2003.

Is het echt alweer bijna tien jaar geleden dat ik de hele lente en zomer aan het bloemen zoeken was voor mijn herbarium? (Ik vond het een ramp). Klasgenoten maakten me wijs dat een miastnalp een heel erg bijzondere plant was. Natuurlijk had ik onraad moeten ruiken toen ze hem zelf niet meenamen voor hun herbarium (uiteindelijk kwam hij ook niet in de mijne, blijkbaar had ik het op tijd door). Het bleek een gewone stomme maisplant te zijn. En ik had dat dus gewoon echt niet door in het begin. Maar ik heb mijn herbarium nog wel steeds. Biologie kon leuk zijn. (Al was het uiteindelijk helemaal niet per se de bedoeling om er een zo mooi mogelijk verslag van te maken. In groep 8 werd dat gewaardeerd, werkstukken met koffie en tekeningen en mooi geknipte dingen, maar vanaf de middelbare was het eigenlijk onzin. En ik deed het toch).

What makes me happy..

what makes me smile..

-- Noorse post! :) (Met katten! <3)

-- En soms krijg je lange emails met diepe gedachten en daar geniet ik ook heel erg van!

O ja, omdat creativiteit altijd heel erg fijn is, ben ik ook maar lid geworden van de Flow. Geen idee of het een goed idee is, maar de nummers die ik tot nu toe kocht waren erg leuk. En gewoon fijn om relax te lezen. (+ al die papierwaren erbij, dat is ook fijn). Zo zat bij het laatste exemplaar een poster met 'the grass is greener where you water it'. (Over het geheim van een goed huwelijk). En nu ben ik niet getrouwd en voorlopig ga ik dat ook niet doen, maar ik vond de poster wel heel mooi en heb 'm inmiddels dus maar opgehangen. En ik had een setje 'what makes life simple' kaarten gewonnen via een actie op facebook (en ik win nooit iets. Dit is echt de eerste keer).

Gisteren ging ik eten koken (ik ben in afwachting van de feedback op m'n scriptie en nu hoef ik dus een paar dagen niets te doen totdat ik die feedback binnenheb, maar niets doen is eigenlijk helemaal niet zo fijn). Anyway, ik knip al jaren de recepten die me lekker lijken uit, uit de Allerhande en Boodschappen - en nu had ik dus gisteren ineens de bevlieging om maar eens een honing/mosterd-marinade te maken en dat rook echt heel erg lekker. Het is fijn om te koken en bakken.

(Maar toch heb ik me bedacht dat hoewel ik dingen als koken, bakken, handwerken en tuinieren heel fijn vind, ik toch meer uitdaging nodig heb dan dat en ik uiteindelijk later (als de crisis voorbij is -_-) wel echt heel graag een combi wil van psycholoog zijn en iets creatiefs doen. Schrijven, denk ik).

I found.

In 2010 ging ik eens met een vriendin een naburig bos een fotoshootje doen. Ik vond deze foto van mezelf. Grappig om zoiets tegen te komen! :)

Bibbers.

Bibberdebibber. Ik heb zojuist de voorlaatste versie van mijn scriptie ingeleverd. Klaar voor feedback door de beoordelaar en de tweede beoordelaar. En ik vind het me toch eng, gezien al mijn geklungel tijdens het onderzoeksproces. Ik zie zoveel dingen over het hoofd (o, gunst, had ik bij elke titel een punt erachter? O, wacht, dáár ben ik dat weer vergeten). Dat soort dingen. Dan ook maar een zes hoor. Maar toch. Wanneer word ik eens perfectionistisch? Wat is het toch met dat chaotische brein van mij dat ervoor zorgt dat ik zo ongestructureerd ben?

I am a rock.

Dit liedje is mooi. (Maar ook wel een beetje verdrietig).

and a rock feels no pain
and an island never cries..

(Eng).

Waarom ben ik bang voor mensen die slimmer zijn dan ik? Of mensen met een hogere rang of of wat dan ook. Ze kunnen me niet maken of breken of wat dan ook - mijn eigenwaarde niet bepalen - maar het is heel frustrerend om te denken van wel. Het maakt toch helemaal niet uit dat m'n scriptie onder andere wordt nagekeken door een professor doctor. Het is ook maar een mens. Ik weet het allemaal wel. Maar het landt niet zo want ik blijf het heel erg eng vinden om beoordeeld te worden door grote mensen die alles heel goed snappen. Veel beter dan ik. (Kom op, ik wil helemaal geen wetenschapper worden dus het maakt eigenlijk niet uit. Maar wat als ik in de praktijk net zo'n chaoot blijk te zijn als ik nu in het onderzoek ben?)

(Vandaag moest ik mailen naar een mevrouw die een intelligent artikel had geschreven - een Canadese mevrouw. Helaas was één ding in haar onderzoek niet helemaal duidelijk en ik moet dat wel weten, want anders wordt het niets met m'n scriptie. Zelfs mailen vind ik eng. Het slaat echt helemaal nergens op).

Het verschil met vroeger is dat ik het toen allemaal maar gewoon niet deed en dat ik het nu wel moet doen, allemaal. Dus ooit leer ik dat het niet eng is.

Ik moet dus ook maar weer beginnen met snelweg rijden. Dat wordt ook minder eng als je het vaker doet.

Ik dacht altijd..

Ik heb vroeger altijd heel veel romans gelezen. Volgens mij las ik de eerste flutromannetjes in groep zeven of acht. Maar eigenlijk geven die boeken best wel een verkeerd beeld van de wereld in het algemeen. Raar eigenlijk dat je ze begint te lezen als kind en er later achterkomt dat ze niet realistisch zijn en dat ze je opzadelen (of indoctrineren, mooi woord) met illusies.

Ik dacht ook altijd dat mannen de gedachten van vrouwen konden lezen en dat ze attent zouden zijn tot en met want dat ze wel wisten - zonder dat vrouwen dat zeiden - wat vrouwen wilden. Maar dat weten ze dus niet en eigenlijk is dat ook niet zo raar want als iemand iets niet gewoon zegt dan weet je het niet. Maar het is een rare gewaarwording als je ergens van overtuigd bent.

Ik dacht altijd dat twijfel verkeerd was. Maar twijfel kan je juist sterker maken en beslissingen kunnen soms beïnvloed worden door twijfel en soms hoeft dat ook niet. In ieder geval denk ik niet langer dat twijfel negatief is (tenminste, niet altijd) en ik weet ook wel zeker dat als je eenmaal geneigd bent om te twijfelen en je dus gewoon een beetje twijfelend bent aangelegd, je dat in vele situaties wel zult doen - en als je iets niet doet omdat je toevallig twijfelt dat weleens heel dom kan zijn want de volgende keer kun je even hard twijfelen of zelfs nog harder.

Ik denk nog steeds dat ik de klok terug kan zetten. Gewoon met de wijzer en vliegen dat die tijd dan doet. Ik denk dat het leven een 'annuleren'knop heeft. En ik denk dat ik niet altijd bang ben om keuzes te maken.

Lookin' forward to...

Skillet die op de EOJD komen. Want ze zijn echt wel heel, heel, heel erg tof.
Dit liedje ook. (Met coole vioolintro).

Iets wat ik kreeg en iets wat ik vond.

(Of wat mijn moeder vond eigenlijk, toen ze last had van opruimwoede).

Kaartje van zuslief die ik kreeg omdat ik ziek was. (Maar ik ben weer beter hoor).

Ik was zo creatief op de kleuterschool (not!). Maar dit is dus een knutselwerkje wat bewaard is gebleven.

Minoes.

Nadat ik vanmorgen en een deel van de middag aan het klungelen (valt mee) ben geweest om alle onderdelen van de scriptie een beetje mooi op volgorde te zetten en de laatste restjes feedback heb verwerkt (in afwachting van de allerlaatste restjes die ik maandag krijg), mocht ik vanmiddag Minoes kijken. (Soms moet je lief zijn voor jezelf).

Wat een heerlijk verhaal was dat. Maar ik vond het wel een beetje spannend hoor. Mijn hart is zo gevoelig voor katten dat ik alles al zo snel zielig vind. Gelukkig loopt alles goed af. En ik vind al die katten-hebbelijkheden zo leuk. In de boom vliegen bij de eerste de beste hond. Spinnen (dat vooral! Waarom doen wij mensen dat eigenlijk niet?). Kopjes geven. Elkaar begroeten door neuzen te wrijven. Maar het einde was het allerbeste. De sneeuw en..
(Sneeuw is altijd goed. Bijna altijd. Over de rest moet ik niet teveel zeggen. Je kunt de film vinden op uitzendinggemist).

Romantisch.

Eigenlijk is het romantisch (ook al klopt die term niet, maar op een dag als vandaag geeft dat niet). Eerst heb je uitgeslapen. Daarna realiseer je jezelf dat je nog niet helemaal fit bent maar toch ook niet meer ziek en dus ga je met een kussentje op de bank - met je gewone kleren aan, dus die stomme pyjama kan weer weg - en met je laptopje op schoot aan je scriptie werken. En nu, middag inmiddels, heb je een uur in de zon gezeten omdat dat kon (maar nu is hij weg, dus het was goed om dat te doen toen het kon). En nu, nu het weer bewolkt is, zit je binnen, achter je laptop. Vanbuiten schalt vioolmuziek (geen idee wat m'n moeder precies aan het luisteren is tijdens de strijk). En ik zit binnen, heb mijn titelpagina, voorwoord, summary en inleiding af en ga nu mijn methoden nakijken. En ik luister Simon & Garfunkel omdat dat fijn is. Dat vind ik best romantisch. Maar er zijn altijd betere ideeën van romantiek natuurlijk.

Naar de maan kijken. Ofzo.


(Fijn trouwens, zo'n glimpje lente).

Geluksvirus.

Ik zat te denken..

bestaat er ook iets van het tegenovergestelde van ziek-zijn, wat even besmettelijk is en waardoor je ineens een paar dagen euforisch gelukkig bent? (Dat alle mensen je uitnodigen: Kom. Kom hier. Besmet mij. Besmet mij meteen). Dat zou echt lekker zijn. (Een beetje gemeen dus, dat griepvirussen wel bestaan, maar dat ze geen tegenovergestelde hebben waar je blij van wordt).

Arme ik.

Fors de griep. Not fun.
(Ook geen zin in schrijven dus).

En noodgedwongen toch maar uitzieken want op de been blijven met lieve paracetamolletjes werkt niet zo goed meer.

Niet stoer.

Ik heb één ding geleerd: Het is niet stoer om door te lopen als je ziek bent. Echt. Niet.

Gisterochtend werd ik wakker met een zere keel, zere spieren, zeer hoofd - gewoon lekker ziek. Met een beetje ibuprofen ging het gelukkig weer heel goed. En nu hebben we op zaterdag eens in de maand Bijbelstudie - en ik wil dat niet missen, omdat de sfeer fijn is en omdat het leerzaam is. Dus ik had gisterochtend eerst zo'n baalgevoel van: Heb ik weer eens iets leuks, kan ik niet gaan want ziek. Maar leve de ibuprofen dus. Dacht ik.

Het ging allemaal wel. Om vijf uur nam ik een paracetamol en de avond verliep prima. Tot dat ding tegen negenen uitgewerkt was en ik langzaam in een gloeikachel veranderde en niets anders kon dan snotteren en hoesten (het is zó benauwd als je neus dichtzit). Net of je heel erg wazig wordt dan, in je hoofd.

En toen realiseerde ik me dus dat ik eigenlijk helemaal niet zo stoer was om door te lopen. Ik bedoel, iedereen hier was ziek en ik sta nogal bekend als mietje dus wil ik ook eens laten zien wat ik kan, maar het is echt niet fijn als je ergens anders je vervelend zit te voelen - het komt een beetje over als aandacht vragen. (En straks steek je al die andere mensen ook nog aan. Stiekem voel ik me daar een beetje schuldig over).

Maar vandaag lig ik dus non-stop op de bank met een boek. Als het morgen maar weer beter gaat..

Op zoek.

Vanmiddag heb ik (nadat ik urenlang aan mijn thesis had gewerkt, dus dág schuldgevoel) de laatste aflevering van 'op zoek naar God' gekeken. Vind het echt een geweldig mooi programma, omdat de mensen zo eerlijk zijn, de dingen zo mooi kunnen verwoorden. De stilte van een klooster spreekt me op de één of andere manier ook aan.. (al moet ik er niet aan denken om er zelf echt te zitten hoor, want ik praat veel te veel en als ik te lang alleen ben en niet kan praten, komen de muren op me af).

Vroeger, een jaar of zes geleden, dacht ik dat een blog een uitstekend evangelisatiemiddel was - en zo pompte ik in hypocriete betweterigheid hele verhalen over God en geloof de wereld in. Ergens kan ik geschokt zijn dat ik dat niet meer doe - wat is er veranderd? Ik geloof toch nog steeds? (Ja). Misschien is het wel de houding van 'hou je geloof voor jezelf' die meer deel van me uitmaakt. Misschien ook wel de twijfel - want het was mooi geweest als geloven altijd zekerheid inhield en je veel mooie ervaringen had en alles. Misschien.. is het ook beter. Als ik schrijfsels teruglees dan denk ik dat mensen echt een hekel aan me moeten hebben gehad, als ze me toen al kenden. (Uiteindelijk maakt dat niet uit, les één in het grote leren om mensen aardig te vinden is misschien wel om te denken dat de mening van een ander over jou je niet maakt of breekt). Maar ook het averechtse effect.

Raar, dat je milder wordt als je volwassen wordt. Zelfs als dat heel langzaam gebeurt.
En dat je mensen beter begrijpt.

Ik.ik.ik.ik

Als ik schrijf gaat het altijd over ik ik ik ik ik en nogeens ik. Als ik alle keren dat ik het woord ik in een blog, mail of brief gebruik dik zou drukken of in hoofdletters neer zou zetten dan zou het bijna naar je toe komen of op je af.

Waar komt al die stomme ik-gerichtheid toch vandaan? Dat wil ik helemaal niet!

De mannen.

Gisteren moest ik met de trein naar Utrecht en halfduf (dat mag eigenlijk niet meer als het half twaalf 's ochtends is) zat ik op een bankje op het station. Met een krantje natuurlijk. Opvallend citaat in de Metro van gisteren: "Maar wat niet fijn is, zijn de gevolgen die de emancipatie heeft gehad voor de man-vrouwrelatie in ons nuchtere kikkerlandje". De columniste deed dus haar beklag over de mannen in Nederland die mogelijk geïntimideerd waren door ons, succesvolle vrouwen - en daarom ontzettend lief waren en heel veel deden voor de vrouwen. Maar tegelijkertijd bleven ze op een afstandje staan kijken. Geen actie.
(Het blijft toch zo leuk om te zeuren over mannen hè. Vooral omdat ze het zich altijd ontzettend aantrekken wat wij vrouwen over ze zeggen. Mijn beeld van mannen moet ik nodig een beetje bijstellen - want ze hebben niet minder gevoel dan vrouwen en......[vul hier je eigen positieve zaken in]).

De lieve knuffel.

Omdat ik vandaag al wel drie keer opnieuw begonnen ben aan een blog en het de eerste keer te zeurderig, de tweede keer opnieuw te zeurderig en de derde keer te kort was, geef ik dan nu maar een  fotootje van hoe lief de kat komt knuffelen 's avonds.

Langs de wolken.

Geluk, geleefd, je loopt op wolken maar je weet niet hoe je moet lopen want je zou zomaar mis kunnen stappen. Lopen, lopen langs de regenboog, denk je, het gaat regenen, dat doet het altijd, je loopt langs de regenboog en de zon schijnt. Je zit vol met zorgen, vandaag, morgen, en je loopt maar door. Wat denk je nu? Hou je van me? Leven, liefde, waarom besta je? Vertel het en loop door, loop over een zonnestraal en langs een ster. Glimlach wanneer de maan dichterbij komt en lach wanneer een vallende ster over je heen duikelt. En vergeet nooit, nooit waarom je leeft!

---
Schreef ik toen ik zeventien was. (23 oktober, 2007). 

Nog steeds bezig met oude berichten redden. En ik moet nog mensen terugmailen en terugschrijven.. het komt echt! :-)

Got this today.

Van kaarten word je blij! :)

Hakerij, de thesis en een oude weblog.

Deze heb ik daarstraks besteld. Omdat haken fijn is en omdat het me leuk lijkt om ook eens een koe of een eekhoorn of wat dan ook te haken :). Nu ben ik met een hertje bezig met een hoge moeilijkheidsgraad. Dat wordt vast nog wel een beetje gemopper.

En verder ben ik begonnen aan de discussie van mijn thesis (brr, daar moet je creatief voor zijn). Ik heb nog steeds het idee dat ik er een potje van maak met het hele onderzoek, terwijl het er eigenlijk al best goed uitziet. Ik krijg alleen een beetje veel feedback telkens en dat zal er wel bij horen - en het helpt ook om veel te leren, wat fijn is en het helpt ook om het goed te doen, maar het voelt soms toch een beetje als.. falen? Ik hoop in ieder geval maar dat het mee gaat vallen allemaal.

En wat heel veel tijd kost (zucht) is het 'redden' van al mijn weblog.nl-bestanden. Van 2007 tot 2011 had ik daar een weblog, maar omdat de site ermee stopt moet ik het redden. Normaal kan dat via exporteren en importeren, zodat je de berichten gewoon op een nieuwe blog knalt, maar de wereld mist niets als ze die berichten niet meer kan lezen.. en toch wil ik ze bewaren, maar het bestand met alle berichten is te groot om hier naar blogger te verhuizen. En dus ben ik bericht-voor-bericht bezig en het is echt een rare confrontatie en een gekke gewaarwording om je eigen schrijfsels van heel lang geleden terug te lezen. (Het zijn zo'n zevenhonderdzoveel berichten. Redelijk veel).

Cage on the ground.

<3. Omdat ik het een mooi liedje vind.

Een aanrader!

Ik ben geen beautyblogger - want ik heb totaal geen verstand van dat soort dingen. Maar ik vind het wél leuk om op andere blogs af en toe aanraders van anderen tegen te komen. En hierbij dus mijn aanrader. Want ik vind deze bodylotion echt heel erg lekker. (Ik zoek alleen nog de gele 'country blossom' en de paarse 'lavendel' - die bij onze DA weer nét uit de handel zijn genomen :s).

Nee.

De mensen zeggen altijd dat je nee hebt en dat je ja kunt krijgen. Dat is wel waar.
Maar wat ze vergeten is dat je ook nee kunt krijgen - een nee wat heel anders aanvoelt dan het nee wat je al hebt. Dat dus. Dat bedacht ik me een tijdje terug.

Wat ik heel graag wil.

Er zijn wat mensen met wie ik schrijf (ik wilde bijna zeggen in real life, maar dat slaat nergens op). Schrijven is fijn, ontspannend en therapeutisch en een beetje creativiteit eromheen (ook al is het  genieten van andermans creativiteit door gewoon kaarten bij te voegen of te krijgen) geeft een heel fijn gevoel. Onlangs kwam ik er in een briefwisseling met iemand achter dat ik niet de enige ben met bepaalde dromen. (Het klinkt echt alsof je een kind van zes bent als je het hebt over je eigen dromen). Ik geloof dat ik eigenlijk heel veel dromen heb - maar momenteel zijn er twee heel belangrijk in het kader van positieve bekrachtiging (dingen die je graag wilt krijgen zodat je er gelukkig van wordt). (Je kunt ook dromen hebben in de zin van negatieve bekrachtiging, bijvoorbeeld: hopen dat je jezelf ooit wat minder verdrietig voelt - zoiets, dingen die je graag wilt wegnemen dus wat dan weer een positief effect op jou zou hebben. Niet dat dat op mij van toepassing is, maar dan begrijp je een beetje wat ik bedoel).

Mijn zus zei gisteren dat het goed is om gewoon geld te sparen voor iets leuks en het uit te geven. (Uit te geven? Help). Maar inderdaad. Want ik bedenk me al een hele tijd dat ik een keer naar het Noorden wil (misschien werkt het idee dat ik 'het paard en de jongen' van Lewis weer heb gelezen daaraan mee, én het feit dat ik blogs lees van mensen in het Noorden die me doen wensen dat er vanaf Utrecht een trein ging, heel ver, heel hoog en heel eindeloos - én dat ik een paar maanden terug een artikel las over Lapland in de krant én dat ik onlangs een reclame-affiche zag van het noorderlicht). Nu hoef ik heus niet naar het Noorden te emigreren. Het is duur, ik spreek de taal niet en ik vind Nederland wel best. Maar ik wil wel heel, heel graag een keer op reis naar het Noorden en het liefst naar Lapland in de winter als het gruwelijk koud is. Misschien dat ik daar dus maar voor moet sparen.

En het tweede? Nou, ik vond mannen op datingsites altijd heel erg eng - want die wilden een relatie en het maakte ze geen bal uit met wie. Nou, het maakt mij nog steeds wél uit, want een relatie op zich lijkt me geen bal aan als het niet zou zijn met iemand die je wel heel erg lief en aardig vindt. Maar een prins op een wit paard die zich realiseert dat jij ook zijn prinses bent - omdat je aan gewone prinsen op witte paarden die keihard langs je heen denderen heel weinig hebt - dát zou een mooie droom zijn. ..dan bladdert verf van pasgeverfde muren, verliezen eeuwig groene bomen hun bladeren, wordt de hemel geel, rood en paars  en leggen schapen en leeuwen samen een kaartje, zó gelukkig ben ik dan (Toon Tellegen). Maar tot die tijd - als die tijd ooit komt - blijft het bij dromen. Dromen over degene. En over datgene (het Noorden).

Soms denk ik echt dat het dom is om op je tiende of elfde al te beginnen met het lezen van romans want soms denk ik dat ik een beetje gehersenspoeld ben.

So sweet.

Binnenkort wil ik haar haken, omdat ze zo ontzettend schattig is. Ik ben benieuwd of dat lukt, want het patroon is in het Engels. Ik vond het hier. (Afbeelding komt ook daar vandaan).

Donderdag. (Bijna).

Ik had natuurlijk gezegd dat ik nog een blogje over Valentijnsdag moest schrijven. Vorig jaar postte ik deze foto en ik kan zeggen dat ik op de één of andere manier toch een beetje anders over die dingen denk dan toen. (Volgens mij was ik toen weer eens gefrustreerd, eigenlijk weet ik dat wel zeker).

Vroeger vond ik relaties gruwelijk - en vond ik het echt naar als mensen in mijn omgeving een relatie kregen. Ik was een beetje bang dat het dan over en uit zou zijn met vriendschappen. Nu vind ik dat anders - al blijf ik het idee altijd even wennen vinden, maar het lukt me veel beter om blij te zijn voor die mensen. Het is trouwens maf, want liefde is nou net zo'n onderwerp waarover heel veel geschreven wordt, maar de meeste mensen zullen op hun blog niet precies vertellen hoe ze erin staan. Dat ga ik dus ook maar niet doen. En nee, ik heb geen vriendje (geen vriendjevriendje in ieder geval), zelfs niet bijna (denk ik - en misschien zelfs wel niet of nooit). En ik ga dus ook geen valentijnskaarten sturen, omdat ik nog altijd de visioenen van het beteuterde gezicht van mijn broer voor me zie, die vroeger - ongetrouwd en een broekje - eens een mooie roze kaart kreeg waarin in keurig dameshandschrift stond dat de bewuste dame 'dan en dan' bij de bieb was. Dat is allemaal al weer jaren geleden, maar we kwamen erachter wie het was en ik weet dat als ik haar zag ik niets kon dan een beetje meewarig glimlachen (als zusje van). En zo wil ik dus niet worden. En dus stuur ik geen kaarten, want het kan genant zijn. (Eigenlijk is het sowieso onzin enzo - maar ik ben me de laatste paar maanden ook maar weer temeer gaan realiseren hoe leuk ik post vind en dat ik hartjes ook wel heel lief vind en dat ik kaarten sturen en krijgen gewoon fijn vind, dus ík persoonlijk zou kaarten krijgen wel leuk vinden (van iedereen trouwens) en omdat in de bijbel staat dat je anderen moet behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden... al sloeg dat geloof ik niet op valentijnskaarten).

De hond.

Het was vanmiddag, half drie. Ik zat in de trein - want ik moest weer een stuk thesis doorspreken en ik was weer op weg naar huis. Tegenover me zat een aardig uitziend meisje muziek te luisteren. Schuin naast me zat een man met zijn hond. Een zwarte labrador. En toen werd ik toch verliefd op dat beest. En dat terwijl ik helemaal niet per se zo'n grote hondenvriend ben (al vind ik ze ook niet stom).

Maar hij keek me dus aan. En toen, toen ik bijna bij het station was kwam hij even snuffelen. Ik deed m'n handschoen uit en kreeg een beste lik van het beest. En dan die ogen. Toch een beetje warme gevoelens zo kort voor Valentijnsdag :). (Daar moet ik ook nog over bloggen trouwens, snel).

Stappen!

Het onderzoeksverslag is natuurlijk wel een berg werk, maar ik merk ook dat ik veel te veel thuiszit en dat, als het onderzoeksverslag over een paar weken af is, ik gewoon niet echt iets om handen heb. Ja, ik heb een baantje, maar dat is maar een paar uur in de week. En ik moet solliciteren voor een stageplaats. En wie weet - is mijn onderzoek zó interessant dat we het kunnen proberen te publiceren - dat zou leuk zijn. Maar ik moet er toch iets bij doen en nu heb ik daarnet alle restjes moed die ik heb bij elkaar geschraapt en ik heb een ggz-instelling, niet heel ver hier vandaan, gemaild met de vraag of ze vrijwilligers kunnen gebruiken. Ik heb echt behoefte om iets te doen en een ggz-instelling zou de ideale manier zijn om al met cliënten in contact te komen, ze te leren kennen zónder als betweterig iemand tegenover ze te zitten en te leren hoe zo'n instelling functioneert. Wie weet ben ik straks ook een beetje meer klaar voor stage. (En misschien bestaat er wel de mogelijkheid dat ik door het vrijwilligerswerk makkelijker  binnenkom bij een stage, omdat ze altijd zo hameren op ervaring - en dat heb ik niet). Maar goed, voor mij is dit dus alweer een hele overwinning en een grote stap :).

Currently..

-- ..ben ik hard bezig om de resultatensectie van mijn masterthesis af te ronden.

-- ..lees ik voor de weet ik het hoeveelste keer alle boeken van Narnia. Omdat het fijn is om zo'n dik exemplaar te hebben waar gewoon alles instaat.

--.. kregen we gisteren een brief van ons Compassionkindje uit Ecuador. Ik heb dus maar eens meteen teruggeschreven. En verder heb ik nóg een brief geschreven, daarnet.

--.. wordt mijn ex-tas een roze kussen. Het was echt een lelijke plunjezak geworden, dus in het kader van recycling moet er maar gewoon iets anders van gemaakt worden :). Zie mij eens stokjes haken ^^.

--.. geen foto omdat je dit toch al kunt zien, maar ik was de uitstraling van deze blog een beetje zat en dus heb ik hem vanmorgen een beetje omgegooid. I hope you like the result :).

Love me for me.

Who will love me for me
Not for what I have done
Or what I will become
Who will love me for me
uit: What love really means, JJ Heller.

Op de één of andere manier vond ik deze regels zo mooi. Want het is niet zo moeilijk om van iemand te houden om wat die persoon doet - of om wat die persoon kan worden - misschien zelfs om wat die persoon voor jou kan zijn. Maar houden van iemand gewoon om iemand en verder helemaal niets.

Dat wil ik.

Soms word ik wel verdrietig van die mensen die zeggen dat we eerst, allereerst van onszelf moeten houden voordat we van een ander kunnen houden. Dan betekent alles niets en is alles lucht of as of iets wat vergankelijker dan vergankelijk is. Want ik vind mezelf nog steeds niet leuk - ook al zijn er heus wel dingen aan mezelf die ik wel leuk vind. (Ik vind het dus gemeen als ze dat zeggen want wie zegt dat je dat moment ooit bereikt?).

(Tenzij mensen zeggen dat ik iets goed heb gedaan of dat ze me wel aardig vinden. Dan vind ik mezelf eventjes leuk. Eventjes maar. Maar ik moet mezelf niet leuk vinden omdat een ander dat toevallig vindt, omdat een ander zo veranderlijk als het weer kan zijn). Ik heb in ieder geval niet de intentie om te willen dat iemand van me houdt zodat ik mezelf dan wat aardiger ga vinden.

Maar het blijft allemaal maar complex. Sommige gedachten kun je nieteens onder woorden brengen. Laat staan gevoel wat alleen maar gedachten voort zou moeten brengen of wat een gevolg zou kunnen zijn van die gedachten.

Kipperdekipkip

:). Hier was ik dus de laatste paar weken steeds druk mee. (Tussen het studeren door, dat wel).

Bloemetjes!

(Die mijn mama van mijn zus kreeg. Ik vind ze mooi).

Jaaa!

Deze dag begon zo goed zo goed (ja, x2  - en eigenlijk wel keer heel veel). Want toen ik had ontbeten ging ik eerst met angst en beven op lief laptopje (had ik al gezegd dat hij weer terug is?) kijken omdat onze tentamencijfers online zouden komen en op de één of andere wonderbaarlijke manier - prijs God - heb ik dat allerlaatste tentamen aller-UU-tijden gehaald. Ik ga maar niet roepen dat het mijn allerlaatste tentamen allertijden is, want straks krijg ik het na een paar jaar weer in m'n kop dat ik vervolgopleidingen wil doen. Wie weet. Maar wat een heerlijkheid om voorlopig niets meer in mijn hoofd te hoeven stampen. (Als ik een beetje dom kijk dan komt het daardoor).

Verder heb ik voor het eerst in tijden weer eens ontdekt hoe heerlijk het kan zijn om eens flink te slapen. (Soms ben ik zo lui. Beschamend).

En - en dat moet ik toch wel vertellen. Zaterdag was er een mooi concert in een naburig dorp met Trinity & TimZingt - en ik vond het echt geweldig fijn. Allereerst is het al onvoorstelbaar heerlijk als er véél mensen zijn die je kent. En daarna is het ook nogeens heel fijn als er allemaal mooie liedjes worden gezongen, er ruimte is om af en toe een beetje gek te doen - en er soms ook liedjes voorbijkomen die tranentrekkend mooi zijn. En ineens dacht ik: Hee, dat liedje ken ik maar hij is niet van jullie. Zongen ze 'Awake my soul' van Mumford and Sons. (Wat een heel mooi liedje is!).

En nu ga ik me voorbereiden op een gesprek over mijn analyses straks. Een beetje griezelig is dat wel want ik rommel maar wat met SPSS - ik doe wat ik denk dat ik moet doen - en verder snap ik nog steeds geen bal van wat ik aan het doen bent en wat het nu precies betekent wat ik gedaan heb.

Alsof het helemaal niets te betekenen heeft.

You didn't come this far..

You didn't come this far
just to be plundered
here down, your breath is your strength
sleep in this haven
the King holds your favour
with love much greater than you dream

- Set apart this dream, Flyleaf

Wat fotootjes!

 Dan maar weer eens een fotoserietje, gewoon omdat het kan.

1.) De lieve iniminiwekker die ik van m'n moeder kreeg. Hij tíkt alleen. Dus ik denk dat hem verbanning wacht. Maar lief is hij wel.

 2.) Het lief ingepakte popje wat ik bij een setje kaarsen voor m'n verjaardag kreeg. Zo heerlijk winters - ja, ik hou ervan.

 3. De frustratie. Heb ik me uitgesloofd door dure behandelprotocollen aan te schaffen (die best bruikbaar zijn trouwens), wordt het voorlopig toch niks met stages. (Halfhalf kun je mijn allereerste gehaakte uil zien, maar die is een klein beetje gaterig dus de rest wíl je helemaal niet zien).

4.) Projectje voor tussen het statistieken door: De kippenschoen van Betty. Gewoon omdat haken ontspannend is.









 

5. Gisteren kreeg ik deze mooie kaarten uit Zweden. Daar móet je toch wel blij van worden? :)

Mensen aardig vinden en gym.

Ik heb me bedacht dat ik wil leren om alle mensen te mogen, of ze nu leuk zijn of stom. Het is veel handiger om het goede in iedereen te zien - zelfs als dat een beetje naïef is. Misschien is de reden wel helemaal niet zo altruïstisch - misschien zelfs wel redelijk egoïstisch, want als ik iedereen straks aardig vind, wie weet, vinden de mensen dat mij dan ook wel (en dat wil ik dan maar weer veel te graag). In de diepten van mijn simpele niet per se onaardige ziel zit nog een hoop onaardigheid verstopt, geloof me.

Maar goed, nu leef ik dus nog in de tijd dat ik nog niet iedereen aardig vind. Eén persoon die ik ooit écht niet aardig vond was een gymlerares. Achteraf gezien was ze denk ik best prima. Maar voor mij toen niet. Je moet je voorstellen, ik was zestien en de grootste gruwelijke ramp in gym. En één van de trauma's die ik me herinner uit die tijd was dat we dus moesten trapezezwaaien - in het kader van: stel dat je toch ooit je leven in een circus in de waagschaal wilt stellen. Maar gewoon trapezezwaaien was niet eng genoeg, nee. We moesten ook een koprol aan die trapeze. (Dat is al best eng, toch? Al zwaaiende koprollen). Maar het werd nog een beetje enger want eigenlijk was dat nog steeds niet eng genoeg, we moesten op zo'n hoge kast (zo'n gymkast, je kent dat wel) gaan staan. Bibberdebibber - ik weet te goed wat hoogtevrees is en ik bedacht me dat ik het wel prima vond maar dat ze op haar hoofd kon staan als ze dat wilde maar dat ik het mooi NIET deed. Dat was best. Maar dan moest ik het aan het einde van het jaar doen. (Dat moest ik echt. Maar leve de moeders die opbellen omdat hun arme zielige dochtertjes hoogtevrees hebben en staan te bibberen op hoge kasten, dochters die geen koprol durven te doen aan een stilhangende trapeze, laat staan op zo'n ding wat een aantal meters boven de grond heen en weer zweefde. Ik sta nog steeds achter mijn 'ik vertik het beslissing'). Maar die mevrouw dus - die me eigenlijk dwong om dat te doen. Nee, die kan ik nog steeds niet uit de categorie 'mensen die ik niet aardig vind' krijgen; ook al is het allemaal alweer jaren geleden.

Over mij bij gym zijn helaas meer leuke verhalen te vertellen. (Of niet zo leuke, zo je wilt). Ik onthou altijd heel veel stomme dingen. Zo ook dat we gingen volleyballen. De juf zei (ik vind het woord juf even leuk, sorry) dat degenen die het écht goed konden apart moesten gaan staan. Zij zouden de basis van de groep zijn. En toen - ik durf het haast niet te zeggen - zei ze: En wie van jullie krijgt geen bal omhoog? Ik had toen natuurlijk nooit een vinger op moeten steken en moeten fluisteren: "Ik". Er waren nog wat anderen ook, maar het getuigt natuurlijk niet per se van het meeste zelfvertrouwen. En zo werden wij, de kneusjes, de zielepootjes, verdeeld over de groepen met ijdeltuiten-met-volleybalcapaciteiten. En toen wandelde ik dus naar m'n groep - ik was de tweede, een jongen met volleybalcapaciteiten stond er al. Hij knipperde eens met z'n ogen. En nogeens. En nógeens. En ik was het echt. Schokkend. Zijn gezicht betrok en hij probéérde nieteens meer beleefd te blijven want hij wilde winnen. Niet een kneusje als ik helpen. Op die momenten wil je liever niet bestaan. Dat zou op die momenten heel fijn zijn geweest. Maar op de één of andere wonderbaarlijke manier kon ik zó niet opslaan met volleyballen dat de andere groepen ze steeds misten en we uiteindelijk iets van tweede ofzo werden. Maar goed, ik bij gym dus. Geen goede combinatie.

En nu moet ik dus nog steeds leren om sommige mensen aardig te gaan vinden.

Missen.

Ik kan me er zo boos om maken dat ik te goed in staat ben om mensen heel hard te missen als ik ze een beetje lang niet gezien heb. Het is namelijk zo ontzettend zinloos altijd - omdat ik altijd de illusie heb dat als ik iemand mis diegene mij ook wel moet missen, maar het is precies zoals ik het al noemde: een illusie. En dáár kan ik me vooral zo boos om maken. Dat stomme veel te optimistische verbeeldingsvermogen van mij.

De kindervriend.

Vanmorgen, in de trein.

Ik had een afspraak voor mijn masterthesis en ik moest dus naar Utrecht. Zit ik in de trein naar Amersfoort, hoor ik een meneer en een mevrouw met kindjes de trein binnenkomen. (Hoor ik ja, want één van de kindjes kon praten - hard en veel). Ik ben niet zo'n grote kindervriend (11x tante en helemaal niet zo aardig tegen kinderen) en baalde even dat er geen stiltecoupé in die trein was (maar meestal gaan mensen met kinderen alsnog in die stiltecoupé zitten, zo zijn ze wel). Afijn, een station verder stapt er een meneer in met een jongetje die heerlijk kaasstengels zat te knabbelen. Hij was schattig, want hij hield z'n mond en keek vol ontzag naar de razende auto's op de snelweg. Toen hief het kereltje wat bij station A al was binnengekomen vrolijk gezang aan (de zon scheen, het was een mooie dag en waarom dan niet heel hard zingen in de trein? Dat zouden meer mensen moeten doen). Hij zag in gedachten een man met een rode jas en een mijter enzovoorts met een stoomboot aankomen en galmde dat door de trein. Het andere kereltje, die met de kaasstengels van station B - heel zoet en farizees tegen zijn papa: "Die is toch allang weg?"
(Waarop de papa tegen hem zei dat het jongetje die ochtend zelf ook nog een sinterklaasliedje had gezongen, maar dat hij dat blijkbaar alweer vergeten was. Het jongetje leek zich daar inderdaad niets meer van te kunnen herinneren).

Heel, heel soms zijn kinderen toch wel grappig! Zolang de mensen mij maar niet dwingen om oh en ah te roepen en lief tegen ze te zijn en ik op een afstandje mag gluren of meeluisteren..

Relaxdag!

Ik ben alleen thuis vandaag en ik ga ervan genieten. (Eigenlijk is het opvallend in hoeverre mijn blog een soort van dagboek is hè? Maar misschien komt dat ook wel omdat mijn leven te hectisch is om veel andere dingen hier neer te zetten). Hectisch, omdat ik - wat ik vast al gezegd had - in de afrondingsfase van mijn masteronderzoek zit en dus moet analyseren. Het is zo erg dat ik er al twee nachten over heb gedroomd en dat als ik bezig ben met analyseren ik amper meer weet dat ik leef ofzo. En áls ik dan al even naar beneden ging om thee te drinken dan hamerden mijn gedachten als een malle in mijn hoofd dat ik weer naar boven moest (en snel) omdat daar een mooi spss-databestand op mij wachtte. Anyway, ik heb de analyses inmiddels wel zo'n beetje uitgevoerd - maar ik heb dus nog net zo'n onderbuikgevoel als vroeger bij wiskunde, want als er een mogelijkheid was tot een bepaalde fout dan was ik degene die hem maakte. Dus straks zijn al mijn mooie significante resultaten alleen maar het resultaat van een hoop domheid van mijn kant. (Straks word ik opgesloten omdat ik de wetenschap geen dienst heb bewezen. Dan moet ik vanuit de gevangenis bloggen).

Maar goed, ik ben dus alleen thuis en ik ga ervan genieten. Pistoletjes gekocht, want die zijn lekker - en mijn haakwerkje ligt klaar (muhaha, nu voel ik me bijna alsof ik zodadelijk een praatje ga houden over mijn kunstgebit) en ik ben nog een mooi boek aan het lezen (eten, bidden, beminnen, best tof om te lezen, al heb ik niet zoveel met dat yoga-gebeuren). Misschien ga ik zelfs maar weer eens fluit en gitaar spelen want dat is allemaal alweer veel te lang geleden.

Gisteren was een goede vriendin van mij jarig en op haar verjaardag was haar aanstaande schoonfamilie aanwezig - die zo ontzettend muzikaal was. Ik vond het echt heel, heel erg tof om gewoon 's avonds in een huiskamer te zitten met heel veel mensen en dan een man - geen idee hoe oud - die een gitaar pakt en eventjes John Denver eruitknalt - en dan ook echt mooi en er vervolgens ook nog eens enorm mooi bij zingt. En een ander, die geloof ik zo'n beetje singer-songwriter was, die zomaar een liedje van Ray LaMontagne zingt. Ja, muziek is tof!

Nu nog maar even een liedje van Ray LaMontagne dan, met dank aan Ties, die hem ooit op haar blog postte.

Isolatie.

Ik voel me een beetje geïsoleerd. Een soort van kluizenaar, zeg maar. En eigenlijk is dat raar, want ik heb de afgelopen week echt belachelijk veel gedaan - lees veel mooie mensen ontmoet en leuke dagen/avonden gehad. Dat ik me geïsoleerd voel, komt omdat mijn Masteronderzoek heel voorzichtig zijn einde nadert en er dus ge-analyseerd moet worden. Ik heb het wiskundig inzicht van een kind van drie, dus stel je ongeveer voor hoe ik luid lelijke woorden zeggend hier achter mijn pc zielig zit te zijn. Vooral ook omdat mijn laptop er nog steeds niet is en deze computer als het een mens was een omaatje achter een rollator was die nooit op tijd over kan steken, omdat het stoplicht alweer rood is als ze pas halverwege is. (Dit moet je enig beeld geven van de sloomheid en traagheid van deze pc). Maar toen ik stiekem even ging kijken bij de eerste hypothese leek het wel een beetje significant resultaat te geven dus dat zou zo ontzettend leuk zijn, dan weer. Maandag had ik mijn laatste tentamen en met een beetje pech wordt dat nog een herkansing omdat het vreselijk moeilijk was en er een paar ontzettend irritante rotvragen inzaten. Heel vervelend als je zeven vragen hebt en er een stuk of drie eigenlijk niet of maar half weet. Veel dagdromen kan dan tot creativiteit leiden, maar dagdromen helpt je geen zier verder als je irritante rouw en traumavragen moet beantwoorden. (Wat klink ik mopperig!). Nog één mopperdingetje dan:  Het is dus definitief niks geworden met stageplekken. Gisteren had ik toch een aardige mevrouw aan de lijn, ze was echt leuk! - 'wij werken alleen samen met de universiteit Nijmegen'. Die had ik al eerder gehoord. Vandaag kreeg ik een brief waarin stond dat als we niets hadden gehoord we ook geen stageplek hadden. Nou, that's the case. Dus. Maar het ís natuurlijk een kans, dus ik ga echt vrijwilligerswerk doen - maar ik weet nog niet wat voor betaald werk ik daar eens naast moet gaan doen.. De mevrouw gisteren aan de telefoon had het over het nut van kruiwagentjes, maar mijn halve familie is boer of timmerman dus dat schiet niet zo op. Tenzij ik mag oefenen op koeien, maar dat schiet ook niet zo op.

(Als ik al te hard mopper probeer ik maar aan de ruisende sneeuw van zondagavond te denken en de stilte waarmee dat vergezeld ging).

I like snow.

Ik vind sneeuw zo ongelofelijk fijn. Ja, het is eng om erdoor te moeten rijden (heel zachtjes, want ik heb geen winterbanden) en glijden is ook griezelig. Maar de stilte en het zachte striemen van sneeuwvlokken en een lantaarnpaal en boerderijen in een besneeuwd landschap bij avond.. de kou, wandelen door de sneeuw en eindelijk eens voetstappen in de sneeuw zien. Ruim de gelegenheid hebben om dassen, mutsen, handschoenen en dikke jassen te dragen. O, van mij mag het nog wel heel lang zo zijn.

Dan nog maar een liedje wat ik gewoon qua uiterlijk van het filmpje wel heel goed vind passen bij nu.

De kater.

Een tijd terug kreeg ik van iemand een flesje bier - omdat ik bier moest leren drinken. Natuurlijk lust ik nog steeds geen bier, al heb ik er wel wat van gedronken, maar ik vond het idee zo grappig dat ik dat flesje bewaard heb.

Deze week, ik had eindelijk na veel gehaak mijn kat af. Een beetje slungelig was hij wel en hij zag er tamelijk sloom uit.

En toen had ik een idee. Want waarom zou ik hem niet combineren met het lege flesje?
(Hij zegt nog net niet 'burp'). Zie ook een stapel heerlijke boeken en een kerstkaartje.

Vervolg op gisteren!

Nu snap ik het, denk ik (lees mijn blog van gisteren). Al ons streven naar geluk is toch maar vergeefs. Dan kunnen we dus beter streven naar ongeluk, want daarin zullen we hoe dan ook niet falen - omdat dat zo makkelijk is. En wie weet ontdekken we in al ons streven naar ongeluk wel geluk, juist omdat we er zo wonderbaarlijk in slagen en omdat geluk net zoiets is als slapen: als je je erop concentreert dat het moet dan gebeurt het niet. Dus stel je voor dat het stoplicht wéér voor je neus op rood springt. Je kunt dan hoogstens denken: Zie je wel. Ik slaag in mijn missie.

En toch is het een gemene wereld waarin streven naar ongeluk stukken beter te doen is dan streven naar geluk.

(Ik sluit nog steeds niet uit dat het boek een stijlmiddel is en niet per se bedoeld is zoals ik het nu opvat, maar ik zie nu ineens ook wel iets in het idee dat zo ongelukkig mogelijk willen worden misschien wel juist geluk tot gevolg heeft - je bent de kramp van het 'ik moet gelukkig worden' namelijk een beetje kwijt. Ik vind het alleen bruut om anderen mee te slepen in jouw 'ongelukkig willen worden,' zoals de beroerde relatie-communicatie die beschreven wordt in het boek).

Anyway, het zijn maar ideeën. En ik hou er wel van om kennis op te doen. Het moment waarop we al onze kennis integreren en zeggen: zo, dit vind ik nu precies allemaal - komt toch nooit. Processen, processen enzo.

Handleiding voor ongelukzoekers.

Joehoe. Via marktplaats heb ik een handleiding voor ongelukzoekers op de kop getikt - het boek 'geluk is ook niet alles' van Watzlawick. En ik ben al heel erg gevorderd, want het boek 'leert' je hoe je het toch altijd voor elkaar krijgt om in de langste rij te staan of het verst te moeten lopen, ik ben expert in die dingen. Daarnaast gaat het in op communicatie in relaties - en hoe je dat vooral mis kunt laten gaan. Dat was ik nou niet van plan, maar ik kan er nog niet zoveel over zeggen. Dwing mensen ook vooral om dingen met plezier te doen, dé garantie dat ze er niets meer aan vinden. Op de één of andere manier is het dus bijzonder grappig om een boek te lezen over 'hoe je het best alles van de donkere kant bekijkt'.
(Daar heb ik vandaag al helemaal niet veel moeite mee, want ik ben hartstikke verkouden, voel me niet lekker en m'n laptop wil niet meer aan en is weggebracht met al mijn broodnodige bestanden er op, dus moet ik alles op de pc boven doen die superlangzaam is en die ik niet zomaar even van onder de bank vandaan tover om even m'n mail te kunnen checken. Ja. Ik vind mezelf zielig).

Nu dan een fragmentje uit het bewuste boek!

"Er kan bijvoorbeeld nauwelijks twijfel over bestaan dat een groot aantal van onze handelingen, zelfs de meest alledaagse, een element van gevaar bevatten. Hoeveel gevaar moet een mens voor lief nemen? Redelijkerwijs gesproken zo min mogelijk, of liefst helemaal niets. Profboksen of zweefvliegen aan een glider lijkt ook de waaghalzen onder ons te riskant. Auto rijden? Denk alleen maar eens aan het aantal mensen dat elke dag bij verkeersongelukken om het leven komt of invalide wordt. Maar ook lopen bevat veel gevaarlijke aspecten, die de vorsende blik van het verstand niet snel ontgaan. Tassendieven, uitlaatgassen, instortende huizen, vuurgevechten tussen bankrovers en politie, gloeiend hete brokstukken van Amerikaanse of Russische satellieten - er komt geen einde aan de waslijst, en alleen een halvegare zal zich onbekommerd blootstellen aan deze gevaren. Dan kun je maar beter thuisblijven. Maar ook daar bent u maar relatief veilig. Trappen, de boosaardige streken van de badkamer, gladde vloeren of vouwen in het tapijt, of gewoon vorken, messen, scharen en licht, om van gas, heet water en electriciteit nog maar te zwijgen. De enige verstandige conclusie die u lijkt te kunnen trekken is dat u 's morgens maar beter niet op kunt staan. Welke bescherming biedt uw bed echter tegen aardbevingen? En als al dat liggen nu eens tot doorliggen (decubitus) leidt?"
(uit: Geluk is ook niet alles, Paul Watzlawick, pp. 39, 40).

En toch vraag ik me nu af of die beste man écht wil dat we ongelukkig worden of dat het boekje meer ironisch bedoeld is. Op de achterkant staat namelijk dat je het ongeluk uit het kleine hoekje moet halen, het de ruimte moet geven en er iets mee moet doen. Of ben ik nog niet voldoende overgehaald door zijn verhaal? Kortom, ik moet nog nadenken over de clou van het boek. Maar tot die tijd geniet ik wel van de heerlijke adviezen om zo ongelukkig mogelijk door het leven te gaan.

Iets aardigs!

Soms lees je echt geniale ideeën op de blogs van anderen. Zo las ik hier over het idee om op facebook een status te posten waarin je 2013 begint met iets aardigs! De eerste vijf mensen die reageren op die status geef je iets, zomaar. Dat kan iets zijn wat je gebakken hebt, of iets grappigs of een verrassing. Er is geen waarschuwing en het gebeurt wanneer je ervoor in de stemming bent. Eigenlijk moeten mensen die reageren het bericht ook weer delen, zodat het een hele ketting van aardigheid wordt.

Ik heb die formulering dus maar eens overgenomen, zonder mensen te hard te verplichten het ook weer te delen, omdat niet iedereen al die kettingberichten fijn vindt. En ik vind het dus gewoon een heel leuk en heel grappig idee en ik ben ook echt heel benieuwd wie nu allemaal mee gaan doen.

Ik weet het!

Ik ben eruit!

Gisteren, in de collegezaal. In alle hoeken wordt gefluisterd over de onmogelijkheid van het vinden van een stageplaats en als het dan niet over de onmogelijkheid gaat, dan wel over de immense moeilijkheid ervan. Misschien zijn moeilijkheden kansen, misschien wel. En dus weet ik nu wat ik ga doen als ik ook één van de hopeloze gevallen ben die het niet is vergund over een half jaar af te studeren. Ik ga gewoon lekker veel vrijwilligerswerk doen en dan misschien maar eens bij een instelling ofzo. Want ik doe dan ervaring op, leer een hoop en misschien ben ik dan wel meer 'klaar' voor het stagelopen dan ik me nu voel. Maar goed, tijd zal het dus leren, maar het geeft wel rust om een beetje beter te weten wat je wilt. Verder zal ik ook een 'echt' baantje moeten zoeken - want met alleen vrijwilligerswerk blijf ik een beetje blut natuurlijk.

O en, heel leuk: In 2011 hebben we met een hele club een bacheloronderzoek gedaan naar de obsessieve-compulsieve stoornis (checkgedrag enzo). En nu wordt dat gepubliceerd in een Nederlands tijdschrift. Eindelijk iets leuks voor op mijn cvtje :).

De vogeltjes!

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat dit een haakblog gaat worden, maar mijn vogeltjes moet ik toch nog even posten. (Ik moet het nog leren hè, dus ze zien er wel wát vreemd uit).

De uil en de thee.

Omdat jullie 'm wilden zien: de eerste uil. Hij is wel een beetje raar geworden - ik kwam dan ook steeds helemaal niet uit en ik snapte nog niks van het haken toen ik ermee bezig was, dus hij is vreselijk asymmetrisch met een hoop gaten, maar desondanks heeft hij wel iets schattigs. Inmiddels gaat het haken al een stuk beter.

Daarnaast: vakantie is thee drinken. Veel thee drinken. (En iedere dag tot half 10 in bed liggen). Nu kreeg ik uit het kerstpakket van mijn schoonzus een paar zakjes met losse thee en een soort van thee-ei. I like. Nieuwe thee-soorten uitproberen is altijd heel fijn. (Hilarisch detail: Een van die zakjes is een exotische groene thee met perzik en peper. (Echt, er zitten gewoon rode korreltjes in). En ik snap best dat veel verschillende benamingen best wel verwarrend zijn. Maar hoe mijn moeder erop kwam dat het erotische thee was? Versprekingen zijn grappig! :)

2013's eerste blog hier.

*Lieve allemaal - ik hoop dat 2013 een ongelofelijk mooi jaar wordt voor iedereen! :)*

Ik heb wel een beetje een after-nieuwjaardip hoor. Ook al was onze oudjaarsavond erg prima. Ik logeerde bij mijn oudste zus - die altijd thuis is op dat soort dagen omdat de hond het liefst een gat in de grond groef en daarin onderdook geloof ik. Eerst gingen we naar de kerk - en ik ontdekte dat het slecht met mijn concentratie is gesteld, want ik ben ver, ver weg de hele tijd. (Je kunt dansjes voor m'n neus doen en nóg zie ik niets). Daarna ergens koffiedrinken - ben maar begonnen aan vogeltje #2. Mijn zwager zag me bezig met het schattige blauw en vroeg me waarom ik in vredesnaam babysokjes aan het breien was. Haken. Dit is haken. En het is een vogelstaartje met een lijfje. Ik hou nog steeds niet van kleine kinderen, sorry, dus ik ga zeker geen babysokjes maken voorlopig. En toen waren we weer thuis en was het twaalf uur. De kast vol vuurwerk, maar het regende te hard. Dus zaten we eensgezind op de bank en de vensterbank en zagen massa's vuurwerk de lucht ingaan.

En toen heb ik de halve nacht niet geslapen. Gewoon omdat het laat was en ik nooit kan slapen ergens anders. En omdat ik wél veel slaap nodig heb ben ik dan meestal de dag erop voortdurend aan het slaapwandelen en chagrijnig enzo. Maar dit keer viel het een beetje mee (wondermiddel, koffie).

En nu. 2012. (Snif). Het jaar van de mooier wordende vriendschappen en het nieuwe mensen leren kennen en volwassener worden en beginnen met een masteropleiding. Ik hóóp dus dat die opleiding afmaken gaat lukken in dít jaar, maar dat is nog maar een beetje de vraag. Maar geen zorgen, anders ga ik gewoon keihard vrijwilligerswerk doen - en dan iets wat ik leuk vind -. Ik heb ook in het achterliggende jaar ontdekt dat ik creatief zijn eigenlijk wel heel fijn vind. Er zijn dingen die ik in het komende jaar beter wil doen en wil bereiken. Maar de tijd zal wel uitwijzen of die dingen zullen lukken.