de Regenboog.

Woensdagavond. Was het acht uur of was het half negen? Ik was aan het bankhangen, na een intensief psychofarmacologie-college (moeilijkmoeilijkmoeilijk) en had zojuist een aflevering Memories terug zitten kijken. Buiten waaide het enorm. Maar ineens, in de verte kwam de zon over het land - en ineens was dat niet meer in de verte. Het regende, het waaide hard, de bloesems zwiepten heen en weer én de zon scheen. Bijzonder sfeertje. En toen las ik op facebook ineens dat iemand een regenboog zag. Dus ik ben (lach niet) in pyjama en met fototoestel naar buiten gehold. En wat ik zag was best wel fenomenaal. Jammer dat het zo lastig vast te leggen is. Een probeersel dus maar.
(Wat zijn regenbogen toch onvoorstelbaar onbereikbaar).

28 maart schreef ik op thatpoetwantstofly het volgende gedichtje over de regenboog:

ik dacht dat ik terugkon

het hele pad, dwars
door weilanden, bossen
rivieren, regenwouden
helemaal terugkon.
ik dacht dat
ik dat wel even zou doen
ik zou snel leren
vliegen, hard rennen
heel hoog springen
(o, dwaas).
ik kan niet terug
alleen verder en verder
dwars door meer weilanden
bossen, rivieren, regenwouden
verder en verder
(en als de regenboog
oplost voordat ik 
bij het einde ben
ga ik nog steeds verder en verder
op die lange weg die ik ren).