het kan bijna niet meer herfst en dat is goed.
de herfst als moment om na te denken en terug te keren - tot in den treure - naar wat je leert op een zolderkamer op maandagen in de herfst. met liedjes van passenger en leonard cohen achteraf. die laatste wist wel heel erg dat hij dood zou gaan, vind je ook niet - dat is weer associatief zoals ik ben. met hei en bos en altijd te vroeg zijn. dat ook nooit anders leren.
wat je leert. dat je mag voelen wat je voelt en wat is het wat je nodig hebt nu - en dat niet weten nooit. de tegenstrijdigheid van kijk naar mij luister stel maar moeilijke vragen (ik zie dat je er niet bij bent en waarom) en ik wil zo graag en kijk niet naar mij maar naar iemand anders luister liedjes red de wereld ik wil zo graag niet. maar als je me negeert zal ik toch verdrietig zijn. dat geef ik toe.
de gedachten dat het zo snel over is wat ik niet wil en dat de mensen maar weer een klein beetje weg met je bewandelen soms zo letterlijk. wat je leert. dat wat je voelt nooit raar is en wat je wilt ook niet. dat je dat alleen maar zelf vindt. dat zeggen wat je voelt vaak zo goed wordt ontvangen en dat er dan mensen zijn die er voor je zijn die voelen wat je voelt hoe dat dan kan. dat je moet huilen maar dat niet wilt dat dus maar niet doet. dat verstoppen dan ineens niet meer lukt na al die jaren al zou je het willen nog. dat je het dan dus ook niet meer wilt en hoe goed dat is. en hoeveel pijn dat dan ineens tegelijkertijd toch doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten