Ik voel me als het kleine meisje op moederdag. Ze heeft een bos bloemen achter haar rug en denkt dat mama het niet ziet. "Niet kijken, mama" zegt ze. "Het is een verrassing".
Wat ik achter mijn rug heb is geen verrassing. Het zou een kat in de zak kunnen zijn. Ik hou van katten. Zoals je weet. Jij misschien niet. Of niet zoveel. Ik doe mijn best het niet te laten zien, maar je weet hoe dat gaat met katten. Soms zijn ze het ineens niet met de gang van zaken eens en dat zullen ze laten merken. Als je probeert te kijken naar datgene wat ik achter mijn rug heb (omdat je heus wel weet dat ik probeer iets niet te laten zien) dan draai ik me om, misschien zelfs meer dan eens totdat het een rare dans van toenaderen en ontsnappen wordt. "Kijk eens naar de lucht," zeg ik. "Er komen ganzen in V-vorm voorbij". Ik kan niet wijzen. Daarvoor zijn mijn handen te vol.
Wat achterdochtig kijk je me aan. Je zou gek zijn om naar denkbeeldige ganzen te gaan staren. Zelfs als ze echt waren dan komen er morgen weer nieuwe voorbij, op weg naar het Zuiden.
Je weet ook wel dat ik iets achter mijn rug verborgen houd.
Net als ik dat weet.
Laten we doen alsof we dat niet weten.
Net als de mama van het meisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten