How true this is...

“Ik weet het: het mooiste zou zijn
als ik onvindbaar was
en altijd naar mijzelf bleef zoeken.
Hoe interessant zou dat niet zijn!
Maar ik ben zó vindbaar…
zó voor het oprapen…
doe het licht uit, struikel over mij!”
- Toon Tellegen.

De kip.

Omyomyomy. Soms doe je écht gekke dingen. Alsof er een mannetje achterovergeleund in je hoofd zit en een pijp rookt en daarmee een flink rookgordijn aanlegt in je hoofd. Waar je bijna niet meer doorheen kunt kijken. En dus concentratieproblemen hebt en zo verstrooid bent als maar mogelijk is. (En heel veel domme dingen doet, dat ook). Als ik toch eens een kip was..

Sorry wereld. Met mij valt niet te praten.

Het leven is wel mooi.

Cupcakes!

Een paar maanden geleden kreeg ik voor m'n verjaardag een boek met cupcakerecepten. Met wat vriendinnetjes hadden we ons al lang voorgenomen om eens samen cupcakes te gaan bakken en gisteren was het dan eindelijk zover. Heb ze nog niet geproefd - dus ik weet niet of ze te eten zijn. Maar hieronder een paar van onze creaties!

Neuzen en grijze haren.

Een neus hebben we allemaal. De één een iets normalere dan de ander..

En ik, ik ben blij als ik mensen hoor die ook balen van hun neus. "Jij", zeggen ze. "Jij. Jij hebt zo'n bescheiden neusje" (Realiteit: Ik heb een neus als Jans, uit Jan, Jans en de kinderen). "Nee, zie de mijne," zeggen ze dan. "dat is net zo'n paddestoel met gaten" (helemaal niet waar). Of ze roepen: "Nee, je mag mij niet van de zijkant fotograferen want dan zie je m'n neus zo gek." En dan denk ik: Hoera, er zijn er meer.

En dan het grijze haren verhaal. Zo heel af en toe vind je er eens één (die meteen met een rotgang de prullenbak ingaat want niemand wil herinnerd worden aan verval). Uren piekeren, want ach: je wordt grijs. Je wilt je haar nog laaang niet verven of kleurshampooën - want die keer dat je dat laatste deed in januari, was je haar in juli nóg rood.

Totdat je bij de één na de ander hun eerste grijze haar ontdekt. Volgens mij krijgen de mensen een hekel aan me ^^.

(En dit is flauw en nutteloos. Maar af en toe).

Loving Ladybugs.

Gisteren was een heel erg mooie Koninginnedag. Met vrienden aan het strand - heerlijk! Het water van de zee was ijskoud, maar soms moet je dingen trotseren. (Nu zie ik eruit of ik gejankt heb - doordat ik een zonnebril ophad ben ik precies daaronder verbrand. Dus nu twee grote rode vlekken op m'n wangen. Voordat je me medelijdend aan gaat kijken: ik had iets beter moeten mikken met de zonnebrandcrème). Anyway, één van de hilarische dingen was een vrijend stel achter de heuveltjes. (Vrij irritant dat je dat iedere keer wéér moet aanzien als je even naar het water loopt. En gelukkig vonden we het collectief irritant - en de grappen die erover gemaakt werden, waren niet van de lucht).

Maar wat moesten we lachen toen we bij de wc's een hele reeks vrijende lieveheersbeestjes tegenkwamen. Dat was dan wel weer schattig. (Snap ik ook eens een keertje hoe dat bij insecten gaat).

De grens.

Het zou raar zijn om, wanneer je iemand leert kennen om te vragen: Zullen we vrienden worden? Op de één of andere manier is vriendschap een grens die wordt overschreden van 'ik vind jou aardig' naar 'ik wil dat je deel van mijn leven uitmaakt'. Maar het grappige is dat je die grens eigenlijk nooit onder woorden brengt. Althans, ik heb bij mijn weten nooit aan iemand gevraagd om vrienden te worden. Ineens realiseer je je als een donderslag bij heldere hemel dat je bevriend bent met iemand.

(Bovenstaande klinkt nogal afgekapt. Maar over alles wat ik verder wil zeggen: dit is geen dagboek).

de Regenboog.

Woensdagavond. Was het acht uur of was het half negen? Ik was aan het bankhangen, na een intensief psychofarmacologie-college (moeilijkmoeilijkmoeilijk) en had zojuist een aflevering Memories terug zitten kijken. Buiten waaide het enorm. Maar ineens, in de verte kwam de zon over het land - en ineens was dat niet meer in de verte. Het regende, het waaide hard, de bloesems zwiepten heen en weer én de zon scheen. Bijzonder sfeertje. En toen las ik op facebook ineens dat iemand een regenboog zag. Dus ik ben (lach niet) in pyjama en met fototoestel naar buiten gehold. En wat ik zag was best wel fenomenaal. Jammer dat het zo lastig vast te leggen is. Een probeersel dus maar.
(Wat zijn regenbogen toch onvoorstelbaar onbereikbaar).

28 maart schreef ik op thatpoetwantstofly het volgende gedichtje over de regenboog:

ik dacht dat ik terugkon

het hele pad, dwars
door weilanden, bossen
rivieren, regenwouden
helemaal terugkon.
ik dacht dat
ik dat wel even zou doen
ik zou snel leren
vliegen, hard rennen
heel hoog springen
(o, dwaas).
ik kan niet terug
alleen verder en verder
dwars door meer weilanden
bossen, rivieren, regenwouden
verder en verder
(en als de regenboog
oplost voordat ik 
bij het einde ben
ga ik nog steeds verder en verder
op die lange weg die ik ren).

Jammer.

Ik, tegen het einde van mijn droom vannacht: "Dit is zeker niet echt hè?"
"Nee!"
"Jammer!"

Misschien moet je zoiets niet vragen in dromen als je droom mooi is. Want na mijn hartgrondige 'jammer' werd ik wakker. Stom. Heb ik het nou voor mezelf verpest? En hoe kom ik aan de tegenwoordigheid van geest om in m'n droom te vragen of iets echt is?

Paranoïd.

Alweer bijna drie jaar geleden volgde ik het vak Psychopathologie I. Ik weet niet hoeveel stoornissen er voorbij zijn gekomen, maar één daarvan was schizofrenie. De opdracht bij het vak ging over de film a beautiful mind. En ik weet nog dat ik naar die film ging. In de collegezaal met veel mensen die 'm ook nog nooit hadden gezien. En dat ik dus met de trein terug naar huis moest. En me bij iedere persoon af ging vragen of ze wel echt waren. En wat als die ene persoon, daar in dat hoekje van de trein, achter me aan zou komen? Nou?
(Dat soort vakken zijn echt slecht voor je inbeeldingsvermogen. Gelukkig was al dat paranoïde gedrag maar tijdelijk).

Maar ik heb wel een mooi paranoïde (mooi woord is het eigenlijk ook) liedje gevonden. Van de cd die ik vorige week binnen kreeg.

Zaterdag!

Ik hou wel van eigentijds christelijke muziek. Of Contemporary Christian Music. De meeste mensen in mijn omgeving zijn er niet zo blij mee - want oh, die drum. En: moet dat zo hard? Enzo. Maar gelukkig ben ik volwassen en mag ik helemaal zelf beslissen welke muziek ik luister. En maar goed ook, want sommige mensen, zoals ik, zijn verslaafd.

Ik was een jaar of vijftien toen ik begon met luisteren naar M.W. Smith. Ik was vijftien toen ik 'm voor het eerst live hoorde op een EO-gezinsdag. (We stonden vooraan, een vriendinnetje en ik en ik, op mijn allereerste veeldecibellenconcert, stond daar zo ongeveer met m'n handen voor m'n oren). Toen ik zeventien was, was er een groot concert in Gelredome, waar we met zus, zwager, broer en schoonzus heengingen. Maar vanaf de tribune voelt het toch een beetje als 'ik stond erbij en keek ernaar'. In 2009 was er wéér een concert in Gelredome en vanzelfsprekend wilde ik weer. En zo ging ik dus, samen met zwagerlief. En nu, nu zou er weer een concert zijn, maar dan in Utrecht. En hoewel eerst echt niemand meewilde (duur enzo), heeft zuslief zich uiteindelijk opgeofferd. En een lieve vriendin van mij besloot om ook even heen en weer te komen vanuit Groningen. Zo hebben we dus gedrieën genoten van een allergeweldigst concert afgelopen zaterdag: Symphony of Life. Grappig hoe leuk het EO-publiek eigenlijk altijd is..

Het stomme van alles is dat ik echt niet in staat ben om een mooie recensie of mooi verhaal neer te knallen. Wel weet ik dat de muziek me voor het eerst in tijden weer eens echt raakte. Vooral White Ribbon Day in het voorprogramma door Martin Smith. En een concert met een symfonie-orkest erbij is fenomenaal. Echt! Na afloop had ik echt een zo'n 'ik heb nog zelden zo'n mooi concert meegemaakt' gevoel. En dat heb ik nog steeds. Er werd afgesloten met Agnus Dei - en met z'n tienduizenden met een symfonieorkest, band en vier artiesten zo'n lied zingen is zó tof! :)

Wel grappig was de terugreis. Ik ging met zuslief met de trein naar Veenendaal en deze trein zat gewoon stampvol concertgangers. Gezellig dus.

(En nu ben ik duf en is m'n auto kapot en doe ik alles verkeerd. Morgen begint school weer).

(Foto gejat van de facebook van gospel.nl).

De plu.

De dingen doen het er soms om. Wanneer je, 's ochtends vroeg voordat je weggaat, naar buiten kijkt en ziet dat het regent, neem je het besluit om je paraplu mee te nemen, waar je ook naartoe gaat. En dus sleep je die paraplu van A tot Z het hele land door. En regen? O, die regen van die ochtend was alleen maar een grapje. Je zou soms bijna denken dat je de regen tegen kunt houden door alleen maar een paraplu mee te nemen. (Daarentegen, als het regent en je denkt: het wordt straks wel droog, dus ik laat die stomme paraplu thuis, hoef ik niet mensen bijna te laten struikelen in de trein en kom ik ook niet in de verleiding om iemand zomaar uit het niets een mep te verkopen met m'n plu *intrusive thoughts*, dan kun je er hard vanuitgaan dat het gaat regenen. En dat je dus kletsnat wordt en afdruipt. Chagrijnig.

Ik ben van alle mensen het allerbeste in relaties zien tussen dingen die er niet zijn. Of die ongelofelijk vergezocht zijn. Misschien spring ik daarom altijd van-de-hak-op-de-tak. Ik denk dat haast van de haas komt omdattie altijd zo snel is. En dus haast heeft. Mensen vinden die associatie raar. Hoe kóm je erbij? (Dat hebben ze nou al zo vaak gedacht. Soms gezegd en vaak gedacht. Denkrimpels). En ik raas maar van onderwerp naar onderwerp omdat ik ze aan elkaar gerelateerd vind. En soms zeg ik het er maar bij waarom ik ze aan elkaar gerelateerd vind - maar je moet nooit je eigen eigenaardigheden uit gaan leggen want daar krijgen de mensen diepere denkrimpels van. Voor jou vervelend als ze je vol onbegrip aanstaren, maar voor hen nóg vervelender, te vaak die rimpels moeten tonen maakt ze vroeg oud.

Weer een onwaarschijnlijke associatie: Net als met die regen en die plu lijkt er soms nog zo'n soort relatie te zijn. De relatie tussen 'ik vind iemand leuk en dús vindt die iemand, iemand anders leuk'. Het zou een gave kunnen zijn waar iets mee gedaan zou kunnen worden, in de zin van huwelijksbemiddelingsbureau t.W. "Komt allen hier. Laat miss W. verliefd op u worden. De garantie dat u snel verliefd wordt - maar dan niet op haar, vanzelfsprekend- is groot". (En nu denk ik weer dat dingen gebeuren enkel en alleen omdat ik ze opschrijf. Maar als het op de plu lijkt gebeuren de dingen níet als je ergens op voorbereid bent). Maar als je daar weer te hard op hoopt.. enzovoort, enzovoort. En soms vraag ik me af of er ook maar iemand is die dit soort rare gedachten begrijpt. Ze staan vast ook in het rijtje cognitieve vertekeningen van de psycholoog.

-"U bent eigenaardig beste W."
-"Dankuwel. Ik wist wel dat er een woord voor was!"

Heart!

Het resultaat van een dagje Groningen: Weer Marie Cardouatkaarten gekocht. Ik vind ze zó lieflijk! :) - overigens heb ik ook de toren van Pisa compleet (Marie Anne Foucart).

Overigens is Groningen niet alleen leuk vanwege de mooie kaarten, de stad op zich en een relaxte treinreis ernaartoe en ervandaan: Er wonen ook nogeens enorm lieve vriendinnetjes daar! *bevoorrechtheid*.


















psje: Een blik op de krant van gisteren maakte mij duidelijk dat ik mijn alter ego beter even kan verstoppen. Letterlijk stond er dit: Iets sprietigs met poten is gezond en lekker. Ik. De boskrekel. Ik bén niet lekker.

pps: Muhaha, nerdy me heeft een 8 voor haar intimate relationshipstentamen. Er klopt echt iets niet.

I bought.

Omdat het even vakantie is, heb ik gisteren met zuslief een dag gewinkeld in good old Utrecht. En ook al ben ik normaal absoluut niet van het type wat aaaal m'n aankopen wil showen op m'n blog, voor deze ene keer ga ik wel even íets laten zien van wat ik gekocht heb. Een shirt dus. Met een schommelend I was swinging for the stars meisje. En oorbellen. (Mom, don't watch!). En een vest-dat-niet-op-de-foto-staat.

Thoughts. *chaos*.

Aanzwellende wind, buiten. Aanhoudende kilte, binnen. Het wordt niet warm. In de kamer niet. En ik, ik deel in de kilte. En welke muziek je ook luistert, altijd wil het dat je gaat huilen. Harder en harder. Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Laat je gedachten niet langer de vrije loop. Ze zijn toch altijd alleen maar raar. Klopt. De anderen en ik. Ik wil opgaan in de massa. Maar heel, heel af en toe wil ik gezien worden.

Ik slaap niet. Ik ben niet echt wakker. Verlang alleen maar. Waarnaar? Je kunt niet veranderen wie je bent. Nooit en te nimmer. Maar je moet wel veranderen. Want als je niet verandert. Dan. O, vergeet het maar. Vergeet alles maar. Ik weet het. Hoe doe je dat? Laat me vergeten. Je faalt. Je faalt voortdurend. Verstop. Laat niets zien. Anders zullen ze hun schouders achteloos ophalen en weglopen. Of zelfs dat niet, ze lachen naar je (hand in hand). Stop. Stop. Stop. Machteloosheid groeit. O, dramakoningin. Zoveel drama hoeft niet. Stoppen hoeft niet. Maar waar is de mogelijkheid? Want wanneer het wel moet, waar ik bang voor ben, wil ik kunnen stoppen. Terug. Terug. Niet die verdraaide eenrichtingswegen die alleen maar altijd verder, verder, verder leiden. Langzaam, niet zo snel. Je hebt het recht niet. Niet nu al. Niet nu al is ook wat ik wil. Maar wat ik niet wil doe ik.

Misschien worden olifanten muggen.
Stijgen op - verdwijnen aan de horizon.
- weer teveel, te moeilijk gedacht.

(Intussen kan ik maar aan één ding denken. Ik zal rennen. Maar alleen in gedachten).

Is vallen, is suizen.

Wat zal ik doen? (Mijn lievelingszin). Je een illusie laten? (Het vraagteken is mijn lievelingsleesteken). Misschien (Mijn lievelingswoord) is dat wel de kunst van het leven: heel nauwkeurig en voorzichtig de onhandigste illusies op de rand van de diepste afgronden laten wankelen. De waarheid is vallen, is suizen, is de diepte op je af zien komen. - Prins, in Brieven aan Doornroosje (TT).

Dus. Als je illusies naar beneden zijn gedonderd is er sprake van waarheid? En de kunst van het leven is zoiets als proberen om je illusies níet te laten vallen, omdat de waarheid heel hard vallen is? (Ik wil het niet weten).

Ik haat mijn eigen onbegrip. (Maar ik blijf gefascineerd door het enorm mooie citaat!)

Heel. Veel.

O, ik wil zoveel schrijven. Ik weet niet waarom en ik heb ook helemaal geen ontzagwekkende avonturen beleefd. Niet leren vliegen. Kan nog steeds niet dansen. Maar toch.

Het eerste is iets wat ik gisteren las en was enorm de moeite waard is. Een fragmentje uit 'brieven uit de hel' van Lewis: 'Wij willen een mensheid die continu op jacht is naar het einde van de regenboog, die nooit eerlijk of vriendelijk of gelukkig is op dit moment maar iedere werkelijke gave die zij in het heden ontvangt als brandstof op het altaar van de toekomst gooit'. Aldus Schroeflik, ervaren duivel. Ongeacht of je gelovig bent - volgens mij zit hier wel iets in. (En als ik mezelf tot op de draad analyseer - en daar ben ik goed in - dan valt me op dat dát precies is dat ik continu doe. Me voorstellen hoe dingen in de toekomst kunnen zijn. Vergeten om nú iets te zijn, te genieten, omdat zelfs als ik in het nu leef al bezig ben met hoe iets in de toekomst zal zijn). Uiteindelijk zullen we denk ik allemaal gelukkiger zijn als we niet bezig zijn met wat de toekomst ons zal brengen (hetzij goed, hetzij kwaad) maar ons richten op het nu. Want het mooie gebeurt misschien niet (en o, die teleurstelling). Soms is datgene wat jij mooi vindt overigens ook niet per se mooi. En is het maar beter ook dát het niet gebeurt. Het kwade gebeurt misschien ook niet (en dan hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. En doe dan niet als ik en denk dat je vantevoren zorgen maken scheelt in het aantal zorgen wat je hebt op een moment zelf). Eigenlijk is het nu sowieso de enige garantie die je hebt. (Wat dat denken over toekomsten betreft: Ik denk in dat opzicht dat je gedachten je beste maatjes en je ergste vijanden kunnen zijn).

Ik denk trouwens ook (ja, ik denk heel veel - veelteveel) dat het leven een soort computerprogramma is en dat ik altijd nog op annuleren kan klikken. Ik ben zó goed in illusies.

