vroeger, kleiner en misschien zelfs wijzer op een bepaalde manier, zag ik een filmpje over een dame die een taart in haar gezicht gesmeten kreeg. het was vast een soort cabaret want we lachten tot de tranen over onze wangen rolden. dat hadden we niet afgesproken. zei ze. we bleven er bijna in.
maar natuurlijk niet helemaal. er is wel meer niet afgesproken. toch?
o ja ik luister nu liedjes over draken waartegen geen ridder bestand is. ik blijf denken aan het huis met de deuren wijd open. een metafoor natuurlijk. buiten de bomen het gras de bloemen en de vogels die nog fluiten voordat de herfst komt. de hommels de bijen de wolken en de warmte van de zon. de deuren niet alleen maar ook de ramen zodat het huis naar bloemen en gemaaid gras ruikt. o lief huis. hadden we dat afgesproken?
maar dan blijkt de herfst te komen en er is altijd iemand die weigert in het huis te komen. en dus moeten de deuren dan maar dicht (er komt geen water maar wel wind en het wordt koud). er zijn zoveel huizen voor jou zoveel vuur er is zoveel warmte. niemand sprak af dat je verder moest maar dat was wat je wilde en dus ging je. warmte. vervulling. nooit meer alleen. op zoek naar liefde en wijsheid.
wijzer, wijzers van de klok.
o het waait zo hard zo hard. en het lijkt of ieder beetje wind een beetje jou naar binnen brengt. de deuren zijn allang dicht zelfs de ramen. maar dat doet er niet toe. in flarden verbeelding vlieg je door de kieren door de gaten want er leven muizen in het huis. (dat hadden we echt niet afgesproken).
terwijl jij allang weer verder loopt. tegen de wind in. het ene huis in het andere huis uit.
want nergens word je warm genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten