Ik blog natuurlijk met regelmaat over mijn mooie werk. Mocht je me kennen, dan weet je dat ik er ook veel over praat, omdat ik nooit geweten heb dat je van werken zo gelukkig kon worden. En nou ja ontwikkelen enzo. Vanmorgen had ik even niets te doen en toen zat ik even tussen al mijn boeken te snuffelen (je hebt er nooit genoeg) en toen vond ik de beoordeling van mijn masterscriptie. Ik weet nog hoe doodeng ik het vond om daarmee te beginnen, omdat het betekende dat ik iets alleen moest gaan doen en dat ik daarop beoordeeld zou gaan worden. Niks wegkruipen. Niks verdoezelen. Uiteindelijk is dat allemaal goed afgelopen, maar het is stiekem wel maf hoe je in drie jaar tijd kunt veranderen. Ik bedoel. Nu moet ik veel alleen doen.
Soms twijfel ik wel. Niet over het werk wat ik doe. Maar wel of het okee is om daar zo van te genieten. Het is nu eenmaal een werkveld waarin we met veel te veel mensen om de schaarse arbeidsplekken heen zweven als wespen om een vuilnisbak (foute metafoor, want een arbeidsplek is heel wat toffer dan zo'n vies ding met een bananenschil er half uit). Hoewel het dan dus fijn is om daar nú in te mogen werken, weet ik helemaal niet of dat in de toekomst ook mogelijk blijft. En wie ben ik dan?
Toch is nadenken over ver weg in de tijd niet zinvol. Ik leer en geniet. Voor nu is dat genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten