Pagina's

zaterdag 19 maart 2016

Hoe ik door de mand viel.

Natuurlijk heb ik allang geschreven over de CGT-cursus die ik volg. Waarschijnlijk heb ik ook wel opgeschreven dat zo'n cursus volgen echt heel leuk is, omdat je er best wel heel veel leert, wat weer heel handig is in de praktijk.

Nu is het zo dat iedere week iemand een casuspresentatie houdt. Mét videofragment. En ja, ik moet nog en stiekem vind ik het best wel eng. Bah. Je eigen behandelgesprek laten zien is niet echt heel cool vind ik. Het voelt een beetje als exposure.

Afgelopen week liet iemand een fragment zien van interoceptieve exposure. Wazzdatte? Hilarisch vind ik dat, om tegen cliënten te zeggen dat we interoceptieve exposure gaan doen. Want niemand begrijpt er iets van en ik deed dat zelf ook niet voordat ik het behandelprotocollenboek eens goed had doorgenomen. Interoceptieve exposure is de eerste stap in het paniekprotocol, waarbij mensen lichamelijke sensaties moeten oproepen en moeten kijken wat er dan gebeurt. Dus expres anderhalve minuut snel ademhalen en kijken of je dan flauwvalt. Met je ogen open dertig seconden op een bureaustoel draaien. Door een rietje ademen. Het idee is dat cliënten dat soort oefeningen elke dag thuis doen.

Maar je moet dit als behandelaar dus wél eerst samen met de cliënt doen. Het voordoen. Laten zien dat je echt niet doodgaat van even expres hyperventileren. Dat kwam dus ook naar voren in het filmpje. Ik dacht, ik geef feedback op dat filmpje (daar hou ik nooit zo van, ik blijf het liefst een beetje op de achtergrond) en zeg dat ik het stoer vind dat iemand dit laat zien. Dat vind ik ook. Omdat je als behandelaar ook echt wel draaierig wordt als je gaat staan hyperventileren. Toen ik de bureaustoeloefening deed zwalkte ik als een dronkaard terug naar mijn stoel waarop de cliënte een beetje begon te twijfelen of ze nog wel wilde. Dat. Voor mijn idee heb je dat soort dingen niet helemaal in de hand en ik kies dan zelf liever iets 'veiligers' om op film te laten zien. Iets waarbij ik in ieder geval niet veel te duizelig op mijn stoel beland.

De docent zei dat hij zich een beetje verbaasde over mijn feedback.
Want dat maakte dan dus wel duidelijk dat ik die oefeningen zelf ook niet zo heel leuk vind en ze ook niet met genoeg vertrouwen doe.
Dat klopt dus.
Ik ben niet zozeer bang om iets te krijgen van die oefeningen, maar wel om af te gaan waar mensen bij zijn. Of om even uit de therapeutenrol te vallen. Wat dus best goed mogelijk is bij deze oefeningen. Die wel heel zinvol en leerzaam zijn. En die ik nu dus zelf ook maar moet gaan doen om ze een volgende keer met wat meer vertrouwen te kunnen aanbieden.

4 opmerkingen:

  1. Het is juist mooi als jij er zelf ook draaierig van wordt. Dan ziet de cliënt dat dat op zich normaal is. Alleen die alarmerende gedachten van de cliënt zelf maken het zo angstig. Ik deed het laatst ook voor het eerst en door dat rietje ademen, pfoe!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je reactie. Klopt, is ook helemaal waar :) Maar dat stukje controleverlies vind ik zelf toch best spannend. Daarom maar goed dat we er deze week in cursus mee gaan oefenen :D

      Verwijderen
  2. Eigenlijk heb ik niets aan de reactie van Elaintje hierboven toe te voegen! Voor een client kan het juist ontzettend fijn zijn om te zien dat het normaal is. Dat is hoe het voor mij zou zijn, in elk geval. Ik snap dat je altijd in je therapeutenrol wilt/moet blijven, maar juist dat beetje "mens" kan voor iemand ontzettend fijn zijn. Dat zorgt er bij mij vaak voor dat ik me iets fijner voel bij iemand.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel! Soms vind ik dat heel erg zoeken.. vanuit CGT ben je een soort van gids die iemand begeleidt, maar als je bijvoorbeeld boeken van Yalom leest.. nou.. er is dus veel verschil. Soms vertel ik dus ook weleens aan mensen dat ik sommige dingen ook wel eng vind (ze moesten eens weten :P). Maar ik snap zó goed dat een beetje meer "mens" zoveel fijner voelt.

      Verwijderen