Bomen, boeken en zon
Het Nederlandse menselijke ras kijkt
vreemd op wanneer ze het zien. Een persoon met zijn favoriete boek, tegen een
boom op een bladerachtige of grasachtige ondergrond. En toch zou het zo’n
weldaad zijn wanneer iedereen die lezen kan onder een boom ging zitten, hetzij
een grote oude wijze eik of een onbenullig berkje. Soms aan de waterkant, als
het warm is met voeten in het water.
Behalve bomen zijn (waren) hooibergen ook
een optie. Toen ze nog alom bestonden dan. Met een grassprietje in hun mond
staarden ze de horizon af (het boek allang aan de kant gelegd). De geur van
hooi vervulde de lucht en een paar laatste zonnestralen op hun neus gaven
ongekende sensatie… een beschrijving als deze lijkt op een streekroman. En ook
streekromans zijn fantasie.
Versprekingen
Ze denkt welterusten te gaan zeggen in
plaats van bedankt. Of bedankt in plaats van eet smakelijk.
Ook de telefoon opnemen en eet smakelijk
zeggen is vreemd.
Maar de versprekingen spelen alleen in
haar gedachten en vinden niet plaats.
De kikker en de…
Zij is vastbesloten om, wanneer zij gekust wordt, in een kikker te veranderen.
Hoepel op!
Wanneer één persoon stilstaat en een
andere persoon nadert en de ene persoon zegt niets anders dan: ‘Hoepel op’. Dan
kan de andere persoon twee dingen doen. Negeren en door de hoepelopbarrière
heenbreken of werkelijk ophoepelen. Dat negeren kan weer twee kanten hebben. Of
achter de hoepelopbarrière wacht een warme ontvangst. Zo van: Eigenlijk was je
toch wel welkom. Of, en misschien is dit wel helemaal niet zo heel
waarschijnlijk: Er volgen nog talloze andere barrières. Zo één van: Als je nu
niet gaat sla ik je. Zoiets. Maar slaan doet ook niet altijd pijn..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten