woensdag 31 oktober 2012
dinsdag 30 oktober 2012
Jaloezie.
Ik sprak daarnet iemand die het buitengewoon typisch vond dat ik, als vrouw, durfde te zeggen dat ik andere vrouwen knap vond. Dat had hij nog nooit gehoord. En toch is het wel zo. Ik vind vrouwen op een andere manier knap dan mannen. Ik zal nooit op een vrouw vallen of verliefd worden. Op die manier zie ik niets in vrouwen. Maar ik zie wel of een vrouw knap is of niet. (En ook - ja, dit is slecht - of ik er wel of niet jaloers op moet worden). Want dat is de andere kant dan weer. Als ik een vrouw knap vind, word ik juist heel snel jaloers op ze. Dan wil ik er ook zo uitzien of ook zo'n uitstraling hebben. Mannen daarentegen - ik kijk wel graag naar knappe mannen. Maar het grote nadeel is dat heel veel andere meisjes dat ook doen. Dus: opnieuw jaloezie. Misschien is al dat knap zijn nog helemaal niet zo handig.
zaterdag 27 oktober 2012
Ik zit hier stilletjes te rumineren.
Het is weer over.
Gelukkig ook maar. En volgens mij was ik vooral diep vanbinnen hartstikke kwaad op mezelf. Maar anyway, ik ben niet chagrijnig meer. Ik heb zelfs weer een mooie sollicitatie voor de stage de deur uit gedaan. #4. Pas twee afwijzingen gehad, dus we gaan vrolijk verder.
En wat ik nog even wilde zeggen en wat ik dus eigenlijk ook wel heel grappig vind is dat ik nu dus onderzoek doe (jawel) naar ruminatie. (Ik lig in mijn bedje stil te rumineren, zo. Of (deze is gejat) als iemand aan je vraagt: "wat ben je aan het doen?" dat je dan zegt "ik zit hier heerlijk te rumineren"). Ruminatie is dat je continu terug blijft denken aan iets, in mijn geval gaat het om relatiebreuken. Je blijft maar denken aan die leuke partner (ja, hij heeft je gedumpt, maar als je nou die ene keer niet zo hard je neus had opgehaald.. nou..). Op die manier. En dan blijf je daarbij ook maar denken aan hoe jij je voelt. (Ik ben er nog stééds niet overheen. Boehoe). En als iemand dan tegen je zegt "hee joh, die gast is dat allemaal niet waard en je moet er eens overheen komen (dat soort dingen)" dan ontplof je, want je was juist zo heerlijk aan het rumineren. En dat is dan dus ook meteen een leuk kenmerk van rumineren: Je kunt (denk je) en wilt je problemen niet oplossen. En daarom blijf je maar stilletjes in je hoekje rumineren. Omdat je nog een béétje een band met die persoon hebt dan. En omdat de confrontatie met de realiteit misschien een forse dreun kan zijn. Althans, daar ben je van overtuigd. (Niet fun dan dat ruminatie weer tot angst en depressie kan leiden of dit erger kan maken, maar hoe precies is niet zo duidelijk omdat het een kip/ei verhaal is. Beginnen mensen nou met rumineren als ze depressief zijn of worden ruminerende mensen depressief?). Ruminatie komt veel voor als mensen iemand door de dood hebben verloren. Maar dus ook na relatiebreuken. En ergens kán het wel herkenbaar zijn. Ik heb nul relatiebreuken (hoera, dat wil ik zo houden). Maar ik herken wel dat ik eindeloos over een situatie bleef denken (écht eindeloos) omdat ik er niet aan wilde maar ik moest wel en toen ik m'n blik op iets anders ging richten ging het zoveel beter, zoveel beter dat ik er nu geen seconde meer aan verspil. Maar ik heb dus wel bijna twee jaar zitten rumineren he. En ik was er nog aan gehecht ook. Ik denk daarom ook nog steeds dat je gedachten je beste vrienden en je ergste vijanden kunnen zijn. Soms alletwee tegelijk.
Gelukkig ook maar. En volgens mij was ik vooral diep vanbinnen hartstikke kwaad op mezelf. Maar anyway, ik ben niet chagrijnig meer. Ik heb zelfs weer een mooie sollicitatie voor de stage de deur uit gedaan. #4. Pas twee afwijzingen gehad, dus we gaan vrolijk verder.
En wat ik nog even wilde zeggen en wat ik dus eigenlijk ook wel heel grappig vind is dat ik nu dus onderzoek doe (jawel) naar ruminatie. (Ik lig in mijn bedje stil te rumineren, zo. Of (deze is gejat) als iemand aan je vraagt: "wat ben je aan het doen?" dat je dan zegt "ik zit hier heerlijk te rumineren"). Ruminatie is dat je continu terug blijft denken aan iets, in mijn geval gaat het om relatiebreuken. Je blijft maar denken aan die leuke partner (ja, hij heeft je gedumpt, maar als je nou die ene keer niet zo hard je neus had opgehaald.. nou..). Op die manier. En dan blijf je daarbij ook maar denken aan hoe jij je voelt. (Ik ben er nog stééds niet overheen. Boehoe). En als iemand dan tegen je zegt "hee joh, die gast is dat allemaal niet waard en je moet er eens overheen komen (dat soort dingen)" dan ontplof je, want je was juist zo heerlijk aan het rumineren. En dat is dan dus ook meteen een leuk kenmerk van rumineren: Je kunt (denk je) en wilt je problemen niet oplossen. En daarom blijf je maar stilletjes in je hoekje rumineren. Omdat je nog een béétje een band met die persoon hebt dan. En omdat de confrontatie met de realiteit misschien een forse dreun kan zijn. Althans, daar ben je van overtuigd. (Niet fun dan dat ruminatie weer tot angst en depressie kan leiden of dit erger kan maken, maar hoe precies is niet zo duidelijk omdat het een kip/ei verhaal is. Beginnen mensen nou met rumineren als ze depressief zijn of worden ruminerende mensen depressief?). Ruminatie komt veel voor als mensen iemand door de dood hebben verloren. Maar dus ook na relatiebreuken. En ergens kán het wel herkenbaar zijn. Ik heb nul relatiebreuken (hoera, dat wil ik zo houden). Maar ik herken wel dat ik eindeloos over een situatie bleef denken (écht eindeloos) omdat ik er niet aan wilde maar ik moest wel en toen ik m'n blik op iets anders ging richten ging het zoveel beter, zoveel beter dat ik er nu geen seconde meer aan verspil. Maar ik heb dus wel bijna twee jaar zitten rumineren he. En ik was er nog aan gehecht ook. Ik denk daarom ook nog steeds dat je gedachten je beste vrienden en je ergste vijanden kunnen zijn. Soms alletwee tegelijk.
vrijdag 26 oktober 2012
Het is er weer eens.
Soms overvalt het je.
Het kan middenop de dag zijn, het kan ook 's avonds zijn. Meestal komt het na een opeenstapeling van kleine dingetjes. En dan ineens, midden in de supermarkt realiseer je het: je bent gewoon hartstikke chagrijnig. En ergens, diep vanbinnen, weet je ook wel waarom. (De oorzaak is zich nooit van enig kwaad bewust en in dit geval is dat nog terecht ook. Dat is het erge). Maar okee. Wie mij vanavond wil zien in chagrijnige stemming - goed. Op voorwaarde dat ik je mag schoppen. Hard.
(Het is trouwens lang geleden dat ik zo chagrijnig was als nu).
Het kan middenop de dag zijn, het kan ook 's avonds zijn. Meestal komt het na een opeenstapeling van kleine dingetjes. En dan ineens, midden in de supermarkt realiseer je het: je bent gewoon hartstikke chagrijnig. En ergens, diep vanbinnen, weet je ook wel waarom. (De oorzaak is zich nooit van enig kwaad bewust en in dit geval is dat nog terecht ook. Dat is het erge). Maar okee. Wie mij vanavond wil zien in chagrijnige stemming - goed. Op voorwaarde dat ik je mag schoppen. Hard.
(Het is trouwens lang geleden dat ik zo chagrijnig was als nu).
donderdag 25 oktober 2012
Schrijven!
Ik kom er steeds meer achter hoe heerlijk schrijven is. Gewoon echt schrijven met een vulpen op echt briefpapier. Ja, je mist emoticons (dus je moet ze tekenen - wat ik niet kan). En ja, als je iets verkeerd hebt geschreven of een gruwelijke spelfout hebt gemaakt kun je niet backspacen. Maar toch, het naar de brievenbus lopen en er een dikke brief uithalen en weer zelf een brief terugschrijven. Het geeft soort van rust - zonder al het gestress van facebook en mail. (Ook al ben ik stiekem ook gek op facebook en mail, maar ik ben een beetje té contactgefixeerd geloof ik. Ik hou sowieso van schrijven. Waarom we dat toch niet meer doen met z'n allen). Inmiddels heb ik gewoon, net als vroeger, een penvriendin. En mijn email-vriendinnetje uit Israël heb ik onlangs ook maar eens een echte brief geschreven. En een vriendinnetje van hiero ook - omdat ik haar niet zo vaak meer zie.
Ik ga later als ik groot ben en ooit een vriendje heb (muhaha), hem overladen met liefdesbrieven. (Dat doe ik niet, dat weet ik nu al, maar het blijft een grappig idee). Dat is trouwens wél irritant: de helft van mijn blok briefpapier bestaat uit hartjes met amour enzo erop. Wat moet ik daar nou mee? -_-
(Het is tijd om aan de thesis te gaan werken. Klopt).
Ik ga later als ik groot ben en ooit een vriendje heb (muhaha), hem overladen met liefdesbrieven. (Dat doe ik niet, dat weet ik nu al, maar het blijft een grappig idee). Dat is trouwens wél irritant: de helft van mijn blok briefpapier bestaat uit hartjes met amour enzo erop. Wat moet ik daar nou mee? -_-
(Het is tijd om aan de thesis te gaan werken. Klopt).
woensdag 24 oktober 2012
Dingen waar ik dus echt niet tegen kan.
Om jullie maar vooral niet te laten denken dat ik helemaal geen neuroot ben die overal tegenkan. (En dat mijn zeurgehalte ook maar weer even stijgt).
-- Ik kan er niet tegen als mensen nagelbijten. Dat geluid, hoe het eruit ziet. Dat 'lostrekken' van stukjes nagel. Het gekraak. O iel. Nee dus.
-- Ik kan niet tegen fluiten. Als mensen dus op een zonnige dag 'boer wat zeg je van mijn kippen' beginnen te fluiten dan zou ik dat het liefst omturnen in 'boer wat zegt u van mijn blauwe oog'?
-- Ik kan er ook niet tegen (en dit is een belachelijke) als mensen een appel eten. Misschien dat dat een zondevalsyndroom is (al mag je daar niet mee spotten dan), maar moet je voor de grap eens op het geluid letten van mensen die een stuk van hun appel afbijten. Brr.
-- Ik vind krabben ook bloedirritant. Mensen zien krabben dus.
-- Mensen moeten niet over medische dingen praten waar ik bij ben.
-- Tot slot, ik kan écht niet tegen doodgereden dieren. Soms zou ik het autorijden er bijna om laten - zodat ik eens geen doodgereden dieren by night meer zie. Traumatisch.
(Gemakshalve vergeet ik nu de helft). Ik word ook heel kriegelig als mensen achter me aan lopen. Of als iemand z'n vingers laat knakken. Of als ik continu hetzelfde monotone geluid hoor. (Denk aan de patrijs die me elke lenteochtend wakker loeit).
-- Ik kan er niet tegen als mensen nagelbijten. Dat geluid, hoe het eruit ziet. Dat 'lostrekken' van stukjes nagel. Het gekraak. O iel. Nee dus.
-- Ik kan niet tegen fluiten. Als mensen dus op een zonnige dag 'boer wat zeg je van mijn kippen' beginnen te fluiten dan zou ik dat het liefst omturnen in 'boer wat zegt u van mijn blauwe oog'?
-- Ik kan er ook niet tegen (en dit is een belachelijke) als mensen een appel eten. Misschien dat dat een zondevalsyndroom is (al mag je daar niet mee spotten dan), maar moet je voor de grap eens op het geluid letten van mensen die een stuk van hun appel afbijten. Brr.
-- Ik vind krabben ook bloedirritant. Mensen zien krabben dus.
-- Mensen moeten niet over medische dingen praten waar ik bij ben.
-- Tot slot, ik kan écht niet tegen doodgereden dieren. Soms zou ik het autorijden er bijna om laten - zodat ik eens geen doodgereden dieren by night meer zie. Traumatisch.
(Gemakshalve vergeet ik nu de helft). Ik word ook heel kriegelig als mensen achter me aan lopen. Of als iemand z'n vingers laat knakken. Of als ik continu hetzelfde monotone geluid hoor. (Denk aan de patrijs die me elke lenteochtend wakker loeit).
dinsdag 23 oktober 2012
maandag 22 oktober 2012
De maandag.
En als je dan wilt weten of een man of vrouw de juiste voor je is dan nodig je ze gewoon een weekje uit om bij je te logeren op de boerderij. Ik zal maar niet teveel zeggen voor de lezers van m'n blog die nog BzV terug willen kijken, maar ik vond dat er een heel schattig element in de laatste aflevering zat. Misschien is het inderdaad wel het beste om gewoon je gevoel op tafel te gooien en niet continu je gevoel achter je rug te verstoppen. (Ik ben deze dag begonnen met BzV terugkijken. Had wel school, maar stel, je zit in de trein en leest de Metro waarin uitgebreid wordt uitgeweid over het programma - nou - dat wil je dus niet zonder het programma gezien te hebben).
En verder was vandaag gewoon fijn want ik heb goed geslapen en had energie en we hebben elkaar weer therapie gegeven voor Cognitieve & Gedragstherapie. Om te beginnen had ik een 7 voor m'n tentamen en dat vind ik dikke prima. Verder dus therapieën en dat kun je leuk maken.. gewoon in de luie stoelen bij de Douwe Egberts met cappuccino. "Wil je er kaneel over?"
Vanzelfsprekend.
En verder was vandaag gewoon fijn want ik heb goed geslapen en had energie en we hebben elkaar weer therapie gegeven voor Cognitieve & Gedragstherapie. Om te beginnen had ik een 7 voor m'n tentamen en dat vind ik dikke prima. Verder dus therapieën en dat kun je leuk maken.. gewoon in de luie stoelen bij de Douwe Egberts met cappuccino. "Wil je er kaneel over?"
Vanzelfsprekend.
vrijdag 19 oktober 2012
Zzoem.
Eigenlijk ben ik hartstikke chagrijnig want die sterretjesterretjesterretje-muggen, die allang dood horen te zijn, menen dat het grappig is om mij uit m'n slaap te houden door continu om m'n hoofd te zoemen en me - hoe durven ze - helemaal lek te steken. (Mij. En ik heb al zoveel slaap nodig en zeker nu ik zo druk ben met die thesis).
Mijn wraak is zoet zo zoet. Ik denk dat ze inmiddels met hun pootjes omhoog liggen.
Mijn wraak is zoet zo zoet. Ik denk dat ze inmiddels met hun pootjes omhoog liggen.
donderdag 18 oktober 2012
En het kwam goed.
Als je uuuren achtereen alleen maar bezig bent met een behandelingsverslag typen en daarnaast je thesis-inleiding en methoden schrijven, is het zo heerlijk om er even uit te gaan. (O bah, ik zal zaterdag die inleiding en methoden naar de begeleider mailen en ik vind het heul eng, want de eerste versie van m'n inleiding was een redelijk grote chaos en ik ben nog steeds niet tevreden over hoe ik mijn hypothesen nu presenteer). Anyway, er even uitgaan dus. Zuslief kwam bij ons eten vanmiddag en aangezien zij, net als ik, ook wel van een stukje lopen houdt, hebben we samen een route van drie kilometer langs het kootwijkerzand gelopen. Het was nice!
woensdag 17 oktober 2012
Things.
-- Ik weet niet of er meer mensen zijn die dat hebben, maar als ik in de herfst in de auto zit en om me heenkijk en allemaal kleurende blaadjes zie, dan denk ik non-stop: foto's maken. foto's maken. foto's maken. Non-stop dus. (Maar dat ga ik je niet aandoen). Vorig jaar heb ik dat wel gedaan: link en link. Nu zoek ik dus nog iemand die meewil om weer een bos af te struinen om zoveel mogelijk bos, boom en herfstfoto's te maken. Afijn, dat komt vast wel goed. (Terugkerende bevliegingen).
-- Verder kreeg ik vandaag voor het eerst in, ik denk iets van tien jaar, een handgeschreven brief binnen. Zo ontzettend leuk! You'll get an answer soon sommarsvaelja! Kan ik weer heerlijk mijn briefpapier volkladderen. :)
-- Ben een beetje decadent geweest. Heb twee dure dikke boeken met behandelprotocollen voor psychische stoornissen bij volwassenen aangeschaft. Heel stom eigenlijk, maar het voelt wel optimistisch om dat te doen. En het is lekker bruikbaar voor m'n behandelingsverslag van cognitieve en gedragstherapie. (Ik heb het gevoel dat dit vreselijk saai en stoffig klinkt, maar op de één of andere manier is het allemaal heel tof).
-- Het verbaast me dat ik nog steeds geen baard heb. Ben zo ontzettend bezig met die inleiding schrijven dat ik een beetje te weinig sociaal heb gedaan de laatste tijd. Vandaag maar even geluncht met een lieve vriendin en dat voelt goed. Als het me lukt om die inleiding fatsoenlijk af te krijgen gaan we zaterdag misschien wel een dagje strand doen. (Als het niet katten en honden regent, dan).
-- Mijn soort-van-oranje tas vordert gestaag. Alweer aan het haken dus en ik HOU van herfstkleuren.
(Op de plaatjes: mijn haakwol, hartjes & iets wat je krijgt als je verschillende kaarsen in één lantaarn zet).
-- Verder kreeg ik vandaag voor het eerst in, ik denk iets van tien jaar, een handgeschreven brief binnen. Zo ontzettend leuk! You'll get an answer soon sommarsvaelja! Kan ik weer heerlijk mijn briefpapier volkladderen. :)
-- Ben een beetje decadent geweest. Heb twee dure dikke boeken met behandelprotocollen voor psychische stoornissen bij volwassenen aangeschaft. Heel stom eigenlijk, maar het voelt wel optimistisch om dat te doen. En het is lekker bruikbaar voor m'n behandelingsverslag van cognitieve en gedragstherapie. (Ik heb het gevoel dat dit vreselijk saai en stoffig klinkt, maar op de één of andere manier is het allemaal heel tof).
-- Het verbaast me dat ik nog steeds geen baard heb. Ben zo ontzettend bezig met die inleiding schrijven dat ik een beetje te weinig sociaal heb gedaan de laatste tijd. Vandaag maar even geluncht met een lieve vriendin en dat voelt goed. Als het me lukt om die inleiding fatsoenlijk af te krijgen gaan we zaterdag misschien wel een dagje strand doen. (Als het niet katten en honden regent, dan).
-- Mijn soort-van-oranje tas vordert gestaag. Alweer aan het haken dus en ik HOU van herfstkleuren.
(Op de plaatjes: mijn haakwol, hartjes & iets wat je krijgt als je verschillende kaarsen in één lantaarn zet).
dinsdag 16 oktober 2012
Omdat zo'n paraplu wel fijn is, nu.
Een iniminicreatie van twee weken geleden (geen zorgen, hij is inmiddels allang op).
maandag 15 oktober 2012
zaterdag 13 oktober 2012
--
soms zijn dingen er misschien wel, maar wil je ze niet toegeven - zul je altijd over misschien en niet-weten spreken. zelfs als iemand je letterlijk zou vragen of. zo ja. wie. wat. hoe. maar dan nog. en het is helemaal niet dat je niet wilt - maar meer die angst. altijd die verdraaide angst die besluit een dam te zijn waartegen jij, bruisende rivier, weinig anders kunt dan kabbelen. hoi dam. hier ben ik.
en als het te laat is weet je het zeker. want dat is een regel in dit leven (lijkt het). twijfelen tot je erbij neervalt en dan ineens is twijfelen niet meer nodig omdat het te laat is en dan, dán weet je het zeker. het was toch wel.
(ik twijfel al niet meer. (maar dat geef ik niet toe, nooit). en het is nog niet te laat).
en als het te laat is weet je het zeker. want dat is een regel in dit leven (lijkt het). twijfelen tot je erbij neervalt en dan ineens is twijfelen niet meer nodig omdat het te laat is en dan, dán weet je het zeker. het was toch wel.
(ik twijfel al niet meer. (maar dat geef ik niet toe, nooit). en het is nog niet te laat).
Hij is er weer, die mooie herfst.
Tralala tralala..
En nu wil ik dus eigenlijk graag naar een bos waar de blaadjes écht hard verkleuren (misschien moet ik nog even wachten) om veel foto's te maken. Die bevlieging heb ik ook gewoon echt ieder jaar..
En nu wil ik dus eigenlijk graag naar een bos waar de blaadjes écht hard verkleuren (misschien moet ik nog even wachten) om veel foto's te maken. Die bevlieging heb ik ook gewoon echt ieder jaar..
vrijdag 12 oktober 2012
Hoi. Ik schrijf je hier. Op mijn eigen briefpapier.
Mijn nieuwe briefpapier! Heb gisteren om te beginnen de email van m'n penvriendin uit Israël maar eens per echte ouderwetse vulpen + briefpapierpost beantwoord. En hoera, ik heb al één iemand die een brief wil krijgen, dus die ga ik snel schrijven! (Ik voel me nu alsof ik acht ben en net kan schrijven en ook van plan ben om dat heel veel te gaan doen. Nou, ik ben veertien jaar ouder dan acht en ik hou van schrijven en ik ben ook van plan om dat te gaan doen. Nog iemand die een brief wil krijgen? Nou?). Over brieven gesproken.. iedereen mag sowieso brieven sturen naar grasshopperandants[at]gmail[dot]com, voor een mooie brief op brievenaanvanalles.blogspot.com. (De enige regel staat als disclaimer onderaan de site. Verder is het leuk als je een pseudoniempje kiest - wat een dier mag zijn, of wat dan ook).
donderdag 11 oktober 2012
Met z'n drietjes.
Net als de rest van Nederland blijf ik het hele Boer-zoekt-vrouw concept geniaal vinden. Tegelijkertijd word ik soms ook wel een beetje beheerst door leedvermaak, met z'n drieën bij die o-zo-leuke boer logeren, wie wil dat nou? Ik niet. Ik zou niet verliefd worden als ik iemand alleen maar op tv tussen de koeienkonten zag. En ik zou het genant vinden om te gaan janken wanneer meer dan een miljoen Nederlanders dat kunnen zien. Sowieso trouwens. Wat heeft het voor zin om te gaan investeren in de liefde (denk hier een kwijltoon bij) van die boer als er nog twee huppelende dames om je heen wandelen. En zelfs als er één afvalt wordt de spanning alleen maar groter want straks denk je dat hij op het laaatste moment zijn liefde voor jou gaat uiten (oooo schaaaat, ik hou zoooooooooveel van je), blijkt het andere trientje toch leuker. Mijniegezien dus. Maar ik geniet er wel van dat anderen er niet zo over denken. En er zijn toch ook heus leuke en minder leuke kandidaten. Over één van de minder-leuke-kandidaten is dit filmpje gemaakt. Ik heb me tranen met tuiten gelachen.
Anyway, één van de drie zijn lijkt me helemaal niet leuk. Ik denk ook dat ik zou bedanken voor een weekje boerderij dan, want where you invest your love, you invest your life (Mumford and Sons). Beter vindt iemand je maar meteen gewoon helemaal geweldig zonder al die irritante concurrentie, maar dat hoort niet bij BzV. (En bij het echte leven ook niet, ben ik bang).
Anyway, één van de drie zijn lijkt me helemaal niet leuk. Ik denk ook dat ik zou bedanken voor een weekje boerderij dan, want where you invest your love, you invest your life (Mumford and Sons). Beter vindt iemand je maar meteen gewoon helemaal geweldig zonder al die irritante concurrentie, maar dat hoort niet bij BzV. (En bij het echte leven ook niet, ben ik bang).
woensdag 10 oktober 2012
Brievenschrijverij & gehaak.
Zzz. Ik heb de halve dag aan m'n inleiding zitten werken en nu heb ik to-taal geen zin meer. Maar hee, ik heb wel wat leuke dingetjes. (En ik merk dat ik bijna formeel ga schrijven omdat ik zo ontzettend keurig wetenschappelijk bezig ben geweest met die inleiding. Met die ***inleiding, hoewel dat laatste een grapje is). De leuke dingetjes? Nou, ik heb briefpapier besteld. Gewoon hoppa, zo'n blok met een hoop vellen. Omdat ik zin heb om weer eens echte handgeschreven brieven te gaan schrijven, al weet ik nog niet aan wie en waarover. (Roep maar als je van brieven schrijven en krijgen houdt). Heel stom, het kriebelt echt al langer om dat te gaan doen - en misschien komt het wel vooral door deze leuke rubriek. En dan vooral het idee dat ik ook nog - knus en kneuterig - ergens een bloemetjesvulpen heb liggen...
En het tweede leuke dingetje is dat ik vanavond een voorraad zpaghetti ga bestellen. Dat is een knoet wol van jewelste om een tas (of wat je maar wilt) mee te haken. Nu heb ik geloof ik al drie gehaakte tassen, maar één daarvan is een beetje gesneuveld toen ik er iets in deed wat een beetje zwaar was. En nu heb ik me bedacht dat ik een rode of oranje (als het maar een herfstkleur is) tas ga haken.
Ik ben wel écht een beetje kneuterig en ouderwets vandaag. Vindt u niet?
En het tweede leuke dingetje is dat ik vanavond een voorraad zpaghetti ga bestellen. Dat is een knoet wol van jewelste om een tas (of wat je maar wilt) mee te haken. Nu heb ik geloof ik al drie gehaakte tassen, maar één daarvan is een beetje gesneuveld toen ik er iets in deed wat een beetje zwaar was. En nu heb ik me bedacht dat ik een rode of oranje (als het maar een herfstkleur is) tas ga haken.
Ik ben wel écht een beetje kneuterig en ouderwets vandaag. Vindt u niet?
dinsdag 9 oktober 2012
Jaha!
Geen stap voor de mensheid en een immense voor mij:
Ik ben begonnen met solliciteren voor een stageplek. Uiteindelijk kún je het natuurlijk niet meer uitstellen (al zou ik dat willen). Inmiddels al twee brieven de deur uit en aan het nadenken of ik nog meer instellingen in de buurt weet.. want je moet minstens zeven of acht brieven schrijven volgens de mevrouw. Maar hoedanook, wéér een drempel overschreden dus.
(En nu ga ik boerzoektvrouw terugkijken. Misselijk trouwens dat ze, als je de facebookpagina liket, al laten zien we eruit gaan. Niet leuk, nu weet ik het al -_-).
Ik ben begonnen met solliciteren voor een stageplek. Uiteindelijk kún je het natuurlijk niet meer uitstellen (al zou ik dat willen). Inmiddels al twee brieven de deur uit en aan het nadenken of ik nog meer instellingen in de buurt weet.. want je moet minstens zeven of acht brieven schrijven volgens de mevrouw. Maar hoedanook, wéér een drempel overschreden dus.
(En nu ga ik boerzoektvrouw terugkijken. Misselijk trouwens dat ze, als je de facebookpagina liket, al laten zien we eruit gaan. Niet leuk, nu weet ik het al -_-).
maandag 8 oktober 2012
Zomaar een maandag.
Gisteren was ik een beetje naar de radio aan het luisteren en ineens kwam Johnny Cash voorbij. Allemensen, ik krijg soms de neiging om flink sentimenteel te worden als ik hem hoor zingen. Gewoon omdat het iets heeft. Niet dat ik altijd alles mooi vind, maar snif. Kweenie.
En nu snap ik ook weer waarom ik bindingsangst heb. (Haha, ja, ik). Dat is waarom mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en mensen met een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis eigenlijk helemaal niet zo verschillend zijn. Kent u de tegenpool van bindingsangst al? Het begint met een v en eindigt ook op angst. (Bah. Al die stomme angsten ook. Wedden dat ik stukken minder zeur over angsten als m'n therapie-vak voorbij is?). Ik herinner me de mevrouw die de persoonlijkheidsstoornissen behandelde nog die riep: Heeenk. Heeeenk. Lamenieindesteek lameniealleeeen. (En zo wil ik niet worden dus he. Zo'n claimerig wicht wat met secondenlijm aan haar liefje geplakt zit en wat naar hem kijkt alsof hij de aaaaaaaaaaaaaaallermooiste is en alsof de wereld zonder hem absoluut niet draait. Vertel mij iets, mannen hebben zonder dat al genoeg verbeelding). Overigens: ik heb geen persoonlijkheidsstoornis voor zover ik weet.
En nu heb ik een tentamen gehad vandaag en het was intensief en eigenlijk ben ik moe en daarom ga ik maar muziek luisteren en belachelijk lange zinnen formuleren omdat eindeloze zinnen wel wat hebben en verder nu ja nou niks.
En nu snap ik ook weer waarom ik bindingsangst heb. (Haha, ja, ik). Dat is waarom mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en mensen met een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis eigenlijk helemaal niet zo verschillend zijn. Kent u de tegenpool van bindingsangst al? Het begint met een v en eindigt ook op angst. (Bah. Al die stomme angsten ook. Wedden dat ik stukken minder zeur over angsten als m'n therapie-vak voorbij is?). Ik herinner me de mevrouw die de persoonlijkheidsstoornissen behandelde nog die riep: Heeenk. Heeeenk. Lamenieindesteek lameniealleeeen. (En zo wil ik niet worden dus he. Zo'n claimerig wicht wat met secondenlijm aan haar liefje geplakt zit en wat naar hem kijkt alsof hij de aaaaaaaaaaaaaaallermooiste is en alsof de wereld zonder hem absoluut niet draait. Vertel mij iets, mannen hebben zonder dat al genoeg verbeelding). Overigens: ik heb geen persoonlijkheidsstoornis voor zover ik weet.
En nu heb ik een tentamen gehad vandaag en het was intensief en eigenlijk ben ik moe en daarom ga ik maar muziek luisteren en belachelijk lange zinnen formuleren omdat eindeloze zinnen wel wat hebben en verder nu ja nou niks.
zaterdag 6 oktober 2012
I met a man..
I met a man who's looking for
perfection
Said he never met a girl who's
good enough
his eyes are getting old
like they'd love to love again
Such a lonely man
Such a lonely man
- Jon Foreman, a mirror is harder to hold.
perfection
Said he never met a girl who's
good enough
his eyes are getting old
like they'd love to love again
Such a lonely man
Such a lonely man
- Jon Foreman, a mirror is harder to hold.
vrijdag 5 oktober 2012
Het kwaad (en zichzelf straffen).
Het kwaad straft zichzelf. Vol leedvermaak (stel je zo'n evil laugh voor) stuurde ik vanmorgen iemand een sms met de woorden 'het regent lekker..'. (ofzoiets). Daar is normaal weinig leedvermaak aan, behalve als je zeker weet dat zo'n persoon gegarandeerd een nat pak haalt door erdoorheen te moeten fietsen. Maar goed, het kwaad dus. En zichzelf straffen.
Ik moest naar Utrecht om een huge envelop met een naar-verhouding-van-de-envelop-te-klein-behandelingsverslag in een brievenbus te dumpen, aldaar. Ik reed dus vanmorgen naar het station, parkeerde m'n auto een stukje verderop. Pak m'n tas uit de auto (met die huge envelop en dat niet zo grote behandelingsverslag). En pak m'n.. sjt. Plu vergeten. En daar draafde ik dus, door de regen. En het plensde helemaal niet enzo, maar natregenen blijft een beetje niet-grappig. Ook al is de herfst verder wel fijn enzo (Ik blijf erbij. Als het maar niet tot januari dit weer is).
Ik weet trouwens dat ik aan de gang blijf met liedjes, maar deze is ook erg mooi. Al zou die meneer er goed aan doen z'n snor af te scheren, want krulsnorren vind ik toch niet mooi (die zie je niet in dit clipje, maar ga maar 'ns andere kijken, dan zie je 'm wel, brr). Overigens ben ik verder een voorstander van baarden en snorren. Als ik kon..
Ik moest naar Utrecht om een huge envelop met een naar-verhouding-van-de-envelop-te-klein-behandelingsverslag in een brievenbus te dumpen, aldaar. Ik reed dus vanmorgen naar het station, parkeerde m'n auto een stukje verderop. Pak m'n tas uit de auto (met die huge envelop en dat niet zo grote behandelingsverslag). En pak m'n.. sjt. Plu vergeten. En daar draafde ik dus, door de regen. En het plensde helemaal niet enzo, maar natregenen blijft een beetje niet-grappig. Ook al is de herfst verder wel fijn enzo (Ik blijf erbij. Als het maar niet tot januari dit weer is).
Ik weet trouwens dat ik aan de gang blijf met liedjes, maar deze is ook erg mooi. Al zou die meneer er goed aan doen z'n snor af te scheren, want krulsnorren vind ik toch niet mooi (die zie je niet in dit clipje, maar ga maar 'ns andere kijken, dan zie je 'm wel, brr). Overigens ben ik verder een voorstander van baarden en snorren. Als ik kon..
woensdag 3 oktober 2012
Take me for a ride..
Ik las een beschrijving op de site van xnoizz en toen dacht ik, hee, dit klinkt wel leuk, laat ik dat eens luisteren! Vind het wel een aanrader omdat het heel anders is dan alles wat ik tot nu toe luisterde. (Invloeden uit klassieke muziek bijvoorbeeld).
dinsdag 2 oktober 2012
Plannen.
Ik kan niet plannen. Ik kan he-le-maal niet plannen.
De meneer zegt tegen het meisje (ik dus): maak een planning. Het meisje maakt een planning en de meneer plaatst er kanttekeningen bij - het is te ambitieus, te snel. Maar dat maakt niet uit want probeer het maar gewoon. We zullen zien. En dus werkt het meisje, helemaal niet zozeer ambitieus, als een malle omdat ze heeft gezegd dat ze eind volgende week wel een eerste versie van een inleiding afheeft. (Ze weet nog helemaal niet hoe ze dat gaat doen met een reuzetentamen en een verslag wat ook nog afmoet).
De meneer zegt tegen het meisje (ik dus): maak een planning. Het meisje maakt een planning en de meneer plaatst er kanttekeningen bij - het is te ambitieus, te snel. Maar dat maakt niet uit want probeer het maar gewoon. We zullen zien. En dus werkt het meisje, helemaal niet zozeer ambitieus, als een malle omdat ze heeft gezegd dat ze eind volgende week wel een eerste versie van een inleiding afheeft. (Ze weet nog helemaal niet hoe ze dat gaat doen met een reuzetentamen en een verslag wat ook nog afmoet).
maandag 1 oktober 2012
Justice and Mercy.
Op de één of andere manier heb ik ineens een explosie van sociaal leven: elke week wel één of meer leuke dingen. Vaker meer dan één zelfs. (Ohappyday, ik vind dat zo fijn). Soms voel ik me zo sociaal onvaardig en tóch maakt dat ergens niet uit. Ik ben denk ik niet zo onvaardig als ik denk, overigens. Nu nog een liedje en dan ga ik in eenzame opsluiting een baard laten staan (als dat kon) en verworden tot kluizenaar om te studeren voor mijn eerste mastertentamen volgende week.
zaterdag 29 september 2012
This made my day!
Schaamteopdracht #1.
Mijn zaterdagochtendmaskertje. Een beetje geestig, wel. Erger kun je er bijna niet uitzien, geloof ik.
(Ik weet trouwens niet of ik meer schaamteopdrachten ga doen hoor).
vrijdag 28 september 2012
Toen ik twaalf was..
Toen ik twaalf was las ik romannetjes omdat ik de kinderboeken wel een beetje had gehad, vond ik. Op een dag kwam ik uit school en was de serie waarin ik aan het lezen was, verstopt. (Achter de handdoeken, in de kast). Niet omdat die serie nou zo verkeerd was of expliciet of gewelddadig of seksueel getint of wat ook. Maar ik was twaalf en m'n moeder had van iemand gehoord dat meisjes van twaalf die boeken niet moesten lezen. Die hoorden nog onschuldige Jip en Janneke-boeken te lezen (vooruit, iets moeilijker).
Ik heb gezeurd, kreeg m'n zin en las die boeken uit.
En gisteren was ik bij m'n zus en toen trof ik een map aan met gedichten van een heel veel jongere mij. Die volgens mij maar beter niet van die romannetjes had kunnen lezen, want het waren vreselijk sneue gedichten over onbereikbare geliefden. Misschien had m'n moeder die boeken toch maar in de kast moeten laten liggen. Als je twaalf bent en zulke gedichten schrijft.. (Wist ik veel dat m'n zus ze bewaard had. Het was een schok!)
Ik heb gezeurd, kreeg m'n zin en las die boeken uit.
En gisteren was ik bij m'n zus en toen trof ik een map aan met gedichten van een heel veel jongere mij. Die volgens mij maar beter niet van die romannetjes had kunnen lezen, want het waren vreselijk sneue gedichten over onbereikbare geliefden. Misschien had m'n moeder die boeken toch maar in de kast moeten laten liggen. Als je twaalf bent en zulke gedichten schrijft.. (Wist ik veel dat m'n zus ze bewaard had. Het was een schok!)
donderdag 27 september 2012
Slaapperikelen (en een kampeerweek).
Als er iets was (en stiekem nog een beetje is) wat ik gruwelijk vond (en stiekem dus nog steeds een beetje vind) is het wel ergens anders slapen. Ik weet dat ik een aansteller ben, maar al de halve avond voordat ik dan naar bed ga, ga ik denken aan 'wat als ik niet kan slapen'? Vanzelfsprekend komen die scenario's altijd uit en kun je dan ook daadwerkelijk niet slapen. Tegenwoordig maak ik me er wat minder druk om dan vroeger en denk ik dat ik vanzelf wel een keer in slaap val. Maar als ik dan ergens logeer ben ik nog steeds altijd de laatste die slaapt. En of ik snurk weet ik niet, maar de anderen doen dat meestal wel. (Grapje, grapje - als je dit leest). Maar hoe dan ook, je kunt het altijd wel horen aan iemands ademhaling of de persoon in kwestie is afgereisd naar dromerige oorden. En dan meen ik altijd dat ik die ademhaling moet evenaren ofzo, leuk is echt een beetje anders.
Ooit, ik was dertien, gingen we kamperen met wat meiden van de klas. En zo lief, ik mocht mee. Dat wás ook heel lief hoor. Maar het is minder leuk als mensen je toch soort van het gevoel geven dat ze over hun brave borst strijken door je mee te vragen. Ik was echt sneu in klas één. Een paar weken voor de bewuste kampeerweek (bij één van de dames thuis, op het erf) werd me al even vriendelijk verteld dat ik alleen meemocht als ik me eens NIET nerveus zou gedragen. (Ik beet nieteens nagels, maar ik was altijd nogal snel gestressd. Dat ben ik overigens nog). Met die vriendelijke vermaning in m'n achterhoofd ging ik mee kamperen. Een paar dagen voor het kamperen, E., zin in het kamperen en overijverig, helpt de andere meiden mee om het bewuste huisje waarin we zouden slapen te soppen. Dat mocht ook wel, want de vloer zat onder de modder en de keukenkastjes waren nogal vies. Afijn, die kastjes zou ik onder handen nemen. Nu moet je weten, de dertienjarige ik had nog nooit een poetsdoek in handen gehad en hoe je sop maakte.. wist ik veel. Ik dus met die doek die keukenkastjes schoongemaakt.. (Een tijdje later, blijkt dat die kastjes bomvol water staan en een beetje scheefgetrokken met dank aan E., die het uitwringen niet machtig was en daar het nut niet van inzag. Degenen die het huisje twee jaar later schoonmaakten hadden het nóg over de verminkte keukenkastjes, door mij zo zorgvuldig gemolestreerd). En toen brak dus die kampeerweek aan. Ik snap eigenlijk nog niet dat ik niet zo assertief was om te zeggen dat ik naar huis wilde want ik vond het zo verschrikkelijk ellendig allemaal. Ik ben ook nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was als toen, na die week. De eerste avond was heel leuk, we stookten vuurtje in het weiland (boze ouders, waarom weet ik eigenlijk niet). Maar de eerste nacht begon de ellende. Natuurlijk snurkten degenen die als eersten sliepen (dat is denk ik een causaal verband). En ik lag dus wakker. Schaapjes tellen. (Boek lezen mocht niet want iedereen wilde SLAPEN. En ik had nog geen mobiel, ja echt). Tafels opzeggen. En melatonine-tabletjes meenemen. Die ik gretig had uitgedeeld aan al mijn mede-niet-slapenden. Zij sliepen als een blok, maar ik.. ik kon het heerlijk vergeten. (De volgende dag: de moeder des huizes belde op hoge poten mijn moeder want o foei, ik had slaappillen bij me. Vre-se-lijk!). Ik weet niet heel precies meer hoe die week eruitzag, wel dat m'n hormonen me teisterden en dat iedereen dat niet leuk vond want toen konden we niet zwemmen. (O, stomme spelbreker was ik). En dat we naar een concert gingen en gingen fietsen. En naar de markt. En dat ik diep vanbinnen heel hard juichend naar huis fietste aan het einde van die week. (Mezelf voornemend dat ik dat nooit en nooit en nooit meer zou doorstaan).
Het jaar erop. Ik had toegezegd weer te gaan. Want 'nee zeggen' is redelijk onmogelijk. Toch? En toen werd ik halfziek en toen heb ik gezegd dat ik later kwam. Waarop het miepje aan de telefoon zei dat ik dan misschien maar beter helemaal niet kon komen. Juichkreten alom, want ik hoefde niet. (Ik vind het nu zo bizar dat ik gewoon van plan was tegen m'n zin zoiets te gaan doen). Dat was eind juni, 2004. Ik was nog steeds sneu, maar een klein beetje minder, al. Aan het einde van de week kreeg ik een kaart met: "Het is erg jammer dat je er niet was joh! Het was erg gezellig en we misten je echt!". Check de kaart. Ik vond hem onlangs. (Overigens is het later wel goedgekomen, in de derde was ik eigenlijk al niet meer sneu en kon ik stukken beter met die meiden opschieten).
Ooit, ik was dertien, gingen we kamperen met wat meiden van de klas. En zo lief, ik mocht mee. Dat wás ook heel lief hoor. Maar het is minder leuk als mensen je toch soort van het gevoel geven dat ze over hun brave borst strijken door je mee te vragen. Ik was echt sneu in klas één. Een paar weken voor de bewuste kampeerweek (bij één van de dames thuis, op het erf) werd me al even vriendelijk verteld dat ik alleen meemocht als ik me eens NIET nerveus zou gedragen. (Ik beet nieteens nagels, maar ik was altijd nogal snel gestressd. Dat ben ik overigens nog). Met die vriendelijke vermaning in m'n achterhoofd ging ik mee kamperen. Een paar dagen voor het kamperen, E., zin in het kamperen en overijverig, helpt de andere meiden mee om het bewuste huisje waarin we zouden slapen te soppen. Dat mocht ook wel, want de vloer zat onder de modder en de keukenkastjes waren nogal vies. Afijn, die kastjes zou ik onder handen nemen. Nu moet je weten, de dertienjarige ik had nog nooit een poetsdoek in handen gehad en hoe je sop maakte.. wist ik veel. Ik dus met die doek die keukenkastjes schoongemaakt.. (Een tijdje later, blijkt dat die kastjes bomvol water staan en een beetje scheefgetrokken met dank aan E., die het uitwringen niet machtig was en daar het nut niet van inzag. Degenen die het huisje twee jaar later schoonmaakten hadden het nóg over de verminkte keukenkastjes, door mij zo zorgvuldig gemolestreerd). En toen brak dus die kampeerweek aan. Ik snap eigenlijk nog niet dat ik niet zo assertief was om te zeggen dat ik naar huis wilde want ik vond het zo verschrikkelijk ellendig allemaal. Ik ben ook nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was als toen, na die week. De eerste avond was heel leuk, we stookten vuurtje in het weiland (boze ouders, waarom weet ik eigenlijk niet). Maar de eerste nacht begon de ellende. Natuurlijk snurkten degenen die als eersten sliepen (dat is denk ik een causaal verband). En ik lag dus wakker. Schaapjes tellen. (Boek lezen mocht niet want iedereen wilde SLAPEN. En ik had nog geen mobiel, ja echt). Tafels opzeggen. En melatonine-tabletjes meenemen. Die ik gretig had uitgedeeld aan al mijn mede-niet-slapenden. Zij sliepen als een blok, maar ik.. ik kon het heerlijk vergeten. (De volgende dag: de moeder des huizes belde op hoge poten mijn moeder want o foei, ik had slaappillen bij me. Vre-se-lijk!). Ik weet niet heel precies meer hoe die week eruitzag, wel dat m'n hormonen me teisterden en dat iedereen dat niet leuk vond want toen konden we niet zwemmen. (O, stomme spelbreker was ik). En dat we naar een concert gingen en gingen fietsen. En naar de markt. En dat ik diep vanbinnen heel hard juichend naar huis fietste aan het einde van die week. (Mezelf voornemend dat ik dat nooit en nooit en nooit meer zou doorstaan).
Het jaar erop. Ik had toegezegd weer te gaan. Want 'nee zeggen' is redelijk onmogelijk. Toch? En toen werd ik halfziek en toen heb ik gezegd dat ik later kwam. Waarop het miepje aan de telefoon zei dat ik dan misschien maar beter helemaal niet kon komen. Juichkreten alom, want ik hoefde niet. (Ik vind het nu zo bizar dat ik gewoon van plan was tegen m'n zin zoiets te gaan doen). Dat was eind juni, 2004. Ik was nog steeds sneu, maar een klein beetje minder, al. Aan het einde van de week kreeg ik een kaart met: "Het is erg jammer dat je er niet was joh! Het was erg gezellig en we misten je echt!". Check de kaart. Ik vond hem onlangs. (Overigens is het later wel goedgekomen, in de derde was ik eigenlijk al niet meer sneu en kon ik stukken beter met die meiden opschieten).
woensdag 26 september 2012
Mooie dingen.
Sommige dingen zijn gewoon mooi. (En je hoeft niet altijd te weten waarom). Afgelopen zondag heb ik voor het eerst in m'n leven een doopdienst in een baptistengemeente meegemaakt. Was echt wel heel tof om mee te maken - mooie symboliek enzo. En ik heb me redelijk verbaasd over de warmte van sommige mensen. Ik geloof dat ik ergens de overtuiging heb dat het redelijk onmogelijk is dat anderen me normaal of leuk vinden. (Als dat dan wel zo blijkt te zijn ben ik een beetje confused, maar dan op de goeie manier). Als mensen die elkaar kennen van een kamp met elkaar op de foto willen is dat tof. Ik had zoiets van: prima, maar ik doe niet mee, want ik hoor er niet bij - ik was niet op dat kamp geweest; degenen waar ik mee ging wel. Maar van sommige mensen mag je dingen als 'ik hoor er niet bij' niet denken. En nu wordt een foto er heus niet mooier van als mijn snufferd erop staat, maar het was toch lief dat ik dat 'ik hoor er niet bij' gevoel niet mocht hebben.
maandag 24 september 2012
Dingen die ik denk.
1.) Te vaak denk ik 'o help'. En maak ik hele neutrale prima situaties 'o help' situaties. Nu we aan het therapieën zijn, realiseer ik me pas hoe vaak ik 'o help' denk.
2.) Ik denk dat ik onzeker overkom en ik haat dat en ik wil niet dat mensen lief voor me zijn omdat ze me anders zielig vinden of wat dan ook, dan heb ik liever dat ze me uitfoeteren, want wat heb je eraan als mensen alleen maar aardig tegen je zijn op het moment dat je jezelf aanstelt? Nou? Het is alleen maar een motivatie om je vaker zielig en aanstellerig te gaan gedragen want dán.. dán.. mensen moeten gewoon in het algemeen maar wat liever en knuffeliger worden.
3.) Ik vind knuffelen fijn maar ik kom erachter dat ik geen initiatief neem. Hoe dan ook niet. Ik durf niet. Want stel dat het even niet passend is enzo. (Ik heb de scripts echt niet op een rijtje).
4.) In dat kader: In het college van vandaag ging het over schaamteopdrachten. Expres met een halve wc-rol bij je broek of rok uit een rondje gaan lopen. Bij wildvreemden aanbellen met de vraag of je bij hen in bad mag. (Of je tussenin mag slapen is misschien nóg schaamtevoller.. het is stiekem heel erg leuk om dingen te bedenken). Als ik cliënt was en één van die dingen moest doen zou ik het zo hard niet doen. Misschien moet ik eens beginnen met knuffelen, zomaar. (Maar niet met wildvreemden dan weer want dan vind ik knuffelen helemaal niet fijn).
5.) Ik verbaas me over het hoge aantal platgereden egeltjes. Liggen er dan overal overheerlijke boterhammen met jam aan de overkant van de weg als motivatie om over te steken (en dan vooral platgereden te worden?).
6.) De herfst is zo fijn. Ja, het regent en ja, het waait. Maar wacht maar, binnenkort gaan die blaadjes fijn verkleuren en gaat het lekker ruiken en zit ik heerlijk met een kopje thee binnen te studeren. (Hm. Studeren, dat is dus wel fijn, maar soms word je ook een beetje verdrietig om de bergen werk en nachtmerries over gemiste tentamens enzo).
7.) Gedrag heeft schijnbaar áltijd een functie. Het is zinvol. Nice. Dus al je luduvudu koesteren als een kostbare schat heeft ook een functie.. ben ik even blij dat ik daar geen last van heb. (Nog niet. En ik hoop van nooit meer).
2.) Ik denk dat ik onzeker overkom en ik haat dat en ik wil niet dat mensen lief voor me zijn omdat ze me anders zielig vinden of wat dan ook, dan heb ik liever dat ze me uitfoeteren, want wat heb je eraan als mensen alleen maar aardig tegen je zijn op het moment dat je jezelf aanstelt? Nou? Het is alleen maar een motivatie om je vaker zielig en aanstellerig te gaan gedragen want dán.. dán.. mensen moeten gewoon in het algemeen maar wat liever en knuffeliger worden.
3.) Ik vind knuffelen fijn maar ik kom erachter dat ik geen initiatief neem. Hoe dan ook niet. Ik durf niet. Want stel dat het even niet passend is enzo. (Ik heb de scripts echt niet op een rijtje).
4.) In dat kader: In het college van vandaag ging het over schaamteopdrachten. Expres met een halve wc-rol bij je broek of rok uit een rondje gaan lopen. Bij wildvreemden aanbellen met de vraag of je bij hen in bad mag. (Of je tussenin mag slapen is misschien nóg schaamtevoller.. het is stiekem heel erg leuk om dingen te bedenken). Als ik cliënt was en één van die dingen moest doen zou ik het zo hard niet doen. Misschien moet ik eens beginnen met knuffelen, zomaar. (Maar niet met wildvreemden dan weer want dan vind ik knuffelen helemaal niet fijn).
5.) Ik verbaas me over het hoge aantal platgereden egeltjes. Liggen er dan overal overheerlijke boterhammen met jam aan de overkant van de weg als motivatie om over te steken (en dan vooral platgereden te worden?).
6.) De herfst is zo fijn. Ja, het regent en ja, het waait. Maar wacht maar, binnenkort gaan die blaadjes fijn verkleuren en gaat het lekker ruiken en zit ik heerlijk met een kopje thee binnen te studeren. (Hm. Studeren, dat is dus wel fijn, maar soms word je ook een beetje verdrietig om de bergen werk en nachtmerries over gemiste tentamens enzo).
7.) Gedrag heeft schijnbaar áltijd een functie. Het is zinvol. Nice. Dus al je luduvudu koesteren als een kostbare schat heeft ook een functie.. ben ik even blij dat ik daar geen last van heb. (Nog niet. En ik hoop van nooit meer).
vrijdag 21 september 2012
Project X.
Cupcakes voor een bruiloft! Resultaat van een avondje met z'n zessen heerlijk kliederen en klodderen en vooral.. het HEEL gezellig hebben! :)
donderdag 20 september 2012
Logica.
Het is logisch dat als de buurvrouw pianoles heeft, het moment dat de pianoleraar eraankomt iets inluidt als 'er komt pianoles'. Of: 'Er komt gepingel'. (Het luidt ook iets in als 'er komen kerstliedjes' omdat beginners vaak met jingle bells enzo beginnen).
Maar ik kreeg er gisteren dus een beetje een gek gevoel bij. Ik zit in huis op de bank, boek te lezen. En vroem, daar komt meneer de pianoman. En voila, een paar tellen later horen we gepingel. Ik wéét dat het logisch is enzo, maar het idee dat iemand komt met een specifiek doel om iemand pianoles te geven en dat dat ook gebeurt. Ja, het zijn scripts enzo, net als we precies weten hoe we ons gedragen in een restaurant, maar eigenlijk is het hele idee van scripts best maf. Dat áls de pianoleraar komt er pianoles wordt gegeven. Die vanzelfsprekendheid - ik moet er stiekem om lachen, maar niemand begrijpt dat. Want het zou bevreemdend zijn als die beste man kwam om koffie te drinken en om geen pianoles te geven. Of als de beste man wel de intentie had om pianoles te geven maar het uur zou verbeuzelen met gepraat. (Arme ik, dan hoor ik geen jingle bells door de muren).
Het slaat nergens op hè, die gedachten van mij. Maar de logica, het als..dan.. Als mijn zus schoenen gaat kopen duurt het eeuwen en wordt iedereen chagrijnig - en vrolijk dartelt zij door de schoenenwinkel. ("Mooi he?" "Hm. Ja. Neem ze nu maar"). Dat kan bijna niet anders en als het wel anders zou zijn zou de wereld niet helemaal kloppen. Dingen lopen volgens een vast patroon en dat hoort ook want anders wordt het leven onvoorspelbaar en dat vinden we eng. Maar eigenlijk is die gekke voorspelbaarheid iets wat me soms de kriebels geeft. Dat sommige mensen zich altijd in sommige situaties hetzelfde gedragen. En dat de pianoleraar dus altijd komt om pianoles te geven. (Maar hij moest ook maar eens het hart hebben om met andere intenties te komen, dat dan ook weer).
Maar ik kreeg er gisteren dus een beetje een gek gevoel bij. Ik zit in huis op de bank, boek te lezen. En vroem, daar komt meneer de pianoman. En voila, een paar tellen later horen we gepingel. Ik wéét dat het logisch is enzo, maar het idee dat iemand komt met een specifiek doel om iemand pianoles te geven en dat dat ook gebeurt. Ja, het zijn scripts enzo, net als we precies weten hoe we ons gedragen in een restaurant, maar eigenlijk is het hele idee van scripts best maf. Dat áls de pianoleraar komt er pianoles wordt gegeven. Die vanzelfsprekendheid - ik moet er stiekem om lachen, maar niemand begrijpt dat. Want het zou bevreemdend zijn als die beste man kwam om koffie te drinken en om geen pianoles te geven. Of als de beste man wel de intentie had om pianoles te geven maar het uur zou verbeuzelen met gepraat. (Arme ik, dan hoor ik geen jingle bells door de muren).
Het slaat nergens op hè, die gedachten van mij. Maar de logica, het als..dan.. Als mijn zus schoenen gaat kopen duurt het eeuwen en wordt iedereen chagrijnig - en vrolijk dartelt zij door de schoenenwinkel. ("Mooi he?" "Hm. Ja. Neem ze nu maar"). Dat kan bijna niet anders en als het wel anders zou zijn zou de wereld niet helemaal kloppen. Dingen lopen volgens een vast patroon en dat hoort ook want anders wordt het leven onvoorspelbaar en dat vinden we eng. Maar eigenlijk is die gekke voorspelbaarheid iets wat me soms de kriebels geeft. Dat sommige mensen zich altijd in sommige situaties hetzelfde gedragen. En dat de pianoleraar dus altijd komt om pianoles te geven. (Maar hij moest ook maar eens het hart hebben om met andere intenties te komen, dat dan ook weer).
woensdag 19 september 2012
Een beetje stom (een uitleg voor dummies).
Ik voel me een beetje een therapeut. Als mensen nu langskomen met iets als 'het wordt ook nooit wat met mij,' dan denk ik meteen aan cognities die niet kloppend zijn en die eens hard aangepast moeten worden. Cognitieve therapie is echt best leuk. Maar gedragstherapie..
Ik voel me dus ook een beetje stom. Want we snappen allemaal de klassieke conditionering - nu volgt een uitleg voor dummies. Je neemt een meneer, een bel, een bak voer en een hond. De begerige blik van de hond ontwaart het voer en voila, hij kwijlt - omdat hij, als hond zijnde, daar goed in is als hij eten ziet (misschien is hij er in het algemeen ook wel goed in, dat zijn kinderen ook). Nu doet de meneer iets leuks. Hij pakt een bel, tingeling, en tovert daarna de voederbak tevoorschijn. En als de meneer dat een paar keer (of heel vaak, afhankelijk van de eigenwijsheid, dan wel leergierigheid van de hond) gedaan heeft, begint hondjelief niet pas te kwijlen als hij de voerbak ziet, maar begint hij bij het getingeling al te kwijlen. Nou, dat is klassieke conditionering en wees maar blij dat je die hond niet bent. Want er zijn ook dingen met aan en afleren en stroomstoten en omgevingscues enzo. En contraconditioneren - dat je iemand iets aan en weer af kunt leren door iets anders te proberen, als een jochie bang maken voor ratten en dan met snoepjes die angst weer afleren. En er zijn ook nare afkortingen als voorwaardelijke prikkels en onvoorwaardelijke prikkels en responsen en stimuli en positief en negatief en. Dit is niet meer voor dummies. Dit gaat zelfs mij een beetje boven de pet. En daarom voel ik me een beetje stom. Vannacht droom ik vast over kwijlende honden. En als die honden niet voorbij komen kwijlen, wie weet komen dan de ratjes van Skinner wel tevoorschijn, ook al moet ik dan het hoofdstuk over operant conditioneren nog lezen.
Ik voel me dus ook een beetje stom. Want we snappen allemaal de klassieke conditionering - nu volgt een uitleg voor dummies. Je neemt een meneer, een bel, een bak voer en een hond. De begerige blik van de hond ontwaart het voer en voila, hij kwijlt - omdat hij, als hond zijnde, daar goed in is als hij eten ziet (misschien is hij er in het algemeen ook wel goed in, dat zijn kinderen ook). Nu doet de meneer iets leuks. Hij pakt een bel, tingeling, en tovert daarna de voederbak tevoorschijn. En als de meneer dat een paar keer (of heel vaak, afhankelijk van de eigenwijsheid, dan wel leergierigheid van de hond) gedaan heeft, begint hondjelief niet pas te kwijlen als hij de voerbak ziet, maar begint hij bij het getingeling al te kwijlen. Nou, dat is klassieke conditionering en wees maar blij dat je die hond niet bent. Want er zijn ook dingen met aan en afleren en stroomstoten en omgevingscues enzo. En contraconditioneren - dat je iemand iets aan en weer af kunt leren door iets anders te proberen, als een jochie bang maken voor ratten en dan met snoepjes die angst weer afleren. En er zijn ook nare afkortingen als voorwaardelijke prikkels en onvoorwaardelijke prikkels en responsen en stimuli en positief en negatief en. Dit is niet meer voor dummies. Dit gaat zelfs mij een beetje boven de pet. En daarom voel ik me een beetje stom. Vannacht droom ik vast over kwijlende honden. En als die honden niet voorbij komen kwijlen, wie weet komen dan de ratjes van Skinner wel tevoorschijn, ook al moet ik dan het hoofdstuk over operant conditioneren nog lezen.
dinsdag 18 september 2012
Over ongeduld enzo.
Zo dan.
Ik ben vandaag zo productief geweest. (Nu verwacht ik loftuitingen enzo natuurlijk). Om te beginnen had ik een afspraak met de masterthesisbegeleider (ik heb zo'n leuk onderwerp, daarover later misschien wel meer, maar wie weet heb ik mijn lieve lezers nog nodig als proefkonijnen en misschien is het dan handig dat ze niet al vantevoren te goed weten waar het over gaat enzo). De beste man - hij is aardig en níet verstrooid, dus ik vind dat ik het getroffen heb, vond mijn gemaakte planning nogal ambitieus, in die zin, ik wil eigenlijk in december wel klaar zijn, terwijl er tot februari voor staat. Maar eigenlijk, daar kom ik ineens als een donderslag bij heldere hemel achter, ben ik gewoon gruwelijk ongeduldig, heb ik geen zin om eindeloos te gaan zitten broeden op een scriptie en wil ik het liefst gewoon beginnen, dat ding klaar hebben en klaar zijn dus. Slaat nergens op want je krijgt veel betere ideeën als je af en toe wel een poosje gaat zitten broeden (waarom zie ik nu een kip met een blik op oneindig voor me?). En dat stomme idee dat ik dingen af wil hebben en dat ik dus eigenlijk verdraaid ongeduldig ben, komt best vaak terug. (Ik heb mezelf tot op de draad geanalyseerd en het is echt zo, ik ben gewoon razend ongeduldig). Neem iets als tekenen of schilderen of schrijven: het moet af. En wel nu. En als ik het niet afkrijg is het niet goed of okee of wat ook. Je hoeft geen HBO-studie te doen om achter dingen van jezelf te komen. Dat gebeurt me trouwens ook met het keiharde cognitieve en gedragstherapie oefenen..
(Ik vraag me alleen wel meer en meer af hoe al die professionele therapeuten het allemaal voor elkaar krijgen. Ik ben geloof ik veel te chaotisch om een normaal gesprek te voeren, want dan spring ik nóg harder van de hak op de tak dan in een blogje als dit. Krijg maar vast medelijden met mijn arme cliënten).
Mijn productiviteit verder vandaag? Mijn extra cijferlijst opgehaald. E. heeft 232.5 studiepunt gehaald tijdens de bachelor terwijl er 180 verplicht waren om het diploma te halen. (Okee, ik geef toe dat het masteruitstellend gedrag was en dat ik daarom een extra bachelorjaar heb gedaan). En ik heb, het is vast stom om daar trots op te zijn, maar weer eens de lift gepakt in het hoogste universiteitsgebouw om een formuliertje op te gaan halen. En veertien verdiepingen in zo'n supersnelle zoeflift in je eentje.. nou.. ik durfde dat eerst echt niet alleen. En nu dus wel. En dat is zo fijn ofzo. Thuis heb ik als een malle weer cognitieve therapie gelezen. Best leuk enzo.
Maar vanavond is het tijd voor Project X. Waarover misschien binnenkort wel meer.
Ik ben vandaag zo productief geweest. (Nu verwacht ik loftuitingen enzo natuurlijk). Om te beginnen had ik een afspraak met de masterthesisbegeleider (ik heb zo'n leuk onderwerp, daarover later misschien wel meer, maar wie weet heb ik mijn lieve lezers nog nodig als proefkonijnen en misschien is het dan handig dat ze niet al vantevoren te goed weten waar het over gaat enzo). De beste man - hij is aardig en níet verstrooid, dus ik vind dat ik het getroffen heb, vond mijn gemaakte planning nogal ambitieus, in die zin, ik wil eigenlijk in december wel klaar zijn, terwijl er tot februari voor staat. Maar eigenlijk, daar kom ik ineens als een donderslag bij heldere hemel achter, ben ik gewoon gruwelijk ongeduldig, heb ik geen zin om eindeloos te gaan zitten broeden op een scriptie en wil ik het liefst gewoon beginnen, dat ding klaar hebben en klaar zijn dus. Slaat nergens op want je krijgt veel betere ideeën als je af en toe wel een poosje gaat zitten broeden (waarom zie ik nu een kip met een blik op oneindig voor me?). En dat stomme idee dat ik dingen af wil hebben en dat ik dus eigenlijk verdraaid ongeduldig ben, komt best vaak terug. (Ik heb mezelf tot op de draad geanalyseerd en het is echt zo, ik ben gewoon razend ongeduldig). Neem iets als tekenen of schilderen of schrijven: het moet af. En wel nu. En als ik het niet afkrijg is het niet goed of okee of wat ook. Je hoeft geen HBO-studie te doen om achter dingen van jezelf te komen. Dat gebeurt me trouwens ook met het keiharde cognitieve en gedragstherapie oefenen..
(Ik vraag me alleen wel meer en meer af hoe al die professionele therapeuten het allemaal voor elkaar krijgen. Ik ben geloof ik veel te chaotisch om een normaal gesprek te voeren, want dan spring ik nóg harder van de hak op de tak dan in een blogje als dit. Krijg maar vast medelijden met mijn arme cliënten).
Mijn productiviteit verder vandaag? Mijn extra cijferlijst opgehaald. E. heeft 232.5 studiepunt gehaald tijdens de bachelor terwijl er 180 verplicht waren om het diploma te halen. (Okee, ik geef toe dat het masteruitstellend gedrag was en dat ik daarom een extra bachelorjaar heb gedaan). En ik heb, het is vast stom om daar trots op te zijn, maar weer eens de lift gepakt in het hoogste universiteitsgebouw om een formuliertje op te gaan halen. En veertien verdiepingen in zo'n supersnelle zoeflift in je eentje.. nou.. ik durfde dat eerst echt niet alleen. En nu dus wel. En dat is zo fijn ofzo. Thuis heb ik als een malle weer cognitieve therapie gelezen. Best leuk enzo.
Maar vanavond is het tijd voor Project X. Waarover misschien binnenkort wel meer.
vrijdag 14 september 2012
Somber days..
Ik ben dankbaar voor de lieve mensen in mijn leven. Ik geloof dat het soms haast niet beter kan.
--
Dat is om de blog positief te beginnen. Verder voel ik me niet al te fijn, al een paar dagen. Het is een terugkerend iets - en heel rot. Het gevoel dat ik alleen maar in bed wil blijven. Het koud heb. (Terwijl ik normaal juist van kou hou!). Een akelig gevoel van lusteloosheid en een hoop gepieker over het leven enzo - het gaat niet zozeer om mensen in het leven, voordat iemand dat dacht, maar meer om 'is dit alles?' En waar is God als je hem nodig hebt? (En het verdraaide niet kunnen eten en me hondsberoerd voelen af en toe). Gelukkig gaat het 's avonds altijd beter - maar het idee dat je 's avonds naar bed gaat om 's ochtends weer met zo'n rotgevoel wakker te worden.. beter sliepen we maar gewoon even niet. (Terwijl slapen juist zo fijn is omdat die wereld tenminste maar eens niet de echte is).
Mevrouw. U bent depressief. Maar niet echt want dan moet het twee weken duren enzo. Mevrouw, dit is naamloos. Dit is niets.
--
Dat is om de blog positief te beginnen. Verder voel ik me niet al te fijn, al een paar dagen. Het is een terugkerend iets - en heel rot. Het gevoel dat ik alleen maar in bed wil blijven. Het koud heb. (Terwijl ik normaal juist van kou hou!). Een akelig gevoel van lusteloosheid en een hoop gepieker over het leven enzo - het gaat niet zozeer om mensen in het leven, voordat iemand dat dacht, maar meer om 'is dit alles?' En waar is God als je hem nodig hebt? (En het verdraaide niet kunnen eten en me hondsberoerd voelen af en toe). Gelukkig gaat het 's avonds altijd beter - maar het idee dat je 's avonds naar bed gaat om 's ochtends weer met zo'n rotgevoel wakker te worden.. beter sliepen we maar gewoon even niet. (Terwijl slapen juist zo fijn is omdat die wereld tenminste maar eens niet de echte is).
Mevrouw. U bent depressief. Maar niet echt want dan moet het twee weken duren enzo. Mevrouw, dit is naamloos. Dit is niets.
dinsdag 11 september 2012
Maar weer eens over fobietjes enzo.
"M-m-mevrouw. D-d-d-it is een s-s-spin. Hij doet niets. Hij is helemaal niet eng (ril). Maar vindt u het niet erg als ik hem op een afstandje houd?" (Nee, dat vindt de mevrouw die behandeld wordt voor een spinnenfobie helemaal niet erg. Maar heel praktisch is het dus ook niet als je iemand met een spinnenfobie wilt behandelen en je hebt er zélf één). Dat was één van de dingen die gisteren in m'n eerste werkgroep naar voren kwam. En eigenlijk zie je zoiets wel een beetje voor je, een doodsbange therapeut die een even doodsbange cliënt hoopt te helpen maar daarin jammerlijk faalt. Ken je zwakheden luidt dan de regel. En ik ken de mijne een beetje te goed.
Wel grappig hoor, in de werkgroepen mogen we elkaar therapie gaan geven voor een probleem - een echt bestaand probleem nog wel, wat ook weer niet te ernstig mag zijn natuurlijk. Op zich is dat niet grappig, maar wat me opvalt is dat veel mensen naar voren komen met iets wat lijkt op sociale fobie (dat mag ik denk ik wel zeggen) "maar," zeggen ze dan, "als je het heel sterk zou uitvergroten zou het een sociale fobie zijn.". Nou, geloof mij, in mijn geval hoef je echt niet zo enorm uit te vergroten. En ik vraag me dus af of al die mensen echt maar iniminibeetjes fobie bij zich dragen of dat ze stiekem net zo fobisch zijn als ik.
(Of misschien praat ik het mezelf aan. Maar het is niet hip om te gaan hyperventileren als je nieuwe mensen ontmoet en buiten adem en met een knalrode kop begint aan een gesprek. Gelukkig gaan die dingen gaandeweg beter en moet je ze blijven doen, maar ik ben echt bang voor een stagesollicitatiegesprek waar ik nooit als een stabiele keurige persoon naar binnen kan stappen hierdoor - terwijl me dat best essentieel lijkt voor een psycholoog. Maar ho eens, ik ga zo'n droom niet laten verzieken door zo'n stomme angst).
Verder - ik geniet van het weer begonnen zijn. Hoe hectisch het ook is met al die hoofdstukken gedrags- en cognitieve therapie (wat verdorie nog op elkaar lijkt ook). En daarnaast dus de thesis *brainstormfase*. Wat is druk zijn toch eigenlijk weer heerlijk!
(Oja, een tip: Ik ben al studerende aan het luisteren naar 'Wintersongs' van Tangarine. Best wel heerlijke muziek eigenlijk. Check Spotify!).
Wel grappig hoor, in de werkgroepen mogen we elkaar therapie gaan geven voor een probleem - een echt bestaand probleem nog wel, wat ook weer niet te ernstig mag zijn natuurlijk. Op zich is dat niet grappig, maar wat me opvalt is dat veel mensen naar voren komen met iets wat lijkt op sociale fobie (dat mag ik denk ik wel zeggen) "maar," zeggen ze dan, "als je het heel sterk zou uitvergroten zou het een sociale fobie zijn.". Nou, geloof mij, in mijn geval hoef je echt niet zo enorm uit te vergroten. En ik vraag me dus af of al die mensen echt maar iniminibeetjes fobie bij zich dragen of dat ze stiekem net zo fobisch zijn als ik.
(Of misschien praat ik het mezelf aan. Maar het is niet hip om te gaan hyperventileren als je nieuwe mensen ontmoet en buiten adem en met een knalrode kop begint aan een gesprek. Gelukkig gaan die dingen gaandeweg beter en moet je ze blijven doen, maar ik ben echt bang voor een stagesollicitatiegesprek waar ik nooit als een stabiele keurige persoon naar binnen kan stappen hierdoor - terwijl me dat best essentieel lijkt voor een psycholoog. Maar ho eens, ik ga zo'n droom niet laten verzieken door zo'n stomme angst).
Verder - ik geniet van het weer begonnen zijn. Hoe hectisch het ook is met al die hoofdstukken gedrags- en cognitieve therapie (wat verdorie nog op elkaar lijkt ook). En daarnaast dus de thesis *brainstormfase*. Wat is druk zijn toch eigenlijk weer heerlijk!
(Oja, een tip: Ik ben al studerende aan het luisteren naar 'Wintersongs' van Tangarine. Best wel heerlijke muziek eigenlijk. Check Spotify!).
maandag 10 september 2012
Baking with me..
Een tijdje geleden maakte ik een aardbeiencake met witte chocola. (Heb er zelf eigenlijk niet echt van gegeten omdat ik niet zo dol ben op zoetigheid. Maar hij was wel mooi!). Daaronder mijn creatie van afgelopen zaterdag: een paprikabrood! (Even laten zien dat ik soms best huishoudelijk ben aangelegd :P).
vrijdag 7 september 2012
Dat is het dus.
Dinsdag ben ik weer naar school geweest (ach toe, sta me toe om over school te praten al is het al vier jaar geen school meer maar een uni, maar school klinkt écht leuker). Dinsdag kreeg ik een magazine met een testje 'wat voor student je nu eigenlijk was'. Volgens die test ben ik een 'liefhebber', iemand die het leuk vindt om dingen te leren en die de studie razend interessant vindt, maar die het cv eigenlijk niet zo boeit. Volgens mij klopt dat. Ik krijg echt de rillingen van het woord 'ambitieus'. Ik krijg er een beetje een 'ik zál carriere maken en of het over de ruggen van anderen is maakt me niets uit' gevoel van. Dus. Ik ben een liefhebber. Dat moest ik maar even kwijt.
-
Gisteren bedacht ik me dat het wel slim was om vast een start te maken met studeren. Ik bedoel, ik heb 8 oktober een tentamen over welgeteld zestien hoofdstukken (ja, dán al) en ik moet alles nog lezen. Ze adviseerden om er ook nog tien bijlagen bij te lezen, dus die heb ik nu bijna uit. En ondertussen luister ik continu the tallest man on earth omdat dat echt fijne muziek is voor tijdens het studeren. Ik realiseer me eigenlijk weer hoe gelukkig studeren me maakt. Het leven is mooier met doelen. (Ook al zijn sommige doelen, als onderzoek doen en een thesis schrijven DOODENG).
-
Niet grappig is dat ik me in tig stoornissen herken die in m'n cognitieve therapie-boek beschreven worden.
-
Ik word echt keihard beïnvloed door andere blogs. Gisteren plaatste ik een liedje wat ik ontdekte via een andere blog. Eerder deze week reserveerde ik een boek van Murakami (die ik vanmiddag op kan halen bij de bieb, hoera!) omdat ik op deze blog erover las. (Die blog beïnvloedt me nog meer want ik krijg zoveel zin in handschreven brieven schrijven als ik haar brieven die ze regelmatig plaatst, zie). En tot slot, onlangs kwam ik een geweldig gedicht van Toon Tellegen tegen (hier) en die MOEST ik gewoon even op facebook delen omdat het zo herkenbaar en mooi is. Dus zie allen, u beïnvloedt mij.
-
Sommige mensen die je in het echte leven kent beïnvloeden je ook. Niet zozeer bewust denk ik. Als ik sommige mensen spreek heb ik meer zin om te leven en om mijn angstige grenzen te overschrijden - niet negatief grenzen overschrijden, maar positief: ervaringen opdoen, leven.
-
Gisteren bedacht ik me dat het wel slim was om vast een start te maken met studeren. Ik bedoel, ik heb 8 oktober een tentamen over welgeteld zestien hoofdstukken (ja, dán al) en ik moet alles nog lezen. Ze adviseerden om er ook nog tien bijlagen bij te lezen, dus die heb ik nu bijna uit. En ondertussen luister ik continu the tallest man on earth omdat dat echt fijne muziek is voor tijdens het studeren. Ik realiseer me eigenlijk weer hoe gelukkig studeren me maakt. Het leven is mooier met doelen. (Ook al zijn sommige doelen, als onderzoek doen en een thesis schrijven DOODENG).
-
Niet grappig is dat ik me in tig stoornissen herken die in m'n cognitieve therapie-boek beschreven worden.
-
Ik word echt keihard beïnvloed door andere blogs. Gisteren plaatste ik een liedje wat ik ontdekte via een andere blog. Eerder deze week reserveerde ik een boek van Murakami (die ik vanmiddag op kan halen bij de bieb, hoera!) omdat ik op deze blog erover las. (Die blog beïnvloedt me nog meer want ik krijg zoveel zin in handschreven brieven schrijven als ik haar brieven die ze regelmatig plaatst, zie). En tot slot, onlangs kwam ik een geweldig gedicht van Toon Tellegen tegen (hier) en die MOEST ik gewoon even op facebook delen omdat het zo herkenbaar en mooi is. Dus zie allen, u beïnvloedt mij.
-
Sommige mensen die je in het echte leven kent beïnvloeden je ook. Niet zozeer bewust denk ik. Als ik sommige mensen spreek heb ik meer zin om te leven en om mijn angstige grenzen te overschrijden - niet negatief grenzen overschrijden, maar positief: ervaringen opdoen, leven.
donderdag 6 september 2012
woensdag 5 september 2012
Over hoofdpijn en iets fijns.
Ik ben moe. (En zeg nou niet dat ik dat niet mag zeggen want ik zeg heel vaak tegen mensen dat ik moe ben, of duf, zodat mensen het me niet kwalijk nemen als ik iets doms zeg of lusteloos overkom of wat dan ook). Ik. ben. echt. moe.
En ik kan ook wel vertellen hoe dat komt. Ik ben 'gezegend' met hoofdpijngenen (eigenlijk noemen ze het migraine, maar ik vind het zo'n enorm zeikwoord. Dat aine aan het eind dat doet het hem, dat doet al bijna pijn). Het betekent dat zodra je hormonen een beetje vervelend worden, je hoofdpijn krijgt en niet zomaar hoofdpijn maar verlammende hoofdpijn die ervoor zorgt dat je geen hap door je strot krijgt en alleen maar in bed kunt liggen en wensen dat je kon slapen want dan voel je het tenminste niet. Aan het einde van de dag heb je aan niemand zo'n hekel als aan jezelf omdat je stinkt en er niet uitziet. (Gelukkig bestaat er zoiets als douchen). Mijn migrainedag is nu voorbij en ik hoop met mijn hele hart dat het voorbij blijft en dat het niet geniepig en gemeen terugkomt. (In dat opzicht zijn triptanen een uitkomst, maar vandaag wilden ze niet erg helpen).
Dat klinkt allemaal dramatisch en zielig en zo voelde ik me ook. (De meeste mensen hebben geen zin om dramatische en zielige blogs te lezen en veel mensen vinden migraine ook je reinste onzin - ik herinner me dat mensen vroeger dachten dat ik voor de fun eens in de zoveel tijd thuisbleef van school. O ja, hoera, wat had ik een plezier terwijl ik daar op de bank lag).
Maar behalve dramatische en zielige verhalen: Ik ben nu een masterstudent. Ik vind het verschrikkelijk eng klinken en ik heb het gevoel dat ik zonder dat ik kan zwemmen in een hele diepe zee ben gesprongen (ergens in het midden, waar je met geen mogelijkheid terug kunt zwemmen naar de kant). Maar hoe dan ook, ik haat dingen regelen enzo maar ik heb gisteren de stoute schoenen (dat klink best fout) aangetrokken en heb een docent gemaild die een leuk onderzoeksproject in de aanbieding had. En het allerleukste was dat hij meteen terugmailde dat ik langs mag komen voor een afspraak. Dus. Hoera enzo, mijn eerste half jaar van de master is gevuld met twee vakken en een thesis. Nu zoek ik nog iemand die goed is in sollicitatiebrieven schrijven, want ik moet dus solliciteren voor een stageplek voor het tweede half jaar en ik vind het DOODENG. Ik zie m'n sterke kanten nog niet zo en dat is natuurlijk wél heel belangrijk! En ik voel me niet capabel enzo, maar dat voel ik me ook niet voor het onderzoek. En toch. Het idee dat je iets geregeld hebt, al is het maar een onderzoeksproject, voelt toch wel echt heel goed :). En het voelt zo goed om dingen te doen die je eigenlijk eng vindt.
En ik kan ook wel vertellen hoe dat komt. Ik ben 'gezegend' met hoofdpijngenen (eigenlijk noemen ze het migraine, maar ik vind het zo'n enorm zeikwoord. Dat aine aan het eind dat doet het hem, dat doet al bijna pijn). Het betekent dat zodra je hormonen een beetje vervelend worden, je hoofdpijn krijgt en niet zomaar hoofdpijn maar verlammende hoofdpijn die ervoor zorgt dat je geen hap door je strot krijgt en alleen maar in bed kunt liggen en wensen dat je kon slapen want dan voel je het tenminste niet. Aan het einde van de dag heb je aan niemand zo'n hekel als aan jezelf omdat je stinkt en er niet uitziet. (Gelukkig bestaat er zoiets als douchen). Mijn migrainedag is nu voorbij en ik hoop met mijn hele hart dat het voorbij blijft en dat het niet geniepig en gemeen terugkomt. (In dat opzicht zijn triptanen een uitkomst, maar vandaag wilden ze niet erg helpen).
Dat klinkt allemaal dramatisch en zielig en zo voelde ik me ook. (De meeste mensen hebben geen zin om dramatische en zielige blogs te lezen en veel mensen vinden migraine ook je reinste onzin - ik herinner me dat mensen vroeger dachten dat ik voor de fun eens in de zoveel tijd thuisbleef van school. O ja, hoera, wat had ik een plezier terwijl ik daar op de bank lag).
Maar behalve dramatische en zielige verhalen: Ik ben nu een masterstudent. Ik vind het verschrikkelijk eng klinken en ik heb het gevoel dat ik zonder dat ik kan zwemmen in een hele diepe zee ben gesprongen (ergens in het midden, waar je met geen mogelijkheid terug kunt zwemmen naar de kant). Maar hoe dan ook, ik haat dingen regelen enzo maar ik heb gisteren de stoute schoenen (dat klink best fout) aangetrokken en heb een docent gemaild die een leuk onderzoeksproject in de aanbieding had. En het allerleukste was dat hij meteen terugmailde dat ik langs mag komen voor een afspraak. Dus. Hoera enzo, mijn eerste half jaar van de master is gevuld met twee vakken en een thesis. Nu zoek ik nog iemand die goed is in sollicitatiebrieven schrijven, want ik moet dus solliciteren voor een stageplek voor het tweede half jaar en ik vind het DOODENG. Ik zie m'n sterke kanten nog niet zo en dat is natuurlijk wél heel belangrijk! En ik voel me niet capabel enzo, maar dat voel ik me ook niet voor het onderzoek. En toch. Het idee dat je iets geregeld hebt, al is het maar een onderzoeksproject, voelt toch wel echt heel goed :). En het voelt zo goed om dingen te doen die je eigenlijk eng vindt.
dinsdag 4 september 2012
Faking my own suicide..
Wat je al niet kunt doen om aandacht te krijgen.. (maar mensen die van mensen houden zijn tot gekke dingen in staat).
maandag 3 september 2012
Intelligentie en rondlummelen.
Vorige week las ik in twee dagen (ik lees te snel want ik vergeet alles meteen weer) het boek 'teveel mens, te weinig dier'. Het kwam er in dat boek op neer dat veel intelligente mensen teveel nadenken over dingen en daarom best neurotisch kunnen zijn. Pfoe, ik vond dat een opluchting, want ik ben hartstikke neurotisch (iedereen irriteert zich aan mij). Maar toen ik wat verder ging lezen, ging het vooral over hoogbegaafdheid enzo en dat is leuk natuurlijk - maar toen voelde ik me ineens buiten de boot vallen. Okee, ik ben intelligent als het op taal aankomt. Bovengemiddeld. Maar zodra het over rekenen en ruimtelijk inzicht gaat, wordt het een compleet ander verhaal. In groep 8 scoorde ik een stuk onder het gemiddelde wat mijn wiskundigheid betrof. Op IQ-testen ben ik altijd gemiddeld. Gewoon. Omdat cijfers en ik een slechte combinatie is en ruimtelijk inzicht en ik een natuurramp. (En misschien ook omdat ik barstende faalangst heb, maar dat nog steeds eigenlijk niet toe wil geven).
Maar goed, dat boek dus en intelligente mensen. De moraal van het verhaal was dat we eigenlijk hier op aarde zijn om wat rond te lummelen en 'laat niemand je iets anders wijsmaken'. Het is natuurlijk wel een lekkere gedachte, die op zijn tijd ook nog best van pas kan komen - soms even lekker rondlummelen is niet zo verkeerd. Maar ik vraag me af of, als iedereen gaat rondlummelen (stel je voor, bij ieder muurtje staat wel iemand te hangen, iedereen drinkt eindeloos koffie en blijft uuuuuuuren in bed liggen en en..) hoe dat er dus uit zou zien. (Okee, ik gaf net al een beetje het antwoord). En het boek gaf een blaatverslag over de 'Theorie van Niets'. Er is niets. En het leven is zinloos enzo. En dat zou heerlijk moeten zijn. Maar als je iets een theorie noemt, moet je niet daarna ineens gaan impliceren dat die theorie hartstikke waar is. (Theorieën zijn volgens mij meestal 'voorlopig waar'; waar totdat er iets beters is ontdekt). En voor mij hoeft dit nieteens voorlopig waar te zijn. Maar - wie ben ik? (Soms is het inderdaad wel verdraaid lastig om continu te denken over zingeving enzo. Want ik ben me er aldergruwelijkst van bewust dat ik zingeving meestal niet uit de goede dingen haal en ook niet uit de dingen die nou zo blijvend zijn.. Met depriheid tot gevolg, zo af en toe, want zandkastelen bouwen is een rotkarwei met die zee die ze steeds wegspoelt - en als de zee het niet is, is het de regen wel *waarom heb ik nu een associatie met de drie biggetjes waarbij de huisjes van biggetje 1 en 2 werden weggeblazen door de Grote Boze Wolf? De oplossing is om gewoon huisjes - beter dan kastelen - van steen te bouwen*).
Afijn, omdat iets, als zingeving dus, een beetje heel erg lastig is, wil het niet zeggen dat het niet bestaat, toch?
Maar goed, dat boek dus en intelligente mensen. De moraal van het verhaal was dat we eigenlijk hier op aarde zijn om wat rond te lummelen en 'laat niemand je iets anders wijsmaken'. Het is natuurlijk wel een lekkere gedachte, die op zijn tijd ook nog best van pas kan komen - soms even lekker rondlummelen is niet zo verkeerd. Maar ik vraag me af of, als iedereen gaat rondlummelen (stel je voor, bij ieder muurtje staat wel iemand te hangen, iedereen drinkt eindeloos koffie en blijft uuuuuuuren in bed liggen en en..) hoe dat er dus uit zou zien. (Okee, ik gaf net al een beetje het antwoord). En het boek gaf een blaatverslag over de 'Theorie van Niets'. Er is niets. En het leven is zinloos enzo. En dat zou heerlijk moeten zijn. Maar als je iets een theorie noemt, moet je niet daarna ineens gaan impliceren dat die theorie hartstikke waar is. (Theorieën zijn volgens mij meestal 'voorlopig waar'; waar totdat er iets beters is ontdekt). En voor mij hoeft dit nieteens voorlopig waar te zijn. Maar - wie ben ik? (Soms is het inderdaad wel verdraaid lastig om continu te denken over zingeving enzo. Want ik ben me er aldergruwelijkst van bewust dat ik zingeving meestal niet uit de goede dingen haal en ook niet uit de dingen die nou zo blijvend zijn.. Met depriheid tot gevolg, zo af en toe, want zandkastelen bouwen is een rotkarwei met die zee die ze steeds wegspoelt - en als de zee het niet is, is het de regen wel *waarom heb ik nu een associatie met de drie biggetjes waarbij de huisjes van biggetje 1 en 2 werden weggeblazen door de Grote Boze Wolf? De oplossing is om gewoon huisjes - beter dan kastelen - van steen te bouwen*).
Afijn, omdat iets, als zingeving dus, een beetje heel erg lastig is, wil het niet zeggen dat het niet bestaat, toch?
zaterdag 1 september 2012
De herfst! (In aantocht geloof ik..).
Heel soms, als je 's ochtends niet te lang in bed blijft liggen (wat ik graag doe - dat lang in bed blijven liggen dus) neem je het waar. Een heel klein beetje - in de wind misschien of in de stilte. Heel soms, als het de avond ervoor nog geregend heeft. Het heet herfst en soms kun je het ruiken. Zo veelbelovend.
Ik dacht altijd dat ik niet van de herfst hield. Ik vind regen en wind heel gezellig zo lang ik binnen zit, maar als je weg moet wordt het minder grappig. En de Nederlandse Regen en Wind heeft soms de neiging om te overdrijven en veel te veel voor te komen in de herfst. Maar ik kwam er vorig jaar achter dat ik wel van de herfst houd. Eindelijk weer zin in veel thee drinken (kaneel, caramel, whatever, als het maar een beetje winters klinkt). En vorig jaar was het zo mooi zo mistig. Het heeft allemaal iets. Net als wanneer er sneeuw valt. Ik hou sowieso van boswandelingen.
Alsof de zon alleen maar voor oppervlakkigheid en onrust zorgt. En de mist en de sneeuw en de stilte voor een heerlijke rust - en diepere gedachten en meer creativiteit. Maar ik spoor dan ook niet.
Ik dacht altijd dat ik niet van de herfst hield. Ik vind regen en wind heel gezellig zo lang ik binnen zit, maar als je weg moet wordt het minder grappig. En de Nederlandse Regen en Wind heeft soms de neiging om te overdrijven en veel te veel voor te komen in de herfst. Maar ik kwam er vorig jaar achter dat ik wel van de herfst houd. Eindelijk weer zin in veel thee drinken (kaneel, caramel, whatever, als het maar een beetje winters klinkt). En vorig jaar was het zo mooi zo mistig. Het heeft allemaal iets. Net als wanneer er sneeuw valt. Ik hou sowieso van boswandelingen.
Alsof de zon alleen maar voor oppervlakkigheid en onrust zorgt. En de mist en de sneeuw en de stilte voor een heerlijke rust - en diepere gedachten en meer creativiteit. Maar ik spoor dan ook niet.
dinsdag 28 augustus 2012
Irritant.
Ik ben hartstikke irritant als het om muziek gaat.
Soms zit je in een café. (Ik wil opschrijven een rokerig café, omdat dat zo mooi klinkt, maar dat mag niet meer en eigenlijk ben ik er blij om maar ik vind het jammer dat ik die waas van rook dus niet mag beschrijven in deze blog). Hoe dan ook, je zit in een café en de mensen voeren gesprekken. Soms diepzinnige en soms wat oppervlakkige gesprekken.
En dan ik. Neem mij mee. Leuk.
Middenin het gesprek - misschien wilde iemand wel nét een onthutsende onthulling doen - spits ik mijn oren (ik kan er niets aan doen, soms neem je kattengedrag over). En zeg ik: "Sorry. Ik kén dit liedje. Jullie ook?" (Baalstemming alom misschien, ook al zegt niemand dat, want de draad van een gesprek terugvinden is best lastig, later, veel later als ik uitgeblaat ben over hoe mooi ik die muziek wel niet vind).
Of in een film. Kijk een film met mij. Mensen zijn onder de indruk, ontroerd. Pinken haast een traantje weg. En daar ben ik. "Hoor die viool". Of: "Dat liedje ken ik!". (Maar wees niet bang, ik kan vreselijk goed janken bij films, dus de ontroerende stukjes film verpruts ik hoogstens met gesnik of dom gelach in die zin van 'ikmoetenzalenganietjanken').
Ben ik nou de enige die soms zo eigenaardig is?
Soms zit je in een café. (Ik wil opschrijven een rokerig café, omdat dat zo mooi klinkt, maar dat mag niet meer en eigenlijk ben ik er blij om maar ik vind het jammer dat ik die waas van rook dus niet mag beschrijven in deze blog). Hoe dan ook, je zit in een café en de mensen voeren gesprekken. Soms diepzinnige en soms wat oppervlakkige gesprekken.
En dan ik. Neem mij mee. Leuk.
Middenin het gesprek - misschien wilde iemand wel nét een onthutsende onthulling doen - spits ik mijn oren (ik kan er niets aan doen, soms neem je kattengedrag over). En zeg ik: "Sorry. Ik kén dit liedje. Jullie ook?" (Baalstemming alom misschien, ook al zegt niemand dat, want de draad van een gesprek terugvinden is best lastig, later, veel later als ik uitgeblaat ben over hoe mooi ik die muziek wel niet vind).
Of in een film. Kijk een film met mij. Mensen zijn onder de indruk, ontroerd. Pinken haast een traantje weg. En daar ben ik. "Hoor die viool". Of: "Dat liedje ken ik!". (Maar wees niet bang, ik kan vreselijk goed janken bij films, dus de ontroerende stukjes film verpruts ik hoogstens met gesnik of dom gelach in die zin van 'ikmoetenzalenganietjanken').
Ben ik nou de enige die soms zo eigenaardig is?
maandag 27 augustus 2012
donderdag 23 augustus 2012
Kiezen.
Ik droom zo vaak over vroeger. Over ons oude huis. Nu moet je weten, het nieuwe werd voor het oude gebouwd en we wonen dus eigenlijk nog bijna op dezelfde plek, maar op de één of andere manier dringt dat oude huis wat niet eens meer bestaat zich nog regelmatig aan me op in m'n dromen. En in m'n dromen weet ik nooit wat ik moet kiezen. Kiezen voor het huis van toen of kiezen voor het huis van nu. Ik haat kiezen. Laat me nou niet kiezen. En zeker niet als ik slaap. Normaal doe je dat namelijk om uit te rusten en niet om onverwerkte jeugdtrauma's als een verhuizing op je zeventiende te verwerken. Toch?
Abonneren op:
Posts (Atom)