De liefdesgeschiedenis van de egel.

(Eerder gepost op facebook).
--
In een verre woestijn woonde de egel. Verteerd door dorst en eenzaamheid. Hij wist niet meer hoe hij was geboren (werden egels eigenlijk wel geboren, of kwamen ze uit een ei?), hoe hij heette  of hoe oud hij was. Hij wist alleen de lange dagen van onafgebroken zonneschijn op zijn verbleekte stekels. En van eenzaamheid die je kunt proeven, maar die nergens naar smaakt. En van stekels. Van stekels wist hij alles. Hoe je ze het best kon poetsen zodat ze glommen in de zon. Als hij iemand had gekend en die persoon had hem naar zijn stekels gevraagd, dan zou hij uren hebben doorgepraat. “Proost,” zou hij zeggen. “Proost,” op het bestaan van stekels. Maar de arme egel wist niet wat proosten was. Daarvoor was er niet genoeg te drinken.


De dagen regen zich aaneen. De dagen hebben de gewoonte om dat te doen. Waarom ze dat doen weet niemand, maar wellicht heeft de reden iets te maken met een ronddraaiende aarde en een zon die de mensen wijsmaakt dat hij opkomt en ondergaat. Terwijl iedereen natuurlijk weet dat het de aarde is die altijd maar draait en nooit duizelig wordt.


Op een dag besloot de egel dat hij zijn armzalig bestaan zat was. Hij had er schoon genoeg van. Hij ging op reis. Zo wandelde hij dagen en dagen. In de nachten had hij het koud. Voor het eerst sijpelde er een beetje angst zijn hart binnen. Angst om van kou dood te gaan. Angst om te smelten van de hitte overdag.

En ineens zag hij daar het mooiste wat hij ooit had gezien. Ineens was hij al zijn eenzaamheid vergeten en wist hij niet meer wat alleen zijn inhield (Wat was dat ook alweer?). Zijn gedachten begonnen gedichten te vormen. De woorden kwamen haast vanzelf en rolden uit zijn spitse snuit. Zo zomaar ineens stond hij middenin de woestijn niet langer voor te dragen maar te zingen van puur plezier. Zoiets moois had hij nog nooit gezien. Daar wilde hij zijn leven mee delen. Voor goed. Hij had zijn bestemming gevonden. Hij stopte met sjokken en begon te rennen alsof zijn leven ervan afhing. Hij kon aan maar één ding denken. Stekels.

Er was niemand. Anders had niemand het lef  gehad om hem te vertellen dat het voorwerp van zijn adoratie niet een lief egelvrouwtje was. Dat het onderwerp van zijn gezang zijn eenzaamheid niet als mist op zou laten lossen. Hem zou laten denken dat het een luchtspiegeling was en dat hij het zich maar verbeeld had en als hij het zich niet had verbeeld dat het dan heel erg voor hem was, maar nu voorbij. Iedereen zou hem die laatste paar blije meters tot zijn teleurstelling hebben gegund. Van harte. Maar iedereen zou ook weten hoe hard de klap zou zijn als hij er achterkwam. O, onvermijdelijk onafwendbaar afschuwelijk moment.

Standvastig en rotsvast stond daar de cactus.

En nog steeds rende de egel, zong de egel, danste de egel op zijn pootjes.

--
Dat de egel eenzaam zou zijn is natuurlijk ontleend (een net woord voor gejat) aan Toon Tellegen. Als iemand zich geroepen voelt om een blij vervolg te schrijven: wees welkom :)

Koningsdag.

.. was een mooie dag. Met vrienden naar het strand geweest, gebarbequed en.. gespeeld. Ik zou eens even laten zien hoe leuk ik nog in de zandbak kon zitten, maar toen zag ik iets grappigs en toen drukte ze af. Tsja. Maar idiote foto's zijn soms wel grappig.

Waarom kippen ook alweer zo leuk zijn.

Toen ik een jaar of negen was, liep ik hele dagen in het kippenhok. Op zaterdag dan, want door de week zat ik gewoon op school. Vanmorgen ging ik even wat te knabbelen naar de kippen brengen en ik vind ze zo grappig. De blik van kippen die op hun eieren zitten, vol vastberaden pinnigheid (broedsheid noemen ze het hier, een kip die haar eieren met snavel en vurige blik verdedigt, maar ik weet niet of dat ABN is?). Voor de grap zeg ik weleens dat ik iets wil 'als ik later groot ben'. Nou, kippen staan zeker op die verlanglijst. Ook al stond ik dan vroeger huilend in het kippenhok (want: die háán). Ook al slaap ik met het raam op het oosten dicht (want: die háán). Eigenlijk is het maar een raar idee: kippen leuk vinden. Nou, hier een fotootje van toen.

Klassieke muziekjes.

Muziek luisteren is zo fijn..

Toen ik nog een klein ikje was, was ik ontzettend verslaafd aan klassieke muziek. Massa's cd's kreeg ik uit de Kruitvat en Trekpleister. Volgens mij had je voor vijf gulden (toen nog) een paar cd's. Een mooie tijd was dat.

Met de jaren ging die verslaving over. O ja, ik hou nog steeds heel veel van muziek, maar ook van andere soorten. En toch, af en toe trekt die klassieke muziek weer als een magneet.

En dus heb ik in een bestandje de klassieke muziek verzameld die ik het allermooist vind. Het kan wel zijn dat ik iets ben vergeten. Misschien wel iets belangrijks zelfs. Of meer belangrijks. Maar dit hier is een lijst met mijn favoriete klassieke muziekjes. Mét link.

(Wat ik vroeger vooral leuk vond, was muziek met een verhaal).

Berlioz: Harold in Italië, mars van de pelgrims.
Bernstein, Overture uit Candide
Brahms: Symfonie 3, Poco Alegretto
Chopin: Tristesse
von Gluck: Dance of the blessed spirits
Holst: The Planets: Jupiter
Mascagni: Cavalleria Rusticana
Mendelssohn: Italian Symphony
Mendelssohn: A Midsummernightsdream
Mozart: Concert voor harp en fluit
Mozart: Andante in C-Major for flute and orchestra
Offenbach: Barcarolle (the Tales of Hofmann)
Pachelbel: Canon
Ponchielli: Dance of the hours
Satie: Je te veux
Sibelius: Finlandia
Sibelius: Verdrietige Wals
Shostakovich: Piano Concert (gebruikt in Fantasia, Disney)
Tchaikovsky: Flower Waltz (Nutcracker)
Tchaikovsky: Waltz of the snowflakes (Nutcracker)
Tchaikovsky: Swan Lake (klein gedeelte)
Verdi: Triomfmars uit Aïda
Verdi: Overture uit La Traviata
von Weber: Overture uit Oberon
Williams: The Wasps

Bomen in de lente.

Hoe mooi is dat!

Houd me vast.

De laatste weken was ik dit boek aan het lezen. Een boek over emotionally focused therapy. De plek waar ik vrijwilligerswerk doe, draait een heel programma met deze therapievorm. Maar ook zonder dat je therapie volgt is het boek heel interessant. De kern van het boek is: mensen hebben behoefte aan verbinding en vanuit die behoefte handelen ze. (Dit gaat dan om relaties, maar natuurlijk geldt het net zo goed voor de verhouding met goede vrienden en familie). Het rare is dat mensen soms die behoefte niet uitspreken - maar wel zien dat iemand niet tegemoetkomt aan die behoefte en daar weer boos op reageren (zonder te zeggen waarom natuurlijk) waarop de ander zich terug gaat trekken. Mooie woorden als 'de duivelse dialoog' en 'de protestpolka' komen voorbij. Hoewel het boek een tikkie Amerikaans is (dus met van die voorbeelden van mensen die het ineens prachtig inzien allemaal en die het zó mooi benoemen bij elkaar), is het ook wel ontzettend boeiend om te lezen. Misschien wat zoet af en toe. Maar een les dus. Je behoeften uitspreken. Kwetsbaar durven zijn en ook zeggen dat stom gedrag soms juist door een niet vervulde behoefte komt. En misschien ook vragen naar de behoeften van anderen. Goed boek om eens gelezen te hebben :)

Stuff.

Omdat ik druk ben (of me druk maak) heb ik niet zoveel tijd voor bloggen. Dan maar weer wat fotootjes. Gewoon zomaar, omdat het kan. Achtereenvolgens: een dagje strand, een pompoentaart, vegetarische fusilli (wokblokjes zijn superlekker) en mijn kat. Verdiept in zware kost. En nog een keertje, maar dan raar.