Begrijpen.

Natuurlijk komen er op een dag antwoorden.
Op een dag begrijp ik vast wel waarom ik doe wat ik doe en niet alleen wat ik doe.

Dan begrijp ik waarom je wegrent en waarom ik niet gewoon de andere kant opga - maar altijd meen achter je aan te moeten rennen, wat natuurlijk geen zin heeft, want als jij een luipaard bent, dan ben ik de slak. En telkens als ik roep hoor je mij dan ren je alleen maar harder. Dat slakkengedoe heeft toch helemaal geen zin. Dat weet ik ook wel.

Dan begrijp ik waarom illusies zolang beter hebben gevoeld dan de waarheid - terwijl iedereen weet dat je met illusies altijd van een koude (waterkoude) kermis thuiskomt. Dan begrijp ik waarom ik me niet met die waarheid heb laten doorweken als met heel veel regen of een koude rivier. Dan begrijp ik waarom ik dacht dat elke vorm van toekomst afhing van een beslissing die je toch niet wilde nemen.

Dan begrijp ik de last van dit alles voor jou. De last van de woorden en de last van de pijn die ik dan wel kan voelen, maar die prima binnen in mij kan blijven. Daar hoeft de wereld (daar hoef jij) geen deelgenoot van te worden.

Dan begrijp ik waarom je de woorden die ik schrijf of zeg wel leest of hoort (of niet) maar er in je antwoorden geen woord aan vuilmaakt. Dat je de helft beantwoordt en de andere helft laat voor wat het is. Dan begrijp ik waarom ik twijfel - of je de helft niet hebt gezien of gehoord of dat je het wel zag of hoorde, maar er niets mee wilde doen.

Dan begrijp ik waarom je het volmaakte najaagt en waarom het pijn doet dat ik nooit voldoe aan die standaard. Misschien ontdek ik dan wel dat het helemaal niets met mij te maken heeft. Dat is waarschijnlijk een feit. Ik begrijp waarschijnlijk ook dat ik niet half zo belangrijk ben als ik wil zijn en dat jouw idealen er al waren, ver voordat ik er was. En dat alle anderen er ook niet aan konden voldoen.

Ik begrijp dan hoe het voor jou voelt dat jij niet aan de idealen kunt voldoen van degenen die jij beschouwt als volmaakt. Waar ik jou achtervolg, ren jij weer achter iemand anders aan die achter iemand anders aanrent. Zo is het leven. Toch?

Ik begrijp dan dat ik zoveel meer uren heb gevuld met denken aan je en zogenaamde conversaties met de jou in mijn hoofd die wel zegt wat ik wil dan jij ooit aan mij hebt gedacht. Ik begrijp dan waarom ik dat deed en waarom jij niet (en misschien was die reden wel niet zo groot als ik zou willen dat die reden was).

Ik begrijp dan dat je wilt dat ik verder ga met leven (maak je geen zorgen ik leef echt wel) en dat we gewoon met elkaar praten op een avond in de zomer zonder dat ik wil dat het voor altijd is en zonder dat ik wil dat je bij me hoort. Maar niets is voor altijd.
Behalve de liefde - omdat die gewoon bestaat en ook blijft bestaan als de mensen die hebben liefgehad er niet meer zijn omdat er dan weer nieuwe mensen zijn die van elkaar houden.

Ik begrijp het kom maar hier en het ga maar weg
Ik begrijp het
Kom maar
Hier
Ik begrijp
Het

Maar nu nog niet.