Cultuurbarbarig.

In het kader van 'ik ben een cultuurbarbaar,' hou ik van heel veel muziek. Dat op zich is niet per se heel cultuurbarbarig. Het is ook niet cultuurbarbarig om van pop of rockmuziek te houden. Het is zelfs misschien wel totaal niet cultuurbarbarig om van klassieke muziek te houden. Maar mijn liefde voor klassieke muziek is tamelijk beperkt. Ik hou van Scandinavische componisten. En Russische. Maar ik hou niet van barokmuziek. Misschien komt dat door het simpele feit dat ik zeven jaar dwarsfluit heb gespeeld en een docent had met, juist, een voorliefde voor barok. Ik mis structuur. Ik mis meegalmen. Want dat is natuurlijk het heerlijke aan de muziek van nu, die is zo hard dat je met een gerust hart mee kunt blèren.
Barok raakt me niet. Ik heb er een veel te eendimensionaal beeld bij. Pruiken. Zoiets. Alsof latere muziek ineens meer dimensies heeft. (Terwijl die suffe barok natuurlijk wel weer achterlijk knap in elkaar zit).

Maar vanavond, vanavond ga ik naar een concert van Bach.
(Niet omdat ik van Bach hou, maar wel omdat gewoon iets leuks doen met vriendinnetjes heel, heel fijn is).

Ik ben dus eigenlijk, wat ik maar even wilde zeggen, een simpel mens.  Heel, heel simpel.

Vakantie!

U zult het niet geloven, lieve wereld, maar het is een feit. Vandaag maakte ik mijn pilletjestentamen, ik wist een vraag of drie van de vijfenveertig echt zeker en ik ging daarnet nakijken, blijk ik daar toch per ongeluk een 6.4 ongeveer te hebben gehaald. Schreeuw het van de daken en schrijf het op de muren want weet u, wereld, wat dit betekent?

Het. is. vakantie!

Geen gedoe met herkansen. Alle boeken kunnen naar boven. Alle papieren bij het oud papier. Ik ga slapen. Boeken lezen. Brieven schrijven, emails. Socializen. Misschien wel aan een boek beginnen - al weet ik niet waarover. Gedichten schrijven. Dat ook.

Over foto's..

Ik heb veel en veel te lang geen foto's meer gemaakt. Vroeger (twee jaar geleden) was altijd alles interessant om foto's van te maken, maar op de één of andere manier heb ik het gevoel dat ik wel overal foto's van kan maken maar dat het toch niet mooi wordt. En als het wel mooi wordt is het niet origineel of al tig keer op de foto gezet. Ooit als ik groot ben en rijk (ha, never) ga ik een echte goeie camera kopen, een cursus volgen en een verre reis maken naar een niet-zo-warm land met mooie dieren en een ruig landschap om veel foto's te maken die het liefst o zo mysterieus zijn. (Ik denk nog steeds vaak dat ik dingen niet écht heb gedaan als er geen foto's van zijn.. en foto's zijn soms nog meer genieten dan het doen van iets op zich).

Wat ik met foto's maken wel heb is de verdraaide inspiratieloosheid die sowieso als een deken om me heen zit. (Met dit weer, kun je nagaan). Ik weet wel dat je met shootjes doorgaans meer dan honderd foto's moet maken om er twee mooie bij te hebben zitten. Maar toch.. ik vind het tamelijk lastig om iets nieuws te verzinnen. (Waarom niet gewoon vrijelijk eroplos fotograferen me niet druk maken of het origineel is? Zelfs bij creatief bezig zijn kun je weerhouden worden door teveel denken, denk ik).

(En hetzelfde heb ik met gedichten. Tijd voor vrije associaties, me niet druk maken om wat de mensen vinden enzo. Is dat te leren?).

Streekgerechten. (Jak).

Heerlijk, heerlijk die streekgerechten. Waarom heeft het reukvermogen geen uitknop?

Ja, ja, ik ben nog steeds aan het studeren, maar ik heb geen zin meer en ik heb al wel een heel hoofdstuk over stimulantia en een heel hoofdstuk over antipsychotica gehad. Maar goed, het reukvermogen. Ik zit achter de laptop om alles op z'n allerhardst samen te vatten - hoho, relativeer dat even heel snel-, ik luister Sara Groves, omdat dat ultieme studeermuziek is en ik snap m'n moeder niet.

Prima hoor, dat je van de Veluwe komt enzo. En ook wel prima dat je streekgerechten lekker vindt. Er zijn vast wel ergens lekkere streekgerechten te bespeuren (als je goed zoekt).
Maar melkmoes. De náám alleen al. Het is zó on-ge-lo-fe-lijk smerig. (Moet je je voorstellen, iets als gekookte karnemelk met rookworst en ui. Het huis ruikt nu al naar ui en ik zit er middenin - misschien pak ik zodadelijk een wasknijper ofzo).
Kortom: Het ziet er smerig uit, het ruikt smerig. Hoe het smaakt weet ik niet, want dat zou weleens hetzelfde effect kunnen hebben als toen ik vanmorgen een hele stapel schoenen onder de tuinslang heb gezet omdat de kat ze bevuild had..

En als ze het gaat eten hoef ik dat niet te zien. Dat mag dan maar weer duidelijk zijn.

Opschepperij!

In het kader van 'wie dit leest leest dit vrijwillig' ga ik het toch even op m'n blog gooien:

IK HEB EEN 8.8 VOOR MIJN GROEPSPROCESSENTENTAMEN.

Ja, Capslock staat niet mooi. En opscheppen is niet cool. Ik zou het echt het allerliefst op facebook knallen omdat dit mijn hoogste tentamencijfer allertijden is, maar ik erger me altijd groen en geel aan al die mensen die hun achten delen.

(Overigens ga ik vrijdag mijn diepterecord verbreken.. want ik snap helemaal geen flikker van al die stomme medicijnen enzo).

Afleiding enzo.

zzz..

Slapen. Mooi woord is dat. (En een nog mooiere bezigheid). Voor mij op dit moment heel erg waar - vanmorgen om zes uur ging de wekker omdat ik om half negen al een tentamen had. (Ja, crimineel en kindermishandeling enzo). Afijn, het viel allemaal mee. Je moet je voorstellen, ik had me vorige week de hele week zo'n beetje opgesloten om te leren. En ik maakte dat tentamen en had het gevoel dat het alle kanten opkon. Met iets meer een vermoeden naar de slechte kant, zoals het een pessimist betaamt. En zo ging ik dus vanmiddag maar even nakijken (het was meerkeuze). En nu ga ik dus overkomen als een nerd, maar blijkbaar ligt sociale psychologie me best wel, want ik had 31 van de 35 goed, wat waarschijnlijk een mooie voldoende oplevert. Hoera enzo. (En grappig hoe je vakken die je liggen met prima cijfers haalt, terwijl je vakken die je niet liggen, neuropsychologie bijvoorbeeld, best wel kunt verknallen - het is m'n vierde bachelorjaar nu en eigenlijk is het nog niet vaak eerder voorgekomen dat ik zulke scores haalde als bovenstaande voor meerkeuzetentamens). Nu moet ik me nog tot vrijdag verdiepen in drugs, brain and behavior. Maar in ieder geval heb ik dan toch maar mooi zowel klinische als sociale psychologie gedaan wat de bachelor betreft. Nu de komende tijd eens hard na gaan denken wat leuk is voor de masterthesis. (En gaan solliciteren voor een stageplek in februari..ssst ikwilniet).

En omdat ik nu moe ben en geen zin meer heb en m'n middagdutje niet lukte ben ik aan het nietsdoen en ga ik zodadelijk nog wel even studeren maar nu mag ik heerlijk Mumford and Sons luisteren. Omdat folkmuziek hoedanook heel fijn is!

Tiny Heart.

Zeventien pagina's aan samenvatting getypt. Nog één hoofdstuk te gaan en dan mag ik morgen de hele boel herhalen. Zodat ik maandag om half negen met m'n duffe kop blij en vrolijk een een mooi tentamen mag beginnen. Ik begon met spotify luisteren. (Maar ik ben zo'n duffe gratis gebruiker en ik irriteer me suf aan de reclame dus grooveshark is better). Anyway, tussen al het studeren door ontdekte ik het liedje Tiny Heart van Flyleaf. Zowaar een liedje van hen wat meteen goed in het gehoor ligt :).

Buitensluiting.

Heerlijk, die sociale-psychologie-artikelen van groepsprocessen. Ik vind wetenschappelijke artikelen meestal maar droog en saai (en tegenwoordig ben ik lui en lees ik alleen de abstract, inleiding en discussie). Een van de artikelen die ik moest lezen voor groepsprocessen ging dus over buitensluiting. Men zette een proefpersoon in een hokje achter een pc en laat die persoon balletjes overgooien in een computerspelletje. De persoon denkt dat het twee andere echte personen zijn die overgooien. En ineens, wat gemeen nou toch, besluiten persoon twee en drie om alleen nog naar elkáár over te gooien. Sip kijkt de proefpersoon toe. (En zijn hersengebiedjes die met pijn zijn geassocieerd lichten op).

Okee, denk je. Kan.

Het leuke (of niet) is dat het niet uitmaakt of de persoon wéét of het echte personen zijn die dit doen - of dat het echte personen zijn die instructies opvolgen. Het maakt zelfs niet uit of de persoon weet dat het een computer is die erop afgesteld is. Hij blijft 'píjn' voelen.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik dit citaat wel briljant vond uit het artikel:

"One participant (who happened to be a computer programmer) stated that he felt incredibly angry and frustrated during the game because "the computer is supposed to serve me, It's not supposed to reject me" (Zadro, Williams & Richardson, 2004).

De deurknop (en de kat).

Currently..

Ben ik dan echt begonnen met studeren. Een zekere trots overvalt mij. (Waarom houd ik m'n stof wel bij, maar studeer ik alleen maar écht in de week voor het tentamen? Eigenlijk zou mijn leven er dagelijks zo uit moeten zien als vandaag, met een boek achter de laptop om alles wat ook maar enigszins belangrijk is in een samenvattinkje te proppen).
Anyway, het is 11:31, ik heb bijna vier pagina's volgetypt in de achterliggende twee uur met allerhande college-info en de belangrijke info uit hoofdstuk één van m'n boek. Slecht dat ik me nu heel ijverig voel of niet? (Dit is overigens een pic van hoofdstuk 1. Meestal ben ik dan nog heel ijverig met arceren en bijschrijven. Dat neemt later exponentieel af (na hoofdstuk twee eigenlijk al).

(Overigens is dit een rotboek want alles en ook werkelijk alles spreekt elkaar tegen. Het ene moment blaat het erover dat we mensen in de outgroup als allemaal verschilllend van elkaar zien, want wij, de ingroup, zijn zó hetzelfde en we lijken zo fijn veel op elkaar (wauw). Maar even later blaat het boek vrolijk verder over gelijkheid van de outgroup met als voorbeeld de Chinezen die wij, westerlingen, zo onmogelijk uit elkaar kunnen houden. Heerlijk. Wat is nou precies waar? Het boek zegt dan: allebei. Hoera).

Het allerheerlijkste..

Het allerheerlijkst zou op dit moment zijn als er iemand was die zei: Kom, we gaan een flinke wandeling maken. Daar heb ik zo ongelofelijk veel zin in op de één of andere stomme manier. Ik heb Een. Hele. Week. om m'n ene vak in m'n hoofd te stampen voor het tentamen van volgende week maandag (half negen, barbaars!). En natuurlijk is het fijn om zoveel tijd te hebben om je voor te bereiden op een tentamen. Maar ik word helemaal gek van het idee dat ik gewoon alle dag thuis zit, omringd door m'n studieboeken (want het andere tentamen is volgende week vrijdag, waarna de lange vakantie wacht). Stom is dat. Waarom voel ik me ook in vredesnaam schuldig als ik niets doe? (Altijd maar alles moeten van mezelf).

Okee, okee, ik weet het. Als ik na morgen nóg chagrijnig ben mogen jullie me een schop geven. Me leren vliegen desnoods - want dan heb ik gewoon geen excuus meer. Nu kan ik nog steeds alles op hormonen gooien. (Langdurig excuus altijd).

Maar ik heb wel iets heeeel goeds geleerd, kwam ik achter. Want tot voor kort vond ik het altijd echt niet leuk als mensen in m'n omgeving een relatie kregen (want je weet maar nooit of je raakt mensen kwijt omdat die relatie zo akelig veel tijd opslokt *ja, egoïstisch enzo*). Maar op de één of andere manier vind ik het minder erg nu, ben ik blij voor personen in kwestie en vind ik het zelfs leuk. Dat is echt nieuw.

Wat relaties en verwante zaken betreft: Ik vraag me af of je verliefdheid ook operant kunt conditioneren en dan met name met punishment. Dat verliefdheid na meer straf, meer mislukkingen, ook gewoon niet meer mogelijk is. Of is het zo'n automatisme wat ongevoelig is voor punishment and reward? (Sowieso wel interessant om over na te denken.. is het iets waar je zelf de hand in hebt of juist helemaal niet? Is het een emotie of wat?). Is vrije wil eigenlijk niet gewoon keuzevrijheid en heb je niets te willen maar wel wat te kiezen? Maar heb je weer niet te kiezen wat te willen? (Ha, wat een chaos, sluit mij op en ik word echt gek). Als ik aan verliefdheid denk, denk ik nog steeds aan de brief van de prins uit brieven aan Doornroosje (TT): Alle sentimenten zijn voortaan verboden.. (waarom ben ik nou de rest van het fragment kwijt?). Er is altijd wel een reden om sentimenten te verbieden. Duizenden anderen bijvoorbeeld. Niet goed genoeg zijn. En als je wel goed genoeg bent, ben je dat nog steeds niet als je dénkt dat je dat niet bent terwijl je het wel bent (ik ben wel van de gekke zinsconstructies vandaag). En denk nou niet bij alles dat het op mij van toepassing is of dat ik écht vind dat alle sentimenten verboden moeten worden.

Soms, heel soms (eigenlijk mag dat niet) denk ik aan wat hij ook zegt .. dan bladdert verf van pasgeverfde muren, verliezen eeuwig groene bomen hun bladeren, wordt de hemel geel, rood en paars en leggen schapen en leeuwen samen een kaartje, zó gelukkig ben ik dan. 

Ik geloof nog steeds niet in wederzijds. Ik hoop er wel op. Ooit. Omdat de meeste van alles de liefde is.

Afijn, alle onzin ten spijt. Ik ben wel benieuwd naar gedachten over conditionering bij verliefdheid (a).

Something in the water.

Ik ben wel fan van Brooke Fraser. (Al denk ik dat er een kans bestaat dat er lezers zijn die dit liedje nieteens willen luisteren omdat ze hem ietsje te vaak gehoord hebben. Maar de clip is toch cool! En dus: Enjoy.)

All about some things I like and caffeine..

Iedere dag als ik naar school ga en m'n auto op de parkeerplaats heb gezet en naar de trein loop, loop ik langs een kippenhok met Barnevelders. En altijd kom ik in de verleiding om een poos naar die kippen te zitten staren omdat ik ze geniaal vind. Vroegah al vond ik kippen te gek. En hoewel ik nu katten weer op de eerste plaats heb staan, blijf ik kippen leuk vinden. Gewoon omdat ze heerlijk eigenwijs zijn. Neem een haan, topirritant natuurlijk. Griezelig ook - ooit stond E. huilend in het kippenhok met een bezem in haar hand om de woedende haan uit de weg te houden-. Maar moet je zien hoe parmantig ze blijven voortschrijven. Ze hebben iets heel statigs en ijdels over zich. (Heel frustrerend, maar daarom zo grappig). En kippen.. ooit had ik een tamme.Hier ziet u een foto van een negenjarige mij met dat beest in de fietsmand. (Arme kip).

Het tweede waar ik van hou (het tweede van heel veel dingen) is jumpen op muziek. Ik heb een verdraaid slechte conditie (een auto he en een fiets met kapotte lampen). Maar afgelopen zaterdag was er weer EOJD en samen met M. heb ik heerlijk gejumpt op de muziek van Lz7. (Niet dat ik het per se echt mooi vind, maar leuk was het wel). En nah, ik hou eigenlijk ook wel van überemotioneel worden van een zielig boek of een zielige film. (Dat ik het hardst jank als een hond of kat doodgaat doet er dan even niet toe).

Genoeg over leuke dingen. (Nee, inderdaad, eigenlijk hoor je daar dan weer nooit genoeg van te krijgen). Vandaag, presentatiedag. Voor Groepsprocessen hadden we met z'n elven (oefen een groepsproces, laat elf mensen samen een onderzoeksvoorstel schrijven) een verslag geschreven over het conflict in Noord-Ierland. Omdat ik een hoop aan de inleiding had gedaan (ik vind religieuze conflicten eigenlijk wel machtig interessant) hoefde ik niet te presenteren vandaag. Dus het was een dagje achteroverleunen en anderen het werk zien doen. Vanmorgen eerst gingen we als groep nog even zien hoe onze twee groepsgenoten zouden gaan presenteren. (Met Ierse Jigs in de presentatie). Na het oefenen hebben zetten ze heel volwassen wat Bassie & Adriaanliedjes op (hoog niveau in die groep, maar ergens vind ik dat wel grappig en relaxed. 't Ging in ieder geval over kaboutertjes). Toen een tussenuur, tijd om koffie te drinken met iemand. Nu drink ik echt alleen een klein kopje cappucino op m'n werk als ik slecht geslapen heb. Vandaag nam ik een huge beker, een dubbele portie. Gewoon omdat het kon en omdat het gezellig was. Maar minder leuk is de frequentie van naar de wc moeten bij koffie en thee. Dus halverwege de presentaties ben ik de zaal uitgesneakt (haat daaraan). En ik weet niet of het kan, maar ben de rest van de middag zo beverig en trillerig geweest als maar kan. En nu weet ik niet of het door die enorme kop koffie kwam of dat het toch maar weer die fijne hormonen zijn.

En nu ga ik zo gezellig in m'n eentje voetbal kijken. (Ik denk niet dat iemand met mij voetbal zou willen kijken omdat ik expert ben in dom commentaar leveren. Maar stiekem vind ik voetbal dus toch wel heel erg leuk).

Genant!

En dan zit je heerlijk een filmpje over een honden en kattenvriendschap te kijken (tussen het studeren door, ik ben niet helemaal heel lui). Is het filmpje gemaakt in loving memory of the cat. Goed. Ik moet daar dus - loshangende hormonen - gruwelijk om janken. Twee tellen later komt iemand hier koffiemelk halen - iemand die ergens vandaan komt waar huilen wel terecht is. En nog twee tellen later komt een meneer om het gas op te meten. Loop ik daar met rode huiloogjes.

Vrouw zijn is best irritant soms.

Katten (en een beetje over honden).

Af en toe komen er op facebook linkjes van Froot voorbij, een dagelijkse dosis webvitaminen. En weet je, er staan LEUKE dingen op. Er staan namelijk heel veel superschattige kattenplaatjes op. Zoals deze - uit een serie kattenimitaties van beroemde schilderijen:

En wat ik ook heel erg briljant vond was het volgende schema. Waaraan je katten en hondenliefhebbers herkent. Ik herken me dus wel een beetje in die kattenmensen, al houd ik op z'n tijd ook wel weer érg van socializen en ik geloof ook niet per se dat ik heel onaardig ben. (En ik ben best traditioneel). Maar wel redelijk open geloof ik en ook neurotisch (bah) en creatief (soms) en ik hou wel van me kunnen terugtrekken af en toe (en nee, ik ben niet autistisch). Anyway, ik heb dus meer met katten dan met honden - maar als ze af en toe hun kop bij je op schoot leggen en met van die schattige hondenogen je aanstaren.. dan vind ik die honden ook wel weer heel erg prima. (Katten zijn wel eleganter hoor.. honden zijn maar lomp soms en daarom kies ik tóch voor katten).

(Plaatjes dus van froot.nl).

Closer to the edge.

Heb dit liedje vroeger, op m'n oude blog, al eens geplaatst. Omdat ik 'm zelf echt enorm mooi vind. (En bandjes die muziek maken in de '60's/70's stijl en die zo natuurlijk mogelijk willen klinken, zijn natuurlijk wel nice).

Thoughts. & Emotions.

My thoughts are my
biggest enemies
and still my
closest friends

Ik blijf het frappant vinden hoe gedachten je wereld kunnen maken en hoe heerlijk het kan zijn om te denken. (In college, terwijl een dame allerhande neurotransmittertjes uit staat te leggen in in welke hersenstructuren die actief zijn. Jij, die dat bést wel saai vindt en daarom maar heerlijk wegdroomt..). En tegelijkertijd kunnen gedachten best wel destructief zijn. Ik realiseerde me weer eens hoe ontzettend veel ik van mezelf moet. Ik moet gelukkig zijn. En als ik niet gelukkig ben moet ik het wel worden. (Ik, ik, ik). O, ik moet ook leren om minder aan mezelf te denken. Minder over mezelf te schrijven. Ik moet empathischer zijn. Aardiger. Moet me minder aan  mensen irriteren. Ik moet avonturen beleven, foto's maken, mooie dingen schrijven, boeken uitlezen (ik hou van lezen, maar ik denk al aan het volgende boek als ik met het ene bezig ben). En het stomme altijd is dat als je dingen moet er helemaal niets van terechtkomt. Misschien komt het moeten ook wel een beetje uit de werkmentaliteit in de omgeving hier. Studeren vinden de mensen soms best wel onzin. Laat staan met mijn heerlijk relaxte rooster van drie dagen school in de week. Dus. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet bewijzen dat ik een uiterst productieve student ben die een hoop van haar leven maakt. En dus blijf ik maar moeten van mezelf. Heel frustrerend en irritant. (Gisteren in de trein mocht ik van mezelf even niet aan leuke dingen denken - en ook niet aan niet-leuke. Ging maar gewoon even mezelf concentreren op alles wat ik buiten zag. Gewoon om een beetje rust te creëren, werkt wel soort van). Woot. Dit klinkt heel psychologisch allemaal. En ook best wel chaotisch.

Ik ben wel eigenaardig. Ik weet het zelf - en soms ga ik maar vantevoren zeggen dat mensen het vast wel raar zullen vinden maar.. dat... (zoiets moet je niet zeggen, fronsen doen ze toch wel). Dinsdag bedacht ik me dat ik eigenlijk een oude dame met geblondeerd krulhaar, rode lippenstift, rimpels en een blik op oneindig zou moeten zijn. Natuurlijk zou ik op hakken lopen (o gruwel). En ik zou me o-ve-ral aan irriteren en dat duidelijk maken door flink te pruilen. Ik wil heel graag door iedereen aardig gevonden worden, dus néé, ik ben en word niet zo'n dame. Maar ik had dinsdag wel zo'n bui dat werkelijk álles teveel was. (Wie vindt het ook zo'n irritant geluid als iemand een appel eet? Okee. How terribly strange.. maar in principe is alle ellende natuurlijk met zo'n appel (of whatever) begonnen..).

En oja, ik wilde nog wat over emoties schrijven om de simpele reden dat ik het gepresteerd heb om vanmorgen, lui theedrinkend en brood etend in pyjama, weer eens te janken bij een boek. En dus geef ik maar even een lijstje met boeken waarom ik best hard gehuild heb. Misschien is er iemand die ook zin heeft om hard te huilen? Ik moest namelijk echt heel hard huilen bij 'over bergen heen' van Charles Martin. Ik moest ook huilen om 'wachten op Peter' van Elizabeth Musser (blijkbaar hou ik toch wel een beetje van honden). En m'n boek van vandaag: Wanneer de dag aanbreekt van Marlo Schalesky.

En nu ga ik me mentaal voorbereiden op een poos in de orthostoel vanmiddag.

Scheveningen in oktober.

Omdat schelpjes zoeken fijn is! :)

De tijd.

zal ik blijven

of toch weggaan?

de tijd kan vliegen

heel hoog en

heel snel

de tijd kan stilstaan

en fluisteren

dat het lachen je wel

heel snel zal vergaan

zal ik blijven?

weggaan?

ik bouw mijn dromen

allemaal in de lucht
een koorddanser op een koord

van realiteit worden, uitkomen

hebben ze nog nooit gehoord.

