Only Hope.

Als iemand mij vraagt wat ik geloof  weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Want zo vaak geloof ik niet. Of nauwelijks. Of compleet verkeerd. Zo denk ik nog steeds dat God enorm veel interesse heeft in mijn foute dingen. Maar dat Hij datgene wat ik goed doe niet ziet. Alsof het Hem allemaal niet interesseert. Mijn beeld van God klopt dus niet. Liefde tot God? Een eis. Maar één die ik niet kan inwilligen. Ik ben een expert in roddelen (omdat het zo goed voelt om anderen naar beneden te halen en jezelf omhoog, op een voetstuk, te plaatsen). Nee. Ik heb weinig reden om me een gelovige te noemen. (Is dit dan weer te persoonlijk?).

Maar tegelijkertijd weet ik waarop ik moet hopen. En op de één of andere manier doet dit liedje me daar altijd aan denken. Omdat er één persoon is waarnaar we kunnen kijken. Wij allemaal. En meer dan hoop durf ik dat niet te noemen, maar het betekent in ieder geval dat hoewel ik - en waarschijnlijk meer met mij - er een rotzooitje van maak en geen enkele reden heb om iets aan te nemen, ik dat juist doe. En ik weet waarom, maar waarschijnlijk omdat zonder alles pas echt hopeloos is. (Maar dan mag ik me nog steeds schamen voor al het bovenstaande, denk ik).

(Natuurlijk kun je dit liedje ook compleet anders luisteren. Maar je geliefde hier op aarde zal niet zingen over de plannen die hij voor je heeft, toch?).