Gedachterapporten zijn stom. Vinden veel cliënten. En ik ben van het erge soort wat dat volkomen snapt, omdat het ook gewoon vreselijk saai is om gebeurtenis, gevoel, gedachten, meest nare gedachte, bewijzen voor, bewijzen tegen en een alternatieve nieuwe gedachte op te schrijven. Behalve dat het saai kan zijn, kan het ook moeilijk zijn omdat je soms maar zo de verkeerde meest nare gedachte kiest en je vastloopt.
Vandaar dus dat mijn cursus handig was, want nu vind ik gedachterapporten leuk en kies ik steeds vaker in de gesprekken een handige en uitdaagbare gedachte. Toch heb ik nog steeds geen zin om ze zomaar zelf te maken als er eens een negatieve gedachte door mijn hoofd schiet.
Vandaag had ik daar ook geen zin in. Maar het was wel erg.
We hadden een biologisch eettentje gevonden in Rotterdam, mijn zus en ik. Op de menukaart (of beter: op de schoolbordwand) stonden in krijt allemaal fijne broodjes uitgeschreven. Ook iets met gegrilde paprika, wat ik goed vond klinken. Er stond wel iets met 'triple' bij, maar wist ik veel. Ik dacht dat het om de meest bestelde broodjes ging. Ofzoiets. Als je uit een dorp komt mag dat.
Dus we zaten buiten, mijn zus en ik, onderuitgezakt te kijken naar de mensen in het restaurant tegenover. Te wachten op de broodjes. Die al snel kwamen. We konden beter binnen gaan zitten, omdat het zo ontzettend aan het waaien was. Dus dat deden we.
Triple betekende dat het broodje drie verdiepingen had. Nu ben ik één van de weinige dorpelingen die dat weet. Het boordje was vegan en ik ontdekte voor het eerst dat vegan kaas superlekker is en voor de zoveelste keer dat gegrilde paprika een tip is en dat avocado stiekem ook heel, heel erg lekker is.
Maar dat gedachterapport dan?
Het broodje werd niet alleen met gezonde groenten geserveerd. Er zat ook soort van chips bij.
Je probeert zo goed en zo kwaad als dat gaat met vork en mes te eten en snijdt je broodje in partjes en elke keer dat je snijdt, schuift de chips wat op totdat het merendeel van de chips op de tafel ligt en niet meer op je bord. [Ik ken je lezer, je hoopt dat ik mijn drinken omgooi op andermans bord, dat ik door een onverhoedse beweging alle chips op de grond heb gegooid of dat ik iets anders catastrofaals heb gedaan]. Zo zat ik dus te eten. En te knoeien. En me ongelukkig te voelen voor een paar seconden omdat ik dacht wat de mensen er wel niet van zouden denken. (Ze komt uit een dorp?)
Toen dacht ik. Stel je nou eens voor.
Er zijn twee mensen.
De ene eet keurig netjes, verdeelt het brood in keurige vierkantjes van twee bij twee centimeter en eet ze daarna geruisloos op. Alle chips blijft keurig liggen waar het hoort: op je bord.
De ander eet zoals ik. Met chipsjes op tafel in plaats van op je bord. Knoeit nog eens een beetje met tomaat. Eet wél met vork en mes.
Wie zouden de mensen áárdiger vinden?
En toen maakte ik me niet zo druk meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten