en ingebeeld) altijd en overal meen te moeten tentoonstellen om de mensen erop voor te bereiden voor het geval dat.

(Maar het enige wat ik ze laat inzien is dat ik gewoon.. laat maar. Ik doe het weer. Zelfs deze blog is er een teken van. Een 'ik laat zien dat ik wel zelfinzicht heb' blog, zodat de mensen niet vallen over mijn ik vertel al mijn fouten en onhandigheden en en en. O, ik wil iemand anders zijn).

This day.

Je dierbare zus weer in je armen sluiten - die wel bijna twee weken weg was. Wat sociale psychologie-artikelen lezen over uitsluiting, brainstormen en groepsdruk. Een middag op een terrasje - als ze niet propvol zitten tenminste. Een avondje bij een vuurkorf. Vandaag wordt wel een prima dag, denk ik zo.

(Alleen dan wel weer jammer dat ik komende week eens richting de tandarts moet omdat ik een stuk spalk kwijt ben, ingeslikt blijkbaar - of moest ik maar meteen de orthotondist-ofhoejedatookschrijft bellen?)

En nu, nu luister ik Simon & Garfunkel.

Ik heb de regen gemist!

Terwijl ik gisteren allemaal blije foto's voorbij zag komen van dansende mensen - in de regen - bedacht ik me dat ik de regen heb gemist. Niet gemist zoals missen is als iets of iemand ver van je vandaan is en je niets liever zou willen dan dat datgene of diegene dichtbij komt, zodat je op zijn minst kunt stoppen met dat missen. Mijn missen zag er een beetje anders uit: Ik stond in Amersfoort op een propvol perron (in het kader van: als het de regen niet is of de blaadjes of de sneeuw of de kou is de warmte het wel die zorgt voor uitval van treinen). Dus. En toen zat (jawel, er zijn ook goede dingen in het leven) ik in een propvolle trein. En toen ik eenmaal naar huis reed zag alles eruit alsof het flink geregend had. Plassen, natte weilanden, bomen die het allergroenst proberen te zijn, nevel. Maar de regen zelf, die heb ik dus gemist. Ik was er niet. Want daar waar ik was, daar regende het niet.

(Anders had ik er sowieso ook in gedanst, lieve regen, je was wel welkom!)

De patrijs.

Haantjes met hormonen zijn bloedirritant!

Zo, dat is mijn statement van vandaag. En ik zal 'm uitleggen. Het is dinsdag - uitslaapdag. Heb vanavond pas college, dus dan kan dat. Maar de patrijs van mijn broer werkt niet mee.. (Ik geloof dat dit het derde of vierde jaar op rij is dat ik zeur over dat beest). 's Ochtends, de zon net op, ik diep onder de dekens (iets minder diep omdat het warm is), nog half in dromenland, begint dat stomme beest. Niet gezellig te kukelen zoals het een haan betaamt, maar te janken. En niet één keer, maar een hele tijd achter elkaar en hárd. Vrouwtjes veroveren, geloof ik. Maar mij verovert hij in ieder geval niet met z'n herrie.

(En meestal word ik 's ochtends heel bloeddorstig als dat beest me weer eens wakker maakt. Iedereen die me wakker maakt is trouwens mijn vijand (geen serenades dus). En vooral dit beest. Ik stel me nog steeds voor hoe ik hem koelbloedig vermoord, in plakjes snijd en op de barbeque mik. Maar tegelijkertijd weet ik toch al dat ik dat niet kan met die dierenliefde van mij die me eigenlijk nog verbiedt om een vlieg dood te slaan).

Zestien.

Ik ga nu even iedereen tegen me in het harnas jagen. (Daar ben ik goed in, zo goed). Want weet je, eigenlijk (laat ik het vooral zachtjes zeggen, misschien slaan jullie me zachtjes dan, in plaats van altijd alleen maar hard). Wat ik wilde zeggen is dat ik maar weer eens concludeer dat ik meer van winter houd dan van zomer. Waarschijnlijk gewoon omdat het kan. Misschien ook wel omdat iedereen al van de zomer houdt. Laat mij maar lekker tegendraads zijn. Mooi woord, tegendraads. Ik hou sowieso van tegendraads. Ik had écht beter zestien kunnen zijn, een strontvervelende puber. (Waarom ik dat niet ben is me een raadsel, ik bedoel die zestien).

(Geheel in stijl heb ik m'n nagels maar eens afwisselend blauw en groen gelakt. Gewoon ook omdat het kan en omdat ik geen zestien ben maar me nog steeds zo gedraag - ik zou me moeten schamen).

- En wat ik eigenlijk écht wilde zeggen is dat ik me afvraag of en wanneer en hoe ik ooit volwassen word.. en of dat eigenlijk wel zo'n goed idee zou zijn..-.

Salad.

Omdat pasta-salade zo af en toe heel erg lekker is. En omdat ik al heel lang steeds zin had om het weer eens te maken. Ziehier, pastasalade met kip en pesto. (Met pijnboompitten, kerstomaatjes, rucola en basilicum erbij).

Nies-aandrijving.

De ene dag zit je hoofd vol gedachten. De dag erop zit je hoofd vol met iets tastbaarders - wat ervoor zorgt dat je de dagen aan elkaar begint te snotteren, snuiten en niezen.

En ik zat me na de zoveelste niesbui daarnet af te vragen of we niet iets nuttigs kunnen doen met al dat genies. Zouden we er geen energie mee op kunnen wekken of zoiets? *O ja, dat moest ik nog vertellen. Of je hoofd te vol zit met gedachten of met snot, helder denken kun je hoe dan ook niet*. Maar ik heb me weleens voorstellingen gemaakt van mensen in een auto met nies-aandrijving. Een beetje gevaarlijk zou dat wel zijn als de niesbui net voor het rode stoplicht plaatsvindt..maar anders.. wie weet hoeveel snelheid zoiets geeft (a).

(Nee, snot komt je denkvermogen niet ten goede).

Leaning on the everlasting arms.

Makes me happy. Ook al is het album dan een soort van requiem.

De eerste bloem.

Een tijd geleden las ik weer eens een boek van Kader Abdolah. Inmiddels weet ik al niet meer welke boeken van hem ik wel en welke ik niet heb gelezen. In één van die boeken (een tuin in de zee) las ik het volgende citaat. En niet dat het van toepassing is ofzo, maar het bitterzoete ervan - aww! Het is een Koerdisch liedje:

je zei dat je zou komen
zodra de eerste bloem ontkiemt
alle bloemen van de wereld zijn uitgebloeid
waarom ben jij er niet?

(Als we het toch over bloemen hebben: gele weiden met boterbloemen zijn zo on-ge-lo-fe-lijk mooi!).

De bijen.

Als bijen om een bloem. Alsof er geen andere bloemen zijn. Alsof het de enige, de allermooiste bloem is.

Helemaal niet waar. Dat lijkt alleen maar zo. Die bijen hebben zoveel verbeelding. Misschien zijn hun strepen wel geschilderd met verbeelding. (Misschien is de honing die we eten wel iets wat we ons verbeelden. Waarom eigenlijk ook niet?). Misschien leven we op een paardenbloempluisje. Is het heelal een paardenbloem. Is het wachten tot we weggeblazen worden, maar als het heelal een paardenbloem is en de aarde een pluisje - waar is er dan ruimte voor zo'n pluisje om uit te groeien tot een nieuwe paardenbloem? - Deze redenatie gaat dus niet op.

Maar dan nog moeten die bijen niet zo stom zijn om bij dezelfde bloem te blijven hangen terwijl er meer dan genoeg zijn en er vast wel mooiere bestaan. (Hoop ik voor ze). De bijen zijn een beetje blind. Neem het ze niet kwalijk. Soms gaan blinde bijen weer zien.

Pogingen tot helderder, realistischer en volwassener denken. Pogingen tot metaforen. Eigenlijk wordt het er allemaal alleen maar vager van. Maar dat is dan ook weer net de bedoeling. Want als niet meer duidelijk is en de grens vervaagt wat ik nou echt bedoel en wat ik alleen maar aanvul omdat het leuk klinkt, is mijn doel bereikt.

Een film en moeheid!

Wat was gisteren hectisch, even.

Ja, ik geef toe dat ik 's middags het allerminst productief van iedereen was door gewoon moe op de bank te hangen. Maar 's avonds zou ik met een stel mensen naar '58, een film over armoedebestrijding. Dus op een gegeven moment moet je dan stoppen met al dat geluier.

Dus. En toen deed de kat ineens raar. Mauwen. Plassen in een hoekje in de kamer - klopte niets van. In alle overbezorgdheid kon ik amper eten. (Veel trek, later op de avond). Meteen na het eten is m'n moeder met de kat in een weekendtas (omdat we geen kattenmeeneembakje hebben - of hoe je zo'n ding ook noemt) naar de dierenarts gegaan. Gelukkig was het alleen maar blaasontsteking. Dat hoorde ik toen we bijna naar binnen zouden gaan voor de film. (Heb uit pure vreugde iedereen die beschikbaar was even gehugd. Tsja).

En toen de film dus. 58, gebaseerd op Jesaja 58. De film laat zien hoe ontzettend erg armoede is. En hoe kerken en projecten als het ware hoop bieden aan mensen. Het idee dat mensen eigenlijk alleen maar overleven, de ene dag door om de andere door te komen. Building dreams in the sky. Kleine kinderen die al weten dat dromen geen zin heeft. Een man die berustend kijkt. Geen toekomst.
Ik ben eigenlijk te moe nu om er meer zinnigs over te zeggen, maar het raakte me wel.. en word een beetje chagrijnig van ons nietsdoen eraan soms. Als iedereen zo leefde als de Nederlanders hadden we drie keer de aarde nodig - las ik vandaag. Krankzinnig.

En nu, nu ben ik kapot. Ik ben alleen maar kapot deze dagen - komt omdat ik 's avonds steeds pas om 12 uur in bed lig en om 4 uur weer wakker word, uren wakker lig en pas inslaap als ik mijn bed weer uitmoet. (Meestal middenin de mooiere dromen). O bah, ik wil eigenlijk leuk en gezellig bloggen, maar zelfs dáár ben ik te moe voor. Snel maar weer dan.

Oja, onderstaand liedje zat in de aftiteling van de film.

De kritische ik.

Wauw. Ik slaap echt zowat. Gisteravond was het twaalf uur voordat ik in bed lag - en om vier uur werd ik wakker totdat de merels begonnen te fluiten. En tegen de tijd dat je dan weer prima ligt, is het tijd om je bed uit te gaan. Dus. Ik vind dat ik best een beetje brak mag zijn.

Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven naar een conferentie geweest. Gewoon een dag met leuke mensen. Conclusie over de inhoud (op basis van twee lezingen en verhalen eromheen): Je hoeft niet diehard reformatorisch te zijn om toch ongelofelijk veel nadruk te leggen op ervaring *nieuwe les*. En ik, stomme kritische ik, vraag me dan af of wat mensen vertellen zijzelf en hun ervaring zijn. Of dat die ervaring komt door God. (Het is soms bést makkelijk om jezelf iets aan te praten, namelijk). Daarnaast krijg ik ook best wel sterk een 'ik moet iets ervaren maar ik ervaar niets dus help wat doe ik fout' gevoel. En: ik zit hier met een stelletje heiligen en ik ben bést wel een heiden.
En toch denk ik nog steeds dat als je God juist ervaart als je het niet verwacht het meer een bewijs is van zijn bestaan dan dat we Hem als het ware op kunnen roepen. Dan zou ik toch gaan twijfelen of het niet een psychologisch spelletje is. Wel jammer vond ik gisteren dat ik bij de laatste lezing die echt heel mooi was, m'n aandacht best wel kwijt was. En nou ja, eigenlijk houd ik nog het meest van zingen.

Overigens is er ook wel een sterk staaltje groepsdruk hoor. Zo'n ome die aan de kindjes vraagt wie een nieuw hartje heeft (dus wie in Jezus gelooft). Een paar vingertjes. De kindjes kijken om zich heen en plots hebben ze allemaal een nieuw hartje - zoefzoefzoef, zoveel vingertjes. Ben ik dan onbeschoft als ik iets fluister over groepsdruk in plaats van innig gelukkig te zuchten en te zwijmelen over alle kleine schaapjes van Onze Lieve Heer?

Ergens ben ik blij met mijn kritische geest, maar soms zou het best fijn zijn om dingen gewoon als zoete koek te slikken zonder erbij na te denken.

ps: Ik heb gisteren geleerd wat je óók kunt doen als je naar een preek luistert: Gewoon de preek meetekenen. Steek je een hoop van op!

O en: campings zijn tof. En gitaren en madeliefjes en gras.