Veel dingen zijn te onderzoeken.
Aversie tegen kinderen. Waarom? Gebrek aan chemie. Komt ergens door. Waarom de ander doet wat hij (of zij) doet. Of niet doet. Vermijding en het ergens niet over willen hebben of kundig onderwerpen omzeilen. Doodop zijn aan het eind.
Daarom houd ik van mijn werk. Dingen staan niet zomaar op zichzelf en er is een reden. Een reden waar ik dan soms een beetje naar op zoek ben. Bij de ander. Soms vergeefs en soms met succes. Die succesmomenten zijn het meest waardevol. Wanneer iemand jarenlang verdriet ineens op tafel legt (en ik braaf een tissue geef en goedzo zeg (waarom zeg ik dat nou) omdat huilen nu eenmaal mag). Wanneer iemand een beetje kwaad wordt (omdat ik vraag wat ze nou toch nodig heeft en ze dat nou nét van mij wilde horen). Je wordt kwaad, zeg ik dan. Ja. Zegt de ander.
Om de ander wat beter te kennen (en te begrijpen) kan jezelf begrijpen (en onderzoeken) helpen. We zijn altijd onderweg. Allemaal. Ongeacht of je de tissues overhandigt of ze volhuilt.
Soms kan het me kwaad maken. Dan vind ik dat ik op bestemming moet zijn om anderen te kunnen gidsen. Zo werkt het vaak niet. Helaas. Gelukkig. Kwetsbaarheid maakt zoveel krachtiger. Vragen durven stellen. Aan de ander (wat raakt je zo) en aan jezelf.
Waarom kun je niet met kinderen overweg? Waarom maak je er grapjes over en vind je het tegelijkertijd echt stom van jezelf? En dan ontdekken dat kinderen iets doen met overprikkeling en vooral met onzekerheid wat gewoon een rotgevoel is. Waarom is er zo weinig chemie? Onderschat de kracht van angst voor dichtbij niet. De veiligheid van de vermijding.
Onderschat de kracht van de hoop ook niet. De hoop een klein beetje bij te dragen in het ontwarren van de spinnenwebben in de hoofden van anderen. De hoop dat dingen veranderen. Bij anderen. Maar dat uiteindelijk niet alleen. Nooit alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten