Goede dingen.

1. Ik wilde al zo lang weer afspreken met allemaal mensen die ik lange of korte tijd niet had gezien. Nu de vakantie voorbij is, kan dat. En dat heb ik dus gedaan. Hoeveel goedheid is dat? Het is fijn om soms diepe gesprekken te voeren, gewoon omdat het kan.
Gisteren sprak ik af met vriendin E. We wandelden en maakten wat foto's.

Kijk. Beetje Vintage.

En bij een ondergaande zon is álles mooi.

We liepen dus ergens in het bos en hoorden ineens pianomuziek. Waar zou dat vandaan komen? Dachten we. En dus liepen we in de richting van het geluid. Het zou zomaar eens uit een gebouw bij het kasteel kunnen komen. Dus we liepen daarheen. Maar daar was het niet. Mysterieus bleef het geluid voor ons uitdansen. Zou het dan uit et koetshuis komen? Maar nee, ook daar kwam het niet vandaan. Misschien staat ergens middenin het dorp een piano op straat? Of, wat ons waarschijnlijker leek: het geluid kwam uit de luidsprekers die het winkelend publiek van muziek moeten voorzien. Wel wat gek dat we het in het bos al konden horen, maar dat zou dan maar zo zijn. Toen zagen we wat mensen staan met smartphones. Ik begreep nog steeds niet waar het geluid vandaan kwam. Totdat E. naar boven wees en zei: Kijk daar. Een heel ensemble zat op het dak van het gemeentehuis mooie muziek te maken. Natuurlijk zijn we de rest van de avond bij dat café gaan zitten en hebben genoten van mooie muziek. (Zulke verrassingen zijn fijn).

2. Ik heb er geen foto's van, maar het maakte me wel heel gelukkig: een verjaardagsfeestje van iemand in de buitenlucht met heel veel kaarsjes, lampjes, een sterrenhemel en vuurkorven. De hele zomer zat ik al te hopen op zo'n avond en op de één of andere manier is het gewoon gelukt om dat mee te maken. Heel goed was dat.

Associaties en geur.

Soms bedenk je je iets stoms.

Meestal is dat wanneer je aan het werk bent en verzandt in wat gedagdroom. Omdat het werk saai is, of omdat het werk is waarbij dagdromen geoorloofd is. Zoals schoonmaken.

Ik was geloof ik een wasbak aan het uitsoppen toen ik erover nadacht dat wasmiddel vaak naar citroen ruikt en dat je citroen ook heel goed in gerechten kunt verwerken. Twee webben van gebruiksmogelijkheden dus: schoonmaak en eten. Toen dacht ik eraan hoe een op zich lekker luchtje niet lekker kan worden, doordat het geassocieerd wordt met iets niet-lekkers. Neem de lavendelspuitbus in de wc. Lavendel an sich blijft natuurlijk lekker, maar als je het associeert met een rioollucht of erger, dan zou het kunnen zijn dat het ineens niet lekker meer is. Zelfs niet als je op een zonovergoten dag in je tuin langs de lavendel loopt en ziet hoe de bijen en vlinders van bloem naar bloem vliegen. Wat maakt dan dat de 'negatieve' associatie sterker is?

Ja. Soms bedenk je je iets stoms.

Should I care - een liedje.

Ik blog niet zo vaak liedjes. Vooral omdat ik ook heel goed weet dat mensen liedjes vaak toch niet luisteren. (Ik ken mezelf). Maar af en toe mag het. Deze keer een liedje van Sea + Air (hij Duits, zij Grieks; een beetje alternatief). Hun album 'Evropi' kwam gisteren uit.

(Zomer)-ergernissen.

Het feit is dat mensen soms denken dat je een sarcastisch mens bent, omdat je toevallig af en toe een klein beetje sarcastisch schrijft. Soms is dat waar. (Soms ook niet, want niets is leuker dan een bepaalde rol aannemen als je schrijft).
Volgens mij bent ik over het algemeen genomen best wel een zeikerd. Ik bedoel, ik haat BOA's nog steeds naar aanleiding van de parkeerboete (97 euro, verdorie) die ik pas kreeg. De meeste mensen halen na verloop van tijd hun schouders hierover op en denken: Ach. Die jongens doen hun werk. Als ze niet werken zijn ze vast best sympathiek. Datkanwelwaarwezen, denk ik dan. Maaralsjesympathiekwasdankoosjewelvooreennormaalberoep.
(Zo. Dat is mijn manier van denken. Niet per se aardig dus). Sarcasme dus. En de heerlijkheid van lijstjes.

Een aantal dingen waar ik me zo af en toe een klein beetje aan irriteer.

1. Vrachtwagens. Wat? Ja. Die heb ik eerder genoemd. Soms, als de hormonen hoog zitten en mijn frustratietolerantie laag is, zit ik al middelvinger uitstekend onder het dashboard me te verbijten en k-woorden te gebruiken die niet voor herhaling vatbaar zijn. Ik moet zeggen dat dit echt hormonaal gerelateerd is.
2. Kleine kinderen. Die had ik ook al eerder genoemd. Of misschien had ik ze verstopt in een blogje over troep die ze maken die irritant is. In de zomer zijn kleine kinderen wel degelijk irritant. Je wilt buiten een boekje lezen en de kindjes zijn óók buiten en huilen al als er een scheet dwars zit. Dat is dus zo'n 10 keer op een dag per kind. Hoezee.
3. Wespen. Je mag niet naar ze slaan. Je mag niet wegrennen en vooral niet bang zijn. Maar dat ben ik natuurlijk wel. En dus is het niet echt gezellig met mij te barbequen in augustus. Lees: Jij zit te eten met een stel anderen en voor je ogen ren ik van links naar rechts en weer terug. De beestjes vinden het wel best. Die verorberen mijn eten en bij elke toenaderingspoging van mijn kant, ontsteken ze in woede.
4. De combinatie kinderen en wespen. Ik doel er eigenlijk niet op dat kinderen ook bang voor wespen kunnen zijn. Eigenlijk vind ik dat wel terecht. Wat ik wél irritant vind, is dat ik niet alleen weg wil rennen, maar de wespen ook uit wil schelden met termen die ik normaal alleen gebruik als er een vrachtwagen voor me invoegt of midden op een weg moet keren waar ik langs wil. Maar: dat. kan. niet. Er zijn kleine kinderen bij.
5. Mensen die zich niet aan de tijd houden. Waar ik zeur over kinderen, bestaat het kind in mij nog steeds. Kerkdiensten zijn prima, mits ze gewoon de tijd duren die staat voorgeschreven. Als het langer duurt, probeer ik onderuitgezakt en jengelend de predikant duidelijk te maken dat het al twee minuten over tijd is. Die dat natuurlijk niet ziet. Of wel ziet en negeert.
6. Mijn auto met kuren. Ik hoop dat dit niet een telkens terugkerend fenomeen is. Afgelopen zaterdag begon mijn auto achtereenvolgens te stinken, te rammelen en toen te roken. Hij werd opgehaald door de garagemeneer en er bleek alleen een slangetje kapot. Maar desalniettemin heb ik een beetje achterdocht opgedaan met betrekking tot die goeie beste auto.

Tot zover mijn ergernissenlijstje. Ik moest weer even spuien. Wie volgt?

Een nachtmerrie.

Soms heb ik een nachtmerrie.
Het is een nachtmerrie waarin ik wakker word en naar buiten kijk.
Daar zie ik geen geweren. Geen oorlog.
Maar huizen. In plaats van maïs. Flats in plaats van gras. Kantoren in plaats van bomen.
En ik raak in paniek. Soms is het donker en zie ik overal de verlichting branden.
Soms is het licht. Komen mannen met graafmachines om alle weilanden in de omgeving van huizen en panden te voorzien.
Die nachtmerrie. Die heb ik soms.

Hoewel dat allemaal nog lang niet aan de orde is en de maïs vrolijk staat te shinen hier tegenover, is die nachtmerrie ook een reden dat ik wél chagrijnig word van al het nieuwe huizen en wijken bouwen in Nederland. Waarom doen ze dat? Als alle mensen 1.nogwat kind krijgen, dan zou de bevolking op den lange duur niet moeten groeien. Dan zouden er niet zoveel huizen, panden en weet ik wat nodig zijn.

Waarom moet de natuur overal wijken voor ons, mensen?
-
(Misschien zou ik me serieus minder druk maken over bevolkingsgroei en immigratie als ik niet af en toe die stomme nachtmerrie had).

Mooie vrouwen.

Ik weet niet of het een man-vrouwverschil is, maar misschien wel. Ik kan namelijk prima benoemen welke vrouwen ik mooi vind. (En welke mannen, natuurlijk, dat ook, want ik val niet op vrouwen). Maar doen (heteroseksuele) mannen dat ook, onderling? Zeggen dat ze iemand (een andere man?) mooi vinden? Zonder seksuele lading? Ik denk zomaar van niet.

Want dat merk ik dus. Ik kan vrouwen heel mooi vinden, stiekem jaloers op ze zijn omdat ze zo mooi zijn en me bedenken dat ik er ook zo uit wil zien. Me laten inspireren heet dat. Vandaar dat ik soms ineens mijn haar verf (ik vind kastanjebruin of donker haar echt heel mooi). Of vandaar dat ik een pony knip - want ik vind donker haar met een pony echt heel, heel mooi. Natuurlijk ben ik dan weer chagrijnig omdat het bij de vrouwen die ik mooi vind, mooier uitvalt dan bij mij.

Er zijn verschillende categorieën mooie vrouwen. Heel erg mooie vrouwen die heel erg onzeker zijn over zichzelf. Heel erg mooie vrouwen die wéten dat ze mooi zijn (maar ik sluit niet uit dat ze eigenlijk ook in de eerste categorie thuis kunnen horen). Heel erg mooie vrouwen die helemaal niet meer heel erg mooi zijn als ze geen foundation of make-up gebruiken. Heel erg mooie vrouwen die echt Niet Aardig zijn (bitches!). En de mooie vrouwen met een Goed Hart.

Ik denk dat het typisch iets vrouwelijks is.
Elkaar kunnen haten.
Maar elkaar ook ontzettend bewonderen.

Welk type vrouw vind jij mooi?

(Ik zal ook eens bloggen over mooie mannen. Maar daarin ben ik een beetje net als de meesten, vrees ik).

Zussen aan Zee.

Samen met mijn lieve oudste zus, ging ik gisteren en vandaag naar zee. Gewoon om de branding te horen, het zand te voelen en de wind je haar in gruwelijke onkambare klitten te laten veranderen. Omdat we zussen zijn en naar zee wilden, kozen we voor de bed & breakfast 'Zussen aan zee', een aanrader! Merkwaardige dingen? Nee. Gewoon stilte en echt tot rust komen. Behalve 's nachts dan, want ik ben een neurotische idioot (ontleend aan de Sigmundstripjes) en ik kan niet tegen tikkende klokken, hanen of snurkende mensen. Ik 'sliep' met een snurkende zus. Maar dat mag de pret niet drukken. Het was fijn :).

Zo'n bed is een feestje.

Waakkat.

Per ongeluk. Echt.

Iets liefs voor de toevallige passant.

Teveel gegeten.

Avondwandeling.

Een poosje mijmeren op een bankje. De wind voelen en vergeten dat er behalve dat bankje, de zee en de wind nog een wereld bestaat.

Ik wilde altijd al eens een zwerm vogels op de foto zetten. Hier zijn ze.

Zo'n mooi ontbijtje! (Ik ben slecht in ontbijten, maar deze is te mooi om niet op de foto te zetten).

Representaties of beelden.

Op vrijdag 14 maart 2014 postte ik een brief aan de representaties in mijn hoofd. Als je geen zin hebt om die brief te lezen: met representaties bedoel ik dat ik (en iedereen) van elke persoon die ik ken een beeld heb in mijn hoofd. Een soort schaduw, maar dan één in kleur, waarmee je (in gedachten weliswaar) gesprekken kunt voeren. Eén die je uit kunt nodigen voor een gesprek, bier of thee aan kunt bieden. Soms is de persoon een zwijgzame ander en luistert naar mijn stortvloeden aan woorden. Soms praat de persoon terug (maar altijd wat ik wil dat diegene zal zeggen).

Maar alles is gebaseerd op fantasie. Verbeelding. Want ik zie de persoon zoals ik verwacht dat deze persoon zal zijn en ook -illusies, illusies- hoe ik hoop dat de persoon zal zijn. De representaties (of beelden) bestaan dus uit verwachtingen en wensen. Deze verwachtingen en wensen kunnen gebaseerd zijn op gedrag-van-de-persoon-in-het-verleden. Maar verwachtingen hangen ook samen met mijn gedachten en overtuigingen. Kortom: hoe ik een persoon zie hangt ervan af hoe de persoon eerder was én van wat ik in mijn leven heb meegemaakt (en dat variëert van opvoeding, levensgebeurtenissen tot de literatuur die ik heb gelezen en de films die ik heb gezien - dit alles bij elkaar vormt mijn overtuigingen; een theorie over mezelf, anderen en de wereld).
Dus zie ik de persoon? Misschien niet. Ik zie de persoon-zoals-ik-hem-of-haar-zie. En soms zie ik de persoon-zoals-ik-hem-of-haar-graag-zie. De grap is: de persoon, iemand anders dus, ziet mij-zoals-hij-of-zij-mij-ziet. En dat is altijd gekleurd door al die overtuigingen die weer bepaalde verwachtingen scheppen.

Nu dacht ik dat ik dat best mooi verzonnen had. Tenminste dat eerste gedeelte over representaties van anderen in je hoofd en dat je met die representaties kunt 'praten' en dat je ze kunt laten doen wat je wilt (in gedachten, voordat je denkt dat ik gek ben). Maar het blijkt een sterk staaltje fantasie te zijn. Daar kwam ik achter toen ik verder ging lezen in 'het romantisch misverstand'. Het hele verhaal van representaties en beelden was dus al eerder verzonnen. Mijn vraag, waar ik de brief toen mee eindigde (of representaties ook voorkomen in andere hoofden) kan ik dus bevestigend beantwoorden.

Maar hoe dat er precies uitziet?

(Ik ga nog eens bloggen over overtuigingen trouwens. Eén van de meest interessante psychologische onderwerpen, vind ik).

Een veilige cocon van pijn.

Gisteren stond het katten en honden te regenen en behalve kleuren had ik niet zoveel te doen. Dat is de luxe van vakantie hebben. Dus ging ik naar het dorp om boeken te kopen (je moet wat, als de bieb dichtzit). Eén van de boeken die ik kocht heet 'het romantisch misverstand'. Op het moment van schrijven heb ik één hoofdstuk gelezen (zo ongeveer), dus ik kan nog niet uitgebreid vertellen wat ik ervan vind.

Het boek. Met nóg een boek wat ik had gekocht.

Wat ik wel een beetje weet (naar aanleiding van het stukje wat ik gelezen heb en de achterkant) is dat het boek ingaat op de romantiek waarmee we zo'n beetje worden doodgegooid en hoe onrealistisch dat is.

Kies voor je gevoel. Is het idee in onze maatschappij. Niet gek, want het voelt goed om voor je gevoel te kiezen. Lieve help, ik kies het liefst vanuit mijn gevoel en dat stomme stemmetje vanuit mijn verstand kan oprotten. Maar wat ik mijn cliënten steeds vertel, is dat je je gevoel dan niet kunt sturen, maar wel je gedachten en daarmee toch indirect ook je gevoel. Dat is ook wat de auteur van dit boek wil aantonen: je hebt wél invloed op je gedachten. En altijd je gevoel achternahobbelen is niet handig - omdat je gevoel wordt gekleurd door de ervaringen die je in je leven hebt opgedaan (de boeken die je hebt gelezen, de films die je hebt gezien). Het zou ook betekenen dat je voor een romantische relatie met X. kiest en dan ineens méér gevoel krijgt voor Y. en je gevoel achternagaat, maar wanneer je gevoel wat is wegge-ebt, is Y. ook niet volmaakt. Dát.

Maar gevoel is zo veilig. Het is zo veilig om in illusies te geloven en het doet zo ontzettend veel pijn om die cocon los te laten. Erin blijven zitten doet evenveel pijn, maar dat is lange-termijnpijn. Terwijl als een vlinder je ontworstelen uit die cocon korte-termijnpijn is. Ik ben soms net een klein kind. (Wie niet?).

Zo mooi!

Ik droom er al een paar jaar van om in de winter naar het Noorden te gaan (en het Noorderlicht te zien). Gisteren had ik het er met wat familieleden over en zij vonden het niet zo'n gek idee. IJsland. Ofzo. En waarom niet? (Werk, cursus - maar sst; dromen moet je najagen). Dus wie weet, komende winter?

Hier een filmpje. Vergaap je aan het Noorderlicht.

Je zult het maar hebben.

Mij als therapeut.

Je komt binnen met paniekklachten en krijgt te horen wat daar precies aan gedaan kan worden. Een deel van dat 'eraan doen' is blootstelling aan de dingen die je in je lijf voelt, met als doel dat je leert dat die dingen helemaal zo erg niet zijn en dat ze heus wel weer over gaan. Die dingen kun je op allerlei creatieve manieren opwekken. Gezellig samen hyperventileren bijvoorbeeld. Of, net als vroeger, rondjes tollen op een bureaustoel (maar dan met je ogen open). Er zijn ook andere opties. Doen alsof je astma hebt en door een rietje ademen. Fijne oefeningen zijn dat.

Nou goed. Ik kende die oefeningen en dacht dus: die ga ik even enthousiast voor doen. Met dat hyperventileren ging dat nog - al dacht ik: Hm. Ik wil wel even vijf minuten om weer te focussen op een normale ademhaling. Met de bureaustoel ging dat wat minder. Ik dacht: LEUK! Net als vroeger! (En ik vergat dat je ogen nu open moeten blijven). Lieve help. Dát was een beroerd gevoel. Gelukkig heb ik niemand ontmoedigd, maar het leerde me wel om respect te hebben voor cliënten. Al helemaal als ze mij van de bureaustoel af zien waggelen als een dronken eend en het dan tóch ook nog proberen (zij het niet zo enthousiast dat er rondjes werden getold in mijn tempo).

Misschien moet ik een volgende keer de dingen heel voorzichtig voordoen. Of gewoon niet.

Dingen die ik vroeger niet durfde en nu wel.

1. Alleen dingen doen.
Held op sokken die ik ben was, durfde ik vroeger echt niets alleen. Niet alleen met de bus, niet alleen boodschappen doen, niet alleen naar een feestje, niet alleen op de snelweg rijden. Dat soort dingen.
Toen kwam ik bij de psycholoog en daar bleek als snel dat het niet per se normaal was dat ik al die dingen niet durfde. Dus moest ik in m'n eentje boodschappen doen, in m'n eentje met de bus en in m'n eentje een broodje eten bij bakkerij Bart (dat laatste heb ik nog steeds nooit gedaan, omdat het niet goed voelt om in m'n eentje daar te gaan zitten). Waarom ik er niet van hield om dingen alleen te doen? Omdat ik altijd dacht dat de mensen dan zouden denken dat (vul maar in). Tegenwoordig ga ik in m'n eentje met de trein, met de auto, naar een feestje en boodschappen doen. Dat soort dingen. Ik wil niet de aandacht vestigen op wat ik niet durfde, maar op het feit dat je jaren later veel verder bent, dan waar je toen was.

2. Een klein beetje lak hebben aan wat de mensen denken. 
Dit is een hele moeilijke voor mij. In mijn omgeving is de sociale controle niet grappig en de mensen denken dus al snel stevig. Toch denken ze niet zoveel als ik denk dat ze denken. Mijn motto is daarom ook steeds meer dat mensen tóch wel over je denken, of je nu doet wat je leuk vindt of niet. En dus kun je maar beter doen wat je leuk vindt (als het tenminste een beetje niet al te recalcitrant is).

3. Vintage kleding.
Ahh. Ik zat al tijden te kwijlen als ik naar die swing dresses uit de jaren '50 keek op vintage-sites. Hoe cool is dat, een jurk met vlindertjes of bloemetjes waaronder je een petticoat moet dragen, zodat je eindelijk wat meer figuur hebt dan je rechte lijf. Ik draag maar heel af en toe een vintage-jurkje, maar het is fijn. Dat wilde ik maar zeggen.

4. Blij zijn met goede eigenschappen.
Geen idee of ik dat vroeger niet durfde: misschien zag ik ze wel gewoon niet. Nog steeds dreint er heel vaak iets in mijn hoofd dat ik het misschien wel goed doe, maar ánderen.. (die eeuwige anderen!). Maar anderzijds vind ik het ook wel prima dat ik hou van thee en katten en vintage en bloemetjes en kleurplaten voor volwassenen. Goede eigenschappen zijn namelijk ook de leuke dingen waar je van houdt.

5. Therapie geven.
O jongens. Een jaar geleden liep ik stage en therapie geven was niet aan de orde. Ik was een beetje onzeker (met drie uitroeptekens achter dat beetje) en ik moest er niet aan denken om drie kwartier (dat is lang hoor!) vol te moeten praten. Nu ben ik dat nog steeds, maar ik mag het ervaren en dat vind ik genieten. Eng? O ja. Maar als je niet bang bent, kun je niet dapper zijn (Pippi Langkous) en dus moet je soms gewoon de dingen doen die je eng vindt. Wat je niet doet, kan niet lukken. 

Een beetje tekenen en een flinke dot recalcitrantie.

Afgelopen weekend was ik helemaal happy aan het schrijven over de tuin en over de cranberrykoekjes die ik maakte. Naast al die leuke dingen, ging ik ook nog taalles geven (wat het in theorie heet, maar wat in de praktijk vooral betekent dat ik Nederlands praat met iemand die onderweg is het te leren - en we dus over veel dingen praten en soms eten en leuke dingen doen). Zaterdagavond deed ik dat. Ik had mijn pastelkrijt meegenomen en twee keer een canvas-doek. En zo gingen we dus tekenen. Heerlijk eigenlijk. Het wordt een bende van heb-ik-jou-daar (van tafel tot handen tot armen tot kleren), maar het is een ultieme manier van je hoofd leeg maken.

Resultaatjes.

Mijn handen vielen dan weer mee.

Deel twee van deze blog: recalcitrantie. Een mooi woord vind ik dat. Laat ik eens kijken wat van Dale ervan zegt, want in mijn hoofd betekent het 'prima weten hoe je je hoort te gedragen, maar het lekker eigenwijs niet doen' (okee, het betekent 'dwars', komt in de buurt toch?). Ik was nooit recalcitrant. Misschien als kind, maar dat is alweer even geleden. Als ik autorijd, houd ik me meestal redelijk aan de snelheid (óók op 60 kilometerwegen, waar je dan met 80 door chagrijnige automobilisten wordt ingehaald). Eigenlijk doe ik gewoon een beetje precies wat de mensen willen dat ik doe.

Maar daar kwam plotsklaps een einde aan.

Met mijn goeie gedrag reed ik pas netjes drie rondjes door een woonwijk om een parkeerplek te zoeken. Resultaat: nul. Wel een parkeerplek met een grote kar erop, maar een uitschuifbaar Willie-Wortelsysteem waarmee je je auto gewoon bóven een andere auto parkeert, bestaat nog steeds niet. Ik reed dus een paar rondjes, vond geen plek en dacht: dan maar naast de struik. Dat kan ook.

Dat kon niet. Aldus de BOA (^*%&%&% - mooi beroep is dat). En dus kreeg ik een fijne bekeuring (mijn vriendinnen met mij) van 90 euro. Fijntjes werd vermeld dat de administratiekosten daar nog bovenop komen (dat is iets waar ik dus al chagrijnig van word, want als die ^*%&%&%-BOA's geen bon uitschrijven, kun je gewoon op je kont blijven zitten koffiedrinken als administratief medewerkster, dus hoepel op met je administratiekosten). Voel je mijn recalcitrantie al? Ik wist niet dat het bestond.

Dus ik vond die bon en ramde een struik en reed te hard naar huis.
Ik nam meer kledingstukken mee in het pashokje dan eigenlijk mocht (ook zoiets wat ik normaal niet doe omdat het niet mág).
Vandaag plukten we bloemen in de tuin naast het pand waar we werken. Een praktijkruimte wordt een stuk leuker met bloemen, ook al zijn ze een beetje illegaal.

Tot zover een beschouwing over mijn recalcitrantie.

Weekend = tijd om fijne dingen te doen.

Fijne dingen zijn veel fijner als je er geen zeeën van tijd meer voor hebt :). De komende weekenden zit ik vol met barbeques (wat wil je, met drie baantjes - waarvan er twee een zomervakantiebbq hebben). Dit weekend hoef ik niet zoveel. Beetje kleuren. Beetje lezen. Beetje in de tuin werken. Koekjes bakken. (En slapen.Want elke dag om zeven uur opstaan went nooit). Gelukkig heb ik over twee weken ook even vakantie. (Wel weer jammer dat een sociale vakantie niet mogelijk is: als iedereen vakantie heeft, is iedereen ook tegelijkertijd weg).

Peultjes zijn niet alleen lekker: ze zijn ook MOOI!

Ik heb gisteren wat onderhoudsarme plantjes gekocht die ik in m'n spreekkamer (haha!) neer ga zetten. Tijd voor wat kleur en vrolijkheid!

Tussen al het groen van de plantjes door: ik bakte gisteren koekjes met cranberry's. De grap is dat ik ze in hartjesvormpjes had gedaan en ze dus als hartjes eruit moesten komen, maar de liefde is lastig en dus zijn het gewoon uit de kluiten gewassen hompen geworden.

Oregano, baby-rozemarijn en lavendel en zojuist gezaaide koriander.

Beetje paprika- en peperplantjes. O ja en tijm en salie.

De Grote Rozemarijn en Aubergine.

Mijn moeder heeft een rozenstruik!

We eten frambozen van de struik.

Lathyrus. Lijkt dan weer heel veel op de peulenplantjes :)

De Frustratie-Courgette. Hij wil niet -_-.

Een dagje in de psychiatrie.

Bij de organisatie waar ik nu twee weken werk, is ook een kliniek. Hoewel ik dáár dus niet werk, mocht ik vandaag een dag meelopen, om gewoon eens te ervaren hoe de psychiatrie nu echt is. Gezien beroepsgeheim enzo kan ik niet heel veel zeggen, maar wel dat nieuwe dingen leren altijd goed is. Zo liet iemand mij de TAT zien. Een heel erg projectieve test, waarbij degene die onderzocht wordt moet vertellen wat er te zien is op een plaatje, wat ervoor gebeurde én wat erna gebeurt. Dit zou dan iets moeten zeggen over wat je (onbewust) bezighoudt. Ik bekeek die plaatjes en dacht: oei. Want in sommige plaatjes zag ik niks en bij andere dacht ik: brr. (Terwijl het natuurlijk maar de vraag is of het eng bedoeld is. Eigenlijk interpreteerde ik er een beetje veel als eng). Hoe dan ook, het was leuk om die test eens in het echt te zien. Ook al zijn wetenschappers dan wel weer sceptisch over dit soort projectieve tests, omdat normeringen vaak niet heel eenduidig zijn. (Ik ken de TAT niet goed genoeg om daar wat over te zeggen).

Wat ik ook deed, vandaag, was een sessie creatieve therapie bijwonen. Het was leuk om met cliënten te praten. De begeleidster gaf mij een opdracht (kies een woord uit en maak er maar iets van). Dus daar ging ik. Wat mij trouwens opviel was het perfectionisme.

Zoveel perfectionisme.

Het moet mooi zijn. Het kan echt niet niet mooi zijn en als het niet mooi is, is dat gruwelijk. Terwijl ik al een experiment zat uit te denken dat het misschien wel goed is om eens expres iets lelijks te maken, vonden ze dat echt heel gruwelijk klinken. En ik vond mezelf perfectionistisch (dat valt blijkbaar wel mee). Ik leerde hoe wat je maakt kan reflecteren wie je bent (want waarom kies je voor een bepaald soort materiaal? Waarom wil je iets natekenen en niet iets verzinnen? Waarom kies je voor bepaalde kleuren? Waarom moet het mooi zijn?). Wat ik ook echt heel tof vond was het vertrouwen wat langzaam groeide bij succes: soms geloofden mensen eerst niet dat wat ze gemaakt hadden écht mooi was, maar ineens ontdekten ze het. Heel mooi.

Hoe dan ook. Het was een goede dag.

Ik koos het tweede woord wat in me opkwam. Blijkbaar hecht ik veel waarde aan natuur en doe ik niet al te gek wat kleurgebruik betreft. (En ik ben niet meer zo perfectionistisch, want de meeste dingen zijn niet zo duidelijk én ik heb de tekening niet gescheurd en weggegooid).

Hoe maak je van een gewone donderdagavond een heel gezellige donderdagavond?

Zomaar een vraag. Mijn antwoord vandaag is dat het een heel goed idee is om met zomaar wat mensen te koken en samen te eten. Wat is dát een heerlijkheid zeg. Gisteravond deed ik dat met een aantal vriendinnen. We kookten Marokkaans (en dronken zelfs verse muntthee aan het einde van de avond). Er gebeurde nog meer, die avond. Iets wat niet zo grappig was. Kijk maar.

Uiteindelijk ben je goedkoper uit als je uit eten gaat. (Ik ben nog steeds chagrijnig).

Psycholoog zijn is heel tof.

En een beetje eng. Dat ook.

Vandaag ben ik precies drie dagen een-als-psycholoog-werkende-psycholoog. Spannend? Ja! Leuk? Ook! Ik heb ontdekt hoe heerlijk het is om nieuwe collega's te ontmoeten, gesprekken te voeren en te ontdekken dat het prima is dat je het doodeng vindt om je eerste behandelcontacten te gaan hebben (ja echt, binnenkort al). Gewoon omdat je (mét de cliënt) moet oefenen met het ontdekken van automatische gedachten en daarachter liggende opvattingen. Omdat de cliënt moet leren de gedachten uit te dagen en omdat je een behandeling op het goede moet richten (en cliënten daarvoor moet motiveren). Omdat je vermijding moet doorbreken (maar vermijding is een zacht bed van veiligheid).

Vandaag realiseer ik me weer de zelfvervullende profetie van jezelf niet de moeite waard vinden.
O ja. Jezelf de moeite waard vinden kan veel moeite kosten (soms) en vanzelf gaan (nog meer soms). Maar op de momenten dat het niet goed lukt, nemen anderen (soms) je standpunt over. O. Je vindt jezelf dus niet mooi? Niet gezellig? Onzeker? Dan zul je dat vast ook wel zijn. Dát. Wat je zaait zul je oogsten en helaas is dat ook bij zelfbeeld zo. (De mensen gaan mee in het beeld dat je van jezelf hebt).

Maar ik ben ervan overtuigd dat je toch als een boom zult kunnen groeien. Misschien een boom die vruchten geeft. Of een boom die schaduw biedt op hete verzengende dagen. Hoe dan ook een boom.
(Hoe je een boom wordt? Positieve ervaringen optellen. Kleintjes. Grote. En jezelf de tijd geven, omdat bomen nu eenmaal niet zo snel groeien).

Liefde en eigenbelang.

Zojuist deelde ik op facebook dit gedicht. Nee. Hij is niet van mij (was het maar waar). Als je geen zin hebt om het gedicht te lezen: Het gaat erover dat de schrijver van het gedicht zichzelf niet als een onzelfzuchtig persoon ziet. Eerlijk gezegd denk ik dat hij eerlijk is. Ik zou het moeilijk vinden om toe te geven dat ik misschien niet 100% zuiver van iemand zou houden. Daarmee bedoel ik dat er geen eigenbelang bij speelt.

Misschien is liefde als zand.
Soms zitten er korreltjes in. Die je eruit kunt zeven. Korreltjes van eigenbelang, gekwetstheid, verdriet.

Misschien is liefde allebei. Een behagen of genoegen erin hebben om bij iemand te zijn (maar het levert jou dan ook weer iets op, toch?). Het fijn vinden om iets goeds voor iemand te doen. Maar ook je goed voelen wanneer je bij die persoon bent, omdat je jezelf completer voelt. Dat.

Excuses om niet te bloggen.

Wát? Heb ik meer dan een week niet geblogd?

Waarschijnlijk heeft het iets te maken met ziek zijn (en niet kunnen praten), werken ondanks het ziek zijn (normaal ben ik een watje, dus ik ben een beetje trots), het hele huis doorrennen om je kat een pil te geven (en je kat die het hele huis doorrent omdat ze al wéét dat er een pilletje gaat komen; dit herhaalt zich twee keer daags) en boeken lezen (want ik heb weer wat geld om boeken te kopen nu ik werk en na al die jaren is het echt té fijn om in een boekenwinkel te snuffelen en inhalig naar de kassa te rennen met boeken onder je arm). O ja. Ik wacht nog af tot er een dyslectische, nagelbijtende vrachtwagenchauffeur met een klokkenverzameling op mijn datingsiteprofiel gaat reageren (zodat ik eens kan kijken of ik weet hoe ik iemand af moet wijzen). Of een blondine die woe-dend is omdat ik zpelvauten haat. (Teveel mensen denken dat 'me' een bezittelijk voornaamwoord is. Dat je dat in een berichtje doet is tot daaraan toe, maar ook gewoon in mails? Nee, het is niet 'me liefde' - maar 'hou je van me? en 'mijn liefde' O en: d's en t's. 'Het word vandaag mooi weer' - voelen die mensen dan niet dat daar nog een 't' bijmoet?). Wacht, ik vergat te vertellen dat ik gisteren maar weer eens heel uitgebreid heb gekookt (kip, citroen, olijven) en dat ik eergisteren taalles ging geven en meteen een groot bord Tabouleh kreeg wat superlekker was (mijn eigen variant faalde jammerlijk, maar dat terzijde).

Volgende week begint mijn nieuwe baan. Dat wordt een paar weken burgerlijk vijf dagen in de week werken. Maar eerst maar zorgen dat ik weer leer praten.

Naar de dierenarts.

Ik had de wekker op half acht gezet. Op m'n vrije dag nog wel. En geloof me, hoe ik er ook aan probeer te wennen om elke dag om zeven uur op te staan (iets met werk en om acht uur beginnen), ik ben 's ochtends niet aanspreekbaar tot de koffie van half tien. Ik lijk gewoon niet gemaakt voor vroeg opstaan.

Dat terzijde. De reden dat ik vanmorgen zo vroeg m'n bed uit moest, was omdat ik nog een afspraak bij de dierenarts had staan. Mijn arme kat, die vorige week wat teveel haren had gegeten, bleek een ruis bij het hart te hebben en daarom hadden we besloten om een hartecho te laten maken.

Daar ga je dan. Kat in het bakkie. (Eerst beledigd, later een beetje apathisch). In de wachtkamer zit een aantal dames met hondjes die luid enthousiast beginnen te blaffen als ze elkaar zien. Het Jack Russelltje kwispelt tussen al het trillen door (want het arme beest is als de dood voor de dierenarts). Een grote stoere man met een ook al grote stoere hond komt binnen.
Terwijl dit alles plaatsvindt, steeg er een gebrom op vanuit mijn kattenmandje.

Maar daar kwam dan de dierenarts. Op naar de hartecho.

Verbazingwekkend eigenlijk wel. Mijn kat is niet de meest aardige kat, maar werd ineens zó zoet. De dierenarts haalde een plukje haar weg, de assistente hield de voorpoten van de kat vast en ik de achterpoten en daar gingen we dan. Tof, om op het apparaat een kloppend hartje te zien. Een beetje spannend ook wel (een beetje heel erg). Want je weet maar nooit wat er precies aan de hand is.

Gelukkig werd dat vrij snel duidelijk. Een veel voorkomend probleem bij katten is dat de hartspier steeds dikker wordt en er minder ruimte in de kamers is. Meer ga ik er niet over zeggen, omdat mijn kennis niet toereikend is.

We gingen in ieder geval naar huis met een doosje bètablokkers (eigenlijk voor mensen) waarvan we de kat nu elke dag twee keer een kwart moeten geven. Ik ben heel benieuwd hoe lang ze ons nog lief vindt, want de haarballenpasta geven was ook niet bevorderlijk voor onze verhouding. Hoe dan ook, ik ben heel blij dat er iets aan te doen is :).

Hoe ik profielen op een datingsite lees.

Gisteren ging ik skypen met X. (die helemaal geen X. in haar naam heeft, maar dat doet er niet toe).
Vijf jaar geleden hadden we allebei twee weken een abonnementje op een niet nader te noemen datingsite. Wat deden we? Lachen. Vooral heel veel lachen. Aardig? Nee. Ik kreeg op m'n kop van een blondine omdat ik niet van zpelvauten hield (dat had ik ook op m'n profiel gezet) en een motorrijder was beledigd omdat ik niet met hem wilde mailen. Ik ben het type wat het leuk vindt om rond te kijken, het grappig vindt om berichtjes uit te wisselen, die allemaal linea recta via de facebookchat naar vriendin X. gaan, zodat we er samen hard om kunnen lachen. Zo ben ik.

Maar goed. Toen las ik gisteren dus profielen.
Dat gaat zo:
Rookt? Hoef ik niet. Roken is smerig.
Kinderwens? Ik wil wel kinderen, maar straks wil hij er 10 en ik ben geen broedmachine. (Hoe denigrerend kun je denken).
Geen huisdieren? Mijn kat is belangrijker dan jij. Dus als jij geen huisdieren wilt, wil ik jou niet.
Profielfoto zonder baard? Een baard is de eerste vereiste!
Kledingmaat XL? Niet charmant met mijn XS.
Op zoek naar een relatie? Dus jij ben wanhopig? Ik moet wel wanhopig zijn, wil ik iets met iemand die wanhopig is beginnen.

Waarschijnlijk trouw ik met een vrachtwagenchauffeur die ik via een datingsite opdoe. Zo ben ik ook. Want het laatste wat je wilt zou kunnen gebeuren.

In de wetenschap is een kritische geest een mooi iets.
Maar op een datingsite?

De kat is ziek.

Een kat hoort niet ziek te zijn. Bij voorkeur liggen ze blakend spinnend op een rolletje op de bank, vergenoegd en lui. Maar ziek: nee.

Mijn kat werd gisteren ziek. Wat er precies aan de hand is weet ik nog steeds niet. Wel weet ik dat ze heel erg verhaart, gras heeft gegeten uit een boeket wat in huis staat én dat ze telkens loopt te kokhalzen alsof er iets heel erg dwars zit. Gisteren kwam ik thuis van mijn schoonmaakbaantje en zag de kat snotterig op de trap zitten. Dat is niet goed, dacht ik - zeker omdat ze minder alert was dan normaal. We hebben het een uurtje aangezien en gingen toen naar de dierenarts. (Ik verbaas me er altijd zo over hoe aardig die mensen zijn).

En nu is het afwachten. We kregen antihaarballenpasta mee en gaan kijken of dat werkt. Sowieso was de hartslag te hoog en wordt er komende week een hartecho gemaakt. Ah ja, een kat is eigenlijk een kind.

Iets niet doen wat je wel wilt omdat je bang bent dat het fout gaat.

Voor mij is deze titel zo herkenbaar. Vandaag was ik aan het schoonmaken en ergens halverwege het dweilen dacht ik hierover na. Hoe ik het liefst administratief werk wil doen, omdat ik dat kan en omdat het routinewerk wordt (op den duur) waarin je nauwelijks fouten kunt maken (nou ja, dat kan natuurlijk wel, maar het zijn geen fouten waarbij je heel erg afgaat). Het is veilig. Veilig is zo'n sleutelwoord voor mij. Mijn passie is mensen gelukkig maken (of ze een glimpje licht laten zien) en ik vind het ontzettend tof om anderen nieuwe inzichten te laten verkrijgen. Dat is wat ik écht wil. Dat is ook wat ik ga doen, omdat ik binnenkort bij een nieuwe baan begin. Iedereen is blij voor me en ik ben zelf ook blij: want het is datgene wat ik zo ontzettend graag wil. Maar het is niet veilig. Mijn neiging is soms om onder de tafel te kruipen en de wereld de wereld te laten, want dan hoeft niemand me uit te lachen of zich terug te trekken uit de behandeling omdat ik zo'n beroerde therapeut ben. Toch ben ik wel trots: omdat ik het ga doen. Omdat angst niet altijd je raadgever hoeft te zijn.

Of het kan weet ik niet, maar ik bedacht me - opnieuw tijdens datzelfde dweilen - ook dat iets dergelijks misschien op relationeel vlak ook wel zichtbaar kan zijn. Je kunt iemand echt het allerleukst vinden, maar tegelijkertijd een beetje huiverig zijn voor een relatie. Nú heb je het leuk samen. Wat als je een relatie aangaat, het misgaat en het dan niet leuk meer is? Je datgene wat je voor je relatie had + hetgene wat je in je relatie had kwijt raakt? De mensen zeggen dat je beter van iemand gehouden kunt hebben (en die persoon kwijtraken) dan dat je nog nooit van iemand hebt gehouden. Maar het laatste doet geen pijn. (Of misschien een beetje).

Je weet niet hoe mooi je bent.

Ik zie het als mijn missie (of droom) om mensen die zichzelf niet de moeite waard vinden een klein beetje te helpen, door ze het inzicht te geven dat ze dat alleen maar dénken (en dat hetgene wat ze denken niet per se de realiteit is). De reden dat dit belangrijk voor me is, is omdat het iets is wat ik zelf moest leren - en nog steeds moet leren - en omdat ik ontdek hoe fijn het is dat je eigen stomheid geen feit is, maar gewoon je eigen gevoel wat nog eens bedrieglijk is ook.

Twee dingen dan nog.
1. Ik heb een werkervaringsplek. Wat wil zeggen dat ik eindelijk meer kan leren over het psychologenvak.
2. Een liedje met een heel mooie tekst:

Ik schreef je dat je geen illusies...

Ik schreef je dat je geen illusies...
ik heb het je meteen gezegd, de eerste keer,
ik had het bij me op een briefje
en ik schreef het op de rand van een krant
en op een kalender aan je muur,
en ik zei het in je oor, in de deuropening,
en op straat, aan een kade,
ik riep het naar je over het water
in het licht van een zwiepende straatlantaarn,
en jij riep terug;
"Ik ook van jou".

Toon Tellegen,
Uit: De andere ridders
Querido Amsterdam 1984

Ik had te lang niet meer gewandeld.

Het werd dus tijd. Hier wat zonnige (bloemetjes)foto's. (Ik hou zo van bloemetjes, jullie ook?)

Projectjes.

Waar is de tijd gebleven dat ik met regelmaat postte waar ik mee bezig was? Brieven. Haakwerk. Borduurwerk. Wat dan ook. Nu doe ik dat soort dingen meestal op Instagram (ah ja, smartphone hè) - maar heel soms (vandaag) blog ik toch maar even een paar fotootjes. Ik heb zelfs wat geleerd: laat je grenzen soms even los als je creatief bezig wilt zijn. Gewoon kleuren door elkaar gooien, stippen zetten, boos worden en krassen (foto 2).

Felle kleuren-deken. Wordt een kraamcadeautje voor m'n nichtje :)

Vrijdagavond verveelde ik me en ging wat klooien met pastelkrijt. Heerlijk!

Kleuren is zó fijn! Ook dit was een beetje experimenteren, maar het resultaat wordt leuk.

Het bewuste kleurboek. Aanrader!