Ik kan niet toveren.

Soms voel ik de eenzaamheid.

Het is dan niet eens mijn eigen eenzaamheid. Die soms ook zo graag een naam wil hebben en wil bestaan.

Het was de eenzaamheid van iemand anders. Iemand die niemand had maar toch ook weer wel en die niet zou huilen als iemand doodging van wie hij hield omdat hij van niemand hield. De mensen vragen dat weleens: heb jij nou nooit dat je ergens later nog over nadenkt of dat je ergens mee zit? Nee, zeg ik dan en ik ben echt wel een stomme trut, want soms voel ik me beter als ik de sores van anderen hoor. Het valt bij mij allemaal wel mee, denk ik dan, terwijl ik dan verlang naar de mogelijkheid om kwetsbaarheid te mogen tonen wat natuurlijk niet mag.

Maar soms hoeven de mensen het niet te vragen of ik dat weleens heb en gebeurt het ineens midden op een werkdag, ergens tussen de lunch en de administratietijd in. Ineens denk ik dan aan degene die niemand heeft om wie hij zou huilen en bedenk ik me hoe hij moest huilen maar niets voelde, helemaal niets. Iets in mij huilt dan - omdat ik zo graag wil toveren en wil dat ik de wolken boven zijn hoofd weg kan duwen of op kan laten lossen of weg kan blazen alsof ik de wind was. Omdat ik mensen om hem heen wil toveren die van hem houden en die hun armen om hem heen slaan en die zeggen dat hij er mag zijn en dat hij ongelofelijk bijzonder is. Mensen die het menen en die het niet alleen maar zeggen omdat ze denken dat hij dat nodig heeft.

Dat is dus mijn probleem.

Ik kan niet toveren.
Kon dat maar.