Heelveelonzin.

Als je pas om kwart over vijf college hebt kun je je dag goed besteden. (Heerlijk, zo'n statement om de dag mee te beginnen). Voor deze ene keer heb ik ook al bést veel gedaan vanmorgen. Weliswaar vooral uitslapen, maar voor het eerst in mijn leven *overdrijft* lukt het om een inleiding te schrijven die een beetje samenhangend is. En ik weet ook de truc: maak gewoon een opzet met wat punten die op elkaar aansluiten en schrijf iedere dag een punt. Geen gedoe met een ellenlange inleiding die in één dag afmoet. Lang leve de structuur.

Ik hou van psychologie. Kreeg zaterdag van m'n mams een Psychologie Magazine (zo af en toe als we samen boodschappen doen mag ik er één meenemen). Heerlijk is dat, de hele zaterdagavond in je pyjama op de bank hangen en zo'n tijdschrift lezen. Ik vind het trouwens wel knap hoe ze van een droog onderzoeksartikel gewoon een blij en leuk en nieuwswaardig verhaal maken. Hoedanook, ik vind psychologie machtig interessant, maar nu het jaar op z'n einde loopt heb ik ook wel heel veel zin om gewoon even nergens over na te hoeven denken.

Gisteren bedacht ik me dat ik eigenlijk wel écht iets met schrijven wil doen. (Ik bedoel, als je in groep 8 ergens op percentiel 86 scoort met taal - rekenen wil ik het niet over hebben - moet je er misschien ooit iets mee doen). En ja, ik schrijf hiero. Ik schrijf tegenwoordig weer in een dagboek (Al bijna 30 pagina's volgekalkt de afgelopen drie weken). Maar waarom kan ik alleen maar over mezelf schrijven? Heel boeiend is dat namelijk niet. Dus. Voorlopig zit ik niet met een mok koffie, thee of chocolademelk en een dikke trui achter een laptop (omringd door boekenkasten vol) een productieve roman te schrijven. Ik denk dat áls ik ooit iets zou schrijven het zou gaan over iemand met de één of andere bizarre stoornis.  Iets met Delusions of Grandeur ofzo. Van die mensen die denken dat ze alles kunnen en alles zijn. Het zou best heerlijk zijn om genoeg fantasie te hebben voor een boek..

Verder was ik gisteren echt wazig, vind ik nu. Ik zie soms van die stomme associaties die er gewoon helemaal niet per se zijn. (Maar het kán erger, echt!).

Nog één hilarisch detail dan, om de blog van vandaag mee te besluiten: Mijn broer en schoonzus zijn op vakantie deze week en m'n zus past op. Gisteren belde ze met de vraag of ik haar even iets leesvoer kon brengen. (En nou, ik was niet zo gezellig gisteren, maar ik ging toch maar). En ik dus daarheen, zegt m'n neefje van zes ineens: "Hoe kan het dat jij een rijbewijs hebt terwijl je nog een kind bent?" Zo volwassen ben ik dus. (Maar ernaar streven om volwassener te worden? Neuh! Komt vanzelf wel een keertje).

But it doesn't mean anything..

'But it doesn't mean anything'. Mokt één van de kindjes over het so do la fa mi do re liedje in The sound of music (en nee, ik heb de film niet recent gezien, alleen de cd maar even grijsgedraaid de afgelopen paar dagen). En dat is het nou maar net. Dat het niets betekent. Misschien ga ik maar gewoon altijd als ik bijna blij word van iets tegen mezelf zeggen dat het niets betekent. Het heeft niets te betekenen. Het was per ongeluk. Zomaar zonder intentie. En als het al met een intentie was dan betekende het nog steeds allemaal helemaal niets. Training my inner voice..

Ik kan ook doen als in de film: woorden neerzetten waar alleen klanken zijn. When you know the notes to sing you can sing 'most anything. Dan betekent het niet langer niets meer. Dus. Moet alles iets betekenen of kan het maar beter niets betekenen? Nou? Ik ben zo ongelofelijk goed in dingen niet goed inschatten (met een pesterige nadruk op goed). Waarom heeft het leven verdorie niet gewoon bordjes staan bij doodlopende en eenrichtingswegen? (Waarom zie ik drama waar het helemaal niet is?)

En o, ik heb een liedje ontdekt wat niet per se makkelijk in het gehoor ligt, maar het refrein of wat het ook is blijft door m'n hoofd spoken. Love. En hij is stiekem wel heel mooi als je 'm een paar keer geluisterd hebt.

En, het laatste van vandaag: Regen is wel gezellig, omdat je er prima op slaapt, je heerlijk de slons uit kunt hangen met een oversized trui en warme thee kunt drinken, maar ik word toch heus een beetje gestoord van continu binnenzitten. Verklaart mijn wazige blog waarschijnlijk ook wel weer.
(houd er tegelijkertijd maar rekening mee dat dingen meestal deels waar zijn en deels verzonnen zodat het ware en het verzonnene niet meer uit elkaar te houden zijn en niemand dus precies weet waar ik écht aan denk. Dat is dus expres;/).

Het meeneem-orkestje.

Hee, 'meeneem' is zo'n woord wat je om kunt draaien zonder dat je vieze vingers krijgt. Het blijft gewoon helemaal hetzelfde. En daar is dan weer vast een woord voor, maar dat doet er niet zo toe.

Ik heb gisteren weer eens voor het eerst in lange tijd wijn gedronken. En ik weet ook alweer meteen waarom ik dat eigenlijk nooit doe. De eerste reden is dat we zo gruwelijk ver overal vandaan wonen - in combinatie met monsterlijke luiheid van mijn kant - dat ik altijd met de auto overal naartoe ga en niet met de fiets (maar de fietslamp is kapot. Excuus!?). Nou - en dan mag je eigenlijk wel iets drinken, maar omdat ik niet al te zwaar ben, ben ik bang zomaar dat ik te lang onder invloed ben, dus drink ik maar liever niet. De tweede reden dat ik weinig drink is omdat ik nog weleens wil klooien met hoofdpijn en de combi medicijnen en alcohol vind ik niet zo'n goed idee. De laatste reden was die waar ik gisteren achterkwam: Het is weliswaar heerlijk dat je prefrontale cortex even niet zo hard z'n best doet om je te remmen, maar soms ga je best raar doen van alcohol. Eén wijntje en ik kan het in een rechte-lijn-naar-de-auto-lopen (ik hoefde niet te rijden) wel vergeten. Dus. En dan word je 's ochtends wakker met hoofdpijn. Dat soort dommigheden. (Overvoer mij met alcohol en u ziet een andere persoon, datisweleenconclusievanvandaag).

Afijn, het meeneemorkestje. Onlangs zat ik weer eens zo'n heerlijke lieflijke schattige cd te luisteren met liedjes uit The sound of music. Vroeger was dat mijn lievelingsfilm (en als ik m'n best doe kan ik zelfs dáárbij janken). Toen hoorde ik Something good en natúúrlijk weet ik dat het een musical is en dat ze in musicals altijd alles zingend doen. Maar toen vroeg ik me dus af waarom we niet op onze schouder allemaal gewoon een meeneemorkestje of bandje of wat dan ook hebben die ons leven op elk moment van een gepaste soundtrack kan voorzien zodat het leven een beetje meer op een film lijkt?
(Of zou het bloedirritant zijn?). Toch jammer dat het echte leven het broeierige filmsfeertje mist met krekelgeluiden en maanlicht. - maar okee, films zijn sowieso een beetje te erg geromantiseerd. (Geloof ze maar niet en als je ze wel gelooft - enzovoort).

Naïviteit en meer.

Ik lijd aan naïviteit. En flink. Ik ben zo allergruwelijkst conservatief op bepaalde gebieden en dat is natuurlijk helemaal niet verkeerd - maar wel uitzonderlijk. En ik dacht dat mijn conservativiteit juist de norm was - maar blijkbaar ben ik de uitzondering - en dat is een rare gewaarwording, ineens. Boeh, ik ben naïef. (Wat een mooi woord dan wel weer). Misschien schrijf ik er eens een brief aan.

Verder ben ik echt enorm gaar. Ik snap er niks van: Heb drie dagen in de week school en moet natuurlijk wel een hoop lezen en opdrachten maken, maar zo druk is het studentenbestaan nou toch ook weer niet? Ik snap dus eigenlijk niet dat ik moe ben, maar ik ontdekte ineens wel dat vorig jaar deze tijd precies hetzelfde gevoel met zich meebracht. Moe. 's Nachts slecht slapen. Overdag ineens wel zin in slapen hebben. Concentratieproblemen. En zo nerveus als een ikweetnietwat. En natuurlijk kan dat wel redenen hebben, maar in normale -states of being- lost nervositeit vanzelf weer op. Maar nu blijft het als een pesterige donderbui boven m'n hoofd hangen. Of erin. En dan die gedachten. Soms moet ik heel hard denken 'leeg, leeg' van mezelf. Gewoon omdat alles in optocht door m'n hoofd marcheert. 1,2,3. Gelukkig weet ik bij ondervinding (jaja) dat een paar weken helemaal niets hoeven te doen en veel slapen ervoor zorgt dat die energie wel weer terugkomt. En ook het logische denken en sowieso het zin hebben om over de dingen na te denken.

Nu razen m'n gedachten rondjes. Niet-productieve rondjes. En iets zinnigs, dieps of filosofisch is in de verste verte niet te bespeuren. Hoogstens een leeg vel papier - de wind tilt het op, smijt het in een hoek.

A mirror is harder to hold.

Wauw, ik heb geloof ik echt weinig te vertellen. Dan nog maar een keer een liedje. Zo één die zo heel erg mooi is. Van Jon Foreman's Summer EP.



His eyes are getting old like they'd love to love again - such a lonely man..

Take this waltz.

Iets moois, iets triests, iets lugubers. En ik weet niet waarom.

Mistake #1.

Mijn ergste fout is dat ik mijn fouten (echt en ingebeeld) altijd en overal meen te moeten tentoonstellen om de mensen erop voor te bereiden voor het geval dat.

(Maar het enige wat ik ze laat inzien is dat ik gewoon.. laat maar. Ik doe het weer. Zelfs deze blog is er een teken van. Een 'ik laat zien dat ik wel zelfinzicht heb' blog, zodat de mensen niet vallen over mijn ik vertel al mijn fouten en onhandigheden en en en. O, ik wil iemand anders zijn).

This day.

Je dierbare zus weer in je armen sluiten - die wel bijna twee weken weg was. Wat sociale psychologie-artikelen lezen over uitsluiting, brainstormen en groepsdruk. Een middag op een terrasje - als ze niet propvol zitten tenminste. Een avondje bij een vuurkorf. Vandaag wordt wel een prima dag, denk ik zo.

(Alleen dan wel weer jammer dat ik komende week eens richting de tandarts moet omdat ik een stuk spalk kwijt ben, ingeslikt blijkbaar - of moest ik maar meteen de orthotondist-ofhoejedatookschrijft bellen?)

En nu, nu luister ik Simon & Garfunkel.

Ik heb de regen gemist!

Terwijl ik gisteren allemaal blije foto's voorbij zag komen van dansende mensen - in de regen - bedacht ik me dat ik de regen heb gemist. Niet gemist zoals missen is als iets of iemand ver van je vandaan is en je niets liever zou willen dan dat datgene of diegene dichtbij komt, zodat je op zijn minst kunt stoppen met dat missen. Mijn missen zag er een beetje anders uit: Ik stond in Amersfoort op een propvol perron (in het kader van: als het de regen niet is of de blaadjes of de sneeuw of de kou is de warmte het wel die zorgt voor uitval van treinen). Dus. En toen zat (jawel, er zijn ook goede dingen in het leven) ik in een propvolle trein. En toen ik eenmaal naar huis reed zag alles eruit alsof het flink geregend had. Plassen, natte weilanden, bomen die het allergroenst proberen te zijn, nevel. Maar de regen zelf, die heb ik dus gemist. Ik was er niet. Want daar waar ik was, daar regende het niet.

(Anders had ik er sowieso ook in gedanst, lieve regen, je was wel welkom!)

De patrijs.

Haantjes met hormonen zijn bloedirritant!

Zo, dat is mijn statement van vandaag. En ik zal 'm uitleggen. Het is dinsdag - uitslaapdag. Heb vanavond pas college, dus dan kan dat. Maar de patrijs van mijn broer werkt niet mee.. (Ik geloof dat dit het derde of vierde jaar op rij is dat ik zeur over dat beest). 's Ochtends, de zon net op, ik diep onder de dekens (iets minder diep omdat het warm is), nog half in dromenland, begint dat stomme beest. Niet gezellig te kukelen zoals het een haan betaamt, maar te janken. En niet één keer, maar een hele tijd achter elkaar en hárd. Vrouwtjes veroveren, geloof ik. Maar mij verovert hij in ieder geval niet met z'n herrie.

(En meestal word ik 's ochtends heel bloeddorstig als dat beest me weer eens wakker maakt. Iedereen die me wakker maakt is trouwens mijn vijand (geen serenades dus). En vooral dit beest. Ik stel me nog steeds voor hoe ik hem koelbloedig vermoord, in plakjes snijd en op de barbeque mik. Maar tegelijkertijd weet ik toch al dat ik dat niet kan met die dierenliefde van mij die me eigenlijk nog verbiedt om een vlieg dood te slaan).

Zestien.

Ik ga nu even iedereen tegen me in het harnas jagen. (Daar ben ik goed in, zo goed). Want weet je, eigenlijk (laat ik het vooral zachtjes zeggen, misschien slaan jullie me zachtjes dan, in plaats van altijd alleen maar hard). Wat ik wilde zeggen is dat ik maar weer eens concludeer dat ik meer van winter houd dan van zomer. Waarschijnlijk gewoon omdat het kan. Misschien ook wel omdat iedereen al van de zomer houdt. Laat mij maar lekker tegendraads zijn. Mooi woord, tegendraads. Ik hou sowieso van tegendraads. Ik had écht beter zestien kunnen zijn, een strontvervelende puber. (Waarom ik dat niet ben is me een raadsel, ik bedoel die zestien).

(Geheel in stijl heb ik m'n nagels maar eens afwisselend blauw en groen gelakt. Gewoon ook omdat het kan en omdat ik geen zestien ben maar me nog steeds zo gedraag - ik zou me moeten schamen).

- En wat ik eigenlijk écht wilde zeggen is dat ik me afvraag of en wanneer en hoe ik ooit volwassen word.. en of dat eigenlijk wel zo'n goed idee zou zijn..-.

Salad.

Omdat pasta-salade zo af en toe heel erg lekker is. En omdat ik al heel lang steeds zin had om het weer eens te maken. Ziehier, pastasalade met kip en pesto. (Met pijnboompitten, kerstomaatjes, rucola en basilicum erbij).

Nies-aandrijving.

De ene dag zit je hoofd vol gedachten. De dag erop zit je hoofd vol met iets tastbaarders - wat ervoor zorgt dat je de dagen aan elkaar begint te snotteren, snuiten en niezen.

En ik zat me na de zoveelste niesbui daarnet af te vragen of we niet iets nuttigs kunnen doen met al dat genies. Zouden we er geen energie mee op kunnen wekken of zoiets? *O ja, dat moest ik nog vertellen. Of je hoofd te vol zit met gedachten of met snot, helder denken kun je hoe dan ook niet*. Maar ik heb me weleens voorstellingen gemaakt van mensen in een auto met nies-aandrijving. Een beetje gevaarlijk zou dat wel zijn als de niesbui net voor het rode stoplicht plaatsvindt..maar anders.. wie weet hoeveel snelheid zoiets geeft (a).

(Nee, snot komt je denkvermogen niet ten goede).

Leaning on the everlasting arms.

Makes me happy. Ook al is het album dan een soort van requiem.

De eerste bloem.

Een tijd geleden las ik weer eens een boek van Kader Abdolah. Inmiddels weet ik al niet meer welke boeken van hem ik wel en welke ik niet heb gelezen. In één van die boeken (een tuin in de zee) las ik het volgende citaat. En niet dat het van toepassing is ofzo, maar het bitterzoete ervan - aww! Het is een Koerdisch liedje:

je zei dat je zou komen
zodra de eerste bloem ontkiemt
alle bloemen van de wereld zijn uitgebloeid
waarom ben jij er niet?

(Als we het toch over bloemen hebben: gele weiden met boterbloemen zijn zo on-ge-lo-fe-lijk mooi!).

De bijen.

Als bijen om een bloem. Alsof er geen andere bloemen zijn. Alsof het de enige, de allermooiste bloem is.

Helemaal niet waar. Dat lijkt alleen maar zo. Die bijen hebben zoveel verbeelding. Misschien zijn hun strepen wel geschilderd met verbeelding. (Misschien is de honing die we eten wel iets wat we ons verbeelden. Waarom eigenlijk ook niet?). Misschien leven we op een paardenbloempluisje. Is het heelal een paardenbloem. Is het wachten tot we weggeblazen worden, maar als het heelal een paardenbloem is en de aarde een pluisje - waar is er dan ruimte voor zo'n pluisje om uit te groeien tot een nieuwe paardenbloem? - Deze redenatie gaat dus niet op.

Maar dan nog moeten die bijen niet zo stom zijn om bij dezelfde bloem te blijven hangen terwijl er meer dan genoeg zijn en er vast wel mooiere bestaan. (Hoop ik voor ze). De bijen zijn een beetje blind. Neem het ze niet kwalijk. Soms gaan blinde bijen weer zien.

Pogingen tot helderder, realistischer en volwassener denken. Pogingen tot metaforen. Eigenlijk wordt het er allemaal alleen maar vager van. Maar dat is dan ook weer net de bedoeling. Want als niet meer duidelijk is en de grens vervaagt wat ik nou echt bedoel en wat ik alleen maar aanvul omdat het leuk klinkt, is mijn doel bereikt.

Een film en moeheid!

Wat was gisteren hectisch, even.

Ja, ik geef toe dat ik 's middags het allerminst productief van iedereen was door gewoon moe op de bank te hangen. Maar 's avonds zou ik met een stel mensen naar '58, een film over armoedebestrijding. Dus op een gegeven moment moet je dan stoppen met al dat geluier.

Dus. En toen deed de kat ineens raar. Mauwen. Plassen in een hoekje in de kamer - klopte niets van. In alle overbezorgdheid kon ik amper eten. (Veel trek, later op de avond). Meteen na het eten is m'n moeder met de kat in een weekendtas (omdat we geen kattenmeeneembakje hebben - of hoe je zo'n ding ook noemt) naar de dierenarts gegaan. Gelukkig was het alleen maar blaasontsteking. Dat hoorde ik toen we bijna naar binnen zouden gaan voor de film. (Heb uit pure vreugde iedereen die beschikbaar was even gehugd. Tsja).

En toen de film dus. 58, gebaseerd op Jesaja 58. De film laat zien hoe ontzettend erg armoede is. En hoe kerken en projecten als het ware hoop bieden aan mensen. Het idee dat mensen eigenlijk alleen maar overleven, de ene dag door om de andere door te komen. Building dreams in the sky. Kleine kinderen die al weten dat dromen geen zin heeft. Een man die berustend kijkt. Geen toekomst.
Ik ben eigenlijk te moe nu om er meer zinnigs over te zeggen, maar het raakte me wel.. en word een beetje chagrijnig van ons nietsdoen eraan soms. Als iedereen zo leefde als de Nederlanders hadden we drie keer de aarde nodig - las ik vandaag. Krankzinnig.

En nu, nu ben ik kapot. Ik ben alleen maar kapot deze dagen - komt omdat ik 's avonds steeds pas om 12 uur in bed lig en om 4 uur weer wakker word, uren wakker lig en pas inslaap als ik mijn bed weer uitmoet. (Meestal middenin de mooiere dromen). O bah, ik wil eigenlijk leuk en gezellig bloggen, maar zelfs dáár ben ik te moe voor. Snel maar weer dan.

Oja, onderstaand liedje zat in de aftiteling van de film.

De kritische ik.

Wauw. Ik slaap echt zowat. Gisteravond was het twaalf uur voordat ik in bed lag - en om vier uur werd ik wakker totdat de merels begonnen te fluiten. En tegen de tijd dat je dan weer prima ligt, is het tijd om je bed uit te gaan. Dus. Ik vind dat ik best een beetje brak mag zijn.

Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven naar een conferentie geweest. Gewoon een dag met leuke mensen. Conclusie over de inhoud (op basis van twee lezingen en verhalen eromheen): Je hoeft niet diehard reformatorisch te zijn om toch ongelofelijk veel nadruk te leggen op ervaring *nieuwe les*. En ik, stomme kritische ik, vraag me dan af of wat mensen vertellen zijzelf en hun ervaring zijn. Of dat die ervaring komt door God. (Het is soms bést makkelijk om jezelf iets aan te praten, namelijk). Daarnaast krijg ik ook best wel sterk een 'ik moet iets ervaren maar ik ervaar niets dus help wat doe ik fout' gevoel. En: ik zit hier met een stelletje heiligen en ik ben bést wel een heiden.
En toch denk ik nog steeds dat als je God juist ervaart als je het niet verwacht het meer een bewijs is van zijn bestaan dan dat we Hem als het ware op kunnen roepen. Dan zou ik toch gaan twijfelen of het niet een psychologisch spelletje is. Wel jammer vond ik gisteren dat ik bij de laatste lezing die echt heel mooi was, m'n aandacht best wel kwijt was. En nou ja, eigenlijk houd ik nog het meest van zingen.

Overigens is er ook wel een sterk staaltje groepsdruk hoor. Zo'n ome die aan de kindjes vraagt wie een nieuw hartje heeft (dus wie in Jezus gelooft). Een paar vingertjes. De kindjes kijken om zich heen en plots hebben ze allemaal een nieuw hartje - zoefzoefzoef, zoveel vingertjes. Ben ik dan onbeschoft als ik iets fluister over groepsdruk in plaats van innig gelukkig te zuchten en te zwijmelen over alle kleine schaapjes van Onze Lieve Heer?

Ergens ben ik blij met mijn kritische geest, maar soms zou het best fijn zijn om dingen gewoon als zoete koek te slikken zonder erbij na te denken.

ps: Ik heb gisteren geleerd wat je óók kunt doen als je naar een preek luistert: Gewoon de preek meetekenen. Steek je een hoop van op!

O en: campings zijn tof. En gitaren en madeliefjes en gras.

Zo aardig, zo vriendelijk..

We leven ook wel echt in een heerlijk 'wat zijn we allemaal lief voor elkaar' land. Van zoiets moet je genieten. Diep inademen en het allemaal laten bezinken.

Gisteren heb ik weer eens goed mogen ervaren hoe ontzettend goed wij Nederlanders zijn in lief zijn voor elkaar en dat we het woord 'chagrijnig' helemaal niet kennen. (Wazdatte?). De dag begon al goed met over en weer gemail voor een opdracht voor een vak. (Tsja, als ik al te concreet word en ze gaan googlen zouden ze best eens hélemaal-niet-chagrijnig kunnen worden). Afijn, het over en weer gemail ging tussen vier personen, laten we zeggen student 1, 2, 3 en 4. Waarbij ondergetekende nummer 4 is. En nummer 3 een niet-psychologiestudent die heel aardig is. Nummer 1 en 2 zijn niet zomaar psychologiestudenten. Zij doen neuro en zijn, o hoera, intelligent. Over het algemeen is iedereen op een universiteit in zekere zin wel intelligent - in bepaalde opzichten dan - maar nummer 1 en 2 steken met kop en schouders boven de rest uit. Hoger dan een acht gemiddeld enzo. En vooral ook fijn als ze dat soort dingen fijntjes vermelden als ze elkaar aan het steken onder water geven zijn in de emailconversatie. (Ik voel me idioot dan, want ik stond máár een zeven op m'n ba-diploma en was daar nog trots op ook). Behalve dat kwamen er ook nog wat keurige krachttermen voorbij. Fijn dus, als er al een soort van vete is tussen twee personen terwijl je elkaar nog nooit hebt gezien. En daar mag je dan een opdracht mee gaan doen. (Zullen we hiephiephiephoera roepen en taart eten? Met kaarsjes?). Een fijne, moeilijke opdracht, dat wel. Dus. En dan zie je elkaar in het echt en moet je presenteren. Dame 2 liet een krachtterm vallen toen iets met een presentatie niet lukte (zelfs de docente rolde met haar ogen in die zin van: nounou!). Dame 1 heeft al duidelijk kenbaar gemaakt dat klinische onderwerpen niet leuk zijn. (En ik heb fijntjes duidelijk gemaakt dat neuro niet leuk is - hoe kinderachtig). En toen ik even keurig mijn excuses aanbood omdat ik niet zoveel had gevonden als eigenlijk wel moest, werd ik meewarig aangekeken. Arme zielen. Samenwerken met mij. Zeventje gemiddeld - haal m'n neurovakken na veel uitsloven nog niet. (Gelukkig hoeft dat ook niet omdat ik geen neuro doe, ha!).

Ik vraag me dus voor het eerst in m'n leven wel af hoe we hier een fatsoenlijke samenwerking van gaan maken! Zeker als de één na afloop al zegt dat ze de ander echt niet mag. (En ik dus maar in de bemiddelaarsrol kruip en zeg dat we maar (kwijl) moeten proberen er iets positiefs van te maken - jaja, knikken ze dan). Maar goed, misschien heb ik me laten leiden door mijn niet-zo-goede nachtrust van donderdag op vrijdag, dus wie weet blaat ik volgende week een blog dat het toch wel meevalt en dat ze hartstikke aardig zijn en dat soort blije dingen. Ik ben ook niet altijd de aardigste, da's dan ook weer waar. (Maar doorgaans wel pas als ik mensen goed ken).

Okee. Dat waren dus chagrijnige mensen, vond ik. Na afloop was ik superblij dat ik nog wat aan Groepsprocessen kon doen - die mensen zijn namelijk wél aardig. Maar goed, daarna ga je dus weer met de bus naar de trein om naar huis te gaan..

De bus die niet stopt bij de voorlaatste halte omdat daar een ambulance stond. Een meneer die op het knopje drukt, het stopsignaal wat rood opflikkert. Een meneer, dezelfde, die met iets wat rijmt op potvolblomme heel kortaangebonden duidelijk weet te maken dat hij woe-dend is. En dat hij nog niet tot tien kan tellen dus ook. Ik weet niet meer of uiteindelijk ontploft is, vast niet, want dan hadden we het wel gehoord. Maar heel blij was hij dus niet. (En ik vroeg me af of we niet iets kunnen doen om het driftkopgehalte in de kaaskoppen af te laten nemen).

Dat was het.

Was het maar waar. Even later zat ik op het bankje bij spoor 11 op de trein te wachten. En hee, tussen al het smsen door ontdek ik ineens dat de trein waarop ik wacht aankomt bij negen. Okee, lopen we naar negen. Dus ik stap in de trein en zit heerlijk in een rustige tweedeklascoupé, hoor ik achter me een luide mannenstem die zijn vrouw ervan overtuigt dat het echt de trein naar den Haag is - en zij, daar niet zo zeker van, brengt zwakjes in dat het volgens haar toch echt de trein naar Enschede is. Maar mannen zijn dominant en zo ook hij. En ik dacht: Ik bemoei me er niet mee, maar ik weet zeker dat dit de goede trein is voor mij - die naar Enschede dus. Ik weet niet hoe vaak en lang missis en mister gediscussieerd hebben over de bestemming van de trein. Ik weet wél dat juist na het fluitsignaal de mister (bierbuik, staart, hemd) erachter kwam dat de trein NIET naar den Haag ging. En dus moesten er drie grote koffers uitgeladen worden (plof, plof, plof, op het perron). Jochie, jaar of 8 (gok van mij) staat tussen de koffers te dansen omdat hij in gedachten papa, mama en broertje (of zusje, dat kan ik niet zien bij zulke ukken) al weg ziet zoeven en hij moederziel alleen achterblijft. Schiet op. Schiet ohop. Papa voorziet het uitladen van gepast gevloek. En dan eindelijk staat het gezinnetje met alle bagage, kinderwagen en twee kinderen op het perron. Paps en mams geven het goede voorbeeld door nog even hun vloekvocabulaire uit te breiden. Iedereen in de coupé moet lachen en buiten op het perron staan mensen verbouwereerd te kijken over zoveel gechagrijn. Wat er van ze terecht gekomen is weet ik niet.

Anyway. Ik moet eigenlijk wel lachen om dit alles. Maar het is dus, geheel in tegenstelling tot mijn  beginzinnen, bést slecht gesteld met de Nederlandse vriendelijkheid.

(Nu maar hopen dat niet één van de driftkoppen dit leest en het me niet vergeeft).

De kruidentuin!

Gisteren was ergens een best wel mooie dag. Donkere wolken. Regen. Hard fluitende vogels. En een broeierig klimaat. Overdag was dat best leuk.. behalve al m'n productiviteit (zie m'n wijsneuzerige blog van gisteren) ben ik ook even met m'n mama naar de Intratuin geweest om nog wat kruiden enzo in te slaan. En eigenlijk ben ik best trots op mijn verzameling! (Die zich ieder jaar uitbreidt). Ik hoorde onlangs trouwens iemand voorlezen dat 'basilicum kweken' een teken van depressie is. Natuurlijk was dat een grap, want anders zou ik bést depressief zijn, zomaar.

(Vannacht vond ik dat broeierige gedoe minder fijn. Het werd later en later en ik lag klam en bezweet alleen maar te draaien en te piekeren - omdat je 's nachts koste wat het kost niets kunt relativeren. Zelfs als datgene waaraan je denkt helemaal niets voorstelt of helemaal geen betekenis heeft. Op een gegeven moment heb ik, na bijna een jaar, een oud dagboek erbij gepakt om maar even wat chaos van me af te schrijven. Daarna kon ik gelukkig beter slapen, maar leuk is zó anders).

Productiviteit.

Vandaag heb ik een best wel productieve dag. Op de één of andere manier.

Gisteren had ik mijn eerste werkgroep van Groepsprocessen, een vak van sociale psychologie. 's Ochtends al best vroeg zelfs. Eigenlijk was het best nice, op het vroeg opstaan na. Met elf mensen (eigenlijk zestien, maar vijf kwamen niet opdagen) een onderzoeksvoorstel schrijven. In het kader van: jullie mogen een groepsproces erváren. Dus. Juist. Aanmodderen met z'n allen. Tamelijk vreemde ideeën kwamen voorbij - die daarom ook wel weer juist grappig waren. Doel van de opdracht is om een interventie te bedenken op een bestaand conflict. En omdat iedereen religieuze conflicten wel leuk vond werd besloten om het conflict tussen de katholieken en de protestanten in Ierland uit te werken. Ik vind het vet interessant, want vorig jaar volgde ik bij theologie/religiewetenschappen al een 'religie tussen conflict & dialoog vak' wat ik op de één of andere raadselachtige manier met best goede cijfers heb gehaald. En nu voelde ik me dus echt een beetje de expert (ghehe, heel dom) omdat ik literatuur heb over het onderwerp. Het enige waar ik nog een beetje over aan het nadenken ben is een onderzoek wat men wil gebruiken voor de interventie. Dat ging over een groep gelovigen en een groep niet gelovigen. Waarbij de gelovigen analytischer moesten denken waardoor ze 'minder geloofden' of althans 'dat geloof minder de overeenstemming met de anderen in de weg stond'. Een jongen zat mij heel blij te vertellen hoe dat artikel in elkaar zat (en hij werd chagrijnig omdat ik 'm in de rede viel, ik laat mensen inderdaad te vaak niet uitpraten, maar dat horen ze beleefd te accepteren in plaats van te zeggen: Je luistert niet! - ghehe). Anyway, ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, want de niet-gelovige overtuiging is evenmin neutraal als de wel-gelovige - en daarom vind ik het een beetje stom om te stellen dat die overtuiging beter is en het daarom wenselijk is dat de gelovigen opschuiven naar de niet-gelovige positie (waarom niet andersom?). Ik suggereer niet dat mensen moeten geloven of iets - eigen keuze. Maar niet-gelovigen willen altijd graag geaccepteerd worden zoals ze zijn en ze worden best chagrijnig (degenen die ik ken dan voordat ik generaliseer) als je zou proberen ze te overtuigen. Gelovigen willen ook geaccepteerd worden en hebben hetzelfde idee bij overtuigd worden door iemand die er anders over denkt. En mijns inziens bereik je meer met het zoeken van datgene wat je al in overeenstemming hebt. En niet door één groep zich te laten aanpassen en de andere niet. Eigenlijk vind ik dat onderzoek dus gewoon niet heel redelijk, zelfs als het werkt. Vanuit niet-gelovige positie zou ik het toejuichen, maar vanuit mijn eigen wel-gelovige positie doe ik dat dus niet. (Maar ik ben de enige van die hele groep die wel gelooft dus is het tamelijk creepy om daar iets over te gaan zeggen). Hoe dan ook, ik blijf het razend interessant vinden om na te denken over dit soort dingen. Ik vind het bijvoorbeeld altijd best krom dat de kranten hier wel berichten over christenvervolging enzo - wat plaatsvindt en heel erg is. Maar wat we collectief negeren is dat ook mensen van andere religies, minderheden, wat dan ook, weer vervolgd worden en soms ook door christenen. En ja, ik vind dat schokkend, want als christen wíl ik helemaal niet dat mijn religie voor geweld staat. En ik ben ook best wel geneigd om te denken dat geweld niet primair voortkomt uit een religie - dat religie meer iets is wat erbij wordt gehaald en misschien wordt gebruikt als excuus om geweld te rechtvaardigen. Eigenlijk ben ik heel benieuwd wat lezers van bovenstaande vinden.

Gisteren verder me drie uur verveeld omdat ik pas om drie uur weer college had. En boeh, ik hou toch niet zo van medicijnenvakken omdat het me niet ligt en ik het niet snap en wat ik wel snap vind ik dan weer doorgaans gewoon niet heel boeiend.

Maar mijn productiviteit dus. Die ligt erin dat ik vanmorgen wel gewoon de hele morgen (bijna de hele morgen, correctie) een heel stuk inleiding heb geschreven al voor het groepsprocessen-verslag. En dat ik bijloop met lezen voor het ene vak en voorloop voor het andere. Dus. Ik vind mezelf productief, vandaag.

How true this is...

“Ik weet het: het mooiste zou zijn
als ik onvindbaar was
en altijd naar mijzelf bleef zoeken.
Hoe interessant zou dat niet zijn!
Maar ik ben zó vindbaar…
zó voor het oprapen…
doe het licht uit, struikel over mij!”
- Toon Tellegen.

De kip.

Omyomyomy. Soms doe je écht gekke dingen. Alsof er een mannetje achterovergeleund in je hoofd zit en een pijp rookt en daarmee een flink rookgordijn aanlegt in je hoofd. Waar je bijna niet meer doorheen kunt kijken. En dus concentratieproblemen hebt en zo verstrooid bent als maar mogelijk is. (En heel veel domme dingen doet, dat ook). Als ik toch eens een kip was..

Sorry wereld. Met mij valt niet te praten.

Het leven is wel mooi.

Cupcakes!

Een paar maanden geleden kreeg ik voor m'n verjaardag een boek met cupcakerecepten. Met wat vriendinnetjes hadden we ons al lang voorgenomen om eens samen cupcakes te gaan bakken en gisteren was het dan eindelijk zover. Heb ze nog niet geproefd - dus ik weet niet of ze te eten zijn. Maar hieronder een paar van onze creaties!

Neuzen en grijze haren.

Een neus hebben we allemaal. De één een iets normalere dan de ander..

En ik, ik ben blij als ik mensen hoor die ook balen van hun neus. "Jij", zeggen ze. "Jij. Jij hebt zo'n bescheiden neusje" (Realiteit: Ik heb een neus als Jans, uit Jan, Jans en de kinderen). "Nee, zie de mijne," zeggen ze dan. "dat is net zo'n paddestoel met gaten" (helemaal niet waar). Of ze roepen: "Nee, je mag mij niet van de zijkant fotograferen want dan zie je m'n neus zo gek." En dan denk ik: Hoera, er zijn er meer.

En dan het grijze haren verhaal. Zo heel af en toe vind je er eens één (die meteen met een rotgang de prullenbak ingaat want niemand wil herinnerd worden aan verval). Uren piekeren, want ach: je wordt grijs. Je wilt je haar nog laaang niet verven of kleurshampooën - want die keer dat je dat laatste deed in januari, was je haar in juli nóg rood.

Totdat je bij de één na de ander hun eerste grijze haar ontdekt. Volgens mij krijgen de mensen een hekel aan me ^^.

(En dit is flauw en nutteloos. Maar af en toe).

Loving Ladybugs.

Gisteren was een heel erg mooie Koninginnedag. Met vrienden aan het strand - heerlijk! Het water van de zee was ijskoud, maar soms moet je dingen trotseren. (Nu zie ik eruit of ik gejankt heb - doordat ik een zonnebril ophad ben ik precies daaronder verbrand. Dus nu twee grote rode vlekken op m'n wangen. Voordat je me medelijdend aan gaat kijken: ik had iets beter moeten mikken met de zonnebrandcrème). Anyway, één van de hilarische dingen was een vrijend stel achter de heuveltjes. (Vrij irritant dat je dat iedere keer wéér moet aanzien als je even naar het water loopt. En gelukkig vonden we het collectief irritant - en de grappen die erover gemaakt werden, waren niet van de lucht).

Maar wat moesten we lachen toen we bij de wc's een hele reeks vrijende lieveheersbeestjes tegenkwamen. Dat was dan wel weer schattig. (Snap ik ook eens een keertje hoe dat bij insecten gaat).

De grens.

Het zou raar zijn om, wanneer je iemand leert kennen om te vragen: Zullen we vrienden worden? Op de één of andere manier is vriendschap een grens die wordt overschreden van 'ik vind jou aardig' naar 'ik wil dat je deel van mijn leven uitmaakt'. Maar het grappige is dat je die grens eigenlijk nooit onder woorden brengt. Althans, ik heb bij mijn weten nooit aan iemand gevraagd om vrienden te worden. Ineens realiseer je je als een donderslag bij heldere hemel dat je bevriend bent met iemand.

(Bovenstaande klinkt nogal afgekapt. Maar over alles wat ik verder wil zeggen: dit is geen dagboek).

de Regenboog.

Woensdagavond. Was het acht uur of was het half negen? Ik was aan het bankhangen, na een intensief psychofarmacologie-college (moeilijkmoeilijkmoeilijk) en had zojuist een aflevering Memories terug zitten kijken. Buiten waaide het enorm. Maar ineens, in de verte kwam de zon over het land - en ineens was dat niet meer in de verte. Het regende, het waaide hard, de bloesems zwiepten heen en weer én de zon scheen. Bijzonder sfeertje. En toen las ik op facebook ineens dat iemand een regenboog zag. Dus ik ben (lach niet) in pyjama en met fototoestel naar buiten gehold. En wat ik zag was best wel fenomenaal. Jammer dat het zo lastig vast te leggen is. Een probeersel dus maar.
(Wat zijn regenbogen toch onvoorstelbaar onbereikbaar).

28 maart schreef ik op thatpoetwantstofly het volgende gedichtje over de regenboog:

ik dacht dat ik terugkon

het hele pad, dwars
door weilanden, bossen
rivieren, regenwouden
helemaal terugkon.
ik dacht dat
ik dat wel even zou doen
ik zou snel leren
vliegen, hard rennen
heel hoog springen
(o, dwaas).
ik kan niet terug
alleen verder en verder
dwars door meer weilanden
bossen, rivieren, regenwouden
verder en verder
(en als de regenboog
oplost voordat ik 
bij het einde ben
ga ik nog steeds verder en verder
op die lange weg die ik ren).

Jammer.

Ik, tegen het einde van mijn droom vannacht: "Dit is zeker niet echt hè?"
"Nee!"
"Jammer!"

Misschien moet je zoiets niet vragen in dromen als je droom mooi is. Want na mijn hartgrondige 'jammer' werd ik wakker. Stom. Heb ik het nou voor mezelf verpest? En hoe kom ik aan de tegenwoordigheid van geest om in m'n droom te vragen of iets echt is?