Heb dit liedje vroeger, op m'n oude blog, al eens geplaatst. Omdat ik 'm zelf echt enorm mooi vind. (En bandjes die muziek maken in de '60's/70's stijl en die zo natuurlijk mogelijk willen klinken, zijn natuurlijk wel nice).
donderdag 7 juni 2012
Thoughts. & Emotions.
My thoughts are my
biggest enemies
and still my
closest friends
Ik blijf het frappant vinden hoe gedachten je wereld kunnen maken en hoe heerlijk het kan zijn om te denken. (In college, terwijl een dame allerhande neurotransmittertjes uit staat te leggen in in welke hersenstructuren die actief zijn. Jij, die dat bést wel saai vindt en daarom maar heerlijk wegdroomt..). En tegelijkertijd kunnen gedachten best wel destructief zijn. Ik realiseerde me weer eens hoe ontzettend veel ik van mezelf moet. Ik moet gelukkig zijn. En als ik niet gelukkig ben moet ik het wel worden. (Ik, ik, ik). O, ik moet ook leren om minder aan mezelf te denken. Minder over mezelf te schrijven. Ik moet empathischer zijn. Aardiger. Moet me minder aan mensen irriteren. Ik moet avonturen beleven, foto's maken, mooie dingen schrijven, boeken uitlezen (ik hou van lezen, maar ik denk al aan het volgende boek als ik met het ene bezig ben). En het stomme altijd is dat als je dingen moet er helemaal niets van terechtkomt. Misschien komt het moeten ook wel een beetje uit de werkmentaliteit in de omgeving hier. Studeren vinden de mensen soms best wel onzin. Laat staan met mijn heerlijk relaxte rooster van drie dagen school in de week. Dus. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet bewijzen dat ik een uiterst productieve student ben die een hoop van haar leven maakt. En dus blijf ik maar moeten van mezelf. Heel frustrerend en irritant. (Gisteren in de trein mocht ik van mezelf even niet aan leuke dingen denken - en ook niet aan niet-leuke. Ging maar gewoon even mezelf concentreren op alles wat ik buiten zag. Gewoon om een beetje rust te creëren, werkt wel soort van). Woot. Dit klinkt heel psychologisch allemaal. En ook best wel chaotisch.
Ik ben wel eigenaardig. Ik weet het zelf - en soms ga ik maar vantevoren zeggen dat mensen het vast wel raar zullen vinden maar.. dat... (zoiets moet je niet zeggen, fronsen doen ze toch wel). Dinsdag bedacht ik me dat ik eigenlijk een oude dame met geblondeerd krulhaar, rode lippenstift, rimpels en een blik op oneindig zou moeten zijn. Natuurlijk zou ik op hakken lopen (o gruwel). En ik zou me o-ve-ral aan irriteren en dat duidelijk maken door flink te pruilen. Ik wil heel graag door iedereen aardig gevonden worden, dus néé, ik ben en word niet zo'n dame. Maar ik had dinsdag wel zo'n bui dat werkelijk álles teveel was. (Wie vindt het ook zo'n irritant geluid als iemand een appel eet? Okee. How terribly strange.. maar in principe is alle ellende natuurlijk met zo'n appel (of whatever) begonnen..).
En oja, ik wilde nog wat over emoties schrijven om de simpele reden dat ik het gepresteerd heb om vanmorgen, lui theedrinkend en brood etend in pyjama, weer eens te janken bij een boek. En dus geef ik maar even een lijstje met boeken waarom ik best hard gehuild heb. Misschien is er iemand die ook zin heeft om hard te huilen? Ik moest namelijk echt heel hard huilen bij 'over bergen heen' van Charles Martin. Ik moest ook huilen om 'wachten op Peter' van Elizabeth Musser (blijkbaar hou ik toch wel een beetje van honden). En m'n boek van vandaag: Wanneer de dag aanbreekt van Marlo Schalesky.
En nu ga ik me mentaal voorbereiden op een poos in de orthostoel vanmiddag.
biggest enemies
and still my
closest friends
Ik blijf het frappant vinden hoe gedachten je wereld kunnen maken en hoe heerlijk het kan zijn om te denken. (In college, terwijl een dame allerhande neurotransmittertjes uit staat te leggen in in welke hersenstructuren die actief zijn. Jij, die dat bést wel saai vindt en daarom maar heerlijk wegdroomt..). En tegelijkertijd kunnen gedachten best wel destructief zijn. Ik realiseerde me weer eens hoe ontzettend veel ik van mezelf moet. Ik moet gelukkig zijn. En als ik niet gelukkig ben moet ik het wel worden. (Ik, ik, ik). O, ik moet ook leren om minder aan mezelf te denken. Minder over mezelf te schrijven. Ik moet empathischer zijn. Aardiger. Moet me minder aan mensen irriteren. Ik moet avonturen beleven, foto's maken, mooie dingen schrijven, boeken uitlezen (ik hou van lezen, maar ik denk al aan het volgende boek als ik met het ene bezig ben). En het stomme altijd is dat als je dingen moet er helemaal niets van terechtkomt. Misschien komt het moeten ook wel een beetje uit de werkmentaliteit in de omgeving hier. Studeren vinden de mensen soms best wel onzin. Laat staan met mijn heerlijk relaxte rooster van drie dagen school in de week. Dus. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet bewijzen dat ik een uiterst productieve student ben die een hoop van haar leven maakt. En dus blijf ik maar moeten van mezelf. Heel frustrerend en irritant. (Gisteren in de trein mocht ik van mezelf even niet aan leuke dingen denken - en ook niet aan niet-leuke. Ging maar gewoon even mezelf concentreren op alles wat ik buiten zag. Gewoon om een beetje rust te creëren, werkt wel soort van). Woot. Dit klinkt heel psychologisch allemaal. En ook best wel chaotisch.
Ik ben wel eigenaardig. Ik weet het zelf - en soms ga ik maar vantevoren zeggen dat mensen het vast wel raar zullen vinden maar.. dat... (zoiets moet je niet zeggen, fronsen doen ze toch wel). Dinsdag bedacht ik me dat ik eigenlijk een oude dame met geblondeerd krulhaar, rode lippenstift, rimpels en een blik op oneindig zou moeten zijn. Natuurlijk zou ik op hakken lopen (o gruwel). En ik zou me o-ve-ral aan irriteren en dat duidelijk maken door flink te pruilen. Ik wil heel graag door iedereen aardig gevonden worden, dus néé, ik ben en word niet zo'n dame. Maar ik had dinsdag wel zo'n bui dat werkelijk álles teveel was. (Wie vindt het ook zo'n irritant geluid als iemand een appel eet? Okee. How terribly strange.. maar in principe is alle ellende natuurlijk met zo'n appel (of whatever) begonnen..).
En oja, ik wilde nog wat over emoties schrijven om de simpele reden dat ik het gepresteerd heb om vanmorgen, lui theedrinkend en brood etend in pyjama, weer eens te janken bij een boek. En dus geef ik maar even een lijstje met boeken waarom ik best hard gehuild heb. Misschien is er iemand die ook zin heeft om hard te huilen? Ik moest namelijk echt heel hard huilen bij 'over bergen heen' van Charles Martin. Ik moest ook huilen om 'wachten op Peter' van Elizabeth Musser (blijkbaar hou ik toch wel een beetje van honden). En m'n boek van vandaag: Wanneer de dag aanbreekt van Marlo Schalesky.
En nu ga ik me mentaal voorbereiden op een poos in de orthostoel vanmiddag.
woensdag 6 juni 2012
dinsdag 5 juni 2012
De tijd.
zal ik blijven
of toch weggaan?
de tijd kan vliegen
heel hoog en
heel snel
de tijd kan stilstaan
en fluisteren
dat het lachen je wel
heel snel zal vergaan
zal ik blijven?
weggaan?
ik bouw mijn dromen
allemaal in de lucht
een koorddanser op een koord
een koorddanser op een koord
van realiteit worden, uitkomen
hebben ze nog nooit gehoord.
Heelveelonzin.
Als je pas om kwart over vijf college hebt kun je je dag goed besteden. (Heerlijk, zo'n statement om de dag mee te beginnen). Voor deze ene keer heb ik ook al bést veel gedaan vanmorgen. Weliswaar vooral uitslapen, maar voor het eerst in mijn leven *overdrijft* lukt het om een inleiding te schrijven die een beetje samenhangend is. En ik weet ook de truc: maak gewoon een opzet met wat punten die op elkaar aansluiten en schrijf iedere dag een punt. Geen gedoe met een ellenlange inleiding die in één dag afmoet. Lang leve de structuur.
Ik hou van psychologie. Kreeg zaterdag van m'n mams een Psychologie Magazine (zo af en toe als we samen boodschappen doen mag ik er één meenemen). Heerlijk is dat, de hele zaterdagavond in je pyjama op de bank hangen en zo'n tijdschrift lezen. Ik vind het trouwens wel knap hoe ze van een droog onderzoeksartikel gewoon een blij en leuk en nieuwswaardig verhaal maken. Hoedanook, ik vind psychologie machtig interessant, maar nu het jaar op z'n einde loopt heb ik ook wel heel veel zin om gewoon even nergens over na te hoeven denken.
Gisteren bedacht ik me dat ik eigenlijk wel écht iets met schrijven wil doen. (Ik bedoel, als je in groep 8 ergens op percentiel 86 scoort met taal - rekenen wil ik het niet over hebben - moet je er misschien ooit iets mee doen). En ja, ik schrijf hiero. Ik schrijf tegenwoordig weer in een dagboek (Al bijna 30 pagina's volgekalkt de afgelopen drie weken). Maar waarom kan ik alleen maar over mezelf schrijven? Heel boeiend is dat namelijk niet. Dus. Voorlopig zit ik niet met een mok koffie, thee of chocolademelk en een dikke trui achter een laptop (omringd door boekenkasten vol) een productieve roman te schrijven. Ik denk dat áls ik ooit iets zou schrijven het zou gaan over iemand met de één of andere bizarre stoornis. Iets met Delusions of Grandeur ofzo. Van die mensen die denken dat ze alles kunnen en alles zijn. Het zou best heerlijk zijn om genoeg fantasie te hebben voor een boek..
Verder was ik gisteren echt wazig, vind ik nu. Ik zie soms van die stomme associaties die er gewoon helemaal niet per se zijn. (Maar het kán erger, echt!).
Nog één hilarisch detail dan, om de blog van vandaag mee te besluiten: Mijn broer en schoonzus zijn op vakantie deze week en m'n zus past op. Gisteren belde ze met de vraag of ik haar even iets leesvoer kon brengen. (En nou, ik was niet zo gezellig gisteren, maar ik ging toch maar). En ik dus daarheen, zegt m'n neefje van zes ineens: "Hoe kan het dat jij een rijbewijs hebt terwijl je nog een kind bent?" Zo volwassen ben ik dus. (Maar ernaar streven om volwassener te worden? Neuh! Komt vanzelf wel een keertje).
Ik hou van psychologie. Kreeg zaterdag van m'n mams een Psychologie Magazine (zo af en toe als we samen boodschappen doen mag ik er één meenemen). Heerlijk is dat, de hele zaterdagavond in je pyjama op de bank hangen en zo'n tijdschrift lezen. Ik vind het trouwens wel knap hoe ze van een droog onderzoeksartikel gewoon een blij en leuk en nieuwswaardig verhaal maken. Hoedanook, ik vind psychologie machtig interessant, maar nu het jaar op z'n einde loopt heb ik ook wel heel veel zin om gewoon even nergens over na te hoeven denken.
Gisteren bedacht ik me dat ik eigenlijk wel écht iets met schrijven wil doen. (Ik bedoel, als je in groep 8 ergens op percentiel 86 scoort met taal - rekenen wil ik het niet over hebben - moet je er misschien ooit iets mee doen). En ja, ik schrijf hiero. Ik schrijf tegenwoordig weer in een dagboek (Al bijna 30 pagina's volgekalkt de afgelopen drie weken). Maar waarom kan ik alleen maar over mezelf schrijven? Heel boeiend is dat namelijk niet. Dus. Voorlopig zit ik niet met een mok koffie, thee of chocolademelk en een dikke trui achter een laptop (omringd door boekenkasten vol) een productieve roman te schrijven. Ik denk dat áls ik ooit iets zou schrijven het zou gaan over iemand met de één of andere bizarre stoornis. Iets met Delusions of Grandeur ofzo. Van die mensen die denken dat ze alles kunnen en alles zijn. Het zou best heerlijk zijn om genoeg fantasie te hebben voor een boek..
Verder was ik gisteren echt wazig, vind ik nu. Ik zie soms van die stomme associaties die er gewoon helemaal niet per se zijn. (Maar het kán erger, echt!).
Nog één hilarisch detail dan, om de blog van vandaag mee te besluiten: Mijn broer en schoonzus zijn op vakantie deze week en m'n zus past op. Gisteren belde ze met de vraag of ik haar even iets leesvoer kon brengen. (En nou, ik was niet zo gezellig gisteren, maar ik ging toch maar). En ik dus daarheen, zegt m'n neefje van zes ineens: "Hoe kan het dat jij een rijbewijs hebt terwijl je nog een kind bent?" Zo volwassen ben ik dus. (Maar ernaar streven om volwassener te worden? Neuh! Komt vanzelf wel een keertje).
maandag 4 juni 2012
But it doesn't mean anything..
'But it doesn't mean anything'. Mokt één van de kindjes over het so do la fa mi do re liedje in The sound of music (en nee, ik heb de film niet recent gezien, alleen de cd maar even grijsgedraaid de afgelopen paar dagen). En dat is het nou maar net. Dat het niets betekent. Misschien ga ik maar gewoon altijd als ik bijna blij word van iets tegen mezelf zeggen dat het niets betekent. Het heeft niets te betekenen. Het was per ongeluk. Zomaar zonder intentie. En als het al met een intentie was dan betekende het nog steeds allemaal helemaal niets. Training my inner voice..
Ik kan ook doen als in de film: woorden neerzetten waar alleen klanken zijn. When you know the notes to sing you can sing 'most anything. Dan betekent het niet langer niets meer. Dus. Moet alles iets betekenen of kan het maar beter niets betekenen? Nou? Ik ben zo ongelofelijk goed in dingen niet goed inschatten (met een pesterige nadruk op goed). Waarom heeft het leven verdorie niet gewoon bordjes staan bij doodlopende en eenrichtingswegen? (Waarom zie ik drama waar het helemaal niet is?)
En o, ik heb een liedje ontdekt wat niet per se makkelijk in het gehoor ligt, maar het refrein of wat het ook is blijft door m'n hoofd spoken. Love. En hij is stiekem wel heel mooi als je 'm een paar keer geluisterd hebt.
En, het laatste van vandaag: Regen is wel gezellig, omdat je er prima op slaapt, je heerlijk de slons uit kunt hangen met een oversized trui en warme thee kunt drinken, maar ik word toch heus een beetje gestoord van continu binnenzitten. Verklaart mijn wazige blog waarschijnlijk ook wel weer.
(houd er tegelijkertijd maar rekening mee dat dingen meestal deels waar zijn en deels verzonnen zodat het ware en het verzonnene niet meer uit elkaar te houden zijn en niemand dus precies weet waar ik écht aan denk. Dat is dus expres;/).
Ik kan ook doen als in de film: woorden neerzetten waar alleen klanken zijn. When you know the notes to sing you can sing 'most anything. Dan betekent het niet langer niets meer. Dus. Moet alles iets betekenen of kan het maar beter niets betekenen? Nou? Ik ben zo ongelofelijk goed in dingen niet goed inschatten (met een pesterige nadruk op goed). Waarom heeft het leven verdorie niet gewoon bordjes staan bij doodlopende en eenrichtingswegen? (Waarom zie ik drama waar het helemaal niet is?)
En o, ik heb een liedje ontdekt wat niet per se makkelijk in het gehoor ligt, maar het refrein of wat het ook is blijft door m'n hoofd spoken. Love. En hij is stiekem wel heel mooi als je 'm een paar keer geluisterd hebt.
En, het laatste van vandaag: Regen is wel gezellig, omdat je er prima op slaapt, je heerlijk de slons uit kunt hangen met een oversized trui en warme thee kunt drinken, maar ik word toch heus een beetje gestoord van continu binnenzitten. Verklaart mijn wazige blog waarschijnlijk ook wel weer.
(houd er tegelijkertijd maar rekening mee dat dingen meestal deels waar zijn en deels verzonnen zodat het ware en het verzonnene niet meer uit elkaar te houden zijn en niemand dus precies weet waar ik écht aan denk. Dat is dus expres;/).
zaterdag 2 juni 2012
Het meeneem-orkestje.
Hee, 'meeneem' is zo'n woord wat je om kunt draaien zonder dat je vieze vingers krijgt. Het blijft gewoon helemaal hetzelfde. En daar is dan weer vast een woord voor, maar dat doet er niet zo toe.
Ik heb gisteren weer eens voor het eerst in lange tijd wijn gedronken. En ik weet ook alweer meteen waarom ik dat eigenlijk nooit doe. De eerste reden is dat we zo gruwelijk ver overal vandaan wonen - in combinatie met monsterlijke luiheid van mijn kant - dat ik altijd met de auto overal naartoe ga en niet met de fiets (maar de fietslamp is kapot. Excuus!?). Nou - en dan mag je eigenlijk wel iets drinken, maar omdat ik niet al te zwaar ben, ben ik bang zomaar dat ik te lang onder invloed ben, dus drink ik maar liever niet. De tweede reden dat ik weinig drink is omdat ik nog weleens wil klooien met hoofdpijn en de combi medicijnen en alcohol vind ik niet zo'n goed idee. De laatste reden was die waar ik gisteren achterkwam: Het is weliswaar heerlijk dat je prefrontale cortex even niet zo hard z'n best doet om je te remmen, maar soms ga je best raar doen van alcohol. Eén wijntje en ik kan het in een rechte-lijn-naar-de-auto-lopen (ik hoefde niet te rijden) wel vergeten. Dus. En dan word je 's ochtends wakker met hoofdpijn. Dat soort dommigheden. (Overvoer mij met alcohol en u ziet een andere persoon, datisweleenconclusievanvandaag).
Afijn, het meeneemorkestje. Onlangs zat ik weer eens zo'n heerlijke lieflijke schattige cd te luisteren met liedjes uit The sound of music. Vroeger was dat mijn lievelingsfilm (en als ik m'n best doe kan ik zelfs dáárbij janken). Toen hoorde ik Something good en natúúrlijk weet ik dat het een musical is en dat ze in musicals altijd alles zingend doen. Maar toen vroeg ik me dus af waarom we niet op onze schouder allemaal gewoon een meeneemorkestje of bandje of wat dan ook hebben die ons leven op elk moment van een gepaste soundtrack kan voorzien zodat het leven een beetje meer op een film lijkt?
(Of zou het bloedirritant zijn?). Toch jammer dat het echte leven het broeierige filmsfeertje mist met krekelgeluiden en maanlicht. - maar okee, films zijn sowieso een beetje te erg geromantiseerd. (Geloof ze maar niet en als je ze wel gelooft - enzovoort).
Ik heb gisteren weer eens voor het eerst in lange tijd wijn gedronken. En ik weet ook alweer meteen waarom ik dat eigenlijk nooit doe. De eerste reden is dat we zo gruwelijk ver overal vandaan wonen - in combinatie met monsterlijke luiheid van mijn kant - dat ik altijd met de auto overal naartoe ga en niet met de fiets (maar de fietslamp is kapot. Excuus!?). Nou - en dan mag je eigenlijk wel iets drinken, maar omdat ik niet al te zwaar ben, ben ik bang zomaar dat ik te lang onder invloed ben, dus drink ik maar liever niet. De tweede reden dat ik weinig drink is omdat ik nog weleens wil klooien met hoofdpijn en de combi medicijnen en alcohol vind ik niet zo'n goed idee. De laatste reden was die waar ik gisteren achterkwam: Het is weliswaar heerlijk dat je prefrontale cortex even niet zo hard z'n best doet om je te remmen, maar soms ga je best raar doen van alcohol. Eén wijntje en ik kan het in een rechte-lijn-naar-de-auto-lopen (ik hoefde niet te rijden) wel vergeten. Dus. En dan word je 's ochtends wakker met hoofdpijn. Dat soort dommigheden. (Overvoer mij met alcohol en u ziet een andere persoon, datisweleenconclusievanvandaag).
Afijn, het meeneemorkestje. Onlangs zat ik weer eens zo'n heerlijke lieflijke schattige cd te luisteren met liedjes uit The sound of music. Vroeger was dat mijn lievelingsfilm (en als ik m'n best doe kan ik zelfs dáárbij janken). Toen hoorde ik Something good en natúúrlijk weet ik dat het een musical is en dat ze in musicals altijd alles zingend doen. Maar toen vroeg ik me dus af waarom we niet op onze schouder allemaal gewoon een meeneemorkestje of bandje of wat dan ook hebben die ons leven op elk moment van een gepaste soundtrack kan voorzien zodat het leven een beetje meer op een film lijkt?
(Of zou het bloedirritant zijn?). Toch jammer dat het echte leven het broeierige filmsfeertje mist met krekelgeluiden en maanlicht. - maar okee, films zijn sowieso een beetje te erg geromantiseerd. (Geloof ze maar niet en als je ze wel gelooft - enzovoort).
woensdag 30 mei 2012
Naïviteit en meer.
Ik lijd aan naïviteit. En flink. Ik ben zo allergruwelijkst conservatief op bepaalde gebieden en dat is natuurlijk helemaal niet verkeerd - maar wel uitzonderlijk. En ik dacht dat mijn conservativiteit juist de norm was - maar blijkbaar ben ik de uitzondering - en dat is een rare gewaarwording, ineens. Boeh, ik ben naïef. (Wat een mooi woord dan wel weer). Misschien schrijf ik er eens een brief aan.
Verder ben ik echt enorm gaar. Ik snap er niks van: Heb drie dagen in de week school en moet natuurlijk wel een hoop lezen en opdrachten maken, maar zo druk is het studentenbestaan nou toch ook weer niet? Ik snap dus eigenlijk niet dat ik moe ben, maar ik ontdekte ineens wel dat vorig jaar deze tijd precies hetzelfde gevoel met zich meebracht. Moe. 's Nachts slecht slapen. Overdag ineens wel zin in slapen hebben. Concentratieproblemen. En zo nerveus als een ikweetnietwat. En natuurlijk kan dat wel redenen hebben, maar in normale -states of being- lost nervositeit vanzelf weer op. Maar nu blijft het als een pesterige donderbui boven m'n hoofd hangen. Of erin. En dan die gedachten. Soms moet ik heel hard denken 'leeg, leeg' van mezelf. Gewoon omdat alles in optocht door m'n hoofd marcheert. 1,2,3. Gelukkig weet ik bij ondervinding (jaja) dat een paar weken helemaal niets hoeven te doen en veel slapen ervoor zorgt dat die energie wel weer terugkomt. En ook het logische denken en sowieso het zin hebben om over de dingen na te denken.
Nu razen m'n gedachten rondjes. Niet-productieve rondjes. En iets zinnigs, dieps of filosofisch is in de verste verte niet te bespeuren. Hoogstens een leeg vel papier - de wind tilt het op, smijt het in een hoek.
Verder ben ik echt enorm gaar. Ik snap er niks van: Heb drie dagen in de week school en moet natuurlijk wel een hoop lezen en opdrachten maken, maar zo druk is het studentenbestaan nou toch ook weer niet? Ik snap dus eigenlijk niet dat ik moe ben, maar ik ontdekte ineens wel dat vorig jaar deze tijd precies hetzelfde gevoel met zich meebracht. Moe. 's Nachts slecht slapen. Overdag ineens wel zin in slapen hebben. Concentratieproblemen. En zo nerveus als een ikweetnietwat. En natuurlijk kan dat wel redenen hebben, maar in normale -states of being- lost nervositeit vanzelf weer op. Maar nu blijft het als een pesterige donderbui boven m'n hoofd hangen. Of erin. En dan die gedachten. Soms moet ik heel hard denken 'leeg, leeg' van mezelf. Gewoon omdat alles in optocht door m'n hoofd marcheert. 1,2,3. Gelukkig weet ik bij ondervinding (jaja) dat een paar weken helemaal niets hoeven te doen en veel slapen ervoor zorgt dat die energie wel weer terugkomt. En ook het logische denken en sowieso het zin hebben om over de dingen na te denken.
Nu razen m'n gedachten rondjes. Niet-productieve rondjes. En iets zinnigs, dieps of filosofisch is in de verste verte niet te bespeuren. Hoogstens een leeg vel papier - de wind tilt het op, smijt het in een hoek.
A mirror is harder to hold.
Wauw, ik heb geloof ik echt weinig te vertellen. Dan nog maar een keer een liedje. Zo één die zo heel erg mooi is. Van Jon Foreman's Summer EP.
His eyes are getting old like they'd love to love again - such a lonely man..
His eyes are getting old like they'd love to love again - such a lonely man..
maandag 28 mei 2012
zaterdag 26 mei 2012
Mistake #1.
Mijn ergste fout is dat ik mijn fouten (echt en ingebeeld) altijd en overal meen te moeten tentoonstellen om de mensen erop voor te bereiden voor het geval dat.
(Maar het enige wat ik ze laat inzien is dat ik gewoon.. laat maar. Ik doe het weer. Zelfs deze blog is er een teken van. Een 'ik laat zien dat ik wel zelfinzicht heb' blog, zodat de mensen niet vallen over mijn ik vertel al mijn fouten en onhandigheden en en en. O, ik wil iemand anders zijn).
(Maar het enige wat ik ze laat inzien is dat ik gewoon.. laat maar. Ik doe het weer. Zelfs deze blog is er een teken van. Een 'ik laat zien dat ik wel zelfinzicht heb' blog, zodat de mensen niet vallen over mijn ik vertel al mijn fouten en onhandigheden en en en. O, ik wil iemand anders zijn).
This day.
Je dierbare zus weer in je armen sluiten - die wel bijna twee weken weg was. Wat sociale psychologie-artikelen lezen over uitsluiting, brainstormen en groepsdruk. Een middag op een terrasje - als ze niet propvol zitten tenminste. Een avondje bij een vuurkorf. Vandaag wordt wel een prima dag, denk ik zo.
(Alleen dan wel weer jammer dat ik komende week eens richting de tandarts moet omdat ik een stuk spalk kwijt ben, ingeslikt blijkbaar - of moest ik maar meteen de orthotondist-ofhoejedatookschrijft bellen?)
En nu, nu luister ik Simon & Garfunkel.
(Alleen dan wel weer jammer dat ik komende week eens richting de tandarts moet omdat ik een stuk spalk kwijt ben, ingeslikt blijkbaar - of moest ik maar meteen de orthotondist-ofhoejedatookschrijft bellen?)
En nu, nu luister ik Simon & Garfunkel.
donderdag 24 mei 2012
Ik heb de regen gemist!
Terwijl ik gisteren allemaal blije foto's voorbij zag komen van dansende mensen - in de regen - bedacht ik me dat ik de regen heb gemist. Niet gemist zoals missen is als iets of iemand ver van je vandaan is en je niets liever zou willen dan dat datgene of diegene dichtbij komt, zodat je op zijn minst kunt stoppen met dat missen. Mijn missen zag er een beetje anders uit: Ik stond in Amersfoort op een propvol perron (in het kader van: als het de regen niet is of de blaadjes of de sneeuw of de kou is de warmte het wel die zorgt voor uitval van treinen). Dus. En toen zat (jawel, er zijn ook goede dingen in het leven) ik in een propvolle trein. En toen ik eenmaal naar huis reed zag alles eruit alsof het flink geregend had. Plassen, natte weilanden, bomen die het allergroenst proberen te zijn, nevel. Maar de regen zelf, die heb ik dus gemist. Ik was er niet. Want daar waar ik was, daar regende het niet.
(Anders had ik er sowieso ook in gedanst, lieve regen, je was wel welkom!)
(Anders had ik er sowieso ook in gedanst, lieve regen, je was wel welkom!)
dinsdag 22 mei 2012
De patrijs.
Haantjes met hormonen zijn bloedirritant!
Zo, dat is mijn statement van vandaag. En ik zal 'm uitleggen. Het is dinsdag - uitslaapdag. Heb vanavond pas college, dus dan kan dat. Maar de patrijs van mijn broer werkt niet mee.. (Ik geloof dat dit het derde of vierde jaar op rij is dat ik zeur over dat beest). 's Ochtends, de zon net op, ik diep onder de dekens (iets minder diep omdat het warm is), nog half in dromenland, begint dat stomme beest. Niet gezellig te kukelen zoals het een haan betaamt, maar te janken. En niet één keer, maar een hele tijd achter elkaar en hárd. Vrouwtjes veroveren, geloof ik. Maar mij verovert hij in ieder geval niet met z'n herrie.
(En meestal word ik 's ochtends heel bloeddorstig als dat beest me weer eens wakker maakt. Iedereen die me wakker maakt is trouwens mijn vijand (geen serenades dus). En vooral dit beest. Ik stel me nog steeds voor hoe ik hem koelbloedig vermoord, in plakjes snijd en op de barbeque mik. Maar tegelijkertijd weet ik toch al dat ik dat niet kan met die dierenliefde van mij die me eigenlijk nog verbiedt om een vlieg dood te slaan).
Zo, dat is mijn statement van vandaag. En ik zal 'm uitleggen. Het is dinsdag - uitslaapdag. Heb vanavond pas college, dus dan kan dat. Maar de patrijs van mijn broer werkt niet mee.. (Ik geloof dat dit het derde of vierde jaar op rij is dat ik zeur over dat beest). 's Ochtends, de zon net op, ik diep onder de dekens (iets minder diep omdat het warm is), nog half in dromenland, begint dat stomme beest. Niet gezellig te kukelen zoals het een haan betaamt, maar te janken. En niet één keer, maar een hele tijd achter elkaar en hárd. Vrouwtjes veroveren, geloof ik. Maar mij verovert hij in ieder geval niet met z'n herrie.
(En meestal word ik 's ochtends heel bloeddorstig als dat beest me weer eens wakker maakt. Iedereen die me wakker maakt is trouwens mijn vijand (geen serenades dus). En vooral dit beest. Ik stel me nog steeds voor hoe ik hem koelbloedig vermoord, in plakjes snijd en op de barbeque mik. Maar tegelijkertijd weet ik toch al dat ik dat niet kan met die dierenliefde van mij die me eigenlijk nog verbiedt om een vlieg dood te slaan).
maandag 21 mei 2012
Zestien.
Ik ga nu even iedereen tegen me in het harnas jagen. (Daar ben ik goed in, zo goed). Want weet je, eigenlijk (laat ik het vooral zachtjes zeggen, misschien slaan jullie me zachtjes dan, in plaats van altijd alleen maar hard). Wat ik wilde zeggen is dat ik maar weer eens concludeer dat ik meer van winter houd dan van zomer. Waarschijnlijk gewoon omdat het kan. Misschien ook wel omdat iedereen al van de zomer houdt. Laat mij maar lekker tegendraads zijn. Mooi woord, tegendraads. Ik hou sowieso van tegendraads. Ik had écht beter zestien kunnen zijn, een strontvervelende puber. (Waarom ik dat niet ben is me een raadsel, ik bedoel die zestien).
(Geheel in stijl heb ik m'n nagels maar eens afwisselend blauw en groen gelakt. Gewoon ook omdat het kan en omdat ik geen zestien ben maar me nog steeds zo gedraag - ik zou me moeten schamen).
- En wat ik eigenlijk écht wilde zeggen is dat ik me afvraag of en wanneer en hoe ik ooit volwassen word.. en of dat eigenlijk wel zo'n goed idee zou zijn..-.
(Geheel in stijl heb ik m'n nagels maar eens afwisselend blauw en groen gelakt. Gewoon ook omdat het kan en omdat ik geen zestien ben maar me nog steeds zo gedraag - ik zou me moeten schamen).
- En wat ik eigenlijk écht wilde zeggen is dat ik me afvraag of en wanneer en hoe ik ooit volwassen word.. en of dat eigenlijk wel zo'n goed idee zou zijn..-.
zaterdag 19 mei 2012
Salad.
Omdat pasta-salade zo af en toe heel erg lekker is. En omdat ik al heel lang steeds zin had om het weer eens te maken. Ziehier, pastasalade met kip en pesto. (Met pijnboompitten, kerstomaatjes, rucola en basilicum erbij).
Nies-aandrijving.
De ene dag zit je hoofd vol gedachten. De dag erop zit je hoofd vol met iets tastbaarders - wat ervoor zorgt dat je de dagen aan elkaar begint te snotteren, snuiten en niezen.
En ik zat me na de zoveelste niesbui daarnet af te vragen of we niet iets nuttigs kunnen doen met al dat genies. Zouden we er geen energie mee op kunnen wekken of zoiets? *O ja, dat moest ik nog vertellen. Of je hoofd te vol zit met gedachten of met snot, helder denken kun je hoe dan ook niet*. Maar ik heb me weleens voorstellingen gemaakt van mensen in een auto met nies-aandrijving. Een beetje gevaarlijk zou dat wel zijn als de niesbui net voor het rode stoplicht plaatsvindt..maar anders.. wie weet hoeveel snelheid zoiets geeft (a).
(Nee, snot komt je denkvermogen niet ten goede).
En ik zat me na de zoveelste niesbui daarnet af te vragen of we niet iets nuttigs kunnen doen met al dat genies. Zouden we er geen energie mee op kunnen wekken of zoiets? *O ja, dat moest ik nog vertellen. Of je hoofd te vol zit met gedachten of met snot, helder denken kun je hoe dan ook niet*. Maar ik heb me weleens voorstellingen gemaakt van mensen in een auto met nies-aandrijving. Een beetje gevaarlijk zou dat wel zijn als de niesbui net voor het rode stoplicht plaatsvindt..maar anders.. wie weet hoeveel snelheid zoiets geeft (a).
(Nee, snot komt je denkvermogen niet ten goede).
vrijdag 18 mei 2012
donderdag 17 mei 2012
De eerste bloem.
Een tijd geleden las ik weer eens een boek van Kader Abdolah. Inmiddels weet ik al niet meer welke boeken van hem ik wel en welke ik niet heb gelezen. In één van die boeken (een tuin in de zee) las ik het volgende citaat. En niet dat het van toepassing is ofzo, maar het bitterzoete ervan - aww! Het is een Koerdisch liedje:
je zei dat je zou komen
zodra de eerste bloem ontkiemt
alle bloemen van de wereld zijn uitgebloeid
waarom ben jij er niet?
(Als we het toch over bloemen hebben: gele weiden met boterbloemen zijn zo on-ge-lo-fe-lijk mooi!).
je zei dat je zou komen
zodra de eerste bloem ontkiemt
alle bloemen van de wereld zijn uitgebloeid
waarom ben jij er niet?
(Als we het toch over bloemen hebben: gele weiden met boterbloemen zijn zo on-ge-lo-fe-lijk mooi!).
woensdag 16 mei 2012
De bijen.
Als bijen om een bloem. Alsof er geen andere bloemen zijn. Alsof het de enige, de allermooiste bloem is.
Helemaal niet waar. Dat lijkt alleen maar zo. Die bijen hebben zoveel verbeelding. Misschien zijn hun strepen wel geschilderd met verbeelding. (Misschien is de honing die we eten wel iets wat we ons verbeelden. Waarom eigenlijk ook niet?). Misschien leven we op een paardenbloempluisje. Is het heelal een paardenbloem. Is het wachten tot we weggeblazen worden, maar als het heelal een paardenbloem is en de aarde een pluisje - waar is er dan ruimte voor zo'n pluisje om uit te groeien tot een nieuwe paardenbloem? - Deze redenatie gaat dus niet op.
Maar dan nog moeten die bijen niet zo stom zijn om bij dezelfde bloem te blijven hangen terwijl er meer dan genoeg zijn en er vast wel mooiere bestaan. (Hoop ik voor ze). De bijen zijn een beetje blind. Neem het ze niet kwalijk. Soms gaan blinde bijen weer zien.
Pogingen tot helderder, realistischer en volwassener denken. Pogingen tot metaforen. Eigenlijk wordt het er allemaal alleen maar vager van. Maar dat is dan ook weer net de bedoeling. Want als niet meer duidelijk is en de grens vervaagt wat ik nou echt bedoel en wat ik alleen maar aanvul omdat het leuk klinkt, is mijn doel bereikt.
Helemaal niet waar. Dat lijkt alleen maar zo. Die bijen hebben zoveel verbeelding. Misschien zijn hun strepen wel geschilderd met verbeelding. (Misschien is de honing die we eten wel iets wat we ons verbeelden. Waarom eigenlijk ook niet?). Misschien leven we op een paardenbloempluisje. Is het heelal een paardenbloem. Is het wachten tot we weggeblazen worden, maar als het heelal een paardenbloem is en de aarde een pluisje - waar is er dan ruimte voor zo'n pluisje om uit te groeien tot een nieuwe paardenbloem? - Deze redenatie gaat dus niet op.
Maar dan nog moeten die bijen niet zo stom zijn om bij dezelfde bloem te blijven hangen terwijl er meer dan genoeg zijn en er vast wel mooiere bestaan. (Hoop ik voor ze). De bijen zijn een beetje blind. Neem het ze niet kwalijk. Soms gaan blinde bijen weer zien.
Pogingen tot helderder, realistischer en volwassener denken. Pogingen tot metaforen. Eigenlijk wordt het er allemaal alleen maar vager van. Maar dat is dan ook weer net de bedoeling. Want als niet meer duidelijk is en de grens vervaagt wat ik nou echt bedoel en wat ik alleen maar aanvul omdat het leuk klinkt, is mijn doel bereikt.
dinsdag 15 mei 2012
Een film en moeheid!
Wat was gisteren hectisch, even.
Ja, ik geef toe dat ik 's middags het allerminst productief van iedereen was door gewoon moe op de bank te hangen. Maar 's avonds zou ik met een stel mensen naar '58, een film over armoedebestrijding. Dus op een gegeven moment moet je dan stoppen met al dat geluier.
Dus. En toen deed de kat ineens raar. Mauwen. Plassen in een hoekje in de kamer - klopte niets van. In alle overbezorgdheid kon ik amper eten. (Veel trek, later op de avond). Meteen na het eten is m'n moeder met de kat in een weekendtas (omdat we geen kattenmeeneembakje hebben - of hoe je zo'n ding ook noemt) naar de dierenarts gegaan. Gelukkig was het alleen maar blaasontsteking. Dat hoorde ik toen we bijna naar binnen zouden gaan voor de film. (Heb uit pure vreugde iedereen die beschikbaar was even gehugd. Tsja).
En toen de film dus. 58, gebaseerd op Jesaja 58. De film laat zien hoe ontzettend erg armoede is. En hoe kerken en projecten als het ware hoop bieden aan mensen. Het idee dat mensen eigenlijk alleen maar overleven, de ene dag door om de andere door te komen. Building dreams in the sky. Kleine kinderen die al weten dat dromen geen zin heeft. Een man die berustend kijkt. Geen toekomst.
Ik ben eigenlijk te moe nu om er meer zinnigs over te zeggen, maar het raakte me wel.. en word een beetje chagrijnig van ons nietsdoen eraan soms. Als iedereen zo leefde als de Nederlanders hadden we drie keer de aarde nodig - las ik vandaag. Krankzinnig.
En nu, nu ben ik kapot. Ik ben alleen maar kapot deze dagen - komt omdat ik 's avonds steeds pas om 12 uur in bed lig en om 4 uur weer wakker word, uren wakker lig en pas inslaap als ik mijn bed weer uitmoet. (Meestal middenin de mooiere dromen). O bah, ik wil eigenlijk leuk en gezellig bloggen, maar zelfs dáár ben ik te moe voor. Snel maar weer dan.
Oja, onderstaand liedje zat in de aftiteling van de film.
Ja, ik geef toe dat ik 's middags het allerminst productief van iedereen was door gewoon moe op de bank te hangen. Maar 's avonds zou ik met een stel mensen naar '58, een film over armoedebestrijding. Dus op een gegeven moment moet je dan stoppen met al dat geluier.
Dus. En toen deed de kat ineens raar. Mauwen. Plassen in een hoekje in de kamer - klopte niets van. In alle overbezorgdheid kon ik amper eten. (Veel trek, later op de avond). Meteen na het eten is m'n moeder met de kat in een weekendtas (omdat we geen kattenmeeneembakje hebben - of hoe je zo'n ding ook noemt) naar de dierenarts gegaan. Gelukkig was het alleen maar blaasontsteking. Dat hoorde ik toen we bijna naar binnen zouden gaan voor de film. (Heb uit pure vreugde iedereen die beschikbaar was even gehugd. Tsja).
En toen de film dus. 58, gebaseerd op Jesaja 58. De film laat zien hoe ontzettend erg armoede is. En hoe kerken en projecten als het ware hoop bieden aan mensen. Het idee dat mensen eigenlijk alleen maar overleven, de ene dag door om de andere door te komen. Building dreams in the sky. Kleine kinderen die al weten dat dromen geen zin heeft. Een man die berustend kijkt. Geen toekomst.
Ik ben eigenlijk te moe nu om er meer zinnigs over te zeggen, maar het raakte me wel.. en word een beetje chagrijnig van ons nietsdoen eraan soms. Als iedereen zo leefde als de Nederlanders hadden we drie keer de aarde nodig - las ik vandaag. Krankzinnig.
En nu, nu ben ik kapot. Ik ben alleen maar kapot deze dagen - komt omdat ik 's avonds steeds pas om 12 uur in bed lig en om 4 uur weer wakker word, uren wakker lig en pas inslaap als ik mijn bed weer uitmoet. (Meestal middenin de mooiere dromen). O bah, ik wil eigenlijk leuk en gezellig bloggen, maar zelfs dáár ben ik te moe voor. Snel maar weer dan.
Oja, onderstaand liedje zat in de aftiteling van de film.
maandag 14 mei 2012
De kritische ik.
Wauw. Ik slaap echt zowat. Gisteravond was het twaalf uur voordat ik in bed lag - en om vier uur werd ik wakker totdat de merels begonnen te fluiten. En tegen de tijd dat je dan weer prima ligt, is het tijd om je bed uit te gaan. Dus. Ik vind dat ik best een beetje brak mag zijn.
Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven naar een conferentie geweest. Gewoon een dag met leuke mensen. Conclusie over de inhoud (op basis van twee lezingen en verhalen eromheen): Je hoeft niet diehard reformatorisch te zijn om toch ongelofelijk veel nadruk te leggen op ervaring *nieuwe les*. En ik, stomme kritische ik, vraag me dan af of wat mensen vertellen zijzelf en hun ervaring zijn. Of dat die ervaring komt door God. (Het is soms bést makkelijk om jezelf iets aan te praten, namelijk). Daarnaast krijg ik ook best wel sterk een 'ik moet iets ervaren maar ik ervaar niets dus help wat doe ik fout' gevoel. En: ik zit hier met een stelletje heiligen en ik ben bést wel een heiden.
En toch denk ik nog steeds dat als je God juist ervaart als je het niet verwacht het meer een bewijs is van zijn bestaan dan dat we Hem als het ware op kunnen roepen. Dan zou ik toch gaan twijfelen of het niet een psychologisch spelletje is. Wel jammer vond ik gisteren dat ik bij de laatste lezing die echt heel mooi was, m'n aandacht best wel kwijt was. En nou ja, eigenlijk houd ik nog het meest van zingen.
Overigens is er ook wel een sterk staaltje groepsdruk hoor. Zo'n ome die aan de kindjes vraagt wie een nieuw hartje heeft (dus wie in Jezus gelooft). Een paar vingertjes. De kindjes kijken om zich heen en plots hebben ze allemaal een nieuw hartje - zoefzoefzoef, zoveel vingertjes. Ben ik dan onbeschoft als ik iets fluister over groepsdruk in plaats van innig gelukkig te zuchten en te zwijmelen over alle kleine schaapjes van Onze Lieve Heer?
Ergens ben ik blij met mijn kritische geest, maar soms zou het best fijn zijn om dingen gewoon als zoete koek te slikken zonder erbij na te denken.
ps: Ik heb gisteren geleerd wat je óók kunt doen als je naar een preek luistert: Gewoon de preek meetekenen. Steek je een hoop van op!
O en: campings zijn tof. En gitaren en madeliefjes en gras.
Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven naar een conferentie geweest. Gewoon een dag met leuke mensen. Conclusie over de inhoud (op basis van twee lezingen en verhalen eromheen): Je hoeft niet diehard reformatorisch te zijn om toch ongelofelijk veel nadruk te leggen op ervaring *nieuwe les*. En ik, stomme kritische ik, vraag me dan af of wat mensen vertellen zijzelf en hun ervaring zijn. Of dat die ervaring komt door God. (Het is soms bést makkelijk om jezelf iets aan te praten, namelijk). Daarnaast krijg ik ook best wel sterk een 'ik moet iets ervaren maar ik ervaar niets dus help wat doe ik fout' gevoel. En: ik zit hier met een stelletje heiligen en ik ben bést wel een heiden.
En toch denk ik nog steeds dat als je God juist ervaart als je het niet verwacht het meer een bewijs is van zijn bestaan dan dat we Hem als het ware op kunnen roepen. Dan zou ik toch gaan twijfelen of het niet een psychologisch spelletje is. Wel jammer vond ik gisteren dat ik bij de laatste lezing die echt heel mooi was, m'n aandacht best wel kwijt was. En nou ja, eigenlijk houd ik nog het meest van zingen.
Overigens is er ook wel een sterk staaltje groepsdruk hoor. Zo'n ome die aan de kindjes vraagt wie een nieuw hartje heeft (dus wie in Jezus gelooft). Een paar vingertjes. De kindjes kijken om zich heen en plots hebben ze allemaal een nieuw hartje - zoefzoefzoef, zoveel vingertjes. Ben ik dan onbeschoft als ik iets fluister over groepsdruk in plaats van innig gelukkig te zuchten en te zwijmelen over alle kleine schaapjes van Onze Lieve Heer?
Ergens ben ik blij met mijn kritische geest, maar soms zou het best fijn zijn om dingen gewoon als zoete koek te slikken zonder erbij na te denken.
ps: Ik heb gisteren geleerd wat je óók kunt doen als je naar een preek luistert: Gewoon de preek meetekenen. Steek je een hoop van op!
O en: campings zijn tof. En gitaren en madeliefjes en gras.
zaterdag 12 mei 2012
Zo aardig, zo vriendelijk..
We leven ook wel echt in een heerlijk 'wat zijn we allemaal lief voor elkaar' land. Van zoiets moet je genieten. Diep inademen en het allemaal laten bezinken.
Gisteren heb ik weer eens goed mogen ervaren hoe ontzettend goed wij Nederlanders zijn in lief zijn voor elkaar en dat we het woord 'chagrijnig' helemaal niet kennen. (Wazdatte?). De dag begon al goed met over en weer gemail voor een opdracht voor een vak. (Tsja, als ik al te concreet word en ze gaan googlen zouden ze best eens hélemaal-niet-chagrijnig kunnen worden). Afijn, het over en weer gemail ging tussen vier personen, laten we zeggen student 1, 2, 3 en 4. Waarbij ondergetekende nummer 4 is. En nummer 3 een niet-psychologiestudent die heel aardig is. Nummer 1 en 2 zijn niet zomaar psychologiestudenten. Zij doen neuro en zijn, o hoera, intelligent. Over het algemeen is iedereen op een universiteit in zekere zin wel intelligent - in bepaalde opzichten dan - maar nummer 1 en 2 steken met kop en schouders boven de rest uit. Hoger dan een acht gemiddeld enzo. En vooral ook fijn als ze dat soort dingen fijntjes vermelden als ze elkaar aan het steken onder water geven zijn in de emailconversatie. (Ik voel me idioot dan, want ik stond máár een zeven op m'n ba-diploma en was daar nog trots op ook). Behalve dat kwamen er ook nog wat keurige krachttermen voorbij. Fijn dus, als er al een soort van vete is tussen twee personen terwijl je elkaar nog nooit hebt gezien. En daar mag je dan een opdracht mee gaan doen. (Zullen we hiephiephiephoera roepen en taart eten? Met kaarsjes?). Een fijne, moeilijke opdracht, dat wel. Dus. En dan zie je elkaar in het echt en moet je presenteren. Dame 2 liet een krachtterm vallen toen iets met een presentatie niet lukte (zelfs de docente rolde met haar ogen in die zin van: nounou!). Dame 1 heeft al duidelijk kenbaar gemaakt dat klinische onderwerpen niet leuk zijn. (En ik heb fijntjes duidelijk gemaakt dat neuro niet leuk is - hoe kinderachtig). En toen ik even keurig mijn excuses aanbood omdat ik niet zoveel had gevonden als eigenlijk wel moest, werd ik meewarig aangekeken. Arme zielen. Samenwerken met mij. Zeventje gemiddeld - haal m'n neurovakken na veel uitsloven nog niet. (Gelukkig hoeft dat ook niet omdat ik geen neuro doe, ha!).
Ik vraag me dus voor het eerst in m'n leven wel af hoe we hier een fatsoenlijke samenwerking van gaan maken! Zeker als de één na afloop al zegt dat ze de ander echt niet mag. (En ik dus maar in de bemiddelaarsrol kruip en zeg dat we maar (kwijl) moeten proberen er iets positiefs van te maken - jaja, knikken ze dan). Maar goed, misschien heb ik me laten leiden door mijn niet-zo-goede nachtrust van donderdag op vrijdag, dus wie weet blaat ik volgende week een blog dat het toch wel meevalt en dat ze hartstikke aardig zijn en dat soort blije dingen. Ik ben ook niet altijd de aardigste, da's dan ook weer waar. (Maar doorgaans wel pas als ik mensen goed ken).
Okee. Dat waren dus chagrijnige mensen, vond ik. Na afloop was ik superblij dat ik nog wat aan Groepsprocessen kon doen - die mensen zijn namelijk wél aardig. Maar goed, daarna ga je dus weer met de bus naar de trein om naar huis te gaan..
De bus die niet stopt bij de voorlaatste halte omdat daar een ambulance stond. Een meneer die op het knopje drukt, het stopsignaal wat rood opflikkert. Een meneer, dezelfde, die met iets wat rijmt op potvolblomme heel kortaangebonden duidelijk weet te maken dat hij woe-dend is. En dat hij nog niet tot tien kan tellen dus ook. Ik weet niet meer of uiteindelijk ontploft is, vast niet, want dan hadden we het wel gehoord. Maar heel blij was hij dus niet. (En ik vroeg me af of we niet iets kunnen doen om het driftkopgehalte in de kaaskoppen af te laten nemen).
Dat was het.
Was het maar waar. Even later zat ik op het bankje bij spoor 11 op de trein te wachten. En hee, tussen al het smsen door ontdek ik ineens dat de trein waarop ik wacht aankomt bij negen. Okee, lopen we naar negen. Dus ik stap in de trein en zit heerlijk in een rustige tweedeklascoupé, hoor ik achter me een luide mannenstem die zijn vrouw ervan overtuigt dat het echt de trein naar den Haag is - en zij, daar niet zo zeker van, brengt zwakjes in dat het volgens haar toch echt de trein naar Enschede is. Maar mannen zijn dominant en zo ook hij. En ik dacht: Ik bemoei me er niet mee, maar ik weet zeker dat dit de goede trein is voor mij - die naar Enschede dus. Ik weet niet hoe vaak en lang missis en mister gediscussieerd hebben over de bestemming van de trein. Ik weet wél dat juist na het fluitsignaal de mister (bierbuik, staart, hemd) erachter kwam dat de trein NIET naar den Haag ging. En dus moesten er drie grote koffers uitgeladen worden (plof, plof, plof, op het perron). Jochie, jaar of 8 (gok van mij) staat tussen de koffers te dansen omdat hij in gedachten papa, mama en broertje (of zusje, dat kan ik niet zien bij zulke ukken) al weg ziet zoeven en hij moederziel alleen achterblijft. Schiet op. Schiet ohop. Papa voorziet het uitladen van gepast gevloek. En dan eindelijk staat het gezinnetje met alle bagage, kinderwagen en twee kinderen op het perron. Paps en mams geven het goede voorbeeld door nog even hun vloekvocabulaire uit te breiden. Iedereen in de coupé moet lachen en buiten op het perron staan mensen verbouwereerd te kijken over zoveel gechagrijn. Wat er van ze terecht gekomen is weet ik niet.
Anyway. Ik moet eigenlijk wel lachen om dit alles. Maar het is dus, geheel in tegenstelling tot mijn beginzinnen, bést slecht gesteld met de Nederlandse vriendelijkheid.
(Nu maar hopen dat niet één van de driftkoppen dit leest en het me niet vergeeft).
Gisteren heb ik weer eens goed mogen ervaren hoe ontzettend goed wij Nederlanders zijn in lief zijn voor elkaar en dat we het woord 'chagrijnig' helemaal niet kennen. (Wazdatte?). De dag begon al goed met over en weer gemail voor een opdracht voor een vak. (Tsja, als ik al te concreet word en ze gaan googlen zouden ze best eens hélemaal-niet-chagrijnig kunnen worden). Afijn, het over en weer gemail ging tussen vier personen, laten we zeggen student 1, 2, 3 en 4. Waarbij ondergetekende nummer 4 is. En nummer 3 een niet-psychologiestudent die heel aardig is. Nummer 1 en 2 zijn niet zomaar psychologiestudenten. Zij doen neuro en zijn, o hoera, intelligent. Over het algemeen is iedereen op een universiteit in zekere zin wel intelligent - in bepaalde opzichten dan - maar nummer 1 en 2 steken met kop en schouders boven de rest uit. Hoger dan een acht gemiddeld enzo. En vooral ook fijn als ze dat soort dingen fijntjes vermelden als ze elkaar aan het steken onder water geven zijn in de emailconversatie. (Ik voel me idioot dan, want ik stond máár een zeven op m'n ba-diploma en was daar nog trots op ook). Behalve dat kwamen er ook nog wat keurige krachttermen voorbij. Fijn dus, als er al een soort van vete is tussen twee personen terwijl je elkaar nog nooit hebt gezien. En daar mag je dan een opdracht mee gaan doen. (Zullen we hiephiephiephoera roepen en taart eten? Met kaarsjes?). Een fijne, moeilijke opdracht, dat wel. Dus. En dan zie je elkaar in het echt en moet je presenteren. Dame 2 liet een krachtterm vallen toen iets met een presentatie niet lukte (zelfs de docente rolde met haar ogen in die zin van: nounou!). Dame 1 heeft al duidelijk kenbaar gemaakt dat klinische onderwerpen niet leuk zijn. (En ik heb fijntjes duidelijk gemaakt dat neuro niet leuk is - hoe kinderachtig). En toen ik even keurig mijn excuses aanbood omdat ik niet zoveel had gevonden als eigenlijk wel moest, werd ik meewarig aangekeken. Arme zielen. Samenwerken met mij. Zeventje gemiddeld - haal m'n neurovakken na veel uitsloven nog niet. (Gelukkig hoeft dat ook niet omdat ik geen neuro doe, ha!).
Ik vraag me dus voor het eerst in m'n leven wel af hoe we hier een fatsoenlijke samenwerking van gaan maken! Zeker als de één na afloop al zegt dat ze de ander echt niet mag. (En ik dus maar in de bemiddelaarsrol kruip en zeg dat we maar (kwijl) moeten proberen er iets positiefs van te maken - jaja, knikken ze dan). Maar goed, misschien heb ik me laten leiden door mijn niet-zo-goede nachtrust van donderdag op vrijdag, dus wie weet blaat ik volgende week een blog dat het toch wel meevalt en dat ze hartstikke aardig zijn en dat soort blije dingen. Ik ben ook niet altijd de aardigste, da's dan ook weer waar. (Maar doorgaans wel pas als ik mensen goed ken).
Okee. Dat waren dus chagrijnige mensen, vond ik. Na afloop was ik superblij dat ik nog wat aan Groepsprocessen kon doen - die mensen zijn namelijk wél aardig. Maar goed, daarna ga je dus weer met de bus naar de trein om naar huis te gaan..
De bus die niet stopt bij de voorlaatste halte omdat daar een ambulance stond. Een meneer die op het knopje drukt, het stopsignaal wat rood opflikkert. Een meneer, dezelfde, die met iets wat rijmt op potvolblomme heel kortaangebonden duidelijk weet te maken dat hij woe-dend is. En dat hij nog niet tot tien kan tellen dus ook. Ik weet niet meer of uiteindelijk ontploft is, vast niet, want dan hadden we het wel gehoord. Maar heel blij was hij dus niet. (En ik vroeg me af of we niet iets kunnen doen om het driftkopgehalte in de kaaskoppen af te laten nemen).
Dat was het.
Was het maar waar. Even later zat ik op het bankje bij spoor 11 op de trein te wachten. En hee, tussen al het smsen door ontdek ik ineens dat de trein waarop ik wacht aankomt bij negen. Okee, lopen we naar negen. Dus ik stap in de trein en zit heerlijk in een rustige tweedeklascoupé, hoor ik achter me een luide mannenstem die zijn vrouw ervan overtuigt dat het echt de trein naar den Haag is - en zij, daar niet zo zeker van, brengt zwakjes in dat het volgens haar toch echt de trein naar Enschede is. Maar mannen zijn dominant en zo ook hij. En ik dacht: Ik bemoei me er niet mee, maar ik weet zeker dat dit de goede trein is voor mij - die naar Enschede dus. Ik weet niet hoe vaak en lang missis en mister gediscussieerd hebben over de bestemming van de trein. Ik weet wél dat juist na het fluitsignaal de mister (bierbuik, staart, hemd) erachter kwam dat de trein NIET naar den Haag ging. En dus moesten er drie grote koffers uitgeladen worden (plof, plof, plof, op het perron). Jochie, jaar of 8 (gok van mij) staat tussen de koffers te dansen omdat hij in gedachten papa, mama en broertje (of zusje, dat kan ik niet zien bij zulke ukken) al weg ziet zoeven en hij moederziel alleen achterblijft. Schiet op. Schiet ohop. Papa voorziet het uitladen van gepast gevloek. En dan eindelijk staat het gezinnetje met alle bagage, kinderwagen en twee kinderen op het perron. Paps en mams geven het goede voorbeeld door nog even hun vloekvocabulaire uit te breiden. Iedereen in de coupé moet lachen en buiten op het perron staan mensen verbouwereerd te kijken over zoveel gechagrijn. Wat er van ze terecht gekomen is weet ik niet.
Anyway. Ik moet eigenlijk wel lachen om dit alles. Maar het is dus, geheel in tegenstelling tot mijn beginzinnen, bést slecht gesteld met de Nederlandse vriendelijkheid.
(Nu maar hopen dat niet één van de driftkoppen dit leest en het me niet vergeeft).
vrijdag 11 mei 2012
De kruidentuin!
Gisteren was ergens een best wel mooie dag. Donkere wolken. Regen. Hard fluitende vogels. En een broeierig klimaat. Overdag was dat best leuk.. behalve al m'n productiviteit (zie m'n wijsneuzerige blog van gisteren) ben ik ook even met m'n mama naar de Intratuin geweest om nog wat kruiden enzo in te slaan. En eigenlijk ben ik best trots op mijn verzameling! (Die zich ieder jaar uitbreidt). Ik hoorde onlangs trouwens iemand voorlezen dat 'basilicum kweken' een teken van depressie is. Natuurlijk was dat een grap, want anders zou ik bést depressief zijn, zomaar.
(Vannacht vond ik dat broeierige gedoe minder fijn. Het werd later en later en ik lag klam en bezweet alleen maar te draaien en te piekeren - omdat je 's nachts koste wat het kost niets kunt relativeren. Zelfs als datgene waaraan je denkt helemaal niets voorstelt of helemaal geen betekenis heeft. Op een gegeven moment heb ik, na bijna een jaar, een oud dagboek erbij gepakt om maar even wat chaos van me af te schrijven. Daarna kon ik gelukkig beter slapen, maar leuk is zó anders).
(Vannacht vond ik dat broeierige gedoe minder fijn. Het werd later en later en ik lag klam en bezweet alleen maar te draaien en te piekeren - omdat je 's nachts koste wat het kost niets kunt relativeren. Zelfs als datgene waaraan je denkt helemaal niets voorstelt of helemaal geen betekenis heeft. Op een gegeven moment heb ik, na bijna een jaar, een oud dagboek erbij gepakt om maar even wat chaos van me af te schrijven. Daarna kon ik gelukkig beter slapen, maar leuk is zó anders).
donderdag 10 mei 2012
Productiviteit.
Vandaag heb ik een best wel productieve dag. Op de één of andere manier.
Gisteren had ik mijn eerste werkgroep van Groepsprocessen, een vak van sociale psychologie. 's Ochtends al best vroeg zelfs. Eigenlijk was het best nice, op het vroeg opstaan na. Met elf mensen (eigenlijk zestien, maar vijf kwamen niet opdagen) een onderzoeksvoorstel schrijven. In het kader van: jullie mogen een groepsproces erváren. Dus. Juist. Aanmodderen met z'n allen. Tamelijk vreemde ideeën kwamen voorbij - die daarom ook wel weer juist grappig waren. Doel van de opdracht is om een interventie te bedenken op een bestaand conflict. En omdat iedereen religieuze conflicten wel leuk vond werd besloten om het conflict tussen de katholieken en de protestanten in Ierland uit te werken. Ik vind het vet interessant, want vorig jaar volgde ik bij theologie/religiewetenschappen al een 'religie tussen conflict & dialoog vak' wat ik op de één of andere raadselachtige manier met best goede cijfers heb gehaald. En nu voelde ik me dus echt een beetje de expert (ghehe, heel dom) omdat ik literatuur heb over het onderwerp. Het enige waar ik nog een beetje over aan het nadenken ben is een onderzoek wat men wil gebruiken voor de interventie. Dat ging over een groep gelovigen en een groep niet gelovigen. Waarbij de gelovigen analytischer moesten denken waardoor ze 'minder geloofden' of althans 'dat geloof minder de overeenstemming met de anderen in de weg stond'. Een jongen zat mij heel blij te vertellen hoe dat artikel in elkaar zat (en hij werd chagrijnig omdat ik 'm in de rede viel, ik laat mensen inderdaad te vaak niet uitpraten, maar dat horen ze beleefd te accepteren in plaats van te zeggen: Je luistert niet! - ghehe). Anyway, ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, want de niet-gelovige overtuiging is evenmin neutraal als de wel-gelovige - en daarom vind ik het een beetje stom om te stellen dat die overtuiging beter is en het daarom wenselijk is dat de gelovigen opschuiven naar de niet-gelovige positie (waarom niet andersom?). Ik suggereer niet dat mensen moeten geloven of iets - eigen keuze. Maar niet-gelovigen willen altijd graag geaccepteerd worden zoals ze zijn en ze worden best chagrijnig (degenen die ik ken dan voordat ik generaliseer) als je zou proberen ze te overtuigen. Gelovigen willen ook geaccepteerd worden en hebben hetzelfde idee bij overtuigd worden door iemand die er anders over denkt. En mijns inziens bereik je meer met het zoeken van datgene wat je al in overeenstemming hebt. En niet door één groep zich te laten aanpassen en de andere niet. Eigenlijk vind ik dat onderzoek dus gewoon niet heel redelijk, zelfs als het werkt. Vanuit niet-gelovige positie zou ik het toejuichen, maar vanuit mijn eigen wel-gelovige positie doe ik dat dus niet. (Maar ik ben de enige van die hele groep die wel gelooft dus is het tamelijk creepy om daar iets over te gaan zeggen). Hoe dan ook, ik blijf het razend interessant vinden om na te denken over dit soort dingen. Ik vind het bijvoorbeeld altijd best krom dat de kranten hier wel berichten over christenvervolging enzo - wat plaatsvindt en heel erg is. Maar wat we collectief negeren is dat ook mensen van andere religies, minderheden, wat dan ook, weer vervolgd worden en soms ook door christenen. En ja, ik vind dat schokkend, want als christen wíl ik helemaal niet dat mijn religie voor geweld staat. En ik ben ook best wel geneigd om te denken dat geweld niet primair voortkomt uit een religie - dat religie meer iets is wat erbij wordt gehaald en misschien wordt gebruikt als excuus om geweld te rechtvaardigen. Eigenlijk ben ik heel benieuwd wat lezers van bovenstaande vinden.
Gisteren verder me drie uur verveeld omdat ik pas om drie uur weer college had. En boeh, ik hou toch niet zo van medicijnenvakken omdat het me niet ligt en ik het niet snap en wat ik wel snap vind ik dan weer doorgaans gewoon niet heel boeiend.
Maar mijn productiviteit dus. Die ligt erin dat ik vanmorgen wel gewoon de hele morgen (bijna de hele morgen, correctie) een heel stuk inleiding heb geschreven al voor het groepsprocessen-verslag. En dat ik bijloop met lezen voor het ene vak en voorloop voor het andere. Dus. Ik vind mezelf productief, vandaag.
Gisteren had ik mijn eerste werkgroep van Groepsprocessen, een vak van sociale psychologie. 's Ochtends al best vroeg zelfs. Eigenlijk was het best nice, op het vroeg opstaan na. Met elf mensen (eigenlijk zestien, maar vijf kwamen niet opdagen) een onderzoeksvoorstel schrijven. In het kader van: jullie mogen een groepsproces erváren. Dus. Juist. Aanmodderen met z'n allen. Tamelijk vreemde ideeën kwamen voorbij - die daarom ook wel weer juist grappig waren. Doel van de opdracht is om een interventie te bedenken op een bestaand conflict. En omdat iedereen religieuze conflicten wel leuk vond werd besloten om het conflict tussen de katholieken en de protestanten in Ierland uit te werken. Ik vind het vet interessant, want vorig jaar volgde ik bij theologie/religiewetenschappen al een 'religie tussen conflict & dialoog vak' wat ik op de één of andere raadselachtige manier met best goede cijfers heb gehaald. En nu voelde ik me dus echt een beetje de expert (ghehe, heel dom) omdat ik literatuur heb over het onderwerp. Het enige waar ik nog een beetje over aan het nadenken ben is een onderzoek wat men wil gebruiken voor de interventie. Dat ging over een groep gelovigen en een groep niet gelovigen. Waarbij de gelovigen analytischer moesten denken waardoor ze 'minder geloofden' of althans 'dat geloof minder de overeenstemming met de anderen in de weg stond'. Een jongen zat mij heel blij te vertellen hoe dat artikel in elkaar zat (en hij werd chagrijnig omdat ik 'm in de rede viel, ik laat mensen inderdaad te vaak niet uitpraten, maar dat horen ze beleefd te accepteren in plaats van te zeggen: Je luistert niet! - ghehe). Anyway, ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, want de niet-gelovige overtuiging is evenmin neutraal als de wel-gelovige - en daarom vind ik het een beetje stom om te stellen dat die overtuiging beter is en het daarom wenselijk is dat de gelovigen opschuiven naar de niet-gelovige positie (waarom niet andersom?). Ik suggereer niet dat mensen moeten geloven of iets - eigen keuze. Maar niet-gelovigen willen altijd graag geaccepteerd worden zoals ze zijn en ze worden best chagrijnig (degenen die ik ken dan voordat ik generaliseer) als je zou proberen ze te overtuigen. Gelovigen willen ook geaccepteerd worden en hebben hetzelfde idee bij overtuigd worden door iemand die er anders over denkt. En mijns inziens bereik je meer met het zoeken van datgene wat je al in overeenstemming hebt. En niet door één groep zich te laten aanpassen en de andere niet. Eigenlijk vind ik dat onderzoek dus gewoon niet heel redelijk, zelfs als het werkt. Vanuit niet-gelovige positie zou ik het toejuichen, maar vanuit mijn eigen wel-gelovige positie doe ik dat dus niet. (Maar ik ben de enige van die hele groep die wel gelooft dus is het tamelijk creepy om daar iets over te gaan zeggen). Hoe dan ook, ik blijf het razend interessant vinden om na te denken over dit soort dingen. Ik vind het bijvoorbeeld altijd best krom dat de kranten hier wel berichten over christenvervolging enzo - wat plaatsvindt en heel erg is. Maar wat we collectief negeren is dat ook mensen van andere religies, minderheden, wat dan ook, weer vervolgd worden en soms ook door christenen. En ja, ik vind dat schokkend, want als christen wíl ik helemaal niet dat mijn religie voor geweld staat. En ik ben ook best wel geneigd om te denken dat geweld niet primair voortkomt uit een religie - dat religie meer iets is wat erbij wordt gehaald en misschien wordt gebruikt als excuus om geweld te rechtvaardigen. Eigenlijk ben ik heel benieuwd wat lezers van bovenstaande vinden.
Gisteren verder me drie uur verveeld omdat ik pas om drie uur weer college had. En boeh, ik hou toch niet zo van medicijnenvakken omdat het me niet ligt en ik het niet snap en wat ik wel snap vind ik dan weer doorgaans gewoon niet heel boeiend.
Maar mijn productiviteit dus. Die ligt erin dat ik vanmorgen wel gewoon de hele morgen (bijna de hele morgen, correctie) een heel stuk inleiding heb geschreven al voor het groepsprocessen-verslag. En dat ik bijloop met lezen voor het ene vak en voorloop voor het andere. Dus. Ik vind mezelf productief, vandaag.
woensdag 9 mei 2012
How true this is...
“Ik weet het: het mooiste zou zijn
als ik onvindbaar was
en altijd naar mijzelf bleef zoeken.
Hoe interessant zou dat niet zijn!
Maar ik ben zó vindbaar…
zó voor het oprapen…
doe het licht uit, struikel over mij!”
- Toon Tellegen.
als ik onvindbaar was
en altijd naar mijzelf bleef zoeken.
Hoe interessant zou dat niet zijn!
Maar ik ben zó vindbaar…
zó voor het oprapen…
doe het licht uit, struikel over mij!”
- Toon Tellegen.
maandag 7 mei 2012
De kip.
Omyomyomy. Soms doe je écht gekke dingen. Alsof er een mannetje achterovergeleund in je hoofd zit en een pijp rookt en daarmee een flink rookgordijn aanlegt in je hoofd. Waar je bijna niet meer doorheen kunt kijken. En dus concentratieproblemen hebt en zo verstrooid bent als maar mogelijk is. (En heel veel domme dingen doet, dat ook). Als ik toch eens een kip was..
Sorry wereld. Met mij valt niet te praten.
Sorry wereld. Met mij valt niet te praten.
zaterdag 5 mei 2012
Cupcakes!
Een paar maanden geleden kreeg ik voor m'n verjaardag een boek met cupcakerecepten. Met wat vriendinnetjes hadden we ons al lang voorgenomen om eens samen cupcakes te gaan bakken en gisteren was het dan eindelijk zover. Heb ze nog niet geproefd - dus ik weet niet of ze te eten zijn. Maar hieronder een paar van onze creaties!
donderdag 3 mei 2012
Neuzen en grijze haren.
Een neus hebben we allemaal. De één een iets normalere dan de ander..
En ik, ik ben blij als ik mensen hoor die ook balen van hun neus. "Jij", zeggen ze. "Jij. Jij hebt zo'n bescheiden neusje" (Realiteit: Ik heb een neus als Jans, uit Jan, Jans en de kinderen). "Nee, zie de mijne," zeggen ze dan. "dat is net zo'n paddestoel met gaten" (helemaal niet waar). Of ze roepen: "Nee, je mag mij niet van de zijkant fotograferen want dan zie je m'n neus zo gek." En dan denk ik: Hoera, er zijn er meer.
En dan het grijze haren verhaal. Zo heel af en toe vind je er eens één (die meteen met een rotgang de prullenbak ingaat want niemand wil herinnerd worden aan verval). Uren piekeren, want ach: je wordt grijs. Je wilt je haar nog laaang niet verven of kleurshampooën - want die keer dat je dat laatste deed in januari, was je haar in juli nóg rood.
Totdat je bij de één na de ander hun eerste grijze haar ontdekt. Volgens mij krijgen de mensen een hekel aan me ^^.
(En dit is flauw en nutteloos. Maar af en toe).
En ik, ik ben blij als ik mensen hoor die ook balen van hun neus. "Jij", zeggen ze. "Jij. Jij hebt zo'n bescheiden neusje" (Realiteit: Ik heb een neus als Jans, uit Jan, Jans en de kinderen). "Nee, zie de mijne," zeggen ze dan. "dat is net zo'n paddestoel met gaten" (helemaal niet waar). Of ze roepen: "Nee, je mag mij niet van de zijkant fotograferen want dan zie je m'n neus zo gek." En dan denk ik: Hoera, er zijn er meer.
En dan het grijze haren verhaal. Zo heel af en toe vind je er eens één (die meteen met een rotgang de prullenbak ingaat want niemand wil herinnerd worden aan verval). Uren piekeren, want ach: je wordt grijs. Je wilt je haar nog laaang niet verven of kleurshampooën - want die keer dat je dat laatste deed in januari, was je haar in juli nóg rood.
Totdat je bij de één na de ander hun eerste grijze haar ontdekt. Volgens mij krijgen de mensen een hekel aan me ^^.
(En dit is flauw en nutteloos. Maar af en toe).
dinsdag 1 mei 2012
Loving Ladybugs.
Gisteren was een heel erg mooie Koninginnedag. Met vrienden aan het strand - heerlijk! Het water van de zee was ijskoud, maar soms moet je dingen trotseren. (Nu zie ik eruit of ik gejankt heb - doordat ik een zonnebril ophad ben ik precies daaronder verbrand. Dus nu twee grote rode vlekken op m'n wangen. Voordat je me medelijdend aan gaat kijken: ik had iets beter moeten mikken met de zonnebrandcrème). Anyway, één van de hilarische dingen was een vrijend stel achter de heuveltjes. (Vrij irritant dat je dat iedere keer wéér moet aanzien als je even naar het water loopt. En gelukkig vonden we het collectief irritant - en de grappen die erover gemaakt werden, waren niet van de lucht).
Maar wat moesten we lachen toen we bij de wc's een hele reeks vrijende lieveheersbeestjes tegenkwamen. Dat was dan wel weer schattig. (Snap ik ook eens een keertje hoe dat bij insecten gaat).
Maar wat moesten we lachen toen we bij de wc's een hele reeks vrijende lieveheersbeestjes tegenkwamen. Dat was dan wel weer schattig. (Snap ik ook eens een keertje hoe dat bij insecten gaat).
vrijdag 27 april 2012
De grens.
Het zou raar zijn om, wanneer je iemand leert kennen om te vragen: Zullen we vrienden worden? Op de één of andere manier is vriendschap een grens die wordt overschreden van 'ik vind jou aardig' naar 'ik wil dat je deel van mijn leven uitmaakt'. Maar het grappige is dat je die grens eigenlijk nooit onder woorden brengt. Althans, ik heb bij mijn weten nooit aan iemand gevraagd om vrienden te worden. Ineens realiseer je je als een donderslag bij heldere hemel dat je bevriend bent met iemand.
(Bovenstaande klinkt nogal afgekapt. Maar over alles wat ik verder wil zeggen: dit is geen dagboek).
(Bovenstaande klinkt nogal afgekapt. Maar over alles wat ik verder wil zeggen: dit is geen dagboek).
donderdag 26 april 2012
de Regenboog.
Woensdagavond. Was het acht uur of was het half negen? Ik was aan het bankhangen, na een intensief psychofarmacologie-college (moeilijkmoeilijkmoeilijk) en had zojuist een aflevering Memories terug zitten kijken. Buiten waaide het enorm. Maar ineens, in de verte kwam de zon over het land - en ineens was dat niet meer in de verte. Het regende, het waaide hard, de bloesems zwiepten heen en weer én de zon scheen. Bijzonder sfeertje. En toen las ik op facebook ineens dat iemand een regenboog zag. Dus ik ben (lach niet) in pyjama en met fototoestel naar buiten gehold. En wat ik zag was best wel fenomenaal. Jammer dat het zo lastig vast te leggen is. Een probeersel dus maar.
(Wat zijn regenbogen toch onvoorstelbaar onbereikbaar).
28 maart schreef ik op thatpoetwantstofly het volgende gedichtje over de regenboog:
door weilanden, bossen
rivieren, regenwouden
helemaal terugkon.
ik dacht dat
ik dat wel even zou doen
ik zou snel leren
vliegen, hard rennen
heel hoog springen
(o, dwaas).
ik kan niet terug
alleen verder en verder
dwars door meer weilanden
bossen, rivieren, regenwouden
verder en verder
(en als de regenboog
oplost voordat ik
bij het einde ben
ga ik nog steeds verder en verder
op die lange weg die ik ren).
(Wat zijn regenbogen toch onvoorstelbaar onbereikbaar).
28 maart schreef ik op thatpoetwantstofly het volgende gedichtje over de regenboog:
ik dacht dat ik terugkon
het hele pad, dwarsdoor weilanden, bossen
rivieren, regenwouden
helemaal terugkon.
ik dacht dat
ik dat wel even zou doen
ik zou snel leren
vliegen, hard rennen
heel hoog springen
(o, dwaas).
ik kan niet terug
alleen verder en verder
dwars door meer weilanden
bossen, rivieren, regenwouden
verder en verder
(en als de regenboog
oplost voordat ik
bij het einde ben
ga ik nog steeds verder en verder
op die lange weg die ik ren).
woensdag 25 april 2012
Jammer.
Ik, tegen het einde van mijn droom vannacht: "Dit is zeker niet echt hè?"
"Nee!"
"Jammer!"
Misschien moet je zoiets niet vragen in dromen als je droom mooi is. Want na mijn hartgrondige 'jammer' werd ik wakker. Stom. Heb ik het nou voor mezelf verpest? En hoe kom ik aan de tegenwoordigheid van geest om in m'n droom te vragen of iets echt is?
"Nee!"
"Jammer!"
Misschien moet je zoiets niet vragen in dromen als je droom mooi is. Want na mijn hartgrondige 'jammer' werd ik wakker. Stom. Heb ik het nou voor mezelf verpest? En hoe kom ik aan de tegenwoordigheid van geest om in m'n droom te vragen of iets echt is?
dinsdag 24 april 2012
Paranoïd.
Alweer bijna drie jaar geleden volgde ik het vak Psychopathologie I. Ik weet niet hoeveel stoornissen er voorbij zijn gekomen, maar één daarvan was schizofrenie. De opdracht bij het vak ging over de film a beautiful mind. En ik weet nog dat ik naar die film ging. In de collegezaal met veel mensen die 'm ook nog nooit hadden gezien. En dat ik dus met de trein terug naar huis moest. En me bij iedere persoon af ging vragen of ze wel echt waren. En wat als die ene persoon, daar in dat hoekje van de trein, achter me aan zou komen? Nou?
(Dat soort vakken zijn echt slecht voor je inbeeldingsvermogen. Gelukkig was al dat paranoïde gedrag maar tijdelijk).
Maar ik heb wel een mooi paranoïde (mooi woord is het eigenlijk ook) liedje gevonden. Van de cd die ik vorige week binnen kreeg.
(Dat soort vakken zijn echt slecht voor je inbeeldingsvermogen. Gelukkig was al dat paranoïde gedrag maar tijdelijk).
Maar ik heb wel een mooi paranoïde (mooi woord is het eigenlijk ook) liedje gevonden. Van de cd die ik vorige week binnen kreeg.
maandag 23 april 2012
Zaterdag!
Ik hou wel van eigentijds christelijke muziek. Of Contemporary Christian Music. De meeste mensen in mijn omgeving zijn er niet zo blij mee - want oh, die drum. En: moet dat zo hard? Enzo. Maar gelukkig ben ik volwassen en mag ik helemaal zelf beslissen welke muziek ik luister. En maar goed ook, want sommige mensen, zoals ik, zijn verslaafd.
Ik was een jaar of vijftien toen ik begon met luisteren naar M.W. Smith. Ik was vijftien toen ik 'm voor het eerst live hoorde op een EO-gezinsdag. (We stonden vooraan, een vriendinnetje en ik en ik, op mijn allereerste veeldecibellenconcert, stond daar zo ongeveer met m'n handen voor m'n oren). Toen ik zeventien was, was er een groot concert in Gelredome, waar we met zus, zwager, broer en schoonzus heengingen. Maar vanaf de tribune voelt het toch een beetje als 'ik stond erbij en keek ernaar'. In 2009 was er wéér een concert in Gelredome en vanzelfsprekend wilde ik weer. En zo ging ik dus, samen met zwagerlief. En nu, nu zou er weer een concert zijn, maar dan in Utrecht. En hoewel eerst echt niemand meewilde (duur enzo), heeft zuslief zich uiteindelijk opgeofferd. En een lieve vriendin van mij besloot om ook even heen en weer te komen vanuit Groningen. Zo hebben we dus gedrieën genoten van een allergeweldigst concert afgelopen zaterdag: Symphony of Life. Grappig hoe leuk het EO-publiek eigenlijk altijd is..
Het stomme van alles is dat ik echt niet in staat ben om een mooie recensie of mooi verhaal neer te knallen. Wel weet ik dat de muziek me voor het eerst in tijden weer eens echt raakte. Vooral White Ribbon Day in het voorprogramma door Martin Smith. En een concert met een symfonie-orkest erbij is fenomenaal. Echt! Na afloop had ik echt een zo'n 'ik heb nog zelden zo'n mooi concert meegemaakt' gevoel. En dat heb ik nog steeds. Er werd afgesloten met Agnus Dei - en met z'n tienduizenden met een symfonieorkest, band en vier artiesten zo'n lied zingen is zó tof! :)
Wel grappig was de terugreis. Ik ging met zuslief met de trein naar Veenendaal en deze trein zat gewoon stampvol concertgangers. Gezellig dus.
(En nu ben ik duf en is m'n auto kapot en doe ik alles verkeerd. Morgen begint school weer).
(Foto gejat van de facebook van gospel.nl).
Ik was een jaar of vijftien toen ik begon met luisteren naar M.W. Smith. Ik was vijftien toen ik 'm voor het eerst live hoorde op een EO-gezinsdag. (We stonden vooraan, een vriendinnetje en ik en ik, op mijn allereerste veeldecibellenconcert, stond daar zo ongeveer met m'n handen voor m'n oren). Toen ik zeventien was, was er een groot concert in Gelredome, waar we met zus, zwager, broer en schoonzus heengingen. Maar vanaf de tribune voelt het toch een beetje als 'ik stond erbij en keek ernaar'. In 2009 was er wéér een concert in Gelredome en vanzelfsprekend wilde ik weer. En zo ging ik dus, samen met zwagerlief. En nu, nu zou er weer een concert zijn, maar dan in Utrecht. En hoewel eerst echt niemand meewilde (duur enzo), heeft zuslief zich uiteindelijk opgeofferd. En een lieve vriendin van mij besloot om ook even heen en weer te komen vanuit Groningen. Zo hebben we dus gedrieën genoten van een allergeweldigst concert afgelopen zaterdag: Symphony of Life. Grappig hoe leuk het EO-publiek eigenlijk altijd is..
Het stomme van alles is dat ik echt niet in staat ben om een mooie recensie of mooi verhaal neer te knallen. Wel weet ik dat de muziek me voor het eerst in tijden weer eens echt raakte. Vooral White Ribbon Day in het voorprogramma door Martin Smith. En een concert met een symfonie-orkest erbij is fenomenaal. Echt! Na afloop had ik echt een zo'n 'ik heb nog zelden zo'n mooi concert meegemaakt' gevoel. En dat heb ik nog steeds. Er werd afgesloten met Agnus Dei - en met z'n tienduizenden met een symfonieorkest, band en vier artiesten zo'n lied zingen is zó tof! :)
Wel grappig was de terugreis. Ik ging met zuslief met de trein naar Veenendaal en deze trein zat gewoon stampvol concertgangers. Gezellig dus.
(En nu ben ik duf en is m'n auto kapot en doe ik alles verkeerd. Morgen begint school weer).
(Foto gejat van de facebook van gospel.nl).
vrijdag 20 april 2012
De plu.
De dingen doen het er soms om. Wanneer je, 's ochtends vroeg voordat je weggaat, naar buiten kijkt en ziet dat het regent, neem je het besluit om je paraplu mee te nemen, waar je ook naartoe gaat. En dus sleep je die paraplu van A tot Z het hele land door. En regen? O, die regen van die ochtend was alleen maar een grapje. Je zou soms bijna denken dat je de regen tegen kunt houden door alleen maar een paraplu mee te nemen. (Daarentegen, als het regent en je denkt: het wordt straks wel droog, dus ik laat die stomme paraplu thuis, hoef ik niet mensen bijna te laten struikelen in de trein en kom ik ook niet in de verleiding om iemand zomaar uit het niets een mep te verkopen met m'n plu *intrusive thoughts*, dan kun je er hard vanuitgaan dat het gaat regenen. En dat je dus kletsnat wordt en afdruipt. Chagrijnig.
Ik ben van alle mensen het allerbeste in relaties zien tussen dingen die er niet zijn. Of die ongelofelijk vergezocht zijn. Misschien spring ik daarom altijd van-de-hak-op-de-tak. Ik denk dat haast van de haas komt omdattie altijd zo snel is. En dus haast heeft. Mensen vinden die associatie raar. Hoe kóm je erbij? (Dat hebben ze nou al zo vaak gedacht. Soms gezegd en vaak gedacht. Denkrimpels). En ik raas maar van onderwerp naar onderwerp omdat ik ze aan elkaar gerelateerd vind. En soms zeg ik het er maar bij waarom ik ze aan elkaar gerelateerd vind - maar je moet nooit je eigen eigenaardigheden uit gaan leggen want daar krijgen de mensen diepere denkrimpels van. Voor jou vervelend als ze je vol onbegrip aanstaren, maar voor hen nóg vervelender, te vaak die rimpels moeten tonen maakt ze vroeg oud.
Weer een onwaarschijnlijke associatie: Net als met die regen en die plu lijkt er soms nog zo'n soort relatie te zijn. De relatie tussen 'ik vind iemand leuk en dús vindt die iemand, iemand anders leuk'. Het zou een gave kunnen zijn waar iets mee gedaan zou kunnen worden, in de zin van huwelijksbemiddelingsbureau t.W. "Komt allen hier. Laat miss W. verliefd op u worden. De garantie dat u snel verliefd wordt - maar dan niet op haar, vanzelfsprekend- is groot". (En nu denk ik weer dat dingen gebeuren enkel en alleen omdat ik ze opschrijf. Maar als het op de plu lijkt gebeuren de dingen níet als je ergens op voorbereid bent). Maar als je daar weer te hard op hoopt.. enzovoort, enzovoort. En soms vraag ik me af of er ook maar iemand is die dit soort rare gedachten begrijpt. Ze staan vast ook in het rijtje cognitieve vertekeningen van de psycholoog.
-"U bent eigenaardig beste W."
-"Dankuwel. Ik wist wel dat er een woord voor was!"
Ik ben van alle mensen het allerbeste in relaties zien tussen dingen die er niet zijn. Of die ongelofelijk vergezocht zijn. Misschien spring ik daarom altijd van-de-hak-op-de-tak. Ik denk dat haast van de haas komt omdattie altijd zo snel is. En dus haast heeft. Mensen vinden die associatie raar. Hoe kóm je erbij? (Dat hebben ze nou al zo vaak gedacht. Soms gezegd en vaak gedacht. Denkrimpels). En ik raas maar van onderwerp naar onderwerp omdat ik ze aan elkaar gerelateerd vind. En soms zeg ik het er maar bij waarom ik ze aan elkaar gerelateerd vind - maar je moet nooit je eigen eigenaardigheden uit gaan leggen want daar krijgen de mensen diepere denkrimpels van. Voor jou vervelend als ze je vol onbegrip aanstaren, maar voor hen nóg vervelender, te vaak die rimpels moeten tonen maakt ze vroeg oud.
Weer een onwaarschijnlijke associatie: Net als met die regen en die plu lijkt er soms nog zo'n soort relatie te zijn. De relatie tussen 'ik vind iemand leuk en dús vindt die iemand, iemand anders leuk'. Het zou een gave kunnen zijn waar iets mee gedaan zou kunnen worden, in de zin van huwelijksbemiddelingsbureau t.W. "Komt allen hier. Laat miss W. verliefd op u worden. De garantie dat u snel verliefd wordt - maar dan niet op haar, vanzelfsprekend- is groot". (En nu denk ik weer dat dingen gebeuren enkel en alleen omdat ik ze opschrijf. Maar als het op de plu lijkt gebeuren de dingen níet als je ergens op voorbereid bent). Maar als je daar weer te hard op hoopt.. enzovoort, enzovoort. En soms vraag ik me af of er ook maar iemand is die dit soort rare gedachten begrijpt. Ze staan vast ook in het rijtje cognitieve vertekeningen van de psycholoog.
-"U bent eigenaardig beste W."
-"Dankuwel. Ik wist wel dat er een woord voor was!"
donderdag 19 april 2012
Heart!
Het resultaat van een dagje Groningen: Weer Marie Cardouatkaarten gekocht. Ik vind ze zó lieflijk! :) - overigens heb ik ook de toren van Pisa compleet (Marie Anne Foucart).
Overigens is Groningen niet alleen leuk vanwege de mooie kaarten, de stad op zich en een relaxte treinreis ernaartoe en ervandaan: Er wonen ook nogeens enorm lieve vriendinnetjes daar! *bevoorrechtheid*.
psje: Een blik op de krant van gisteren maakte mij duidelijk dat ik mijn alter ego beter even kan verstoppen. Letterlijk stond er dit: Iets sprietigs met poten is gezond en lekker. Ik. De boskrekel. Ik bén niet lekker.
pps: Muhaha, nerdy me heeft een 8 voor haar intimate relationshipstentamen. Er klopt echt iets niet.
woensdag 18 april 2012
I bought.
Omdat het even vakantie is, heb ik gisteren met zuslief een dag gewinkeld in good old Utrecht. En ook al ben ik normaal absoluut niet van het type wat aaaal m'n aankopen wil showen op m'n blog, voor deze ene keer ga ik wel even íets laten zien van wat ik gekocht heb. Een shirt dus. Met een schommelend I was swinging for the stars meisje. En oorbellen. (Mom, don't watch!). En een vest-dat-niet-op-de-foto-staat.
dinsdag 17 april 2012
Thoughts. *chaos*.
Aanzwellende wind, buiten. Aanhoudende kilte, binnen. Het wordt niet warm. In de kamer niet. En ik, ik deel in de kilte. En welke muziek je ook luistert, altijd wil het dat je gaat huilen. Harder en harder. Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Laat je gedachten niet langer de vrije loop. Ze zijn toch altijd alleen maar raar. Klopt. De anderen en ik. Ik wil opgaan in de massa. Maar heel, heel af en toe wil ik gezien worden.
Ik slaap niet. Ik ben niet echt wakker. Verlang alleen maar. Waarnaar? Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Ik weet het. Hoe doe je dat? Laat me vergeten. Je faalt. Je faalt voortdurend. Verstop. Laat niets zien. Anders zullen ze hun schouders achteloos ophalen en weglopen. Of zelfs dat niet, ze lachen naar je (hand in hand). Stop. Stop. Stop. Machteloosheid groeit. O, dramakoningin. Zoveel drama hoeft niet. Stoppen hoeft niet. Maar waar is de mogelijkheid? Want wanneer het wel moet, waar ik bang voor ben, wil ik kunnen stoppen. Terug. Terug. Niet die verdraaide eenrichtingswegen die alleen maar altijd verder, verder, verder leiden. Langzaam, niet zo snel. Je hebt het recht niet. Niet nu al. Niet nu al is ook wat ik wil. Maar wat ik niet wil doe ik.
Misschien worden olifanten muggen.
Stijgen op - verdwijnen aan de horizon.
- weer teveel, te moeilijk gedacht.
(Intussen kan ik maar aan één ding denken. Ik zal rennen. Maar alleen in gedachten).
Ik slaap niet. Ik ben niet echt wakker. Verlang alleen maar. Waarnaar? Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Ik weet het. Hoe doe je dat? Laat me vergeten. Je faalt. Je faalt voortdurend. Verstop. Laat niets zien. Anders zullen ze hun schouders achteloos ophalen en weglopen. Of zelfs dat niet, ze lachen naar je (hand in hand). Stop. Stop. Stop. Machteloosheid groeit. O, dramakoningin. Zoveel drama hoeft niet. Stoppen hoeft niet. Maar waar is de mogelijkheid? Want wanneer het wel moet, waar ik bang voor ben, wil ik kunnen stoppen. Terug. Terug. Niet die verdraaide eenrichtingswegen die alleen maar altijd verder, verder, verder leiden. Langzaam, niet zo snel. Je hebt het recht niet. Niet nu al. Niet nu al is ook wat ik wil. Maar wat ik niet wil doe ik.
Misschien worden olifanten muggen.
Stijgen op - verdwijnen aan de horizon.
- weer teveel, te moeilijk gedacht.
(Intussen kan ik maar aan één ding denken. Ik zal rennen. Maar alleen in gedachten).
maandag 16 april 2012
vrijdag 13 april 2012
Heel. Veel.
O, ik wil zoveel schrijven. Ik weet niet waarom en ik heb ook helemaal geen ontzagwekkende avonturen beleefd. Niet leren vliegen. Kan nog steeds niet dansen. Maar toch.
Het eerste is iets wat ik gisteren las en was enorm de moeite waard is. Een fragmentje uit 'brieven uit de hel' van Lewis: 'Wij willen een mensheid die continu op jacht is naar het einde van de regenboog, die nooit eerlijk of vriendelijk of gelukkig is op dit moment maar iedere werkelijke gave die zij in het heden ontvangt als brandstof op het altaar van de toekomst gooit'. Aldus Schroeflik, ervaren duivel. Ongeacht of je gelovig bent - volgens mij zit hier wel iets in. (En als ik mezelf tot op de draad analyseer - en daar ben ik goed in - dan valt me op dat dát precies is dat ik continu doe. Me voorstellen hoe dingen in de toekomst kunnen zijn. Vergeten om nú iets te zijn, te genieten, omdat zelfs als ik in het nu leef al bezig ben met hoe iets in de toekomst zal zijn). Uiteindelijk zullen we denk ik allemaal gelukkiger zijn als we niet bezig zijn met wat de toekomst ons zal brengen (hetzij goed, hetzij kwaad) maar ons richten op het nu. Want het mooie gebeurt misschien niet (en o, die teleurstelling). Soms is datgene wat jij mooi vindt overigens ook niet per se mooi. En is het maar beter ook dát het niet gebeurt. Het kwade gebeurt misschien ook niet (en dan hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. En doe dan niet als ik en denk dat je vantevoren zorgen maken scheelt in het aantal zorgen wat je hebt op een moment zelf). Eigenlijk is het nu sowieso de enige garantie die je hebt. (Wat dat denken over toekomsten betreft: Ik denk in dat opzicht dat je gedachten je beste maatjes en je ergste vijanden kunnen zijn).
Ik denk trouwens ook (ja, ik denk heel veel - veelteveel) dat het leven een soort computerprogramma is en dat ik altijd nog op annuleren kan klikken. Ik ben zó goed in illusies.
Overigens was ik gisteren blij en trots op mezelf. Ja, dit wordt een belachelijk verhaal, want blij zijn als je trein niet helemaal rijdt is best vreemd. Maar ik heb zo'n keiharde oefening positief denken gedaan dat ik desondanks trots was. Het ging zo: Ik had tentamen en zou daarna richting zuslief gaan - omdat we zouden wokken met zus, zwager en nichtje. Dus. Maar dan kom je op het station, rijdt je trein maar tot Driebergen en moet je verder met de bus. Niet leuk. Maar wel leuk was dat: 1.) De bus bijna meteen aan kwam rijden. 2.) Ik die bus inkon en dus niet buiten hoefde te wachten, tot er uuuuuuuren later nog eens een bus kwam. 3.) De buschauffeur heel aardig en grappig was. 4.) Touringcars me doen denken aan schoolreisje van vroeger - miste alleen de massa's chips en snoep. 5.) Het begon te plenzen zodra ik in die bus zat. En het fijnste was dat, toen ik in Veenendaal kwam, ik overladen werd door dankbaarheid omdat de mensen die daar stonden al anderhalf uur wachtten op een bus naar Utrecht. Het had heus slechter gekund allemaal. Dus. M'n glas was een keer halfvol en dat vond ik goed van mezelf. Ik moet mezelf toch eens trainen in positief denken, want ineens valt me op dat ik toch wel écht altijd het negatieve overal van verwacht. Van mijn eigen handigheid is dat terecht (ik maak altijd alles kapot en ben écht onhandig - hopelijk vinden jullie dat schattig). Maar van het leven in het algemeen is dat vast niet zo verstandig, gezien de self-fulfilling prophecies.
Nou. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar meningen over bovenstaande.
Het eerste is iets wat ik gisteren las en was enorm de moeite waard is. Een fragmentje uit 'brieven uit de hel' van Lewis: 'Wij willen een mensheid die continu op jacht is naar het einde van de regenboog, die nooit eerlijk of vriendelijk of gelukkig is op dit moment maar iedere werkelijke gave die zij in het heden ontvangt als brandstof op het altaar van de toekomst gooit'. Aldus Schroeflik, ervaren duivel. Ongeacht of je gelovig bent - volgens mij zit hier wel iets in. (En als ik mezelf tot op de draad analyseer - en daar ben ik goed in - dan valt me op dat dát precies is dat ik continu doe. Me voorstellen hoe dingen in de toekomst kunnen zijn. Vergeten om nú iets te zijn, te genieten, omdat zelfs als ik in het nu leef al bezig ben met hoe iets in de toekomst zal zijn). Uiteindelijk zullen we denk ik allemaal gelukkiger zijn als we niet bezig zijn met wat de toekomst ons zal brengen (hetzij goed, hetzij kwaad) maar ons richten op het nu. Want het mooie gebeurt misschien niet (en o, die teleurstelling). Soms is datgene wat jij mooi vindt overigens ook niet per se mooi. En is het maar beter ook dát het niet gebeurt. Het kwade gebeurt misschien ook niet (en dan hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. En doe dan niet als ik en denk dat je vantevoren zorgen maken scheelt in het aantal zorgen wat je hebt op een moment zelf). Eigenlijk is het nu sowieso de enige garantie die je hebt. (Wat dat denken over toekomsten betreft: Ik denk in dat opzicht dat je gedachten je beste maatjes en je ergste vijanden kunnen zijn).
Ik denk trouwens ook (ja, ik denk heel veel - veelteveel) dat het leven een soort computerprogramma is en dat ik altijd nog op annuleren kan klikken. Ik ben zó goed in illusies.
Overigens was ik gisteren blij en trots op mezelf. Ja, dit wordt een belachelijk verhaal, want blij zijn als je trein niet helemaal rijdt is best vreemd. Maar ik heb zo'n keiharde oefening positief denken gedaan dat ik desondanks trots was. Het ging zo: Ik had tentamen en zou daarna richting zuslief gaan - omdat we zouden wokken met zus, zwager en nichtje. Dus. Maar dan kom je op het station, rijdt je trein maar tot Driebergen en moet je verder met de bus. Niet leuk. Maar wel leuk was dat: 1.) De bus bijna meteen aan kwam rijden. 2.) Ik die bus inkon en dus niet buiten hoefde te wachten, tot er uuuuuuuren later nog eens een bus kwam. 3.) De buschauffeur heel aardig en grappig was. 4.) Touringcars me doen denken aan schoolreisje van vroeger - miste alleen de massa's chips en snoep. 5.) Het begon te plenzen zodra ik in die bus zat. En het fijnste was dat, toen ik in Veenendaal kwam, ik overladen werd door dankbaarheid omdat de mensen die daar stonden al anderhalf uur wachtten op een bus naar Utrecht. Het had heus slechter gekund allemaal. Dus. M'n glas was een keer halfvol en dat vond ik goed van mezelf. Ik moet mezelf toch eens trainen in positief denken, want ineens valt me op dat ik toch wel écht altijd het negatieve overal van verwacht. Van mijn eigen handigheid is dat terecht (ik maak altijd alles kapot en ben écht onhandig - hopelijk vinden jullie dat schattig). Maar van het leven in het algemeen is dat vast niet zo verstandig, gezien de self-fulfilling prophecies.
Nou. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar meningen over bovenstaande.
donderdag 12 april 2012
dinsdag 10 april 2012
Intimate Relationships II.
Ik mag nog één keer een dramblog schrijven over intieme relaties! Omdat mijn vak is afgelopen..
Terwijl half Nederland gisteren aan het gehaktballetjes eten was bij de Ikea, zat ik zielig opgesloten op zolder met een boek. Omdat het zo uitermate leuk en geweldig is om studenten te kwellen met een tentamen op de dag na Pasen om 08.30 's ochtends. En omdat ik zo heerlijk eigenwijs nog steeds thuis woon, betekende dat om 06.45 de trein. En dus om 06.00 uur mijn bed uit. (Ja, ik ben aan het smeken om medelijden, want ik háát vroeg opstaan). Goed. Afijn. Nu ben ik dus duf. En dat tentamen.. belabberd. Dacht ik. Maar het was meerkeuze (hoera voor sociale psychologie waarbij je níet hoeft te diagnostieken enzo) en nadat ik 'm na had gekeken thuis, kwam ik tot de conclusie dat 50 van de 60 vragen goed best wel okee is. Misschien moet ik toch een carrière als relatietherapeut overwegen..
(Met seksuologie wordt het in ieder geval niets. Aan het begin van m'n derde jaar op de uni volgde ik een vak wat daarover gaat en nou. Ehm. Ik haalde het vak ook maar nét. Op m'n oude blog heb ik ooit eens beschreven hoe dat ging, bij dat vak (maar het blijft een mooi verhaal, voor verjaardagsfeestjes ofzo). De eerste werkgroep. "Hallo jongens en meisjes". (Voorstelrondjes, gezelligheid, drie jongens, veel meiden). De docent vervolgde met "we gaan vandaag iets leuks doen". En leuk was het. Vooral voor degenen onder ons met tekenvaardigheden én anatomische kennis. Het ontbrak mij aan beide. En daar zit je dan met prachtige mislukte tekeningen voor je neus (uiteraard moesten er bijschrijvingen bij - die je natuurlijk vergeten was, want de docent biologie in de vijfde vond seksualiteit zoiets engs, dat we van puur plezier alleen geleerd hebben hoe geraniums zich voortplanten). Dus. En dáár, o blijheid, kwam de docent langs om iedere tekening van gepast commentaar te voorzien. Heel nuttige oefening, beste lezers, want "stel je voor dat je later cliënten krijgt, dan moet je het ook voor ze kunnen uittekenen". Nee. Om seksuoloog te worden moet je betere anatomische kennis hebben dan ik. En vooral veel, véél beter kunnen tekenen).
Anyway, wat heb ik geleerd van het geweldige Intimate Relationshipsvak? 1.) Dat relaties hebben gewoon keihard werken is 2.) Dat kinderen krijgen enorm slecht voor je huwelijk is (echt waar!). 3.) Dat verlies sterker weegt dan winst. Als we 20 euro verliezen zijn we verdrietiger dan dat we blij zijn als we het vinden. 4.) Hard to get doesn't work. (Verdorie). 5.) Dat huwelijken het gelukkigst zijn voor zowel mannen als vrouwen als huishoudelijke taken (en zorg voor evt. kinderen) evenredig verdeeld zijn. Dus. Dat wou ik maar even zeggen.
Terwijl half Nederland gisteren aan het gehaktballetjes eten was bij de Ikea, zat ik zielig opgesloten op zolder met een boek. Omdat het zo uitermate leuk en geweldig is om studenten te kwellen met een tentamen op de dag na Pasen om 08.30 's ochtends. En omdat ik zo heerlijk eigenwijs nog steeds thuis woon, betekende dat om 06.45 de trein. En dus om 06.00 uur mijn bed uit. (Ja, ik ben aan het smeken om medelijden, want ik háát vroeg opstaan). Goed. Afijn. Nu ben ik dus duf. En dat tentamen.. belabberd. Dacht ik. Maar het was meerkeuze (hoera voor sociale psychologie waarbij je níet hoeft te diagnostieken enzo) en nadat ik 'm na had gekeken thuis, kwam ik tot de conclusie dat 50 van de 60 vragen goed best wel okee is. Misschien moet ik toch een carrière als relatietherapeut overwegen..
(Met seksuologie wordt het in ieder geval niets. Aan het begin van m'n derde jaar op de uni volgde ik een vak wat daarover gaat en nou. Ehm. Ik haalde het vak ook maar nét. Op m'n oude blog heb ik ooit eens beschreven hoe dat ging, bij dat vak (maar het blijft een mooi verhaal, voor verjaardagsfeestjes ofzo). De eerste werkgroep. "Hallo jongens en meisjes". (Voorstelrondjes, gezelligheid, drie jongens, veel meiden). De docent vervolgde met "we gaan vandaag iets leuks doen". En leuk was het. Vooral voor degenen onder ons met tekenvaardigheden én anatomische kennis. Het ontbrak mij aan beide. En daar zit je dan met prachtige mislukte tekeningen voor je neus (uiteraard moesten er bijschrijvingen bij - die je natuurlijk vergeten was, want de docent biologie in de vijfde vond seksualiteit zoiets engs, dat we van puur plezier alleen geleerd hebben hoe geraniums zich voortplanten). Dus. En dáár, o blijheid, kwam de docent langs om iedere tekening van gepast commentaar te voorzien. Heel nuttige oefening, beste lezers, want "stel je voor dat je later cliënten krijgt, dan moet je het ook voor ze kunnen uittekenen". Nee. Om seksuoloog te worden moet je betere anatomische kennis hebben dan ik. En vooral veel, véél beter kunnen tekenen).
Anyway, wat heb ik geleerd van het geweldige Intimate Relationshipsvak? 1.) Dat relaties hebben gewoon keihard werken is 2.) Dat kinderen krijgen enorm slecht voor je huwelijk is (echt waar!). 3.) Dat verlies sterker weegt dan winst. Als we 20 euro verliezen zijn we verdrietiger dan dat we blij zijn als we het vinden. 4.) Hard to get doesn't work. (Verdorie). 5.) Dat huwelijken het gelukkigst zijn voor zowel mannen als vrouwen als huishoudelijke taken (en zorg voor evt. kinderen) evenredig verdeeld zijn. Dus. Dat wou ik maar even zeggen.
maandag 9 april 2012
Omdat.
Lang leve boeken die zorgen voor inspiratie. Ik weet niet wie van mijn lezers hier ooit 'Extreem luid en ongelofelijk dichtbij' heeft gelezen. (Of de film heeft gezien). Het verhaal wordt uit verschillende perspectieven verteld (en is bizar vormgegeven, maar zo creatief). Een van de vertellers in het verhaal is de opa van Oskar - de hoofdpersoon. Boven ieder hoofdstuk wat vanuit zijn gezichtspunt wordt verteld, staan de woorden 'omdat ik niet ben waar jij bent'. Ergens in februari schreef ik dit:
omdat ik niet ben
van de aarde naar de maan
naar de zon en weer terug
nog niet beschrijft
hoe ver
ik niet ben
waar jij bent.
en de enige boodschap
is vergeten - altijd alleen
vergeet het maar
zoveel mooie dingen
zijn helemaal niet waar.
omdat ik niet ben
waar jij bent.
omdat ik niet ben
waar jij bent
omdat de afstandvan de aarde naar de maan
naar de zon en weer terug
nog niet beschrijft
hoe ver
ik niet ben
waar jij bent.
en de enige boodschap
is vergeten - altijd alleen
vergeet het maar
zoveel mooie dingen
zijn helemaal niet waar.
omdat ik niet ben
waar jij bent.
vrijdag 6 april 2012
What the angels see.
If I could see what the angels see
Behind the walls, beneath the sea
Under the avalanche, through the trees
Gone would be the mystery
If I could see what the angels see
If I could hear what the angels hear
The thunderous crash of a falling tear
Holy holy in my ear
I'd never doubt that God is near
If I could hear what the angels hear
If I could know what the angels know
That death is just a swinging door
And spirits go where spirits go
I feel them but they never show
If I could know what the angels know
If I could stand where angels stand
And watch the world while God commands
And see how love designed this plan
Reminders on his feet and hands
If I could stand where the angels stand
If I could see what the angels see
Behind the walls to you and me
And let the truth set me free
I would live life differently
If I could see what the angels see.
woensdag 4 april 2012
dinsdag 3 april 2012
Voelsprieten.
Het ontbreekt de boskrekel aan voelsprieten. Antennes bovenop haar hoofd.
De boskrekel voelt zichzelf dom. Vandaag, op een bewolkte lentedag.
De boskrekel voelt zichzelf dom. Vandaag, op een bewolkte lentedag.
maandag 2 april 2012
Earth Hour.
En dan bedenk je je ineens om kwart over acht op zaterdagavond dat het best grappig is om het licht tot half tien uit te laten - gewoon omdat meer mensen dat doen. En zo zit je dan met een munttheetje en wat kaarsjes lamlendig op de bank te hangen - omdat het te donker is om een boek te lezen.
Abonneren op:
Posts (Atom)