Dat.

En zo liep ze, jarenlang te dwalen. Als een blinde, alleen in het donker. En alleen dat zou geluk zijn. Niets anders. Maar dat was zo ver weg en zo buiten bereik. En dat dat kwam alleen maar verder buiten haar bereik. Totdat iedereen wel inzag dat dat nooit zou gebeuren. Maar zij zag het niet. Wilde het niet zien. Had ook geen controle over alles. Haar gedachten waren koprollende mannetjes in het circus. Sprongen van trapeze naar trapeze - en af en toe vielen ze. Hard. (En ze besloot dat het krampachtig was. En krampachtig was verkeerd. Erg verkeerd). En toen ze hoorde dat het zo onwaarschijnlijk was dat dat nog ging gebeuren, besloot de slaap dat zij hem niet waard was.

Ze dacht dat ze machtiger was. Koningin. Regeerde. Maar eigenlijk regeerden haar gedachten. En boog ze voor hen. Koninklijke gedachten. Dat wel. Maar tegelijkertijd monsterlijke gedachten die haar bijna tot wanhoop dreven. En nooit, nooit zou ze gelukkig zijn - want geluk bestond niet zonder dat. (Dat was geen fijne koning om te dienen).

Dat noemen ze illusies. Dat noemen ze klinkklare onzin. Ze begrijpt er nog steeds niets van. Want hoe kan zo ineens, zo ongelofelijk precies op tijd dát weg zijn? Oplossen als mist op een heel erg zonnige dag? Meer op tijd kon niet. Hoogstwaarschijnlijk wordt ze nu veel gelukkiger dan met dát.

Met dank aan degene die dát weg liet sijpelen. En dank aan de Ander die dat zo volmaakt op tijd liet gebeuren.