Natuurlijk geloof ik niet echt dat gevoel niets waard is. Het is alleen veel makkelijker om gevoel te hebben en het weg te zetten als vies afval wat naar rotte vis stinkt en waar de katten op af komen dan om gevoel te hebben en het voor te stellen als een groene wei onder een lentezon - met af en toe wat dansende witte wolkjes in de lucht, bloemen en klaterend water. Niet alleen het voor te stellen als dat, maar om vervolgens te zien hoe bulldozers aan komen gereden om je landschap van gevoel omver te razen en er een industrieterrein met kolencentrales neer te zetten.
Soms komt een bulldozer in de vorm van iemand die mooier is dan ik. Veel mooier. Veel diepzinniger ook. Met meer pijn en meer kwetsbaarheid en zoveel meer gevoel van eigenwaarde. Soms denk ik dat die bulldozer weg is en dat het landschap weer mag bloeien. De bladeren zullen rood kleuren en vallen, de sneeuw zal dwarrelen en in het voorjaar zaai ik nieuwe bloemen. Dan loop ik rond door mijn gevoel en raak de bast van de boom aan. Er in rondlopen is niet zo erg als een appel eten van een Verboden Boom, maar de gevolgen zijn vergelijkbaar met sommige gevolgen van het eten van een appel van een Verboden Boom. Want hoor. Geraas.
Soms komen de mannen om bomen te kappen. Mannen in de vorm van jou. Ik weet dat je niet om regen bidt voor mijn bloemen. Je denkt dat ik oogkleppen op heb en dat heb ik ook maar ik zie je bijl wel.
Natuurlijk geloof ik niet echt dat gevoel niets waard is. Maar het is ook niet meer waard dan iemand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten