Aanzwellende wind, buiten. Aanhoudende kilte, binnen. Het wordt niet warm. In de kamer niet. En ik, ik deel in de kilte. En welke muziek je ook luistert, altijd wil het dat je gaat huilen. Harder en harder. Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Laat je gedachten niet langer de vrije loop. Ze zijn toch altijd alleen maar raar. Klopt. De anderen en ik. Ik wil opgaan in de massa. Maar heel, heel af en toe wil ik gezien worden.
Ik slaap niet. Ik ben niet echt wakker. Verlang alleen maar. Waarnaar? Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Ik weet het. Hoe doe je dat? Laat me vergeten. Je faalt. Je faalt voortdurend. Verstop. Laat niets zien. Anders zullen ze hun schouders achteloos ophalen en weglopen. Of zelfs dat niet, ze lachen naar je (hand in hand). Stop. Stop. Stop. Machteloosheid groeit. O, dramakoningin. Zoveel drama hoeft niet. Stoppen hoeft niet. Maar waar is de mogelijkheid? Want wanneer het wel moet, waar ik bang voor ben, wil ik kunnen stoppen. Terug. Terug. Niet die verdraaide eenrichtingswegen die alleen maar altijd verder, verder, verder leiden. Langzaam, niet zo snel. Je hebt het recht niet. Niet nu al. Niet nu al is ook wat ik wil. Maar wat ik niet wil doe ik.
Misschien worden olifanten muggen.
Stijgen op - verdwijnen aan de horizon.
- weer teveel, te moeilijk gedacht.
(Intussen kan ik maar aan één ding denken. Ik zal rennen. Maar alleen in gedachten).
Jouw patroon van gedachten klinkt herkenbaar. Misschien zijn olifanten al muggen, muggen die niet opstijgen omdat wij ze vasthouden.
BeantwoordenVerwijderen