we doen steeds hetzelfde. kijken terug naar hoe we het hetzelfde deden. twijfelen waarom we dat deden en doen het opnieuw en opnieuw. we huilen want waarom doen we dat toch maar opnieuw vallen we in de kuil die we voor onszelf gegraven hebben. of onze ouders (hebben zij gegraven?) voor ons of onze grootouders. hebben ze de regels (jij kunt niet zonder het patroon) bedacht en zullen we eeuwig in de cirkel blijven rondjes rennen.
of deden we het dan toch zelf?
of hebben de vrienden de mensen om ons heen de boeken die we lazen gezorgd dat we als honden onze staart achternazitten?
of de staarten van de anderen die in ieder geval dan toch rondjes voor ons uit blijven rennen. dezelfde boomstronk zijn we al zo vaak tegengekomen en er ontstaan geulen van het telkens telkens ons eigen spoor volgen.
of heeft de angst het gedaan. de angst? ja. laten we de angst de schuld geven. de angst heeft het altijd gedaan. arme angst.
jaren geleden deed ik wat ik deed (en jij) en jaren later weer (jij ook) en hoewel ik nog steeds geloof dat mensen die in tegengestelde richtingen heel ver uit elkaar lopen elkaar vanzelf weer ontmoeten omdat de aarde nu eenmaal rond is geloof ik dat niet altijd - want cirkels en onmogelijkheden.
en altijd neem ik me weer voor nu niet meer en dan denk ik waarom ik en jij denkt misschien hetzelfde en dus gaan we weer verder. maar ik kan nog steeds geen gedachten lezen en jij ook niet. dus volgens de regels van de cirkel zul je weer vragen wat ik denk en zal ik niet willen antwoorden en zul je het dan kwaadschiks proberen en zal ik me weer voornemen want wat je niet hebt kun je niet kwijtraken je wilt het risico dan toch ook maar nooit meer lopen maar het leven is toch mooier. ik dacht dat ik eindelijk sterk was. maar nooit sterk genoeg.
over de patronen van alle andere mensen kan ik alleen gissen.
de cirkels. de kuilen.
wie of wat ze dan ook gegraven heeft.
val er niet in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten