De boskrekel, maar dan ontploft.

O lieve help.

Meestal ben ik heel aardig en als mensen een beschrijving van mijn goede eigenschappen moeten geven dan zeggen ze meestal dat ik zo lief ben. (Yak ja). Maar ik ben niet altijd heel lief. Vandaag bijvoorbeeld ben ik best wel keihard ontploft en als je me nu zou zien zitten dan zag je een wolkje stoom uit m'n oren komen.

Ik blogde pas over Poesje. Ik was dol op Poesje, want hoewel het beest steeds buiten liep, was hij er altijd als ik er was en kon ik 'm heerlijk knuffelen. (En hij mij). Vanmorgen nog, ik was de garage aan het opruimen omdat ik morgen zomaar een feestje geef en het beest liep de hele tijd gezellig om me heen en gaf kopjes en spon alsof er niets beters bestond. En ik wist weer waarom ik van katten hield.

En nu ineens, heeft de buurvrouw het beest naar het asiel gebracht want o, hij loopt overal en hij poept en.. bladiebla. Van katjes kunnen ze niets hebben. Van kinderen daarentegen..

Dus ik heb daarnet even fijntjes verteld dat ik het prima vind dat ze zo'n beest wegbrengen maar dat ik wél even afscheid wil kunnen nemen en dat ik dit heel stom vind.

Toen kreeg ik een veeg uit de pan. 'Sommige mensen hebben niets met katten zoals jij niets met kinderen hebt'. Wat krenk je mensen toch verschrikkelijk door niet continu heel hard te roepen hoe allergeweldigst hun kinderen wel niet zijn en door gewoon in het algemeen niet zoveel met kinderen te hebben.

En kinderen lopen ook overal, poepen ook en schreeuwen bovendien. En ze kunnen niet spinnen en kopjes geven en zijn ook niet zacht.