Over een brievenaanvanalles-brief.

I, I, I collide with love as an elusive state of mind - Jars of Clay.

En ik maar denken dat ze illusive zongen. Als dat al een woord is. Maar nee. Liefde is geen illusie. Alleen maar heel erg moeilijk te bereiken voor sommige mensen. En ik weet weer eens niet wat ik moet zeggen. Simpelweg omdat dit een blog is. Wat dus zo'n beetje iedereen die dat wil kan lezen. (En vervolgens voortanalyserend concludeert dat ik een onvolwassen schepsel op twee benen met rare hersenkronkels ben). Dat ge-analyseer aan je hoofd zou vermoeiend kunnen werken. En daarom dus maar niet teveel. Een beetje. Over waarom vrouwen mannen soms belachelijk maken.

Soms is het leuk om mannen belachelijk te maken. En ja. Ik krijg met regelmaat op mijn kop. De één zegt dat je die arme mannen niet moet kwetsen. De ander zegt dat mannen ook gevoel hebben. Maar wat ze vergeten is dat dat belachelijk maken in de eerste plaats bedoeld is om gewoon even te trainen in grappig schrijven. (Ik doel op dit verhaal, van Marieke en mij). Bovendien is het ook grappig als mannen iets over vrouwen opschrijven. En toch. Ik geloof helemaal niet dat alle mannen sneu, hopeloos en stom zijn. Maar geef ze die indruk en ze zullen nooit van je denken dat je ze leuk vindt - ik zou het zo gruwelijk vinden als iemand dat dacht.

Nu moet ik wel even met koeieletters vermelden dat ik nog steeds niets met datingsitemannen heb. Het hele idee vrij hilarisch vind. Geen datingsiteman wil. (Misschien is het vrouwelijke eergevoel nog groter dan het mannelijke - al vind ik mannen belachelijk snel gekwetst). En dat de mannen, genoemd in het bovengenoemde verhaal, toch wel een tikkeltje kansloos waren. Toch wel.

Dat was het denk ik even. Gewoon dat vrouwen soms net iets anders zijn dan mannen denken. (Ik zou nog wel meer willen doordenken en opschrijven, maar dan krijg ik weer op m'n kop dat ik de dingen beter in een dagboek kan schrijven. Waarin ze dan wellicht gelijk hebben).