Een dagje in de psychiatrie.

Bij de organisatie waar ik nu twee weken werk, is ook een kliniek. Hoewel ik dáár dus niet werk, mocht ik vandaag een dag meelopen, om gewoon eens te ervaren hoe de psychiatrie nu echt is. Gezien beroepsgeheim enzo kan ik niet heel veel zeggen, maar wel dat nieuwe dingen leren altijd goed is. Zo liet iemand mij de TAT zien. Een heel erg projectieve test, waarbij degene die onderzocht wordt moet vertellen wat er te zien is op een plaatje, wat ervoor gebeurde én wat erna gebeurt. Dit zou dan iets moeten zeggen over wat je (onbewust) bezighoudt. Ik bekeek die plaatjes en dacht: oei. Want in sommige plaatjes zag ik niks en bij andere dacht ik: brr. (Terwijl het natuurlijk maar de vraag is of het eng bedoeld is. Eigenlijk interpreteerde ik er een beetje veel als eng). Hoe dan ook, het was leuk om die test eens in het echt te zien. Ook al zijn wetenschappers dan wel weer sceptisch over dit soort projectieve tests, omdat normeringen vaak niet heel eenduidig zijn. (Ik ken de TAT niet goed genoeg om daar wat over te zeggen).

Wat ik ook deed, vandaag, was een sessie creatieve therapie bijwonen. Het was leuk om met cliënten te praten. De begeleidster gaf mij een opdracht (kies een woord uit en maak er maar iets van). Dus daar ging ik. Wat mij trouwens opviel was het perfectionisme.

Zoveel perfectionisme.

Het moet mooi zijn. Het kan echt niet niet mooi zijn en als het niet mooi is, is dat gruwelijk. Terwijl ik al een experiment zat uit te denken dat het misschien wel goed is om eens expres iets lelijks te maken, vonden ze dat echt heel gruwelijk klinken. En ik vond mezelf perfectionistisch (dat valt blijkbaar wel mee). Ik leerde hoe wat je maakt kan reflecteren wie je bent (want waarom kies je voor een bepaald soort materiaal? Waarom wil je iets natekenen en niet iets verzinnen? Waarom kies je voor bepaalde kleuren? Waarom moet het mooi zijn?). Wat ik ook echt heel tof vond was het vertrouwen wat langzaam groeide bij succes: soms geloofden mensen eerst niet dat wat ze gemaakt hadden écht mooi was, maar ineens ontdekten ze het. Heel mooi.

Hoe dan ook. Het was een goede dag.

Ik koos het tweede woord wat in me opkwam. Blijkbaar hecht ik veel waarde aan natuur en doe ik niet al te gek wat kleurgebruik betreft. (En ik ben niet meer zo perfectionistisch, want de meeste dingen zijn niet zo duidelijk én ik heb de tekening niet gescheurd en weggegooid).