Currently reading..

'De weg van Jefra'. Gevonden tussen de Young Adults bij de bieb. Wat ik er zo mooi aan vind, is dat het een beeld geeft van beide kanten van het conflict in Israël. Ineens is alles niet meer zwart-wit. (Ik moet denken aan het zinnetje uit een gedicht van Jon Foreman: The enemy isn't without my friend, the enemy of the soul is within).

(En ook, het leest ook nogeens heel erg lekker weg). Tip dus.

Waarom je geen psychologie moet studeren.

Nu ga ik mijn eigen opleiding afkraken, dus let op. (Als je dat leuk vindt).

Psychologie is een leuke studie hoor, dat wel. Je leert heel erg veel. Maar om bepaalde redenen is het toch niet zo verstandig om psychologie te studeren. Dat weten de docenten ook, vandaar dat je het eerste jaar twee ellendige grote vakken met methoden en statistieken krijgt. Zo van, we zullen de kans dat je een bindend studieadvies haalt eens even flink gemeen verkleinen. Natuurlijk haal je zo'n vak dan ook niet, want je weet nog net dat M het gemiddelde van een steekproef is, maar dat je met standaardfouten werkt in plaats van standaarddeviaties is latijn voor je (als je tenminste nooit latijn gehad hebt). Eerst roep je hoera, omdat die statistiektoetsen meerkeuze blijken te zijn. Dan roep je hoera, omdat de berekeningen tijdens het tentamen lijken te lukken en het antwoord wat jij uit die moeilijke som hebt weten te verkrijgen in het rijtje mogelijkheden staat. En dan zit je met een donderwolk boven je hoofd nadat je, de dag na het tentamen omdat je de dag van het tentamen te euforisch was om na te kijken, het tentamen hebt nagekeken en blijkt dat je twintig van de veertig vragen goed had en je er minstens vijfentwintig goed moest hebben voor een voldoende. True story. Niet grappig. Wel ontmoedigend. En dat in je eerste jaar al, nadat je de loting hebt overleefd.

Maar die ontmoediging had blijkbaar verder moeten gaan, veel verder. Nog veel meer statistiek en neuro-tentamens. Maar nee. De studie werd steeds leuker en interessanter en de mensen waren aardig. En toch moet je vooral geen psychologie studeren.

Je volgt je vakken en meestal haal je ze in één keer. Bijna altijd. En je leert zoveel en al die kennis en en en. Maar dan komt het bacheloronderzoek en voor onderzoek doen heb je statistiek nodig. Maar je bent niet alleen en daarom zijn zelfs die dingen te overleven.

En dan volg je nog meer vakken - je bent met de master begonnen, omdat je met alleen een bachelor niet zoveel kunt. De vakken gaan overal wat dieper op in en je wordt volwassener. (Jij niet alleen, iedereen om je heen ook). En dan begint de eerste ellende, want je besloot om je vakken en je thesis eerst te doen en daarna je stage. Maar de ellende.. je begint te solliciteren naar een stageplek en dat lukt niet en dat lukt nog steeds niet en dat lukt bij heel veel mensen niet (bij sommigen ook wel). Bij de meesten krijg je iets terug als: We hebben helaas geen geschikte stageplek. Een andere mogelijkheid is: We hebben veel brieven gekregen en we hebben ervoor gekozen anderen uit te nodigen voor gesprek. Altijd gevolgd door de bitterzoete meelevende woorden: We wensen je veel succes bij het vinden van een passende stageplaats. Goed. Ik was een beetje makkelijk denk ik, toen ik voor februari ging solliciteren. Ik zag mezelf dat nog niet zo doen, therapie geven enzo. Maar nu, een paar maanden verder, wil ik het supergraag, omdat het me interessant lijkt en ik heus wel genoeg ontwikkeld ben om dat te kunnen. Ha. Maar goed, om verder te gaan met de ontmoediging: Je vangt in maart vol enthousiasme het solliciteren weer aan, je bent op tijd begonnen en een nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dus. Bij de eerste instantie krijg je na een week al bericht dat ze geen passende stageplaatsen hebben. Enzovoort.  En dan hoor je dat er op een andere plek eerst een brief of 4 à 5 per jaar binnenkwam. Dit jaar was dat vertienvoudigd naar 50 (en de sollicitanten kwamen o-ver-al vandaan). Hoera, bezuinigingen enzo. En een psychologiestudentenoverschot. En dus schrijf je en schrijf je en informeer je bij de uni (maar daar vinden ze dat het bijna of helemaal vakantie is en dus laten ze maar gewoon niets horen, want als de studenten voor september nog niks hebben kunnen vinden dan moeten ze in augustus maar moeilijk komen doen).
Ga. dus. geen. psychologie. studeren. Of in ieder geval geen 'ik ga mensen van hun problemen afhelpen of helpen ermee om te gaan psychologie'.

En als je dan ooit, ooit, ooit wel een stageplek vindt en je opleiding afrondt, nou, dan ben je dus basispsycholoog. Dan kun je kiezen.

1.) Of je gaat schoonmaken bij een schoonmaakbedrijf.

2.) Of je wordt psycholoog. En je krijgt een werkervaringsplaats (als je het geluk hebt dat je die kunt vinden, dat wel). Twee jaar lang kun je dan werkervaring opdoen en misschien zelfs wel de opleiding tot GZ-psycholoog doen. Tijdens deze twee jaar verdien je niet. Dat is het mooie aan werkervaringsplaatsen. Als het je lukt om die opleiding tot GZ-psycholoog te doen (100 plaatsen per jaar, toelatingsgedoe, erg duur) en het zou je eventueel lukken om die af te ronden, nou, dan is er werk. Dan wel.

Ik vraag me nu dus af waarom ik, behalve voor heel veel algemene ontwikkeling en het leren kennen van veel leuke mensen, psychologie ben gaan studeren als ik er toch niks mee kan later. Ga. dus. geen. psychologie. studeren. (Tenzij je het prima vindt om eerst veel te leren en daarna psychologische gesprekken te voeren met zeem en stofdoek).

ps: Ik ga binnenkort wel over iets psychologisch bloggen. Zoals beloofd :). Even oude collegesheets vanonder het stof vandaan halen.

My cloud has lost it's silver lining.

Ik heb het liedje ooit eerder gepost, maar ik geloof dat de link erna snel van youtube verdween, dus ik weet niet of iemand hem ooit heeft gezien. Ik hou van van deze muziek. (En eenvoudige clipjes hebben wel iets, vind ik).

(O ja, ik zal me nog eens in wat psychologische dingen verdiepen voor een blogje, binnenkort).

Het leven kan groen zijn.

Fotoshootje van afgelopen vrijdag. Met E.
(Voor privacy heb ik alleen vooraanzichtjes van mezelf!)

Yesterday.

Omdat het mooi was gisteren!
Foto 1: Het weiland schuin tegenover ons huis.
Foto 2: Mijn niet hippe legging + gympen + stukje weg + stukje berm. (O ja, + stukje gras).
Foto 3: Bij die lantaarnpaal wonen wij. Zie een stukje auto.
Foto 4: Mysteries krijg je nooit goed op de foto. Gisteravond was het heel erg mistig en de boom bij de buren werd verlicht door een lamp. Het zag er in het echt zo mooi uit - jammer dan dat het bijna onmogelijk is om er een goede foto van te maken.

Mythen.

In de krant las ik vandaag een artikel over ‘de ware die niet bestaat’. En andere mythen. Dat je het meestal niet meteen weet of iemand het wel of niet is. (O, o, de mythe van liefde op het eerste gezicht). En dat je er niet vanuit moet gaan dat je iemand kunt veranderen (soms wel jammer). En dat afwezigheid van vlinders in het begin helemaal niet negatief hoeft te zijn. En dat je niet per se op een bepaald type hoeft te vallen. En dat het okee is om te daten en dat je daar niet te hooggespannen verwachtingen van moet hebben.

En nu beweer ik dus al best lang dat ik ‘de ware’ onzin vind. Maar tegelijk lijkt het me een ramp om al die mythen los te laten. Ik bedoel, als je in liefde op het eerste gezicht (zo ongeveer) gelooft, is het best lastig om iemand die je al langer kent een kans te geven. Wel bizar hoor, want iemand kan voor de één liefde op het eerste gezicht zijn (voor iemand die er amper in gelooft, natuurlijk, zo gaat het meestal) en de ander, die er sterk in gelooft, vindt iemand niet meteen leuk (En die heilige overtuiging..o wreed lot).

Dat je iemand niet moet willen veranderen is iets wat ik mezelf altijd voorhoud. Maar zeg, met iemand afspreken zonder dat je er iets voor voelt of het idee hebt dat dat zou kunnen komen.. mwah. En de ware.. ik vind het een rotterm, maar dat komt vooral omdat anderen wel in de ware geloven (met de nodige consequenties). Maar ik kan me serieus niet voorstellen dat er ergens nog aardigere mensen rondlopen als ik iemand leuk vind, dus geloof ik er stiekem ook niet een beetje in?

(Dat zijn beperkende gedachten, echt waar! Ook al zijn ze misschien wel heel normaal en goed als je je ooit echt wilt binden aan iemand of als je aan iemand verbonden bent – het zal wel iets als vreemdgaan voorkomen, het is ook vervelend omdat je dus niet echt openstaat voor mensen en ze geen kans wilt geven, ook niet op momenten dat het beter is van wel. En maar cognitieve dissonantie wegpoetsen als je iemand heel aardig vindt en hij eigenlijk niet bij je past).

Afijn, ik ben wel benieuwd naar gedachten over de ware en over het loslaten van mythen,  want ik ontdek dus dat ik dat helemaal niet per se leuk vind en het weerstand oproept (maar tegelijk wel van anderen soort van verwacht dat ze dat doen, dus ik meet een beetje met twee maten). Relationship Science is in ieder geval best wel onromantisch, kwam ik een jaar geleden achter bij Interpersoonlijke Processen. In vrijwel elke relatie zou zoiets als een stormfase zitten waarin mensen moeten beslissen of ze ervoor of ervandoor gaan (letterlijk zo geciteerd door de docente). Dus. En daarna zou een relatie normaal worden.Dat zou kunnen in ieder geval.

Waar komen al die rare illusies dan vandaan en waarom is het zo moeilijk om ze los te laten? Misschien is dat de reden wel dat ik niet op datingsites pas. Je moet ze laten varen, die illusies – en o help, straks wordt iemand echt verliefd op je. En vanzelfsprekend is dat iemand die niet binnen je kadertjes van ‘die zou ik leuk kunnen vinden’ past. O, o, nu ik dit blogje typ ontdek ik pas wat een mythologie er ook in mijn hoofd zit. Rare ontdekking.

Vandaag.

En toen was ik moe maar voldaan na een werkdag. Had ik al gezegd (jawel he) dat vrijwilligerswerk echt leuk is? Je hoeft niet zo heel veel te doen en ze zijn blij met alles wat je doet en ze zijn aardig en ze vragen aan je hoe het met je gaat als je binnenkomt en ze praten over interessante cliënten - heel anoniem hoor - (waar ik van kan leren). En verder warm ik water op voor thee en zorg ik voor koud water voor in de wachtkamer en doe ik de deur open en ruim ik de afwasmachine in en uit en drink ik dus koffie en thee en ben ik bezig met een klus voor de organisatie. Vrijwilligerswerk is leuker dan gewoon werk. Facebooken onder werktijd is gewoon okee. (Bij m'n betaalde baantje peins ik er niet over).

En het regende zo hard en zo mooi eigenlijk. Ik ben kletsnat geregend, maar dat had wel wat. En dan de damp die opstijgt boven het land en boven het bos (mooi uitzicht vanuit de trein). How beautiful it was. Echt, ik wil wandelen. NU. En misschien ga ik straks of morgen nog een keer bloggen.

Ben ik raar dat ik veel liever regen heb dan hitte?

Missing.

Mijn 'een beetje duistere kant' is dat ik van dit soort muziek houd. (Niet alleen maar hoor, maar af en toe).

Als. En en.

Als ik ooit een stage vind, ga ik niet alleen op taart trakteren, maar ook een feestje geven. Zo!
(Misschien zijn er mogelijkheden. Heel, heel misschien. Maar ik durf al bijna niet te mailen omdat ik nu het idee heb dat er mogelijkheden zijn en al die afwijsmails word ik een beetje zat).

En ik geniet van mijn vrijwilligerswerk. De tijd vliegt als ik daar ben - en de mensen zijn echt leuk. (Het is veel koffiedrinken en kletsen, maar dat geeft niet). Dat moest ik dus even zeggen.

En hoe meer ik Leonard Cohen luister, hoe liever ik gedichtjes wil schrijven. Ze worden alleen steeds dramatischer. Het leven vraagt om gedichten. Dat is het.

The spirit is willing..

Ik ben een mooi liedje van Leonard Cohen aan het luisteren (link). Zijn muziek helpt me om gevoel onder woorden te brengen en om dingen op te schrijven. (Mijn gedichtjesblog is veranderd, zie de link hiernaast).

De laatste paar dagen denk ik steeds na over gevoel en verstand en de onnoemlijke afstand die tussen deze twee kan bestaan. Soms moet ik denken aan deze zin uit de Bijbel: The spirit is willing, but the flesh is weak. Hoe gewillig de geest kan zijn en hoe zwak het vlees. Hier ging het over mensen die wakker moesten blijven, maar in slaap vielen. Hoe gewillig ze ook waren om niet te slapen, ze deden het toch.

Ik dacht altijd dat mijn verstand en goede voornemens heel sterk waren en dat ik er naar zou luisteren, hoe dan ook. Maar de laatste tijd realiseer ik me dat mijn gevoel soms andere dingen wil dan mijn verstand. Waar moet je dan naar luisteren? Nou? Ik, ik, blèrt mijn gevoel (wat weer op mijn gevoel werkt, gevoel is toch zo sterk). Maar zachtjes fluistert mijn verstand weer een heel ander verhaal. Tot nu toe heb ik eigenlijk naar geen van beiden echt geluisterd. (Maar wel meer naar verstand).

Want als ik naar mijn verstand luister, stel ik me voor hoe het zou zijn als.. (Hoe spijtig dat. Enzovoort).
maar ik weet dat als ik naar mijn gevoel luister ik spijt krijg.

Hoogstwaarschijnlijk dan.

A place of training and correction.

“If you think of this world as a place intended simply for our happiness, you find it quite intolerable. Think of it as a place of training and correction and it’s not so bad.”
- C.S. Lewis.

Deze heb ik vandaag op facebook geplaatst, omdat het een hele grote levenswijsheid is. Het leven is écht beter leefbaar als je moeilijke situaties als leerervaringen ziet. Het leven is ook beter leefbaar als je jezelf niet te hard pusht om dingen te verwerken of over dingen heen te komen. (Voorbeeld: Toen een vriendin van mij emigreerde, jaren geleden, vond ik dat ik dat niet erg mocht vinden. Maar waarom eigenlijk niet? Dat 'minder erg gaan vinden' hoeft niet van de ene op de andere dag, het mag ook een proces zijn). Dat dus. Zolang je bij ieder ding denkt aan wat je ervan kunt leren is het beter te overzien. (Niet alles zal te overzien zijn, natuurlijk - en van sommige dingen leer je niets en van andere dingen kun je wel wat leren, maar wil je dat niet).

Lief, bitterzoet liedje.

Over sommige dingen moet je misschien geen blije liedjes maken. En dit liedje heb ik geloof ik al wel eens eerder gedeeld. Het is wel een lief liedje - maar ook wel heel erg bitterzoet. Een man die zijn zelfmoord in scene zet, zodat zijn geliefde erachter komt hoeveel ze van hem houdt (want dat wist ze nog niet). Op zijn zogenaamde begrafenis zal hij ineens weer leven, bleek dat het een grap was en zullen ze lang en gelukkig samen leven. Wishful thinking. Wat houdt iedereen toch maar weer van elkaar. (Check de blije melodie van dit liedje).

Zaterdag.

Als ik ooit een stageplaats vind, ga ik trakteren op taart. Een enorme!

En verder ben ik dus zaterdag naar de EOJD geweest en eigenlijk ben ik er echt te oud voor, maar het was wel weer leuk. The City Harmonic vond ik een goeie verrassing.. kende natuurlijk wel wat liedjes, want het leek me slim om een beetje in te luisteren. Maar live waren ze echt heel tof. Een pareltje zeg maar. Skillet was natuurlijk ook enorm gaaf - ik weet niet wat dat is, want ik ben een ontzettend lief en braaf (tot op zekere hoogte) meisjemeisje, maar muziek die een beetje hardrock-achtig is, vind ik soms heel erg leuk. En nou ja, de teksten waren ook gewoon heel mooi. En de melodieën. Het enige wat iets minder was, was dat er een aantal testosteronvaten ineens ontdekten dat hun favoriete band ging spelen, dus die gingen naar voren, konden niet verder naar voren, stonden naast en voor me en stonken ontzettend naar zweet, meenden dat ze moesten headbangen (je zou bijna een helm moeten dragen) en ook vonden ze dat ze heel vals mee moesten zingen en dat het leuk was om te gaan duwen. Dat is allemaal heel stom als je de muziek heel mooi vindt. Gelukkig hoepelden ze snel een beetje op.

Er was ook nog een preek-moment - en hoewel ik niet per se heel goed geluisterd heb, vond ik één ding daaraan heel mooi. We moesten allemaal onze handen bij elkaar op de schouders leggen - soort twister, maar dan anders. Dat was een mooie vorm van verbondenheid en ik vind dat het een ontzettend 'samen sta je sterk' gevoel geeft. Een gevoel wat te zeldzaam is. Het einde van de avond was een optreden van Lz7 en hoewel iedereen daar ontzettend enthousiast over is, vind ik het een paar liedjes leuk (om je overtollige energie kwijt te raken, want mooi is het gewoon niet), maar verder vrij inhoudsloos en na een half uurtje was ik het echt helemaal zat. Daar zou ik dus geen cd van kopen. Dan heb ik liever de pareltjes als 'the city harmonic!' :)

Perfectie.

I met a man who's looking for perfection
Said he'd never met a girl who's good enough
His eyes are getting old like they'd love to love again
Such a lonely man
Such a lonely man

- uit: a mirror is harder to hold, Jon Foreman.

Een eeuwige hang naar perfectie levert uiteindelijk niets op, omdat perfectie niet bestaat en omdat mensen graag imperfect willen kunnen zijn. En omdat mensen het niet volhouden als ze constant moeten proberen om te voldoen aan de hoge verwachtingen van een ander.

En omdat datgene wat eerst perfect leek uiteindelijk niet perfect blijft, omdat iedereen ouder wordt en aan verval onderhevig is (de man zelf ook, maar dat ziet hij niet) en omdat iedereen wel iets heeft of iets krijgt - een goede eigenschap die gaat irriteren, een slechte gewoonte die ontstaat, iets met donkere gedachten.. (de man zelf ook, maar dat ziet hij ook niet). 

Zijn zon kan wel alle dagen schijnen, maar ineens betrekken de wolken de horizon in zijn hoofd en wordt hij verdrietig omdat dit alles is. En natuurlijk zijn er dan weer die gedachten die bonken en zeggen dat het niet kan, dat dit alles is, en dat er meer moet zijn en dat de wereld perfect moet zijn, dat hij alles moet doen om de wereld perfect te maken, dat de meisjes perfect moeten zijn. Maar dat zullen ze hoogstens alleen maar lijken. Voor een poosje. (Laat me dromen, zegt hij als je dat zegt. Niemand wil illusies kwijtraken, daarin is hij nooit alleen).

En toch is dit alles. Voor nu. Maar alles is heel veel.

Rare rups.

Ik schrok nogal toen ik gisteren ineens een takje zag aan mijn tijmstruikje. Ik besloot het er dus af te halen en toen bleek het én vast te zitten én zacht te zijn. (Natuurlijk heb ik gegild).

Soms worden we gefopt. Rare rups was het. Denk ik.

Het leven.

Wat is het leven? Ik denk nog steeds na over de haaienfilm van m'n zwager - die heel erg van haaienfilms houdt en niet van die schattige natuurfilms waarin een haai hoogstens een ander dier verorbert, maar meer van die films waarin onnozele badgasten de zee in worden getrokken. Goed, onlangs heb ik een stukje meegekeken en ik vraag me af hoe die film nou afliep, eigenlijk. Het leven is verder een hoop domme klusjes-die-wel-nuttig-zijn-maar-niet-perse-uitdagend. Een fikse verkoudheid. De tandarts die binnen tien minuten klaar was met een controle en vullen. Ik moet over een klein maandje nog een keer. Maar voor nu is het weer even voorbij. En de EOJD, aanstaande zaterdag - en ik heb er zin in, want ik vind de muziek van Skillet heel tof. Er zitten nogal wat frustratieliedjes tussen, maar het leven is óók frustratie en onbegrip op heel veel momenten, dus laat me ervan genieten. Ik denk dat de rest ook tof wordt trouwens. Het leven is ook volgende week zelf met een vriendin het huishouden runnen. (Het leven is nu ook even heel erg gehoorschade oplopen omdat muziek soms alleen fijn is als het HARD is.. oh, ik hoop echt op heel veel emotie, zaterdag).
Verder ontdek ik ook heel erg dat ik me teveel fixeer op dingen en als dingen niet zo lopen als ik wil dat ik dan meen dat mijn hele wereld instort, maar dat is echt onzin. Het leven is vooral mooi als je leert om van elk moment te genieten. Als je dan al niet geniet van een stom klusje op zich, kun je er wel van genieten dat je het tenminste gedaan hebt. Het leven is ook niet continu je in alle bochten wringen om maar gewoon aardig gevonden te worden - of leuk, of lief, of..-. Soms is het heel erg goed om maar gewoon jezelf te zijn - wie dat dan ook is.

(Het leven is ook een rare opeensomming van wat het leven is, vandaag, op een regenachtige dag eind mei).

Dat dus.

Om één uur precies, lig ik in de tandartsstoel. Als ik aan nagels bijten deed, had ik ze vast al ver afgekloven nu. Meer dan 10 jaar geen echte gaatjes gehad. En nu een enorme. Ik vind het ineens vreselijk eng!

En ik kocht..

Een tijdje terug (alweer meer dan een maand om precies te zijn),
kocht ik deze blouse, een vestje en een jurkje bij H&M. De schoenen
heb ik wat later gekocht. (Ik vind goedkope schoenen wel
fijn, want dan kun je tenminste elk jaar een beetje wisselen).

Een kattenmama.

Deze ga ik dan ook nog maar even op m'n blog zetten, zodat ik 'm makkelijk terug kan vinden wanneer ik hem eens aan iemand wil laten zien. DAAROM houd ik dus van katten. <3

Story #1

Goed. Ik weet niet of iemand het gaat lezen, maar dit is mijn allereerste echte verhaal en ik zou graag willen weten of het een beetje consistent is, voordat ik het naar de correctie stuur.
(Toch is vrijwilligerswerk handig. Als je alleen maar koffie hoeft te geven en de deur open hoeft te doen, ga je toch gewoon schrijven?). Volgens mij is het enige wat je kunt doen als je wilt leren schrijven - het maar gewoon doen. Maar een beetje raar is het wel. Zeker als het minstens vijf jaar geleden is dat je voor het laatst iets geschreven hebt.

--- Nou, komtie:

Rood.

De meeste sprookjes beginnen met ‘er was eens’. Ik was er inderdaad. Maar ik ben er nu ook. En ik zal er zijn. Verder weet ik niet zoveel, behalve dan dat ik wil dat het leven een sprookje is en het er soms op een rare manier op kan lijken, maar het toch niet kan zijn. Een utopie. Dat was wat ik moest leren.

Ik ben een meisje en als ik aan sprookjes denk, denk ik aan prinsessen en aan prinsen die door het land reizen om draken te verslaan, wakker te kussen en poëtische brieven te schrijven. Als ik een prinses was en hier woonde, zou ik blauwe ogen hebben en lang blond haar. Alle prinsen van het land (als ze tenminste ongetrouwd waren) zouden me op komen zoeken, met me willen praten en samen met mij naar de maan willen kijken bij een deinend meertje. Als ik in slaap zou vallen zouden ze al voor er een jaar voorbij was, in een rij voor de deur staan om me wakker te kussen. Ze zouden moeten waarschuwen: “Niet allemaal tegelijk,” en “voorzichtig!”. In werkelijkheid houd ik helemaal niet van slapen en ben ik meestal wakker. Zelfs ’s nachts. Misschien had ik dan een prinses in een land hier ver vandaan moeten zijn, daar waar de zon altijd schijnt met een verpletterende warmte. Alle prinsen van het land (daar hebben ze ook ongetrouwde prinsen) zouden me op komen zoeken en het kasteel bestormen om me mee te nemen op hun vliegende tapijt. In werkelijkheid heb ik hoogtevrees. Ik ben dus een meisje en hoewel ik wel kan denken dat ik een prinses ben in een sprookje, ben ik eigenlijk maar heel gewoon en denk ik teveel na.

En toch, ik was er – en ik ben er nog steeds. De eerste regel van de sprookjes is op mij van toepassing. Dat is het begin. Maar het leven is geen sprookje. Dat zeiden ze. Het verhaal wat ik nu ga vertellen, was op een dag in de zomer toen ik in een klein huisje aan de rand van het bos woonde, samen met andere jongens en meisjes die moesten leren dat het leven geen sprookje was. Of die dat al hadden ondervonden en, zoals ze dat zo mooi zeggen, ermee om moesten leren gaan. Ik viel in de eerste categorie. Een oud echtpaar met veel levenservaring hielp ons daarbij. We waren altijd samen en iedereen was lief voor elkaar. Af en toe kregen we een opdracht die aansloot bij alles wat we moesten leren. De rest van de tijd leefden we in dat huisje, onderhielden de tuin, wisten dat we daar tijdelijk waren, dachten dat het eeuwig zou zijn en vergaten dat er een wereld buiten het huisje bestond. Tot die ene dag in de zomer, waarop ik een grote opdracht kreeg. “Ga naar de stad,” zeiden ze. ‘daar leer je van!’. Het laatste wat ik wilde was iets leren, maar ik moest. “Hier is geld, haal een boek wat bij je leven past,” zeiden ze. “Welk boek?” zei ik. Maar ik had het beter kunnen denken, want ik kreeg geen antwoord. De opdracht was om alles zelf uit te zoeken. Alles.

Waren ze vergeten dat ik was vergeten dat er nog een wereld buiten het huisje was? Ik wist niets. Maar ik zou niet bang zijn. Zelfs als ik onderweg verplicht zou moeten slapen. Of in bomen zou moeten klimmen, dan nog zou ik niet bang zijn. Vol goede voornemens deed ik de deur achter me dicht en liep langs de bosrand in de richting waarvan ik dacht dat het de goede was. Maar ik wist niet waar ik naar toe liep. Alleen wat ik moest doen. De eerste de beste voorbijganger moest mij maar helpen, besloot ik. Hij kwam al snel, die voorbijganger. Een oude man, witte snor, een pijp in zijn mond, liep leunend op zijn stok me tegemoet. Ik wilde wel dat hij mijn opa was. “De dichtstbijzijnde stad?” hij leek verwonderd over zoveel gebrek aan kennis. “Waar kom je vandaan?” “Kan ik iets voor je doen?”. Hij bleek te weten waar mijn huis was en begon me geïnteresseerd uit te horen. Misschien had ik niets moeten zeggen, dacht ik later.

Ik liep verder en vond een dorp, een station, de stad en zelfs een boekwinkel. Het was niet nodig om lang te zoeken – want toen ik de winkel binnenliep ontdekte ik al een tafel met boeken en ook een boek waarvan ik dacht dat het bij mijn leven zou passen. Het had een kleurige voorkant waarop in ieder geval een bos te zien was. Maar ik zag ook rood. Ik zou het boek moeten lezen om erachter te komen of het echt een verhaal was wat bij mijn leven paste. Terwijl ik in de stad koffiedronk, las ik de achterkant van het boek en bladerde erdoorheen. Het leek perfect bij mijn leven te passen, maar het was geen verhaal over hoe mijn leven tot nu toe was geweest. Ik hoopte dat, als ik thuis zou komen met het boek, de volgende levensles niet zou zijn om me te leren geduld te hebben. Het boek zou dan in de kast staan en ik zou ernaar kijken. Mezelf continu afvragen wat het verhaal zou zijn en hoe het verhaal af zou lopen. Dat wilde ik niet. Maar ik wilde wel naar huis om te vertellen dat ik mijn opdracht had gedaan. Ze zouden me wel uit moeten leggen wat de les was, want dat wist ik nog steeds niet. Ik geloofde nog steeds in sprookjes.

Het station was dichtbij, ik vond de trein en hij reed naar het dorp. Het was druk op het station, iedereen reisde naar huis en iedereen keek moe of boos. Alles duurde altijd te lang. Dat was iets wat ik was vergeten toen ik in het huisje woonde, maar wat ik me begon te realiseren toen ik van het station de weg terug naar het huisje zocht. Niet lang nadat ik was uitgestapt viel er een druppel. Het begon te regenen. Te hagelen. Ik dacht eerst dat iemand me iets wilde vragen: “Huh”? zei ik, toen ik een tik op mijn schouder voelde. Maar de hagel had me niets te vertellen. Het was een eenzijdige conversatie waaraan ik geen deel hoefde te nemen. Ik besloot harder te lopen om eerder thuis te zijn. Het was raar, ik wist de weg. Blijkbaar was de weg weten iets waar ik goed in was. En zo kwam ik thuis. Doorweekt en ik had de hagel echt helemaal niets meer te vertellen. Behalve dan dat hagelen meestal maar even duurt en dat het van mij wel op mocht houden.

In huis was het stil. Waar was iedereen? Iedereen was er altijd. Nooit was er niemand thuis. Ik was alleen. Het beangstigde me, maar ik zou niet bang zijn, dus besloot ik me te douchen en droge kleren aan te doen, omdat ik het koud had gekregen door al die hagel. Toen ik klaar was, zag ik dat het buiten donker begon te worden en dat er nog steeds niemand thuis was. De muziek die je meestal in films hoort, als er iets engs gaat gebeuren, begon te spelen in mijn hoofd. Mijn hart ging sneller kloppen. Waar was iedereen? Moest ik hen opzoeken? Ik liep naar boven en o, wat kraakte de trap. Misschien waren de meneer en de mevrouw ziek? Voorzichtig deed ik de deur open (die ook al kraakte) en ontdekte de meneer in bed. Hij sliep. Maar werd wakker toen ik de deur opendeed. Het was meneer niet. “Goedenavond,” zei hij. Mijn naam is Wolf. Ik wist wie het was, ik had hem eerder gezien. “Maar grootvader,” riep ik uit – terwijl ik wist dat ik me vergiste.

De kleren die ik droeg waren rood. Het leven was wel een sprookje. En ik wist gewoon dat het goed af zou lopen, hoe dan ook. Er was eens dus. En er is nog steeds.

Gehaakte creaties.

Ik ben al een tijdje niet meer aan het haken - omdat ik er gewoon wat minder zin in heb nu het lente is. Maar deze creaties moest ik even op de foto zetten. Inmiddels zijn ze weggegeven aan respectievelijk degene die het aaaallermeest van de Koala houdt en degene die zich identificeert met de Eekhoorn! :)

Schuren.

.. geen vingers meer over. Geschuurd vandaag - zowel met een papiertje als met een schuurmachine. Dat laatste niet van lange duur - want het was niet zomaar gewoon even voor jezelf schuren, maar op m'n werk schuren, waar alles zo netjes mogelijk moet zijn. En technische apparaten + ik = ramp. Dus ik heb de deur een ietsjepietsje verpest. (Dat wordt nog een hele klus om dat te herstellen). Gelukkig waren m'n vingers zo kapot dat ik moest stoppen met schuren. Nu dus maar even niet meer..

Doornstruiken.

waarom geen watervallen

muren en doornstruiken?

nooit is het voor niets

zij en hij maar nu niet
wij misschien nooit

wat zij niet weet
wat hij niet weet

en de kleur is
er is nog geen kleur
nog nooit is het voor niets

geweest

de man, een zwaard
door de doornstruiken
waarachter de draak wacht,

muren, het slapende meisje

dus toch watervallen
muren en doornstruiken

- Eerder geplaatst op thatpoetwantstofly.blogspot.com

Het is een heel lief hondje.

De Baby-Groenendaler van m'n zus. Verder houd ik nog altijd meer van katten hoor, maar zo'n pluizebol die op je voeten gaat liggen is best wel hartveroverend.

(Oja, vrijdag maar weer eens een kleurtje door m'n haar gedaan. Beetje donkerder).

Jurkjes! (En een verhaal eromheen).

De jurkjes ik vorige week bij Steps bestelde. Een beetje voor netjes, dat wel. (Maar ik werd er zo blij van!).


En verder ben ik superdruk geweest. Vandaag heb ik gewerkt (deuren geschuurd, wat vind je daarvan? Je wordt er smerig van en het is een rotwerk, omdat het nooit glad genoeg is en het veel te lang duurt - maar het geeft wel voldoening). Morgen word ik ingewerkt bij m'n vrijwilligersbaantje. Donderdag mag ik oefenen voor een sollicitatiegesprek (er zijn talloze mensen die ook een gesprek hebben, dus het als oefening beschouwen is wel slim). En vrijdag mag ik alweer werken. En hebben we een familie-etentje. En zaterdag een verjaardag. Veel te doen dus. Gelukkig, want er zijn momenten waarop je niets liever wilt dan in bed liggen en nadenken over het leven. Het is maar goed dan, dat dat gewoon niet kan.

March.

.. want de lente is niet altijd zo mooi.

Gedichten (TT).

Drie gedichten van Toon Tellegen die ik mooi vind. Die man weet gevoel zo ontzettend goed onder woorden te brengen. Mijn gevoel. Het gevoel van weet ik wie. En het gevoel van weet ik misschien wel wie.

 (Van poezie-leestafel.info).

1.
--
Er zijn uren
zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar.
Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen
zonder jou. Boten met hakkelende motoren, stroomopwaarts,
zonder jou.
Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken,
greppels.
Vlinders zonder jou zijn er, en distels. Ontelbare.
Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.
En er gaat geen uur voorbij,
er is nog geen uur voorbijgegaan. 

2.
--

Ik schreef je dat je geen illusies...
ik heb het je meteen gezegd, de eerste keer,
ik had het bij me op een briefje
en ik schreef het op de rand van een krant
en op een kalender aan je muur,
en ik zei het in je oor, in de deuropening,
en op straat, aan een kade,
ik riep het naar je over het water
in het licht van een zwiepende straatlantaarn,
en jij riep terug;
"Ik ook van jou". 

3.  (Uit: Daar zijn woorden voor, 2007).
--

Ik wil je vergeten, denkt de een
en hij vergeet de ander.

Nu denk ik niet meer aan je,
en hij loopt door zijn kamer heen en weer:
niet meer... niet meer...
de regen klettert tegen zijn ramen.

Nu ben ik je echt vergeten, denkt hij uren, dagen, jaren
 later,
en telkens als hij langs zijn spiegel komt
wijst hij met zijn vinger:
'En jou ook!'

Live.

En dit is dan de live-versie van 'Fix you' - zoals we hem gehoord hebben tijdens Symphony of Life. Het was een mooi concert.

Het is de tijd van de bloesems.

<3 :)

psje: ik heb een beetje lopen rommelen met de kleuren. Omdat het kon.

En zoals altijd..

Ik moet ieder jaar even mijn plantjes laten zien. Zo ook nu. Het grootste gedeelte kan binnenkort naar buiten. (Nachtvorst klinkt een beetje surreëel op een dag als vandaag).

Foto 1: De lieve zonnebloem. (Dat liedje Girasol van Trinity begint spontaan in mijn hoofd te zingen als ik ernaar kijk).
Foto 2: Tijm, peterselie, majoraan, kervel.
Foto 3: Bosui.
Foto 4: Ik heb radijsjes, hele mooie. Alleen maar rooie als het goed is.
Foto 5: De make-a-wish-carrots. Mijn wens gezaaid *zweef*.
Foto 6: Het muntstruikje. We hadden de oude gerooid omdat hij de hele tuin in bezit wilde nemen. Toen ik de grond daar onlangs wat omwoelde, ontdekte ik nog een stronkje - die al weer veel zin in groeien heeft.

Controle.

Vang een vogel. Voor in je mooie kleine kooi. Hou hem in leven. Dat lukt niet. Dat lukt nooit. Of ga van de maan naar de aarde naar de zon naar de aarde en terug naar de maan en verzamel al het licht wat je tegenkomt. Bewaar dat op een oude donkere zolder. Ook dat lukt niet. Nooit. Probeer de mens te  begrijpen. Af te reizen naar zijn hart – ondoordringbare muren (het is nooit anders geweest) – verzamel zijn gedachten, sorteer ze: rood, geel, grijs. Soms komen ze aangedenderd als olifanten om je te verpletteren met de waarheid. Maar begrijpen? Dat nooit.

Ik wil geen vogels vangen. Daar zou je dan staan, naast de kooi met veren. De veren, samen met de aarde in de verte als enige getuige – de mensen zouden je uitlachen als je de aarde markeert. Het was maar een vogel.(Kom nou!)

Ik wil geen licht vangen. De wereld zou donker zijn en niemand zou blijven leven. Niemand zou je uitlachen, dat zou dan ook wat moeilijk zijn. Het was niet maar het licht..

Ik wil de mens nog steeds begrijpen. De wereld zou instorten als ik de mens begreep. Misschien alleen mijn wereld. Ik wil dat niet willen. Ik wil de mens niet in woorden vatten, in zinnen, zijn gedachten verzamelen wegen, herwegen, overwegen desnoods. Ik word zo moe daarvan.

Huil maar, dat mag gerust. 

--

Omdat ik zo druk bezig ben om alles onder controle te houden, maar sommige dingen kun je niet regelen. Net zo onmogelijk als wilde vogels in een kleine kooi in leven houden. Net zo onmogelijk als het licht verzamelen. En net zo onmogelijk als de mens begrijpen. Al wil ik dat laatste nog steeds en ik ben ongekend gefrustreerd dat me dat niet lukt. Machteloosheid is een bizar iets.

de Milieufreak.

Ik ben 0.0% een milieufreak. Echt niet. Maar misschien toch wel een beetje, want sommige dingen zijn gewoon heel makkelijk te doen (ieder voor zich) en eigenlijk zijn ze best belangrijk. Ik blijf recycling ook een heel interessant proces vinden en als ik eraan mee zou kunnen werken dat meer mensen dit gaan doen.. nou.. waarom ook niet. Sinds een maandje ofzo zijn wij begonnen met plastic scheiden. De reden dat we het niet eerder deden, is omdat we dus niet in een dorp of stad wonen waar het huis aan huis wordt opgehaald. En we wisten niet waar dat plastic dan zou moeten blijven. Totdat we ontdekten dat er een container in de buurt staat - en zo af en toe brengen we ons plastic daar naartoe. En het is echt verbazingwekkend hoe ontzettend veel plastic we verbruiken, echt. Zelfs als je maar een klein huishouden hebt, kun je flinke zakken vol wegbrengen. (Waar uiteindelijk dus weer nieuwe producten van kunnen worden gemaakt).

Onlangs zag ik dit filmpje (via EO-jongeren). Het gaat over het leven van een plastic tas - en het is met best wel veel humor vormgegeven: het lijkt een beetje op een natuurfilm. Maar dan anders..