Overigens was ik gisteren blij en trots op mezelf. Ja, dit wordt een belachelijk verhaal, want blij zijn als je trein niet helemaal rijdt is best vreemd. Maar ik heb zo'n keiharde oefening positief denken gedaan dat ik desondanks trots was. Het ging zo: Ik had tentamen en zou daarna richting zuslief gaan - omdat we zouden wokken met zus, zwager en nichtje. Dus. Maar dan kom je op het station, rijdt je trein maar tot Driebergen en moet je verder met de bus. Niet leuk. Maar wel leuk was dat: 1.) De bus bijna meteen aan kwam rijden. 2.) Ik die bus inkon en dus niet buiten hoefde te wachten, tot er uuuuuuuren later nog eens een bus kwam. 3.) De buschauffeur heel aardig en grappig was. 4.) Touringcars me doen denken aan schoolreisje van vroeger - miste alleen de massa's chips en snoep. 5.) Het begon te plenzen zodra ik in die bus zat. En het fijnste was dat, toen ik in Veenendaal kwam, ik overladen werd door dankbaarheid omdat de mensen die daar stonden al anderhalf uur wachtten op een bus naar Utrecht. Het had heus slechter gekund allemaal. Dus. M'n glas was een keer halfvol en dat vond ik goed van mezelf. Ik moet mezelf toch eens trainen in positief denken, want ineens valt me op dat ik toch wel écht altijd het negatieve overal van verwacht. Van mijn eigen handigheid is dat terecht (ik maak altijd alles kapot en ben écht onhandig - hopelijk vinden jullie dat schattig). Maar van het leven in het algemeen is dat vast niet zo verstandig, gezien de self-fulfilling prophecies.

Nou. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar meningen over bovenstaande.

I need a hero.

Intimate Relationships II.

Ik mag nog één keer een dramblog schrijven over intieme relaties! Omdat mijn vak is afgelopen..
Terwijl half Nederland gisteren aan het gehaktballetjes eten was bij de Ikea, zat ik zielig opgesloten op zolder met een boek. Omdat het zo uitermate leuk en geweldig is om studenten te kwellen met een tentamen op de dag na Pasen om 08.30 's ochtends. En omdat ik zo heerlijk eigenwijs nog steeds thuis woon, betekende dat om 06.45 de trein. En dus om 06.00 uur mijn bed uit. (Ja, ik ben aan het smeken om medelijden, want ik háát vroeg opstaan). Goed. Afijn. Nu ben ik dus duf. En dat tentamen.. belabberd. Dacht ik. Maar het was meerkeuze (hoera voor sociale psychologie waarbij je níet hoeft te diagnostieken enzo) en nadat ik 'm na had gekeken thuis, kwam ik tot de conclusie dat 50 van de 60 vragen goed best wel okee is. Misschien moet ik toch een carrière als relatietherapeut overwegen..
(Met seksuologie wordt het in ieder geval niets. Aan het begin van m'n derde jaar op de uni volgde ik een vak wat daarover gaat en nou. Ehm. Ik haalde het vak ook maar nét. Op m'n oude blog heb ik ooit eens beschreven hoe dat ging, bij dat vak (maar het blijft een mooi verhaal, voor verjaardagsfeestjes ofzo). De eerste werkgroep. "Hallo jongens en meisjes". (Voorstelrondjes, gezelligheid, drie jongens, veel meiden). De docent vervolgde met "we gaan vandaag iets leuks doen". En leuk was het. Vooral voor degenen onder ons met tekenvaardigheden én anatomische kennis. Het ontbrak mij aan beide. En daar zit je dan met prachtige mislukte tekeningen voor je neus (uiteraard moesten er bijschrijvingen bij - die je natuurlijk vergeten was, want de docent biologie in de vijfde vond seksualiteit zoiets engs, dat we van puur plezier alleen geleerd hebben hoe geraniums zich voortplanten). Dus. En dáár, o blijheid, kwam de docent langs om iedere tekening van gepast commentaar te voorzien. Heel nuttige oefening, beste lezers, want "stel je voor dat je later cliënten krijgt, dan moet je het ook voor ze kunnen uittekenen". Nee. Om seksuoloog te worden moet je betere anatomische kennis hebben dan ik. En vooral veel, véél beter kunnen tekenen).
Anyway, wat heb ik geleerd van het geweldige Intimate Relationshipsvak? 1.) Dat relaties hebben gewoon keihard werken is 2.) Dat kinderen krijgen enorm slecht voor je huwelijk is (echt waar!). 3.) Dat verlies sterker weegt dan winst. Als we 20 euro verliezen zijn we verdrietiger dan dat we blij zijn als we het vinden. 4.) Hard to get doesn't work. (Verdorie). 5.) Dat huwelijken het gelukkigst zijn voor zowel mannen als vrouwen als huishoudelijke taken (en zorg voor evt. kinderen) evenredig verdeeld zijn. Dus. Dat wou ik maar even zeggen.

Omdat.

Lang leve boeken die zorgen voor inspiratie. Ik weet niet wie van mijn lezers hier ooit 'Extreem luid en ongelofelijk dichtbij' heeft gelezen. (Of de film heeft gezien). Het verhaal wordt uit verschillende perspectieven verteld (en is bizar vormgegeven, maar zo creatief). Een van de vertellers in het verhaal is de opa van Oskar - de hoofdpersoon. Boven ieder hoofdstuk wat vanuit zijn gezichtspunt wordt verteld, staan de woorden 'omdat ik niet ben waar jij bent'. Ergens in februari schreef ik dit:

omdat ik niet ben

waar jij bent

omdat de afstand
van de aarde naar de maan
naar de zon en weer terug
nog niet beschrijft
hoe ver
ik niet ben
waar jij bent.
en de enige boodschap
is vergeten - altijd alleen
vergeet het maar
zoveel mooie dingen
zijn helemaal niet waar.
omdat ik niet ben
waar jij bent.

What the angels see.

    

If I could see what the angels see
Behind the walls, beneath the sea
Under the avalanche, through the trees
Gone would be the mystery
If I could see what the angels see

If I could hear what the angels hear
The thunderous crash of a falling tear
Holy holy in my ear
I'd never doubt that God is near
If I could hear what the angels hear

If I could know what the angels know
That death is just a swinging door
And spirits go where spirits go
I feel them but they never show
If I could know what the angels know

If I could stand where angels stand
And watch the world while God commands
And see how love designed this plan
Reminders on his feet and hands
If I could stand where the angels stand

If I could see what the angels see
Behind the walls to you and me
And let the truth set me free
I would live life differently
If I could see what the angels see.

Life.

Voelsprieten.

Het ontbreekt de boskrekel aan voelsprieten. Antennes bovenop haar hoofd.

De boskrekel voelt zichzelf dom. Vandaag, op een bewolkte lentedag.

We, my love and me

Earth Hour.

En dan bedenk je je ineens om kwart over acht op zaterdagavond dat het best grappig is om het licht tot half tien uit te laten - gewoon omdat meer mensen dat doen. En zo zit je dan met een munttheetje en wat kaarsjes lamlendig op de bank te hangen - omdat het te donker is om een boek te lezen.

Zomaar wat gedachten en opmerkingen.

- Ik kan echt veel beter met katten dan met kinderen. Gisteravond een allerschattigst klein poesje op schoot gehad wat heerlijk ging maffen. Nou, my dear, katten maken het leven een heel stukje mooier! :)

- Ik hou van mijn kat. Pas sliep madam zelfs bij me op bed, 's nachts. Heerlijkheid. (Al is het soms een beetje uitkijken met omdraaien enzo).

- Boswandelingen met dames zijn leuk. En ik word best trots als ik een uur kan wandelen zonder enigszins moe te worden. En ik vind het heerlijk als mensen me als medevolwassene behandelen.

- En ook al wil ik dan ergens wel volwassen zijn, ik hou nog steeds van kinderdingen. Toon Tellegen (maar daar schaam ik me niet voor, omdat volwassenen dat wel leuk MOETEN vinden). Donald Duck. Patat. Knakworst. Schommelen. Madeliefjes (en dan blaadje-voor-blaadje enzo). Flauwe grapjes. Chips. (En ik hou dan weer niet van spruitjes en bloemkool en andere gekookte groente! Hoe kinderlijk kun je zijn!).

- Ik ben vervelend met foto's. Alsof dingen niet gebeurd zijn als je er geen foto van hebt. Kom op zeg. Dat is DOM. Want ik ben een veel te grote bangerd om altijd en overal met een camera te verschijnen.

- Ik hou altijd van muziek. Onvoorstelbaar veel. De soort muziek varieert dan weer wel.

- En ik kreeg op m'n kop. Met mijn man-en-vrouw-zijn-gelijk-denken vind ik nog steeds dat vrouwen niet achter mannen aan horen te gaan, maar andersom. Maar blijkbaar leef ik in de middeleeuwen met dat idee?! (Ik dacht sowieso ook altijd dat mannen om vrouwen vochten - teveel Donald Duck gelezen, denk ik - maar eigenlijk is het dus andersom).

- Guus Geluk kan niet gelukkig zijn, omdat hij met zijn geluk anderen ongelukkig maakt. En hoe kun je ooit gelukkig zijn zonder toch een beetje gelukkige anderen?

- Mijn vriendinnen zijn de beste. Dus!

- Mannen met baard zijn leuker dan mannen zonder. (Ode aan de mannen die zich niet té vaak scheren).

(Wat een ik-blog zeg :o).

No, no, my God..

Fear - door: Eva Pickova, 1929-1943.

Today the ghetto knows a different fear.
Close in its grip, death wields an icy scythe.
An evil sickness spreads, a terror in its wake,
The victims of its shadow weep and writhe.

Today a father's heartbeat tells his fright
And mothers bend their heads into their hands.
Now children choke and die with typhus here,
A bitter tax is taken from their hands.

My heart still beats inside my breast
While friends depart for other worlds.
Perhaps it's better - who can say?
Than watching this, to die today.

No, no my God we want to live!
Not watch our numbers melt away.
We want to have a better world.
We want to work - we must not die!

Terug-verder-voorbij.

Ik dacht dat ik terugkon. Soms denk je dat echt. Je hebt een bepaalde tijd - en je stelt doelen voor die tijd. Een van die doelen is iets maar gewoon vergeten. Gewoon niet zo dom zijn om iets te willen wat wellicht toch niet in je bereik ligt. Inzien dat er vele anderen met jou op weg zijn naar een bepaalde bestemming. En dat de bestemming uitmaakt of er iemand mag blijven en zo ja, wie.

Maar dan breekt die bepaalde tijd aan en je doelen falen, falen, falen. Want wat je eigenlijk was vergeten is dat er geen weg terug is. Zeker in bepaalde opzichten niet. En dus ga je verder. Twee mogelijkheden. Of je bereikt de bestemming die je hoopte te bereiken. Of je gaat die bestemming voorbij. (En dat overleef je, al had je dat niet gedacht. Maar liever, veel, veel liever bereik je die bestemming en blijf je er). Misschien is dat wel de les. Wegen leiden niet terug. Wegen leiden verder. En misschien mag je ergens blijven. En anders ga je verder - en hoe moeilijk ook, uiteindelijk ga je er voorbij. In de hoop dat jouw echte bestemming ergens anders ligt. Maar terug kan dus niet. Nooit.

Doorlopen. Daar word je sterk van. Zelfs als het pijn doet. Vergeet die blaren maar.

Parkdag!

Een van die dingen waar ik eigenlijk al sinds de zon weer begon te schijnen zin in had, was een dag heerlijk in een park rondhangen en boeklezen. En nou, gisteren kwam van dat boeklezen niet zoveel, maar in het park rondhangen is best goed gelukt.

Had eerst college van tien tot één. Tamelijk dufmakend, maar wel te overleven. En in bepaalde opzichten ook wel interessant! Daarna had ik afgesproken voor een lunch met I. Ik weet niet of ik lezers heb die bekend zijn met Utrecht, maar Geniet is echt een aanrader. Had zoiets als zalm met tzaziki (wat wellicht betekende dat ik de rest van de dag m'n omgeving geteisterd heb met knoflookwalmen, maar zoiets deert natuurlijk niet op een mooie dag als gisteren). Ik moest om half zes in de buurt van het Julianapark zijn en omdat zowel I. als ik nog moesten studeren hebben we dat gedaan. In het Julianapark. Languit op een grasveld, waar overal kakelende kippen en hanen rondhipten, jongens liepen te voetballen, mensen lagen te slapen, mensen muziek luisterden en mensen gesprekken voerden die je woordelijk kon volgen. Ik heb niet heel veel gelezen in mijn maintaining and repairing relationships hoofdstuk. Heb heerlijk gestrekt een beetje half liggen soezen. (En nu is mijn hoofd rood. Niet van verlegenheid of andere onaangenaamheden, maar gewoon omdat ik dus iets te ijverig in het zonnetje heb gelegen). En het is dus ook gewoon echt heerlijkheid om over allerhande dingen te kletsen. (Ik HOU zo van net-doen-of-ik-zestien-ben).

Eind van de middag was er ter gelegenheid van de verjaardag van L. een picknick in het park. En geloof me, picknicks in het park zijn heerlijk! Gewoon heerlijk op een kleedje met allemaal lekkere dingen een beetje kletsen. Ik ken L. en de anderen van mijn eerste studiejaar, toen we nog het hele jaar bij alle vakken dezelfde werkgroep hadden. Daarna werden we gesplitst, omdat de één neuropsychologie ging doen en de ander, zoals ik, de klinische variant. Gelukkig blijven contacten ook drie jaar nadat je bij elkaar in de werkgroep hebt gezeten nog heel erg leuk! *happy smile*. Een verhaal wat ik gisteren hoorde en waar ik stiekemtochwel heel hard om moest lachen, ging om een demente dame die naar de kapper ging, maar altijd nogal depressief was. Op het moment dat de, enigszins onzekere kapster klaar was en zei: "Zo mevrouw, wat vindt u ervan?", antwoordde de mevrouw met: "Ik wil dood". Goed. Zulke dingen vind ik hilarisch (misschien zou dat niet moeten). Nou ja, eigenlijk kan ik alleen maar concluderen dat gisteren heerlijk was. En dat mijn hoofd nog steeds een béétje gloeit.

I wonder..

En toen zeiden ze dat mensen niet boos op God mogen zijn als mensen doodgaan. Want dat hoort niet. God is altijd goed en we mogen geen vragen stellen bij wat Hij doet. Maar waarom eigenlijk niet?(Pijnlijke vragen. Eerlijkheid. Gebroken harten. Maar God hoort ons liever eerlijk zijn dan net-doen-alsof-we-het-allemaal-wel-prima vinden. Dat denk ik. Hij weet toch al wel wat een puinzooi het vanbinnen kan zijn). Dus I wonder why the good man dies, the bad man thrives, Jesus cries, cause He loves them both. (Dat vraag ik me echt af).

En: Where is God in the night sky?/ Where is God in the city light?/
Where is God in the earthquake?/Where is God in the genocide?/Where are you in my broken heart?/
Everything seems to fall apart/Everything feels rusted over/Tell me that you're there.

Verstop je voor God. Doe vooral alsof je beter bent dan je bent. Verstop je vragen, omdat Hij ze niet mag zien. Doe alsof. Fake. Maar tegen wie moet je dan eerlijk zijn als dat tegen Hem niet mag?  Bovendien weet Hij alles toch al.

Zonder jou..

Wat houd ik van de gedichten van Toon Tellegen! Deze vond ik hier.

-

Er zijn uren
zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar.
Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen
zonder jou. Boten met hakkelende motoren, stroomopwaarts,
zonder jou.
Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken,
greppels.
Vlinders zonder jou zijn er, en distels. Ontelbare.
Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.
En er gaat geen uur voorbij,
er is nog geen uur voorbijgegaan.

How lovely..

Ik smelt iedere keer weer als ik dit zie. Pianoconcert met kat op piano en orkest.. Te schattig, echt!

Intelligente Overpeinzing.

Wordt Doornroosje ook wakker als een kikker haar kust?

The Cave.

Als er ergens een liedje is wat mij echtechtecht aan de lente doet denken is het wel deze. Ik weet ook niet waarom.

Clarabella's.

Ik ben door het huis heen aan het stuiteren, want ik luister leuke muziek, de zon is aan het ondergaan en de lente doet zo onvoorstelbaar zijn best.

En ik bedenk me, tussen de bedrijven door, dat er een slag mensen is die ik nog nooit belachelijk heb gemaakt op deze blog. De Clarabella's. De dames die met kalveroogjes smachtend naar mannen kijken en al smachtend naar aandacht uitstralen hoe onvoorstelbaar leuk ze die mannen wel niet vinden. Geen punt - zolang het geen leuke mannen zijn. Wanneer dat echter wel het geval is en er staat zo'n kwijlende Clarabella bewonderend en kwijlend naar hem op te kijken. Zo van, dit ben ik en dat ben jij en de wereld is van ons. Nou. Sla ze op hun neus.  Maar doorgaans functioneert het best prima, dat Clarabella zijn. Je beste 'jijbenzogeweldig'blik opzetten. De rest van de wereld negeren en there we go and succeed. Ik ken de Clarabella's alleen uit de verte. Maar leuk vind ik ze bij voorbaat niet.

(Wil degene die mij ooit betrapt op Clarabellagedrag mij een optater geven? En hard!)

Craziness.

Onze kat heeft op zondagmiddag bijna altijd even een momentje van 'ik moet zo raar mogelijk doen'. Soms krijg je dan dit soort posities:

Lente.

Lente, lente, lente. Hoera.

Ik roep altijd dat ik van de winter hou - en dat doe ik ook, alsie tenminste echt winter is en niet voortdurend meent te moeten waaien, regenen en somber zijn. Maar gisteren heb ik voor het eerst weer even ervaren hoe heerlijk de lente ook alweer is. Eigenlijk ervaarde ik dat donderdag al - de mevrouw die ons lesgaf moest even een bul gaan uitreiken, dus mochten wij in alle heerlijkheid drie kwartier van het college buiten in het zonnetje gaan zitten. En als je dat in de Utrechtse binnenstad doet, zit je gewoon in een tuintje onder een eeuwenoude boom, met allemaal viooltjes en narcisjes in de buurt. We praatten wat over muziek en iemand zei dat Blaudzun erg mooie muziek maakt. Had er al weleens van gehoord, maar inderdaad. Ik kan het wel waarderen (de tranen springen in je ogen wanneer je zijn stem hoort, dat wel - maar ik ben sowieso altijd oversentimenteel. Ik moet al bijna huilen als de ene persoon de andere persoon in een debat afmaakt). Maar goed, dat was donderdag, de mooie lentedag - waarop ikje gewoon school had. Gisteren was ik vrij. VRIJ. En na me eerst te verdiepen in 'it used to be love but now it's math' (een heel hoofdstuk over kosten en baten in relaties en hoe je dat uitrekent) en een artikel over rouw vond ik dat de middag van mij was. En dat heb ik zo ongeveer gevierd. Samen met m'n mams naar de Intratuin geweest om plantjes en zaadjes in te slaan. Heb inmiddels alweer een basilicumplantje (in de hoop dattie niet transformeert in bazieligcum). Mijn oude rozemarijn begint weer. En heb maar even oregano, kervel, maggikruid, basilicum, bieslook, tijm en marjolein gezaaid. O wacht, ik vergeet de paprika en de zonnebloemen. Heerlijkheid. (Nu is tuinieren nog leuk. Over een poosje komen mijn grijsgeschilde vijanden, de pissebedden, weer in optocht onder mijn potjes kruipen..*fobisch*). Nu ga ik me de komende twee weken iedere dag vermaken door apathisch naar de potjes te staren in de hoop dat ik groene sprietjes zie.

(raar).

Up above my head..

March - a prelude to spring.

Het loopt alleen niet helemaal goed af. Al is het dan weer een erg lekker - en te kort -  liedje.

Ze zeggen: Wees nooit te optimistisch over de liefde - evenmin als over de NS -. En natuurlijk hebben ze gelijk.

Woensdagavondconstatering.

To drink beer or not to drink beer?
 -
Ik ben zo verdraaid moe. En inspiratieloos. Morgen moet een conceptversie van een paper ingeleverd worden, ben er nu drie dagen mee beziggeweest en heb vandaag de biddagkerkdiensten ervoor opgeofferd (a) - waarom vind ik dat niet zo erg als ik dat zou moeten vinden? Anyway, we zijn een eind op weg. Dus hopelijk komt het goed. Enzo. En anders maar niet.

Ik snap ook wel waar ik moe van ben. Soms zit je hoofd te vol. Gedachten, mensen die, als de mier bij de egel, in je hoofd zitten en vragen of ze beginnen te knellen. En dat nog leuk vinden ook. Soms fluiten de vogels te vroeg. Maar eigenlijk maakt dat niet uit, want je was toch al wakker. En soms zou het makkelijker zijn om de wereld wat minder complex te zien. (En soms zou het fijn zijn als de chaos even ophoepelde).

Maar ik lust eigenlijk geen bier..

Bezoekers.

Schreef dit 'verhaaltje' een tijdje geleden voor een vriendinnetje. Maar blijkbaar herken ik me er ook wel in. (Want waarom was het anders zo makkelijk te schrijven?)
-
Sommige mensen kloppen aan, voordat ze je hart binnenlopen.
Alles doen ze zachtjes. Ze kloppen zachtjes. Je doet de deur zachtjes open -
Zachtjes doen ze hem weer dicht, in de hoop dat de deur niet piept. Hun schoenen
laten ze achter in de hal, hun jas hangen ze op. Hun paraplu leggen ze in de hal neer.
Beleefd lopen ze achter je aan - en ze komen alleen daar waar jij wilt dat ze komen.
(Natuurlijk zet je ze in een zachte stoel voor een knisperend haardvuur en breng je
ze pantoffels en warme chocolademelk).

Andere mensen bonken op je deur. "Laat me erin!" schreeuwen ze. Je mompelt zoiets als "Rustig maar!" (maar je komt nooit snel genoeg). Wanneer je dan de deur opendoet lijken ze alleen nog maar
aan overrompelen te kunnen denken. Overrompelen, en snel! En dus rennen ze met hun bemodderde
schoenen naar binnen. Hun jas doen ze niet uit. (Ze willen namelijk heel, heel snel bij jouw haard opwarmen
en daarna heel, heel snel weer naar buiten). Ze vergeten dat hun paraplu nat is - ze klappen hem in en schudden hem uit.
Binnen. En dan zitten ze voor je haard. En jij kijkt toe.

Want waarom laten die snelle binnendringers die niet van plan zijn te blijven zo'n diepe indruk achter?

Something I can never have..

Ineens, uit het niets, begon dit liedje in m'n hoofd te zingen, vanmiddag. Omdat ik me erin herken. Pijnlijk. Pijnlijk.
(Er is niets gebeurd. Ik snap alleen niet waarom ik dingen wil die toch niet binnen mijn bereik liggen. Zouden ze dat wel liggen, dan zou ik aan de verwachtingen moeten voldoen. Volmaakt moeten zijn op z'n minst. En dat ben en word ik niet).
Voor de verandering ben ik een keertje moe. Vannacht vier uur geslapen - omdat gedachten altijd net komen als je ze niet wilt en ze ook niet op commando verdwijnen. (Die aan-en-uitknop.. desperately hoping for that). Misschien is dat de reden van deze blog. Hoe dan ook. Eigenlijk ben ik, ondanks die pijnlijke herkenning, best gelukkig.

Some things never change.

Zoals kattenliefde. En zoals je ziet: Vroeger was ik blond.

tante Cato.

Momenteel ben ik even niet homo sapiens. Momenteel ben ik de roodbontgespikkelde weetnietwatzeisus. Ofzo.

Ik voel me net tante Cato uit Pietje Bell. Zij het dat zij een wrat op haar neus heeft en ik alleen maar een pukkel op m'n kin. Maar het voelt even vernederend en ik snap ook niet waarom die krengen ten eerste altijd komen als je ze niet wilt en ten tweede ook nogeens zo ongelofelijk zichtbaar moeten zijn. Gelukkig heb ik dan weer geen neefje wat mij tijdens middagdutjes-die-ik-nooit-doe met een touwtje bevrijdt van zoiets potsierlijks. Zodat ik met luid kabaal ontwaak.

Desalniettemin voel ik me nog steeds de roodbontgespikkelde weetnietwatzeisus.

Stof.

Op de één of andere manier voelt m'n hoofd alsof het vol stof zit. Inspiratie? Non. Mooie woorden? Noppes. Spelfouten: Reeksen. Ergernis? Massa's. (Vooral omdat ik druk ben - en druk zijn klinkt net als griep hebben, haast hebben, verliefd zijn. Alsof je eigenlijk in bed hoort te liggen met een thermometer naast je, een koude washand op je hoofd en iemand die lief om je heen loopt om je te vertroetelen - als ziek zijn dus!). Hoe dan ook, druk zijn overleven we wel. En zo mag ik dus vanavond, allerheerlijkst en fijn, een tentamen herkansen. Wie weet nog dat ik maanden geleden over addertjes sprak? Nou. Het was een beste adder. Neuropsychologie is zo niet mijn ding dat ik maar gewoon voor beide deeltentamens een 5.4 heb gehaald. Leuk als je een gemiddelde van een 5.5 moet hebben. Vanavond ga ik een poging doen, maar heb weinig verwachting.

En nu tikt de regen als een malle tegen het raam, moet ik eigenlijk verder met een filmanalyse, maar motivatie is pleiten. En daarom dus nog maar weer een keer een liedje. Niet echt een liedje. Maar een gedicht op muziek. Als je 'm met je ogen dicht luistert en de tekst op je laat doorwerken. Nou. (Ik geef het toe. Zelfs na tig keer luisteren kan ik er nog om janken). Als de mevrouw achter me in de kerk weer vals zingt probeer ik hier maar aan te denken:

Daar worden de mensen moe van..

Als je verliefd bent en je praat er teveel over is het niet goed. Dan worden de mensen móe van je. Als je luduvudu hebt en je praat er veel over is het niet goed. Daar worden de mensen ook al moe van. (Hoe kan dat? Ze zouden blij moeten zijn) Als je luduvudu over is en je praat er veel over, is het niet goed. Daar worden de mensen namelijk - hoe raar - MOE van.

Als je iets niet durft is het niet goed. Daar irriteren de mensen zich aan. Als je het nog steeds niet durft, maar wel doet en trots bent op je overwinning kijken ze je vreemd aan. Want het was toch heel normaal? Daar hoor je niet trots op te zijn. Nee, eerst worden ze er moe van dat je dingen niet durft. Vervolgens worden ze er moe van dat je het wel gedaan hebt.

Als je goed bent in zenuwen over wat ook is het niet goed. Want daar worden de mensen moe van. Nee, wees vooral niet bang dat ze het vervelend voor jou vinden dat je 24/7 met jezelf opgescheept zit. Ze vinden het vooral beroerd voor zichzelf. Ze worden overal zo moe van. Ze worden het zo zat.

En daar word ik nou moe van. Want wanneer doe je het goed?

(Of moet je het 'ik-vind-het-belangrijk-wat-de-mensen-zeggen-duiveltje' een optater geven?)

I am the sea on a moonless night..

(Of eigenlijk 'Restless'. Het liedje van Switchfoot waaraan ik de titel van m'n blog heb ontleend).

Summer evening.

Afgelopen zomer, een zondagavond. Na een regenbui. De merel in het boompje, heft nog even een lied aan voor de nacht :).

En als je wilt weten hoe ik dit gedaan heb: Gewoon zover inzoomen dat er geen diepte meer in de foto is. En tegen het licht in. En dan nog even op zwart/wit zetten met een fotobewerkingsprogramma en voilà, daar is het silhouetje :).

Waarheid.

Dan zit je op de bank. Laptop op schoot. De kat voor de niet-brandende haard. En eigenlijk is het enige waaraan je kunt denken dat heerlijke woord van zes letters: slapen. Mooi woord is dat, als je 's ochtends om kwart over zes wakker werd, de vogeltjes hoorde beginnen met fluiten, de verdraaide rotpatrijs van broerlief hoorde jammeren en hoewel je uit kon slapen dat niet lukte. En om slapen een nóg mooier woord te maken: Vanmiddag weer een werkgroep gehad van drie uur. Ultieme manier om even helemaal moe te worden.

Zeker als, op het moment dat de werkgroep eigenlijk al had moeten stoppen, er nog een interessante discussie ontbrandt over geloof. (Het is een theologievak, dus dan mag dat). Okee. En het boeide me echt en daarom wil ik alles opschrijven, maar dat gaat me nooit lukken, want mijn gedachten lachen me uit omdat ik ze niet te pakken kan krijgen. (Nanananana). Waar het op neerkwam was dat er verschillende stijlen van geloven zijn. En dat één van de meest gevorderde stijlen er één was waarin je verschillende waarheden naast elkaar kon zien. Het ging over mensen van verschillende religies, met elkaar in gesprek. Ze waren het met elkaar oneens, maar deelden 'de zoektocht naar de waarheid'.

Het lijkt me zo onmogelijk om verschillende waarheden naast elkaar te zien. En nu zit ik in de knoop met het woord waarheid. (Okee, ik hoop dat ik de woorden vind). Ik ben christen. En ik geloof dat Jezus de waarheid is. En hoe onverdraagzaam dat ook mag klinken, wat daar tegenin gaat is geen waarheid voor mij. (Maar zie mij voorzichtig zijn, ik zeg al: voor mij. Ik durf uit angst om arrogant gevonden te worden niet te zeggen dat dat geen waarheid IS). Vanuit de niet-gelovige positie is geloven in een waarheid wel okee. Geloof maar wat je wilt. Doe datgene wat jou gelukkig maakt. Doe ik ook. Kunnen best meerdere waarheden zijn. Dat zijn dan gewoon JOUW waarheden.
En geloof me, ik laat iedereen vrij. Maar ik kan toch niet zeggen dat dit mijn waarheid is en dat de jouwe, dat het alletwee waar is (mijn positie dat God bestaat en de jouwe dat Hij niet bestaat of dat Hij niet op een bepaalde manier bestaat). Want hoe is het mogelijk dat iets voor mij waar is terwijl het in het algemeen niet waar is, maar alleen voor mij? En dat er tegelijk iets is wat voor jou waar is - iets tegenovergestelds. Twee tegenovergestelde dingen kunnen toch niet waar zijn? Dus God bestaat. En God bestaat niet. Die kunnen niet alletwee waar zijn. God kan wel bestaan voor de ene persoon. En voor de andere niet, in hun gedachten. Maar het feit is dat Hij wel of niet bestaat. En ik geloof dus van wel. *Knopen, knopen, knopen, rondbuitelende gedachten. Je hoeft het natuurlijk niet te begrijpen*.

Dan maar zeggen dat er geen waarheid is? Dat heel stellig beweren? Maar dan is dát weer je waarheid. Dus geloof je nog steeds in de waarheid dat de waarheid niet bestaat.

Ik geloof zelf dus in God. In Jezus. Dat Hij de waarheid is. Maar mijn geloof hoeft niet in alle opzichten de waarheid te zijn (Ho, ik geloof die kernaspecten nog steeds. Maar mijn interpretatie van Bijbelteksten kan er gruwelijk naastzitten). Dus - mijn geloof in de waarheid bevat zoveel ontoereikende pogingen tot waarheid bereiken. Ik vang alleen maar glimpjes waarheid op. En bereik de waarheid nooit helemaal, omdat dat niet kan. Ik kan bijvoorbeeld de Bijbel wel lezen, maar begrijp 'm nooit helemaal. Niemand. (En daarom word ik razend als mensen zeggen dat hun interpretatie van de Bijbel de waarheid is omdat ze dat zo voelen).

Zelfs de wetenschap is een voortdurende zoektocht naar waarheid. (Maar die waarheid lacht je geloof ik uit, want op het ene moment wordt het ene als waar aangenomen en het andere moment het andere. Dat betekent niet dat er geen waarheid is. Maar wel dat we 'm niet bereiken. Nooit of te nimmer. Hooguit ten dele - als dat dan maar het belangrijkste deel is).

Okee. Misschien snapt niemand hier iets van. Ik snap het zelf allemaal ook niet. Ik hoef geen antwoorden. Gedachten hierover wel welkom.

Learn to love.

Omdat het gewoon een heel erg mooi liedje is. Daarom. (Voor de rest ben ik tegen liefdesliedjes).