Vanmiddag heb ik (nadat ik urenlang aan mijn thesis had gewerkt, dus dág schuldgevoel) de laatste aflevering van 'op zoek naar God' gekeken. Vind het echt een geweldig mooi programma, omdat de mensen zo eerlijk zijn, de dingen zo mooi kunnen verwoorden. De stilte van een klooster spreekt me op de één of andere manier ook aan.. (al moet ik er niet aan denken om er zelf echt te zitten hoor, want ik praat veel te veel en als ik te lang alleen ben en niet kan praten, komen de muren op me af).
Vroeger, een jaar of zes geleden, dacht ik dat een blog een uitstekend evangelisatiemiddel was - en zo pompte ik in hypocriete betweterigheid hele verhalen over God en geloof de wereld in. Ergens kan ik geschokt zijn dat ik dat niet meer doe - wat is er veranderd? Ik geloof toch nog steeds? (Ja). Misschien is het wel de houding van 'hou je geloof voor jezelf' die meer deel van me uitmaakt. Misschien ook wel de twijfel - want het was mooi geweest als geloven altijd zekerheid inhield en je veel mooie ervaringen had en alles. Misschien.. is het ook beter. Als ik schrijfsels teruglees dan denk ik dat mensen echt een hekel aan me moeten hebben gehad, als ze me toen al kenden. (Uiteindelijk maakt dat niet uit, les één in het grote leren om mensen aardig te vinden is misschien wel om te denken dat de mening van een ander over jou je niet maakt of breekt). Maar ook het averechtse effect.
Raar, dat je milder wordt als je volwassen wordt. Zelfs als dat heel langzaam gebeurt.
En dat je mensen beter begrijpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten