Dat is lui. Een gedichtje schrijven. Hem posten op m'n andere blog. Op facebook.
En nu dan ook maar hier. (Maar vergeef me, ik heb 10 dagen niet geblogd, ik schrijf massa's diagnostische verslagen. Ik vind dat ik lui mag zijn).
Het gedichtje:
iedereen is een geest in een
lamp in een sprookje van duizend
en één nacht
een lamp achter een doek
vol stof, verstopt
op een marktje in een vergeten straat
iedereen is een geest
woorden als wrijven en vrijheid
maar daar achteloze voorbijgangers
de lampolie is op
zoveel mensen
niemand komt terug
niemand heeft spijt
niemand weet hoelang nog
en hoeveel wensen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten