Verhaal.

Een verhaal voor wie een verhaal wil lezen wat behoorlijk zoetsappig is. (Laten we zeggen een toetje op een zoetsappige dag als gisteren). Geschreven voor m'n schrijfcursus.

Voel je niet schuldig als je het niet leest, want het is behoorlijk lang.

--

Een vraag.

Het was zo warm. De zon scheen niet, de bewolking hing laag en de bevolking van het kleine stadje zweette zich suf. Siësta’s bestonden niet. Werken moesten ze en dat was ook wat ze deden. Maar aan het einde van deze dag kon de jongen, die net zo hard gewerkt had als de rest, eindelijk even wat tijd voor zichzelf nemen. Dat deed hij wel vaker. De natuur riep niet de hele dag: “Doe dit,”of “doe dat – en snel!” dus de natuur was de beste plek om uit te rusten. Meestal liep hij naar een weiland wat verderop, waar hij onder een hoge boom luisterde naar het fluiten van de vogels. Dat deed hij ook vandaag. Hij liep een beetje gebogen, omdat hij zo moe was. Met een oude zakdoek wiste hij het zweet van zijn gezicht. Voorzichtig begon de wind een beetje te waaien. Het was een warme wind. Hij zag de grashalmen bewegen. De korenbloemen en klaprozen wiegden zachtjes mee totdat het een deinende groen met blauw met rode zee werd. De jongen ging zitten en dagdroomde wat, over hoe het zou zijn als hij ouder was en wat hij dan wilde doen.

Kleiner dan een grasspriet was ze. Nergens bang voor en constant rondwervelend tussen de halmen en veldbloemen. Ze zag de grote reus haar wereld binnendringen en was nieuwsgierig, maar toch wat terughoudend. Bang zijn was niet nodig, op je hoede zijn wel. Zachtjes naderde ze hem, om hem van dichterbij te bekijken. Ontmoeten was zo’n mooi woord, maar kon ook zo gevaarlijk zijn.

De jongen keek naar de bloemen en zag vlinders rondfladderen. De behoefte om ze te vangen had hij niet. Ze waren veel mooier als ze rondvlogen. Hij zag het kleine wezentje dichterbij komen, maar de gedachte dat dit niet per se een insect hoefde te zijn kwam niet in hem op. Steeds dichterbij kwam ze. Totdat ze voor hem stond. Ze zei niets. Toen ontdekte hij pas dat het geen vlinder was, maar gewoon een meisje. Een mens. Maar dan veel kleiner. Ze keek naar hem. Draaide zich om en danste weer weg.

Er kwamen meer van zulke dagen. Waarop hij na werktijd naar zijn plekje in de natuur ging. Altijd zag hij het meisje. Hij wist niet wie ze was en of ze altijd zo klein was geweest. Hij wist ook niet of ze ooit weer groot zou worden en of ze dan ongeveer van zijn leeftijd zou zijn of dat het echt nog maar een klein meisje was. Zou Peter Pan zich zo gevoeld hebben, dacht hij, toen hij Tinkerbell voor het eerst ontmoette? Of waren zij gewoon altijd samen geweest? Op al die vragen had hij geen antwoord. Dus toen hij haar weer zag besloot hij maar eens kennis te maken.                                                   “Hoi,” zei hij.                                                                                                                                       “Ik dacht dat je het nooit zou zeggen. Hoi” zei zij.        

                                              

Toen het meisje eenmaal begon te praten hield ze niet meer op. Ze leek op de waterval, die nog aan het plaatje van de idyllische natuur ontbrak. Ze vertelde de jongen hoe ze heette (maar dat mocht hij niet verder vertellen). Ook kon ze hem vertellen wat de gewoonten van de insecten waren en dat ze er heus goede vrienden tussen had zitten. Ze wist niet meer hoe het kwam dat ze zo klein was geworden. Ze wist wel dat ze een antwoord moest weten op een vraag voordat de mogelijkheid van weer groot worden er was. Het was een vraag die ze niet expliciet mocht stellen, maar waarvan ze het antwoord moest ontdekken. Dat hoefde niet voor zonsondergang of voordat de klok twaalf uur zou slaan. Behalve vertellen deed ze nog meer: ze stelde vragen. Ze wilde weten hoe de jongen heette (en beloofde dat ze het niet verder zou vertellen). Ze wilde weten waar hij woonde, hoe het was om daar te wonen en hoe het ook alweer was om groot te zijn. Ze wilde weten wat liefde was: of je het aan kon raken, vast kon houden of dat het onherroepelijk als een ballon aan een touwtje op zou stijgen zodra je het aanraakte.

De jongen moest lachen om de vragen van het meisje. De meeste vragen kon hij wel beantwoorden. Die vraag over de liefde negeerde hij. Hij geloofde er niet in en had steen voor steen een muur om zichzelf heen gebouwd zodat hij er ook niet in zou gaan geloven. Als het er al wel was, dan zou je het door kunnen prikken en daarna zou het verschrompelen of zonder aarzeling als een zeepbel stukgaan. Dan zou het misschien wel even bestaan, maar daarna niet meer.

De dagen kwamen en de dagen gingen. De jongen en het meisje praatten met elkaar. Het leek er zelfs op dat het meisje een kier had gevonden in de muur van de jongen. Zij, met haar formaat, kon door alle kieren heen. Maar nog steeds wist ze niet wat liefde was. Hij wist het ook niet. Misschien dat ze er een glimp van opvingen, een glimp die steeds groter werd, maar niet snel genoeg groeide om hen het bewustzijn te geven dat ze het wel wisten. Dat ze de vraag wel kon beantwoorden. Dat ze wel kon groeien.

Na verloop van tijd werd het meisje steeds stiller. Ze hield oprecht van de jongen, maar het antwoord op de vraag wist ze niet. Of beter: ze wist niet dat ze het wist. De leegte en de wanhoop overvielen haar, want hoeveel ze ook van hem hield: ze was te klein en ze bleef te klein. Waar ze eerst een waterval was geweest, veranderde ze nu in een snelstromende rivier, in een kabbelend beekje, tot er niet veel meer over was dan een regenplas waarin de jongen zijn spiegelbeeld kon zien. Zijn diepbedroefde spiegelbeeld, want hij miste de sprankelende gesprekken die hij met het meisje had gehad. 

Op een zonnige dag waarop er maar af en toe een wolkje als een wit pluisje in de lucht hing en er een klein briesje stond, besloot de jongen aan het meisje te vragen waarom ze zoveel minder zei dan eerst. Hij liep wat harder dan gewoonlijk. Een beetje spannend vond hij het wel. Vandaag zou hij de waarheid achterhalen, zoals de waarheid de leugen achtervolgt.

Maar de waarheid vindt de leugen. De jongen vond de waarheid niet. Als hij aankomt op de bewuste plek, ziet hij nog juist een glimp van haar. Opstijgend in een luchtballon. Een zelfgemaakte luchtballon. Het meisje was op weg gegaan om verder te zoeken naar het antwoord op haar vraag. Ze zag hem en zwaaide nog een keer.

Nu wist hij het hoe liefde eruitzag. Het was inderdaad die ballon aan een touwtje die wegglipte zodra je even niet oplette. Op weg naar de zon. Dat besef. Het drong door tot in zijn tenen. Missen. Dat is het juiste woord voor wat hij voelt. Dan begint hij te huilen. Eerst zachtjes als een beetje motregen op een zomeravond. Dan steeds harder en harder tot de regen van een plensbui. Hij huilt een meer, een rivier, een zee, een oceaan. De oceaan die het meisje weer over zou moeten steken om hem ooit weer te ontmoeten als ze ooit, ooit terug zou komen.

Het meisje vaart in haar luchtballon. Uren, dagen, weken. Ze landt, ze stijgt weer op, ze landt weer en ze stijgt weer op. Steeds verder en verder bij de nog steeds huilende jongen vandaan. De meeste mensen die ze ontmoet wanneer ze even op de grond rondloopt, zien haar niet. Degenen die haar wel zien zeggen dat ze het antwoord op haar vraag zelf moet ondervinden. “Je zult het voelen,” zeggen ze. Verder gaat ze. Leger wordt het in haar hart. Soms huilt ze even. Ze denkt dan aan de jongen en aan missen. Wat een raar gat in haar hart is dat. Op zekere dag besluit ze dat ze dan maar altijd klein moet blijven want dat ze het antwoord op de vraag nooit zal weten. De wind draait en ze stijgt weer op en vliegt terug.

Het leven wil paradoxaal zijn. De jongen wil het meisje zien. Het meisje wil de jongen zien. De jongen huilt een oceaan bij elkaar die het meisje over moet steken om hem weer te ontmoeten. Hoe langer hij huilt, hoe verder zij moet, hoe langer het duurt. Het meisje ziet de jongen in de verte. Kijk dan. Denkt ze. De jongen keek niet. Keek heel lang niet. Hij was zo druk met huilen dat hij geen tijd had om zijn ogen af te vegen. De ballon schommelt op een beetje wind over het water.

De jongen keek op. Iets had hem gestoord in zijn huilbui. Hij wist niet wat. Hij zag haar en stopte abrupt met huilen. Ze tuimelt uit de mand in zijn armen. In zijn armen. Vasthouden is een antwoord. 

Voor deze keer werd dat goedgerekend.

Dobbelsteen.

de man gooit zijn dobbelsteen
bij zes mag ze blijven

bij minder verdwijnt ze

als ze mag blijven

gooit hij weer na verloop van tijd

bij zes mag ze langer blijven

bij minder sluit hij de deur

(laat me binnen)
 

en altijd
na verloop van tijd
pakt hij weer zijn dobbelsteen

Jongens huilen niet.

Ik moest wel een beetje bijna huilen toen ik dit clipje zag. Gewoon vanwege de weinige beelden die toch best wel veelzeggend zijn. Het roept wel de vraag in me op of het echt zo is. Hebben mannen echt de neiging om niet te praten of te huilen - en proberen ze op een andere manier hun issues te vergeten?

Niet bagatelliseren.

Dat is een rare eigenschap van mij. Soms dure woorden gebruiken waarvan ik de betekenis wel weet, maar die niet per se gebruikelijk zijn. (Waardoor mensen misschien wel denken dat ik weet ik wat voor dure-woorden-stoornis heb. Maar zover ik weet is dat dus niet zo).

Bagatelliseren. Onlangs las ik het boek 'pil' over depressie. Nu ben ik wannabe-psycholoog en zal ik in de toekomst vast ook wel mensen tegenkomen die lijden aan en onder een depressie. Maar voordat ik dat boek las, had ik niet half een idee wat een echte depressie inhield. O ja, iedereen heeft dagen waarop het niet goed gaat. Toen ik zeventien was, heb ik dat zelfs bijna twee weken gehad - en dat zat behoorlijk dicht bij een soort depressie. Zonder die periode was ik denk ik nooit psychologie gaan studeren. Maar dat gevoel dus weken en maanden achtereen hebben.. moe zijn en wat allemaal al niet meer en veel dingen die niet helpen. Het boek liet me dat meer zien. Ik ben blij dat ik het heb gelezen, want het is belangrijk om enig besef te hebben van hoe mensen dat soort dingen ervaren. Dat wil niet zeggen dat ik Sigmund-grapjes ineens niet meer grappig vind. Volgens mij helpt af en toe de spot drijven met jezelf enorm. Ik ben wél benieuwd hoe mensen die zelf depressief zijn (of een ander psychisch probleem of stoornis hebben) denken over dat soort humor.

(Tegenwoordig kom ik het woord 'navelstaren' zo vaak tegen. Is dat een typisch depressief woord?)

The Heart (een lief lief filmpje).

Eergisteren postte ik dit filmpje op facebook. Normaal gaan mensen die liedjes niet luisteren, laat staan liken (en ik blijf ze toch posten, o, hoe paradoxaal). Dit liedje gingen ze wel luisteren. Misschien kwam het door het schattige soort-van-Disneyfilmpje erbij. Ik heb geen idee. Maar het lijkt me een goede om het weekend mee in te gaan :).

    

En het nieuws verder:
- Ik heb gisteren een verhaal geschreven voor m'n verhalenschrijfcursus. Misschien post ik die hier ook nog wel.
- Nog niet definitief gekozen voor een onderzoeksstage: er zijn nog wat vacatures en ik solliciteer dus maar snel en gauw, want wie weet.

Vertellen over dat wat je bang maakt.

Er zijn angsten die zo groot zijn dat je ze bijna kunt proeven. (Maar doorslikken, dat nooit). Behalve angsten is er ook kwetsbaarheid. De moed om die angsten toe te geven.

Het enge aan angsten toegeven is dat de mensen dan misschien wat denken. Dat je gek bent. Dat het onzin is om bang te zijn voor iets. Dat je teveel over jezelf vertelt en dat je alles maar lekker voor jezelf moet houden. Maar het goede aan angsten toegeven is dat de mensen dan misschien ook wat denken. Dat ze denken: Héé, dat heb ik ook. (Soms). Dat ze respect hebben omdat je laat zien wat je moeilijk vindt.

Ik ben het meest panisch als mensen langere tijd weggaan. Ik weet dat ze dat voor mij niet kunnen laten, maar ik haat het om alleen gelaten te worden. Verlatingsangst noemen ze dat ook wel. En ik scoor niet per se heel erg hoog (jawel, ik heb onlangs een testje gedaan) maar wel bovengemiddeld.  Het is ook niet een stoornis of ziekte. Maar wel iets wat onderliggend kan zijn bij bepaalde problemen. En ik denk zelf dat het wel een hoop dingen bij mij verklaart.

Dus. Help. Ik ben bang.

(En stiekem ook bang om dat toe te geven).

Zonder dier.

Dat vind ik nou knap - en grappig. Dat er mensen zijn die eten maken wat wel op vlees lijkt, zelfs een beetje als vlees smaakt, maar geen vlees is.

Ik zag vegetariër worden nooit zo zitten. Nog steeds ben ik geen vegetariër en dat word ik denk ik ook niet. Maar op z'n minst af en toe (minimaal eens in de week) geen vlees eten zou toch moeten lukken. (Het enige wat ik me dan wel weer afvraag is of al die soja-productie dan weer wel goed voor het milieu is.. daar las ik onlangs namelijk iets over).

 

plaatje: Een wokgerecht van zaterdag. Met vegetarische oosters gekruide blokjes/stukjes/hoe je het noemen wilt.

Een liefdesliedje voor wie blij wil worden of voor wie al blij was.

Want.

Het 'Mollie makes birds'-pinguinkussen is klaar! Met dank aan mijn mama die een hele middag bezig is geweest met mijn haakwerk aan elkaar zetten en met oogjes en een snavel vastnaaien.

Een betere wereld en hoe je ergens komt.

Ik vind het heel bijzonder als mensen belangeloos iets voor iemand anders doen. Het voelt raar, als iemand gewoon aardig is - en niet iets terug verwacht. Maar het voelt ook goed. De wereld wordt er iets beter van.

Bij mij, nu: mensen die me helpen nadenken om een stage te vinden, mensen die voor me informeren op de plek waar ze zelf werken, ik kan niet zeggen hoe ik dat waardeer.

Maandag had ik een verjaardag en na afloop moest ik weer richting het station. Een meisje wat ook op die verjaardag was, heeft me daar gewoon achterop de fiets gebracht, terwijl ik haar niet kende van tevoren. Volgens mij was het behoorlijk extra trapwerk voor haar, maar voor mij was het weer een extra aantekening in mijn positieve-dingen-dagboekje.

En nu nog even een anekdote: Ik ging dus naar die verjaardag, maandagavond. Ik stap uit de trein, in de bus, uit de bus bij de halte waar ik moest zijn. En toen. Nu mag je verhalen eigenlijk niet met 'en toen' beginnen, maar dat terzijde. Ik stond bij die bushalte met een geprint velletje papier met daarop de route naar de plek waar ik moest zijn. Maar ik snap geprinte routes dus nooit, want ik houd ze vaak niet goed en niet alle namen van wegen staan aangegeven. Er kwam geen behulpzame man of vrouw die me even heeft geholpen. Maar wel: Ik had een tomtom. Die heb ik nog steeds. En ik dacht: voetgangersstand. Wat op zich een heel aardige gedachte was. Zo liep ik vergezeld van een opbeurende mannenstem richting de locatie - en toen was het vinden niet moeilijk meer. De mensen die ik tegenkwam zullen zich wel hebben afgevraagd waarom ik met een mannenstem in mezelf praat. (Niet praten, dacht ik, telkens als ik een fietser of voetganger zag).

Waarom katten ook alweer relaxed zijn..

Hierom. Als ik 's avonds slaperig op de bank hang in m'n pyjama (oncharmant, zo'n veel te grote broek), krijg ik meestal bezoek.. (O ja, ik heb de foto's dus een beetje bijgesneden, want m'n duffe hoofd wil niemand zien).

Finished project.

Haha, deze blog lijkt bij momenten de blog van een handwerkjuf te zijn. Of van een jonge moeder met een gezinnetje die tussen het op de kinderen letten door wat bij elkaar haakt. Dat ben ik allemaal niet. Ik zat net even terug te kijken op deze blog en hier had ik net leren breien en was ik moed aan het verzamelen om te leren haken. Iedereen kan het leren, wil ik maar zeggen.

Een tijd terug blogde ik over projectjes waar ik mee bezig was. Eén van die projectjes was geheim, omdat het een cadeautje was. Nou, inmiddels is het af en gegeven, dus hier is ie. (Ik word een beetje tureluurs van die foto. Maar laten we zeggen dat dat komt omdat ik 'm 's avonds heb gemaakt, vlugvlug, omdat ik wegmoest).

(En voordat je denkt dat ik echt creatief ben: M'n moeder zit op de bank te steunen omdat ik een eend heb gemaakt van stof/vilt met naald en draad en ik heb niet alleen die eend gemaakt, maar ook een hoogst ingewikkeld wiskundig probleem).

Dat je bang bent.

Soms denk ik dat mensen verwachten dat als je groot en wannebe-psycholoog bent, je nergens meer bang voor bent. Omdat het ongeloofwaardig zou zijn als je mensen zou helpen hun fobieën los te laten, als je zelf nog bang bent. Ooit schreef ik eens dit gedichtje:

de mensen willen niet

dat je bang bent

 

wees maar groot

klein - het allerlangst

maar het allerbangst

is het laatste

wat je mag zijn.

 

de mensen willen niet

dat je bang bent

 

voor zichzelf.

 

-

Maar ik ontdek wat dingen.

1.) Er zijn dingen waar je bang voor bent waarbij de angst je leven niet beperkt. Dat je geen enge koprol op een hoge trapeze durft te maken met gym (zoals ik vroeger) lijkt me niet zo beperkend voor je verdere leven. Tenzij je circusartiest wilt worden. Prima dus om daar maar lekker bang voor te blijven.

2.) Dingen waar je bang voor bent en die je leven wél beperken (bij mij: snelweg rijden, mensen opbellen) moet je wel afleren. Hoe? Gewoon doen. 

3.) Dingen doen waar je bang voor bent, betekent dat je ook gewoon trots moet zijn op het feit dat je ze doet, zelfs als je fouten maakt. (Ik gisteren. Ik belde iemand; dat moest en ik ben altijd bang dat ik ineens met m'n mond vol tanden sta. Kreeg ik de voicemail. En het was een warrige hoop woorden in m'n hoofd, dus ik maakte er dus echt een potje van).

4.) Nogmaals: je moet trots zijn. Ik vond vroeger veel meer dingen eng dan nu. Als ik dan aan iemand vertelde wat ik had gedaan, dan begrepen ze er niets van: Da's toch heel gewoon? Terwijl het voor mij een enorme overwinning was.

5.) Het is eigenlijk veel stoerder om dingen te doen terwijl je ze eng vindt dan dingen helemaal niet eng vinden en ze doen. Moed noemen ze dat.

-

Nu vraag ik me alleen soms af of ik wel een goeie psycholoog kan zijn als ik zelf nog bang ben voor dingen (waar ik dus wel aan werk, want ik rij superveel snelweg tegenwoordig). Aan de andere kant: laat iedereen maar wat issues hebben en kwetsbaar durven zijn. Misschien is de verleiding wel groot om dat niet te willen, simpelweg omdat we graag net zo willen zijn als de rest. Maar de rest heeft ook wel dingen. Ze zeggen ze alleen liever niet.

Vroeger - een jaartje of negen geleden.

Toen had ik CKV. Vanmiddag moest ik even wat van zolder halen en ik vind m'n oude dummy van toen. En toen dacht ik: waarom daar niet over bloggen? Ik ga gewoon wat plaatjes laten zien.

Als je denkt over wat eerlijk is.

Wat eerlijk is, is dat degene die het langst wacht als eerste datgene krijgt waarop hij of zij wacht. Ja, toch?

Nou, ik zoek nu een jaar en drie maanden naar een stageplaats en inmiddels heb ik twee sollicitatiegesprekken gehad deze periode (tegen vier de vorige periode) en bij de eerste kreeg ik als feedback dat ik "een heel goede tweede" was. De tweede moet ik nog afwachten - vandaag, fingers crossed. Het was een geweldig gesprek - ook al was ik bloednerveus - maar op de één of andere manier kan het volgens mijn gedachten gewoon niet dat ik een stageplek krijg. Het was tot nu toe altijd hetzelfde liedje aan de telefoon..

En kom op, ik wil ook graag een oostenwind en kou en sneeuw en dat komt ook niet, zelfs al hadden ze het nog wel bijna beloofd. Is dat raar? Dat je logica gaat krijgen van: Het wordt niet het weer dat ik wil, dus de stage die ik graag wil krijg ik ook niet? Ja, dat is raar - dat vind ik zelf ook. En om dan maar weer op de titel van deze blog terug te komen: Zo werkt het niet.

Degene die het beste is en de meeste ervaring heeft krijgt een plek. Logisch, echt wel.

Maar soms ook zo frustrerend. Soms zoekt diegene nog maar net. En ik al zo lang.

(Toch ben ik nog steeds aan het hopen. En heel erg desnoods wordt het een onderzoeksstage, maar dat is dan maar zo).

Een ontmoeting.

Gisteren communiceerde ik met een lapjeskat op het station. Ze was te vlug. Ik zag haar naam niet op het hartje aan haar hals, daarvoor was ze zich te erg in allerlei bochten aan het wringen om aardig gevonden te worden. Vriendelijk was ze wel. "Hallo," zei ze, op haar eigen kattenmanier. (Begroet een kat: laat hem of haar aan je vinger snuffelen en meestal steken ze je hun achterwerk toe. Niet de meest charmante manier van begroeting, maar zo werkt het bij katten).

Ik weet dat ze me aardig vond. Aardig vinden is iets wat je voelt en katten kunnen je dat heel goed laten voelen. Vreemd is dat wel, dat je communiceert met een dier. Ik stond wat afzijdig van de rest van de wachtenden. Niemand kon horen dat ik ook 'hallo' zei. En nog wel hardop. Toen begon het tijd te worden voor de trein om te komen. Ik liep dus maar wat naar de andere wachtenden toe, want straks zou het beest vrolijk achter me aan huppelen. Een ander meisje had ook al vriendschap gesloten met de kat. Ze zette hem (haar!) in de struiken en de trein kwam. Ik heb haar niet meer gezien.

(Is het erg eigenaardig dat ik snorharen van mijn kat niet weggooi als ik ze vind, maar inplak of in een doosje bewaar?)

Het was een fijne Kerstvakantie.

Dingen die de Kerstvakantie zo mooi maakten:

1.) De Kerstdagen zelf. Eerste Kerstdag bij mijn oudste zus geweest, waar we naar de kerk zijn geweest en hebben gegeten. Gewoon heel gezellig. Tweede Kerstdag was ik uitgenodigd bij vrienden - met heel veel andere mensen. Opnieuw samen eten, maar ook liedjes zingen en naar een kerstverhaal luisteren.

2.) Mensen weer zien. Ik ging een vriendin meeten die ik al even niet meer had gezien. Gezellig bijkletsen en knutselen, hoe leuk is dat. Wat nog meer leuk is: schaatsen met leuke mensen en daarna pizza eten en spelletjes doen. O, gezelligheid is zo fijn en zo'n dag is zo genieten. Volgens mij heb ik non-stop gegrijnst tijdens het schaatsen (Ik kan alleen niet zo goed schaatsen, want ik ben op handen en knieën een stuk over het ijs gegleden en dat was een beetje pijnlijk - maar achteraf ook grappig).

3.) Haken. Ik heb zoveel gehaakt deze vakantie. Ik was een beetje oude Boer-zoekt-vrouw-afleveringen aan het terugkijken en intussen ging ik haken. O ja en breien. Hier wat resultaat:

4.) Knutselen. Gisteravond kwamen een paar vriendinnen bij mij en gingen we heerlijk met z'n vieren om de keukentafel papegaaien van vilt knutselen. Okee, ze zijn niet echt af gekomen, maar het was wel heel erg fijn!

5.) POST. Wie wordt er niet blij van?

Half 3.

Vannacht. Half 3. Ik wilde slapen, maar dat kon niet, omdat ze een eind verderop nog veel knallend vuurwerk de lucht in knalden. Toen pakte ik dus de camera maar en ging gewoon wat inzoomen..

(Het was trouwens een gezellige oudejaarsavond met mens-erger-je-niet, halli-galli en appelflappen. Spelletjes zijn fijn).

Dus: Happy New Year :). 2014 klinkt wel echt veel beter dan 2013.

2013 in boeken.

Omdat het alweer te lang geleden is dat ik voor het laatst heb geblogd (2 weken, shame on me), dacht ik: ik ga een eindejaarsblogje schrijven. Niet zomaar een eindejaarsblog, maar een blog waarin ik de meest aansprekende boeken noem die ik het afgelopen jaar heb gelezen. Met een verhaaltje erbij. Het zijn vijf boeken en ik zal ze ongeveer op volgorde waarin ik ze heb gelezen noemen en er iets over en bij zeggen.

1.) Het eerste boek is 'De benedenrivier' van Paul Theroux. Natuurlijk ben ik alweer half vergeten waar het boek over ging, maar ik herinner me nog wel hoe beklemmend knap het geschreven is. Het gaat over een man die terugkeert naar een dorp in Afrika waar hij vier jaar van zijn leven heeft doorgebracht. Het bijzondere aan dit verhaal is dat de man terugkeert naar een plaats waar hij goede herinneringen aan heeft.. de vraag die een recensie hierbij stelt is: is het een ontsnapping, of wordt hij in de val gelokt?

Het laatste jaar heb ik geleerd over de kracht van verhalen. Hoe bijzonder het is om dingen in woorden te vatten, mooie en moeilijke dingen. Verhalen hoeven niet altijd een gevoel van tevredenheid of blijheid bij je op te roepen - het bovenstaande boek riep gedurig frustratie bij mij op. Zo van, schrijver, kom op! Soms, nu ik zelf korte verhalen schrijf - waar ik veel te weinig tijd aan besteed hoor - realiseer ik me de macht die een schrijver heeft. En dat het doel van een verhaal niet altijd ontspanning en tevredenheid is, maar soms ook je juist heel boos maken. 

2.) 'One day,' of (ik lees boeken liever in het Nederlands) 'de eerste dag' van David Nicholls. Is het een goed boek? Weet ik veel. Het is wel een ontroerend boek. Een boek waarbij je heel hard moet lachen - en waarbij je, ineens onverwacht ook moet huilen. Het gaat over twee mensen die elkaar ontmoeten. En over iedere dag in elk komend jaar, waar ze dan zijn. Hoe hun relatie met elkaar dan is. Ik las het boek afgelopen zomer, onder een parasol in een ligstoel. Dus het laat me denken aan de zomer.

Het laat me ook denken aan liefde. (O ja, ja). En dat het belangrijk is om tijd door te brengen met degene(n) waarvan je houdt. Dat van iemand houden soms een specifiek gevoel kan zijn en soms alleen een keuze - afwisselend. Dat je van iemand kunt houden zonder je ervan bewust te zijn. (Dat je soms ook heel boos kunt zijn op degenen die je heel aardig vindt en dat zulke emoties best aanwezig mogen zijn). Ik realiseer me meer en meer over die dingen. Misschien wil ik wel relatietherapeut worden; al weet ik niet of dat een optie is. Ik vind het idee van 'voor één persoon gaan' echt bijzonder mooi.

3.) Leven in je leven, leer de valkuilen in je leven herkennen. Dit boek gaat over schematherapie en als je het helemaal leest, word je een beetje erg moe. Ik las een stuk uit het boek als voorbereiding op een eventuele schematherapie-stage. Die niet doorging (niet meer aan denken). Het boek laat zien hoe je bepaalde denkpatronen opdoet (dus de wereld op een bepaalde manier ziet) - combinatie van opvoeding, temperament, gebeurtenissen) - die je in je leven behoorlijk kunnen hinderen. De therapie is vooral voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen, maar ik geloof dat je niet zo'n label hoeft te hebben om iets aan dit boek te hebben. Het heeft mijn ogen in ieder geval op bepaalde gebieden wel geopend. (Af en toe was dat een beetje een au-ervaring).

Zoals ik al zei las ik dit boek als voorbereiding op een eventuele stage. Ik ben inmiddels een jaar en twee maanden bezig om een plek te vinden en het vlot nog niet erg. Vijf gesprekken gehad. Talloze brieven en ook talloze afwijzingen (reorganisaties bladiebla). Maar soms zijn er kansen bij moeilijkheden, dus ik ben in mei begonnen met vrijwilligerswerk. Daar las ik ook dit boek. En daar heb ik zoveel aardige mensen ontmoet en de kans gekregen om me meer te ontwikkelen. 

(Ontwikkelen: Eerst val je gewoon niet op en dan krijg je dingen dat je op een verjaardag zit en iemand, die je helemaal niet gesproken hebt, op het laatst naar je toe komt en zegt dat je 'zo'n aardige jongedame bent' - geen idee waarom. Of dat iemand met Kerst zegt bijna te smelten omdat je er zo feestelijk (ofzo) uitziet - brr; wat moet ik aan met zoveel aardigheid?).

Dat boek dus. Wat je eruit kunt leren is voor iedereen weer anders.

4.) Het leven van Pi. Wie de film heeft gezien, weet al waar het boek over gaat. Het is het verhaal van de dierentuin die per schip van India naar Canada zal vertrekken maar dan zinkt het schip. Een jongen en een tijger vervolgen de reis..

Ik heb dit boek zo ontzettend aan één stuk door gelezen. Soms met walging, omdat ik niet zo van bepaalde expliciete opvreetscènes houd. Ik vind het een beetje lastig om te zeggen wat het met me deed (o, wat een psychologische term). Een opmerking in het boek is dat het 'je in God zou laten geloven'. Vind ik niet per se dat het boek die uitwerking op mij heeft, al geloof ik al in God. (Zou er ooit iemand in God zijn gaan geloven door een roman?)

In God geloven vind ik minder makkelijk dan vroeger. Maar aan de andere kant betekenen emoties naar God toe - ook niet zo positieve - niet dat er geen band met God bestaat. Soms is in God geloven ook alleen maar een keuze. Maar altijd gevoel hebben bij geloof in God lijkt me ook heel onrealistisch. 

5.) 'Terugkeer Ongewenst' van Charles Lewinsky. Ik heb het boek nog niet uit - foei - maar het is wel een heel bijzonder en heel mooi boek. Het gaat over iemand die een keuze moet maken tijdens de oorlog. Ik heb het idee dat het lang gaat duren voordat hij de keuze maakt: is het een keuze voor rechtvaardigheid of een keuze voor leven? Ja, dat soort rotkeuzes moest je maken soms, toen.

De keuze voor goed en kwaad is natuurlijk wel universeel. Je hebt goed. Je hebt kwaad. Wit en zwart. Maar er is ook grijs, datgene wat goed is voor de één en niet goed voor de ander - dat heeft iets met je geweten te maken. Het boek laat ook zien dat - hoe graag we dat ook zouden willen - de wereld niet eerlijk is. Je keuze kan wel eerlijk of rechtvaardig zijn, het wil niet zeggen dat je er iets voor terugkrijgt. 

En dat is stom. Je kunt denken in termen van: die heeft ook al die dingen, maar het is geen garantie dat jij al die dingen krijgt. Voor sommigen is de oneerlijkheid van het leven een voordeel. Voor anderen niet. 

----
Nou, goed. Dat waren dus een paar boeken die ik in het afgelopen jaar heb gelezen, gekoppeld aan wat dingen waar ik over het nagedacht/waar ik wat over heb geleerd. Tips voor boeken zijn altijd welkom. (Ik heb trouwens ook veel nagedacht over haken en hoe heerlijk het is om creatief bezig te zijn, maar dat lijkt me iets te oppervlakkig voor deze blog, vandaar dat ik geen haakboekje heb genoemd, maar ook dát vind ik leuk).

Dus. Ik wil maar zeggen - alvast, al is het nog een beetje vroeg: Een heel goede jaarwisseling gewenst en ik hoop dat 2014 een heel mooi jaar wordt voor iedereen. Met opnieuw mooie boeken en heel veel liefde en persoonlijke groei.

Kerstkaarten.

We namen stapels kerstkaarten mee naar de klas en gaven iedereen een kaart. (Of: alle meisjes - want het was in de tijd dat jongens nog stom waren). De meeste anderen deden hetzelfde. Het was bijna kerst en de plaatjes van dieren in landschappen in de sneeuw - of van katten met kerstmutsen - brachten ons ver weg naar idealistische plekken.

Toen werden we groter en was het onzin om kaarten uit te delen. Niemand deed het meer.

Nog steeds doen veel mensen het niet meer. Hoeft ook niet. Maar kerstkaarten sturen en krijgen heeft iets van jeugdsentiment en het doet me ook heel hard denken aan hele fijne gezellige avonden en een kastdeur die bomvol hing. Ja, ik hou ervan :).

De muts.

Gisteravond had ik niet zoveel te doen - behalve een gezellig skypegesprek met een vriendin die wat verder weg woont. Toen dacht ik: Kom, ik maak m'n muts eens af. En ik haak een bloemetje (wat ik nog nooit eerder had gedaan, dus het resultaat verraste me een beetje). Het eindresultaat? Kijk maar.

Soms zijn aardige mensen ontmoedigend.

Vandaag, half één.

Ik had weer eens een sollicitatiegesprek, omdat ik dus nog steeds op zoek ben naar een stage (zodat ik af kan studeren, jawel). Het was een leuke locatie, goed te rijden. En ik zat dus te wachten.

Komt er een meisje haar jas ophalen. Niet gewoon een meisje, maar een superaardig en spontaan meisje. Enthousiast bovendien. "Kom jij voor een sollicitatiegesprek?" vroeg ze. "Ja," zei ik. En ik wist: dat is dus nóg iemand op zoek naar een stage.

En dat is dus één van die momenten dat ik het ontmoedigend vind dat mensen heel aardig en spontaan zijn. Ik moet altijd even wennen op welke plek dan ook en ik voel me dan een beetje afsteken bij een aardig en leuk iemand.Verder was het wel een leuk gesprek en ik zou nog steeds heel erg graag willen dat ik het werd.

(Snap je nu dat ik mijn volle naam niet op mijn weblog zet? Het is ideaal om ook over dit soort dingen te kunnen schrijven zonder dat je 1, 2, 3 gegoogled wordt).

Projectjes.

Ik geniet zo van het haken/creatief bezig zijn, dat ik tijdens de colleges op school al bijna zit te dromen om weer heerlijk creatief aan de gang te gaan. Momenteel ben ik met drie dingen bezig. Het eerste wordt een cadeautje (en is dus geheim, maar als het af is en gegeven, zal ik er wel een keer een foto van plaatsen). Het tweede is een muts. (Poging drie of vier, want het patroon ging niet helemaal op voor mijn materiaal). Het derde is een variant op een e-readerhoesje uit het boek 'Mollie makes birds'. Voor mijn navigatieapparaat die geen tomtom heet. (Op de achtergrond zie je het mooie plaatje uit het boek. Mijn variant wordt iets donkerder).

O ja, het sollicitatieseizoen is weer begonnen. Het zou toch zo fijn zijn als ik komend jaar eens écht af kon studeren..

Gedichten.

Ik vind gedichten lezen eigenlijk wel leuk. Dus: lang leve het nieuwe vak.

Eén van de vragen die aan de orde kwam in college was waarom al die uitgeverijen in vredesnaam nog gedichten uitgeven, terwijl er eigenlijk weinig vraag naar is. (Stel je maar voor, als ik een gedicht op facebook zet, of hier, of op m'n andere blog dan leest geen hond het - en dat zijn dan nog amateuristische gedichten, maar ook voor de serieuzere gedichten is dat best wel waar). Het idee erachter was dat uitgeverijen soort status krijgen door het uitgeven van gedichten; een goede naam.

En verder is het ook grappig dat een goed gedicht soms een goed gedicht is omwille van mooie taal - woorden die niet bij elkaar passen, worden wel bij elkaar gezet en creëren zo een nieuwe betekenis. Dat wordt als beter gezien dan Sinterklaasrijmpjes. (Maar volgens mij is het er maar op los associëren. Ik weet niet of je kunt zeggen dat het één veel beter is, het is net waar je van houdt en welke connecties je hersenen maken). Juist de bizarre gedichten zijn goed. Dichten is dan denk ik een kwestie van loslaten. Loslaten dat het ergens op moet slaan. Betekenissen ontstaan vanzelf, in het hoofd van de lezer. Soms iets anders dan wat de dichter voor ogen had - maar dat is niet erg. Het verhaal vertelt zichzelf.

En ik hou van metaforen. Alleen niet van mijn zo eindige verstand dat metaforen wel wat beter mag begrijpen.

Leesvoer voor de cursus.

Overwinning!

Dingen waar je trots op bent moet je gewoon op je blog knallen hè? :)

Nou, eergisteren was ik jarig (daar hoef je dan weer niet per se trots op te zijn, al is het heerlijk dat alle collega's bij m'n vrijwilligerswerk opmerkingen maken over hoe 'jong je bent'). Voor mijn verjaardag kreeg ik een.. soort Tomtom. (In die zin, het is een navigatieapparaat, maar niet van het merk tomtom). En dat was dus genoeg reden voor mij om gisteren OVER DE SNELWEG naar Zwolle te rijden en het ging bést goed. Heerlijk dus, om jezelf te overwinnen en dingen te doen die je eng vindt. Vooral heerlijk omdat het betekent dat je meer bewegingsvrijheid hebt als je overal naartoe durft te rijden!

De ideale man.

Daar geloof ik niet in.

O, hoe heerlijk om meteen met de deur in huis te vallen. Ajuus illusies.

Ik geloof wel in een man die zo leuk is dat je hem niet kunt vergeten en die je raakt en die om die reden fantastisch kan zijn. Maar niet ideaal. Hij kan wel goed bij je passen - en misschien zelfs wel de meest passende man voor jou zijn. Misschien. Toch zal ook die persoon eigenschappen hebben die je niet leuk vindt. En waarom ook niet, want als hij ideaal was - dan zou jij dat ook moeten zijn (tenzij hij zó ideaal is dat hij iedere vorm van imperfectie helemaal prima vindt).

Bloemetjes

Bloemetjes krijgen is altijd zo leuk. Deze kreeg ik een paar weken geleden.

Vragen die ik soms heb.

1.) Mág je wel je treinkaartje delen als het ongestempeld is? Onlangs kwam ik weer eens terug van Utrecht en weer was m'n kaartje niet gestempeld. In de trein zat ik te denken of ik hem onder een steen moest neerleggen, zodat iemand, wie dan ook, hem nog een keer zou kunnen gebruiken. Toen ik in de auto zat, op weg naar huis, dacht ik er weer aan. Heb het dus niet gedaan. Lastig om te bepalen wat ethisch is. Die treinkaartjes zijn inderdaad belachelijk duur, maar de andere kant is ook weer dat mensen betaald moeten worden. Ah bah, ik word soms gek van dilemma's of iets ethisch is.

2.) Is kunst die gemaakt wordt als mensen drugs of whatever gebruiken nog steeds kunst? Als mensen sporten met bepaalde stoffen in hun lijf is dat een probleem. Waarom is het dan wel een probleem en als iemand dik onder invloed één of ander schilderij maakt, is het ineens creativiteit. Er zullen heus wel uitvluchten in een redenering zijn waarom het wel zou kunnen, maar eigenlijk is het toch ook een beetje vreemd?

You don't care.

O wat een heerlijk dramatisch liedje is dit.

Ik weet hoe ik zou zijn. Ik zou ook zeggen dat ik de zeeën over zou zeilen voor iemand (ik zou urenlang romantische gedachten kunnen hebben over hoe ik zou ploeteren om mijn liefde te bewijzen). Zwemmen zou ik, desnoods. En op het moment dat ik me, als een hond, uitschud aan de andere kant van het Grote Water zou ik denken: Eigenlijk ben ik gek ook. Dan zou het dus voor niets zijn - niet vanwege die ander waarvoor ik dat zou doen, die misschien wel diep-ontroerd is vanwege de doornatte en uitgeputte ik, maar vanwege mezelf omdat ik mezelf zo raar zou vinden als ik dat zou doen.

Deze morgen..

Ik had gepland om vanmorgen maar weer eens in m'n eentje een rondje te gaan wandelen. Omdat het blad nu nog niet van de bomen is en omdat mijn hoofd te vol zat. Heerlijk is het dan, om wat te struinen en de frisse wind tegen je wangen te voelen. Ja, ik heb wat foto's gemaakt en nee, ze zijn niet zo heel bijzonder, maar tóch ga ik ze posten, gewoon omdat een blog wel iets meer mag leven dan de mijne lange tijd gedaan heeft.

Experimentjes van de laatste tijd.

Foto 1: Een poging tot paprikabrood en paprikasoep. Heel lekker (en helaas met flits gemaakt, omdat het al donker was en zonder flits enorm bewogen wordt). Ik kwam er later achter dat het met de helft minder werk ook prima was geweest.
Foto 2: De paddenstoelen van onlangs in de pan. Was heerlijk!
Foto 3: Kastanjecake. Ook lekker, maar wel heel zoet en machtig en véél. Maar wel echt heel lekker!

Contrast.

En dat vind ik dan zo tof. Dat je gewoon zulke verschillende soorten liedjes kunt zingen.

Overwinningen.

Het typen gaat alweer wat beter. Mijn vinger doet ietsje minder zeer.

Ik was aan het nadenken over onzekerheid. Hoe onzekerheid door de jaren heen steeds minder wordt, maar af en toe toch nog een beetje de kop opsteekt. Ja, ik kan gruwelijk onzeker zijn - en het is heel irritant. Ik ga er een beetje tegenin, door mezelf te verbieden te hard te twijfelen over dingen en door dingen maar gewoon te doen. Maar soms.. onzekerheid is een reden waarom ik het niet zo erg vind dat ik niet meteen een stage vond en de kans heb om door vrijwilligerswerk wat meer te ontwikkelen. (Ik zou wel balen als het weer niet lukte, dat dan weer wel!). Ontwikkelen is een proces en als je nagaat hoe ontwikkelen door de tijd heen verloopt, nou, het is fijn dat het gebeurt.

In mijn valkuilenboek las ik in het hoofdstuk over de sociaal-isolementsvalkuil dat kinderen vroeger en leeftijdsgenoten op de middelbare school, dingen veel sneller raar vinden dan volwassenen. Je lag er sneller uit. Ik persoonlijk lag er niet uit op de basisschool, het ging dikke prima. Maar in klas één veranderde dat. Ik was onzeker, mensen vonden het irritant dat ik onzeker was en pushten me om dingen te doen die ik eng vond ("Ga nou toch naast die vreemde mevrouw in de bus zitten!" Leuk als mensen dat zeggen dat zo iemand dat ook kan horen). Verbazingwekkend genoeg vonden ze het niet irritant omdat ze het rot vonden voor míj. Maar omdat het irritant was voor henzelf. (Ook weer begrijpelijk natuurlijk, ik vind dingen ook vaak irritant voor mezelf). Om je gerust te stellen, het is allemaal goedgekomen en in zoverre het niet is goedgekomen, is het nog wel aan het goedkomen. Maar het is wel verbazingwekkend hoe hard iedereen is als je 13, 14 bent.

Ik ben nog steeds vermijdend. Dingen die ik eng vind doe ik liever niet. Ik moet het koffiezetapparaat schoonmaken, maar daarvoor moet je er dingen uithalen en ik ben niet technisch en onhandig, dus ik zie het ding al in rook opgaan. Maar ik ga het proberen. En ik moest dingen opzoeken in een computerprogramma. Ook daar ben ik niet zo goed in en ik ben panisch dat ik per ongeluk op een kruisje druk en belangrijke dingen wis. Maar dat ging goed. Het leven is soms op zoek gaan naar overwinningen. En ze vinden, dat ook.

Eerste college!

Al ruikend naar heerlijke perzik-bodybutter (en met een heel pijnlijke rechter-middelvinger, die ik heb gesneden toen ik een envelop iets te snel open wilde maken) zit ik hier relax achter mijn laptopje. Dat mag ook wel.

Vandaag had ik het allereerste college van 'Actuele Literatuur'. Samen met een reeks neerlandici, een enkele literatuurwetenschapper, een verzameling geschiedenisstudenten, nog wat studenten en ik - met nog een andere psycholoog. Het ging over actuele poëzie en dat je wel heel goed moet zijn om je gedichten gepubliceerd te krijgen en dat mensen eigenlijk helemaal niet zoveel gedichten kopen.

Ik snap wel een beetje waarom. Ik moest gedichtenbundels kopen om te lezen voor dit vak. Dat heb ik gedaan. Een gedeelte heb ik gekocht; een ander gedeelte gereserveerd bij de bieb, omdat ik niet zo rijk ben. Als ik die doorblader, vind ik zoveel dingen zo vaag. Ik snap dat je dingen doet omwille van creativiteit en mooie taal. Maar dan denk ik dat mijn gedichten al vaag zijn - en dat zijn ze ook; en slecht bovendien omdat ze nergens aan voldoen, maar dat schijnt dan tegenwoordig ook niet meer altijd noodzakelijk te zijn. Wat ik dus wil zeggen is dat die gedichten pas écht vaag zijn. (En ik vind het stiekem zonde van gedichten om ze te proberen te snappen).

Hopelijk ga ik dus iets snappen van die gedichtenanalyse. (Als het gaat om metrumschema's heb ik echt heel slechte hoop voor mezelf).

(O ja, geesteswetenschappen in Utrecht zit over het algemeen in zulke mooie oude gebouwen.. ik weet niet of het raar is en of het mag om een fototoestel mee te nemen - ik heb niet zo'n geavanceerde telefoon - maar het is wel écht heel erg mooi!).

Een symposium.

Misschien word ik toch maar relatietherapeut..

Nou ja, ik weet het niet. Ik hoor dus van mensen die wel relatietherapie geven dat het echt wel ingewikkeld is. Maar tegelijkertijd is het heel erg interessant. Afgelopen zaterdag mocht ik helpen op een symposium. Het leuke was dat er workshops waren en dat we deel mochten nemen aan deze workshops. Iedereen moest zich daarvoor inschrijven, maar ik, luie vrijwilliger, ben gewoon naar de drie - voor mij - meest interessante gegaan.

De eerste workshop ging over verbinding in relaties. Er werd het één en ander verteld over Emotion-focused therapy. Wat ik heel interessant vond aan deze workshop was het idee dat als partners communiceren er vaak wensen en verlangens achter datgene zitten wat geuit wordt. Iemand kan bijvoorbeeld boos reageren op iets wat helemaal niet zo heftig is. De oorzaak daarvan kan dan weer liggen in een bepaalde behoefte. Er werd ook een filmpje getoond, deze:

Ik vond het een behoorlijk heftig filmpje. Het laat zien wat er gebeurt als een moeder twee minuten NIET reageert op haar kind.

De tweede workshop ging over seksualiteit. De informatie die gegeven werd was voor mij niet nieuw (dankzij de cursus seksuologie). Seksualiteit is in christelijke kring soms nog best wel een taboe. In de workshop werd gezegd dat er twee uitersten zijn die veel voorkomen in christelijke kring. Mensen zien seksualiteit ofwel als iets vies, ofwel als iets zooo heiligs en zooo geweldigs dat het onherroepelijk tegenvalt. Lijkt me trouwens een mooi doel, om dingen meer bespreekbaar te maken en ook om meer realistische kanten te laten zien, zodat mensen minder onrealistische verwachtingen hebben. Verder kwam ook dit filmpje naar voren, waarin een Afrikaanse pastor een tekst uit Hooglied heel inzichtelijk maakt. (Dat het lichaam van een vrouw is als een palmboom - en dat iemand lang-zaam naar boven moet klimmen). Grappig trouwens dat de Bijbel een boek als Hooglied bevat wat behoorlijk expliciet kan zijn. (Hoewel ik die pastor trouwens heel grappig vind, krijg ik ook een beetje de kriebels van hem. Brr).

De laatste workshop ging over de mens in context van zijn familie. Mensen kunnen op verschillende manieren met elkaar communiceren, verschillende niveau's ook. Mensen kunnen feiten vertellen, overtuigingen, maar ze kunnen ook uit hun hart of zelfs uit hun ziel spreken. Een belangrijk thema in de workshop was 'teleurstelling' in familieleden. Sommige mensen durfden aan te geven dat ze weleens teleurgesteld waren door familieleden. Het idee wat ik bij deze workshop kreeg, was dat het in de context van je familie ook heel belangrijk is om datgene te doen wat goed is voor jezelf, hoe lastig dat ook kan zijn. Het uitspreken als je dingen moeilijk vindt.

Relaties en seksualiteit zijn thema's waar ik veel meer over heb geleerd in m'n opleiding dan 'de mens en zijn familie,' maar ook daarover kan ik nog heel veel leren, denk ik.

In ieder geval was het een interessante dag. Zo heerlijk om dan 's avonds, na nog een gezellige avond met leuke mensen en een natuurfilm (waarin teveel dieren elkaar opvraten -_-) je bed in te duiken met het idee: Het was fijn vandaag!

Puntsgewijs.

Ik blog niet zo heel veel de laatste tijd en áls ik al blog is het vaag. Toch is het tijd voor weer eens een blogje. Het leven is een stuk drukker dan een paar maandjes geleden :).

1.) Vorige week postte ik een foto van paddenstoelen. Zaterdagavond en zondag heb ik ze gebakken en ze waren echt superlekker! (Maar ik ga niemand aanraden om zelf paddenstoelen te gaan zoeken, want ik heb er zelf ook totaal geen verstand van - en het kan gevaarlijk zijn als je niet weet wat eetbaar is). Wel grappig zijn al die mensen die ineens denken dat je hoog scoort op sensation-seeking ofzo. (Ik ben een eersteklas bangerd).

2.) Woensdag had ik een tentamen. Had er iets van 34 van de 40 goed, wat op zich wel prima was, maar niet uitzonderlijk. Uiteindelijk is de normering denk ik een beetje aangepast of ze hebben wat extra vragen goedgerekend, want ineens had ik een acht. Erg prima.

3.) Volgende week begin ik met 'actuele literatuur'. Over poëzie enzo. Heb er totaal geen verstand van, dus ik weet niet of het zo'n goed plan is, maar het is weer eens iets anders. Ik heb ook maar een kortings-OV aangeschaft, want m'n vier maanden studentenreisproduct waar ik nog recht op heb bewaar ik voor m'n stage. Als ik die vind.

4.) Er zijn in ieder geval al heel wat sollicitatiebrieven de deur uit. Afwachten.

5.) Woensdag na het tentamen ging ik naar zuslief. Ik heb zo'n heerlijk relaxte middag gehad. Met een dekentje en een kussentje en een vrouwentijdschrift op de bank. Dat was echt heel fijn. 's Avonds ging ik, met een heel stel andere mensen, een vriendinnetje meeten in een cafeetje. Ook dat was weer supergezellig.

6.) Gisteren heb ik weer een heel gezellige vrijwilligerswerk-dag gehad. Morgen mag ik helpen op een symposium. Verbinding, relaties, hechting.. heel interessant!

7.) Had ik al gezegd dat ik 'leven in je leven, leer de valkuilen in je leven herkennen,' gekocht heb? Het is zo'n interessant boek, maar soms ook heel confronterend. Ik vind het stiekem wel fijn om dingen te psychologiseren.

8.) Vanmorgen had ik even niets te doen en toen ben ik in m'n eentje gaan wandelen in het bos en heb beukenootjes gezocht. Schijnbaar moet je die ook poffen of iets voordat je ze gezond kunt eten, maar het was wel fijn om even alleen te wandelen.

9.) Vanmiddag heb ik met de tamme kastanjes van vorige week een cake gemaakt. Hier het recept.

10.) En het laatst: Gisteren was ik wat muziek aan het luisteren en toen had ik ineens zin om een gedichtje te schrijven. Deze kun je vinden op mijn andere blog: That poet wants to fly.

Goed weekend!

Een oogstje.

Vandaag ging ik met M. een boswandeling maken. Dat was supertof, omdat zij veel beter weet dan ik wat eetbaar is. (Goed, van tamme kastanjes wist ik dat ook, maar het was een enorme zoektocht om ze te vinden). Het was een hele fijne middag! :)