Op de één of andere manier ervaar ik altijd sympathie
voor degene waarvoor de anderen dat niet hebben. Iets in mij wil tegendraads
zijn. Als iemand tegen mij zegt: “Joh, wat zie je er leuk uit zo, dat moet je
vaker doen!” Dan denk ik: Nee. Omdat jij het zegt doe ik dat niet. Op die
manier. Omdat veel mensen in Nederland voor Gaza gaan demonstreren denk ik:
Israël. Sympathie. Waarbij ook meespeelt dat ik iemand ken die daar woont die
al meerdere keren terwijl ze op straat liep een schuilplaats in moest.
Maar tegelijkertijd zou ik niet gaan demonstreren en
zeggen dat ik 100% achter dat land sta. Daar zijn verschillende redenen voor.
De belangrijkste is kennis (het ontbreekt me daaraan). De ene bron zegt het
ene, de andere bron het andere. Niemand is objectief en altijd speelt gevoel
een rol. In wie goed is en wie fout. Maar is er wel iemand goed? Dat betwijfel
ik steeds meer. Dat denk ik dus zelfs van niet. Ik kan wel sympathie hebben
voor een land, maar als door hun toedoen duizenden onschuldige burgers dood
worden gebombardeerd? Zijn ze dan goed?
Nee. Zijn de anderen dan slecht? Ja, maar niet slechter.
De vijand zit niet aan de andere kant van de grens, maar
in je hart. Iets in je hart maakt de ander tot vijand. (Dusdanig tot vijand dat
je raketten blijft afschieten – terwijl je wel weet dat er een reactie zal
komen en ja hoor: we bombarderen een
ziekenhuis. Of dusdanig tot vijand dat je blijft bouwen op plekken waar dat
omwille van de lieve vrede beter is van niet?).
Hebben de mensen daar er een beeld van hoe het leven
zonder vijand zou zijn?
Zouden mensen hun haat soms niet koesteren.
Water geven alsof het een plantje is.
-
Nb: Dit is hoe ik er nu in sta. Dingen kunnen veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten