Ontspannen na een beetje veel werken.

O ik kan zo saai zijn. Want weet je, het werken is heerlijk, maar wat ik nog niet had verteld: het is, na de werkervaringsplek, ook best zwaar. Waar ik eerst op één locatie werkte (okee, naast een administratief bijbaantje omdat je niet zo rijk bent als je in een werkervaringsplek werkt), werk ik nu op twee locaties, naast nog altijd het administratieve bijbaantje. De ene locatie kende ik. De andere niet.

Op de ene locatie had ik mensen in behandeling, deed ik onderzoek en intakes. Op de andere locatie zijn er véél mensen met een vraag om behandeling en kreeg ik de eerste weken aan één stuk door allemaal nieuwe mensen. Inmiddels lopen de behandelingen en begin ik te wennen aan locatie nummer twee. Behalve dan dat het een locatie is met sleutels en alarmsystemen waar ik niets van snap.

Wat ik merk is dat ik het werk vanuit mijn hart wil doen. Ik wil zo graag de passie meegeven aan de mensen en er voor ze zijn. Maar soms is dat er ook even niet. Soms wil ik niets liever dan een dag op de bank hangen met een deken en een boek en vooral even niemand spreken. Als een slak in een huisje. Op die momenten tel ik toch af, totdat ik naar huis mag. Dit weekend voelde ik dat zelfs best extreem. Ik hoefde niet te werken, had allemaal sociale dingen gepland en heb ze bijna allemaal even hard afgezegd. Iets met alleen moeten zijn. Boeken lezen. Vlinders bewonderen. (Ik weet niet of ik nou trots op mezelf moet zijn of juist niet).

En niet zomaar bewonderen dus

Ergens ontsnapt uit een vlindertuin denk ik

Maar wel echt mooi: een zebravlinder

Gek is dat eigenlijk. Toen ik nog veel thuiszat, had ik veel meer input om te bloggen. Ik blogde over boswandelingen, over de zolder die we gingen opruimen, over vroeger, over kleurplaten en over de kat. Je zou zeggen dat ik met een baan die nieteens fulltime is toch wel wat zou kunnen bloggen. Maar ik wil niet dat mensen hun verhaal teruglezen, ook al zou het helemaal anoniem zijn. Ik kan hoogstens wat zeggen over wat de dingen met mij doen. Ik hou er bijvoorbeeld van als mensen durven te huilen omdat het kunnen tonen van kwetsbaarheid zoiets bijzonders is. Daar deel van mogen uitmaken is bijna als naar een vlinder kijken. Ik hou er niet van als mensen proberen het conflict aan te gaan. Dat soort dingen kan ik schrijven. Verder gaat schrijven vooral over hetgene wat ik doe als ik dan eindelijk weer thuis ben.

Genieten van zelfgekweekte courgettes.

Haken. Een deken in wording en een stola-met-roos uit dat boek rechtsboven.

Vegetarische curry's maken (en ook wel niet-vegetarische).

En dan waren daar gelukkig ook echt mooie momenten met leuke mensen en vuurkorfjes en liedjes en kaarsjes en knuffels en vallende sterren.