Heel. Veel.

O, ik wil zoveel schrijven. Ik weet niet waarom en ik heb ook helemaal geen ontzagwekkende avonturen beleefd. Niet leren vliegen. Kan nog steeds niet dansen. Maar toch.

Het eerste is iets wat ik gisteren las en was enorm de moeite waard is. Een fragmentje uit 'brieven uit de hel' van Lewis: 'Wij willen een mensheid die continu op jacht is naar het einde van de regenboog, die nooit eerlijk of vriendelijk of gelukkig is op dit moment maar iedere werkelijke gave die zij in het heden ontvangt als brandstof op het altaar van de toekomst gooit'. Aldus Schroeflik, ervaren duivel. Ongeacht of je gelovig bent - volgens mij zit hier wel iets in. (En als ik mezelf tot op de draad analyseer - en daar ben ik goed in - dan valt me op dat dát precies is dat ik continu doe. Me voorstellen hoe dingen in de toekomst kunnen zijn. Vergeten om nú iets te zijn, te genieten, omdat zelfs als ik in het nu leef al bezig ben met hoe iets in de toekomst zal zijn). Uiteindelijk zullen we denk ik allemaal gelukkiger zijn als we niet bezig zijn met wat de toekomst ons zal brengen (hetzij goed, hetzij kwaad) maar ons richten op het nu. Want het mooie gebeurt misschien niet (en o, die teleurstelling). Soms is datgene wat jij mooi vindt overigens ook niet per se mooi. En is het maar beter ook dát het niet gebeurt. Het kwade gebeurt misschien ook niet (en dan hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. En doe dan niet als ik en denk dat je vantevoren zorgen maken scheelt in het aantal zorgen wat je hebt op een moment zelf). Eigenlijk is het nu sowieso de enige garantie die je hebt. (Wat dat denken over toekomsten betreft: Ik denk in dat opzicht dat je gedachten je beste maatjes en je ergste vijanden kunnen zijn).

Ik denk trouwens ook (ja, ik denk heel veel - veelteveel) dat het leven een soort computerprogramma is en dat ik altijd nog op annuleren kan klikken. Ik ben zó goed in illusies.

Overigens was ik gisteren blij en trots op mezelf. Ja, dit wordt een belachelijk verhaal, want blij zijn als je trein niet helemaal rijdt is best vreemd. Maar ik heb zo'n keiharde oefening positief denken gedaan dat ik desondanks trots was. Het ging zo: Ik had tentamen en zou daarna richting zuslief gaan - omdat we zouden wokken met zus, zwager en nichtje. Dus. Maar dan kom je op het station, rijdt je trein maar tot Driebergen en moet je verder met de bus. Niet leuk. Maar wel leuk was dat: 1.) De bus bijna meteen aan kwam rijden. 2.) Ik die bus inkon en dus niet buiten hoefde te wachten, tot er uuuuuuuren later nog eens een bus kwam. 3.) De buschauffeur heel aardig en grappig was. 4.) Touringcars me doen denken aan schoolreisje van vroeger - miste alleen de massa's chips en snoep. 5.) Het begon te plenzen zodra ik in die bus zat. En het fijnste was dat, toen ik in Veenendaal kwam, ik overladen werd door dankbaarheid omdat de mensen die daar stonden al anderhalf uur wachtten op een bus naar Utrecht. Het had heus slechter gekund allemaal. Dus. M'n glas was een keer halfvol en dat vond ik goed van mezelf. Ik moet mezelf toch eens trainen in positief denken, want ineens valt me op dat ik toch wel écht altijd het negatieve overal van verwacht. Van mijn eigen handigheid is dat terecht (ik maak altijd alles kapot en ben écht onhandig - hopelijk vinden jullie dat schattig). Maar van het leven in het algemeen is dat vast niet zo verstandig, gezien de self-fulfilling prophecies.

Nou. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar meningen over bovenstaande.