Je zult het maar hebben.

Mij als therapeut.

Je komt binnen met paniekklachten en krijgt te horen wat daar precies aan gedaan kan worden. Een deel van dat 'eraan doen' is blootstelling aan de dingen die je in je lijf voelt, met als doel dat je leert dat die dingen helemaal zo erg niet zijn en dat ze heus wel weer over gaan. Die dingen kun je op allerlei creatieve manieren opwekken. Gezellig samen hyperventileren bijvoorbeeld. Of, net als vroeger, rondjes tollen op een bureaustoel (maar dan met je ogen open). Er zijn ook andere opties. Doen alsof je astma hebt en door een rietje ademen. Fijne oefeningen zijn dat.

Nou goed. Ik kende die oefeningen en dacht dus: die ga ik even enthousiast voor doen. Met dat hyperventileren ging dat nog - al dacht ik: Hm. Ik wil wel even vijf minuten om weer te focussen op een normale ademhaling. Met de bureaustoel ging dat wat minder. Ik dacht: LEUK! Net als vroeger! (En ik vergat dat je ogen nu open moeten blijven). Lieve help. Dát was een beroerd gevoel. Gelukkig heb ik niemand ontmoedigd, maar het leerde me wel om respect te hebben voor cliënten. Al helemaal als ze mij van de bureaustoel af zien waggelen als een dronken eend en het dan tóch ook nog proberen (zij het niet zo enthousiast dat er rondjes werden getold in mijn tempo).

Misschien moet ik een volgende keer de dingen heel voorzichtig voordoen. Of gewoon niet.