Waarom je mij niet op kinderen moet laten passen.

Ken je dat nog van vroeger?

Dat je ging spelen bij iemand uit je klas of uit je familie en dat het zo leuk was met elkaar maar dat er een klein broertje of zusje rondliep wat steeds mee wilde doen. Waar jullie geen zin in hadden. Met gejank tot gevolg. Gekrijs. "Ik ga het tegen mama zeggen!". Twee keer beschuldigende blikken. Het kind wat zichzelf erg zielig vond. De moeder die het kind erg zielig vond. Die vond dat het kind best mee mocht doen. Daar had je dan dus maar mooi niks meer over te zeggen.

Dat verwijtende van die moeders. Dat nananana-gezicht van die kinderen. Stel je dat eens voor.

Daar moest ik ineens aan denken. Volgens mij heb ik vaak genoeg geblogd over mezelf en kinderen. Tot nu toe wil dat nog niet echt een succes worden. Verzoeken om op te passen sla ik steevast af omdat ik echt geen idee heb hoe dat moet. Toch kun je ook als je, met de nodige zelfkennis mijlenver bij kinderen uit de buurt blijft zodat je niet teveel schade aan kunt richten, het ineens weer goed verprutsen.

Zo ook ik. Gisteren. (Nee. Het is nooit iemand anders. Was dat nou maar eens waar).
Ik pas dus niet op. Maar mijn moeder wel.
Die kreeg dus de babyfoon om op m'n nichtjes te passen.
Prima. Ik zat op de bank een beetje muziekjes te luisteren.
Maar zoals dat gaat met kinderen. Ouders weg? Gas, heel hard blèren in die babyfoon. Zodat de mensen weten dat ze toch echt wel bestaan.
Mijn moeder? Die rent er meteen heen.
Ik? Ik zie dat ze weg is, hoor nog steeds veel lawaai en draai de babyfoon uit (ik dacht zachtjes, maar het was uit, ah ja, rotdingen).
Mijn moeder komt terug. De kindjes gaan slapen. Ik zit heerlijk buiten te haken. Die babyfoon weer aanzetten? Geen haar op m'n hoofd die eraan dacht.
En dan komen de ouders terug en dan blijkt er dus eentje helemaal niet te slapen en zichzelf helemaal over de rooie te hebben gehuild (een uurtje maar hoor) en er kwam maar niemand.
Dus. Dat.
Ik zal nog beter afstand tussen mezelf en kinderen moeten calculeren denk ik.