Als je slaapt.

als je slaapt houd je hand van de ander vast.
niet echt vast.
maar in je hoofd in je hart in je gedachten vast
in je hoofd in je hart
je handen door het haar van de ander
mooie ander

je ziet sterren en de nacht en samen kijk je
je kijkt niet echt - je bent niet echt samen
dat denk je alleen maar.

als je slaapt sta je aan de grond genageld
als je wordt achtervolgd
ik slaap - denk je

vlieg je verder van de echte wereld
vandaan.

Paradijs, waarheid en het bestaan van God. 2. Waarheid.

Een tijdje terug spendeerde ik een avond aan het schrijven van een brief. Dat was een goede avond: drie uur achter elkaar schrijven en tekenen en muziek luisteren en thee drinken. Ik vind het tof als mensen gedachten delen in een brief - of filosofische vraagstukken of wat ook. Mijn penvriendin schreef een stukje over 'onware kennis'. In een werkgroep die zij volgde werd een discussie gevoerd of kennis ook onwaar kon zijn.

Dat was interessant. Want toen ik terug ging schrijven ontdekte ik dat je al schrijvende nieuwe inzichten opdoet. Zoiets als hardop denken, zeg maar, maar dan geschreven. (Met alleen het zachte krassen van een vulpen als geluid).

Kan kennis onwaar zijn? Ik denk het wel, maar dat komt veel kennis voorlopig is. Wanneer er dus meer wordt onderzocht, wordt er meer bekend. Ik zie dan een soort van cirkel voor me. Eerst is er een klein rondje met kennis. Dat rondje wordt, naarmate er meer onderzoek wordt gedaan, steeds groter. Soms blijkt dat kennis die we altijd voor waar hebben aangenomen toch niet waar is. Ik las in de krant iets dat melk drinken bijvoorbeeld niet per se goed voor je is (of misschien zelfs helemaal niet). Hoe lang dachten we niet dat dat wel zo was? Dat is wat ik bedoel met voorlopige kennis. Bij voeding is dat heel duidelijk zichtbaar. Er zijn wel verschillende terreinen. Er zijn de feiten (water kookt bij 100 graden) waarover makkelijk uitspraken kunnen worden gedaan. Die feiten zijn te controleren en experimenten kunnen herhaald worden uitgevoerd. Er zijn ook gebieden waarop aannames worden gedaan. Er wordt een theorie opgesteld - die vaak getoetst kan worden, maar soms ook niet. Op basis van de ene theorie kan weer een volgende theorie worden opgesteld en zo breidt kennis, de cirkel, zich uit.

Ik denk dus ook dat we delen van de waarheid kunnen kennen. De feitelijke (en toetsbare) kennis is makkelijk als waarheid te presenteren. Een waarheid die voor iedereen geldig is. Zwart en wit.
Bij de kennis die niet feitelijk en toetsbaar is, is dat veel moeilijker. Kennis over gevoel die per persoon verschilt. Grijstinten. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik iemand aardig vind, dan is dat wat ik voel. Voor mij is dat de waarheid. Maar als iemand niet gelooft dat het zo is - dan maakt het voor die persoon niet uit wat ik voel, het is onwaar voor diegene - zelfs als het waar is voor mij. Geloof in God is voor mij een waarheid. Maar een niet toetsbare waarheid, die is gebaseerd op een aanname die ik doe (dat God bestaat).

Mijn conclusie: Ik denk dat er verschillende soorten waarheid* zijn. De feitelijke waarheid. De voorlopige waarheid (of beter: de voorlopige kennis waarbij we er in ieder geval tijdelijk van uit gaan dat ze waar is). En dan is er datgene wat voor jou waar is (maar wat voor een ander niet waar hoeft te zijn - of waar hoeft te voelen).

-
* Ik noem de drie vormen van waarheid die in mij opkomen. Ik sluit natuurlijk niet uit dat er meerdere vormen van waarheid zijn.
Mijn blog over paradijs vind je hier.

Over kaarten en een trui.

Postcrossing-kaarten-opbergboek (Hema).

Ik heb ze maar ingeplakt met masking tape. (Kan ik de achterkanten nog steeds lezen).

Een kaart uit Zuid-Afrika.

Het boek en mijn (al wat jaren oude) Bachelordiploma. Over een poosje krijgt hij hopelijk gezelschap.

De kaarten die ik nog niet zo lang heb hangen aan de kast. Met wat foto's.

De trui. Ietsje te groot, maar zo heerlijk chagrijnig en - heel belangrijk - lekker zacht.

Paradijs, waarheid en het bestaan van God. I. Paradijs.

Acht dagen geleden blogde ik over een gesprek wat ik had met iemand die wil weten hoe allemaal verschillende mensen denken over het paradijs, waarheid en het bestaan van God. Toen ik die foto's hier postte bedacht ik me dat ik wel over al die begrippen een blogje kan schrijven. Iedereen zal deze begrippen weer anders zien (of deze concepten, als je een mooier woord wilt lezen) en dat is juist zo interessant.  (Dus als iemand anders weer een heel ander beeld bij paradijs heeft: ik ben benieuwd).

Maar goed, paradijs dus.
Als ik aan paradijs denk, denk ik allereerst aan de aanwezigheid van iedereen waar je van houdt. Veel liefde en knuffels. Zoiets.
En ik denk aan natuur. Grappig is dat, sommigen zien het paradijs misschien als een stad, of als heel ver ontwikkelde techniek, maar ik denk dus aan natuur. Aan bossen, regenwouden, ijs, sneeuw. Alles zoveel je maar wilt met alle mogelijke wilde dieren die niet gevaarlijk meer zijn. Het Lam en de Leeuw die naast elkaar liggen, zeg maar.  Ik vatte paradijs samen als 'met ijsberen zwemmen' en 'kunnen vliegen'. Behoorlijk onrealistisch misschien, maar soms vraag ik me af of het simpele feit dat we ergens naar verlangen betekent dat het ook ooit kan.

In de Kronieken van Narnia (mijn lievelingsboeken zo ongeveer) ontstaat in het laatste deel een Nieuw Narnia. Daar zijn al de dingen die het Oude Narnia zo mooi maakten. Die houden dus niet op te bestaan. Lewis houdt nogal vast aan het idee van Plato en dat spreekt mij wel aan: de goede dingen in deze wereld zijn te vergelijken met een potloodtekening van de échte dingen. Het paradijs dus.

Sommige mensen denken dat het paradijs maakbaar is. Dat het mogelijk zou moeten zijn om op aarde een paradijs te scheppen. Dat geloof ik niet. Wel kun je soms om de hoek een stukje paradijs aantreffen. Iets waar je heel erg van geniet. Een beetje ontzettend gelukkig gevoel. Een schaduw van de realiteit. Dat het paradijs scheppen (het échte paradijs dan, waarin geen oorlog, honger en ellende meer is) niet mogelijk is hier en nu, betekent niet dat de mensen niet moeten streven naar een betere wereld en dat ze de wereld niet een beetje mooier kunnen maken. Met liefde. Met creativiteit. Of waarmee dan ook.

-
Omdat ik in God geloof is het voor mij makkelijk om te zeggen dat paradijs de nieuwe aarde of de hemel is - die ooit komt, maar waarvan niemand weet wanneer. Wat ik schrijf komt dus heel erg voort uit mijn kader van 'de wereld zien'. Het gevaar van een visie waarin je denkt dat 'al het goede later komt' is dat je vergeet het beste te maken van het nu. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Daarin het evenwicht vinden is denk ik heel belangrijk bij deze manier van denken.

Een goede ontdekking: de kringloopwinkel.

Vorige week ging ik met m'n zus naar de kringloopwinkel in haar woonplaats. Hoe leuk was dat: allemaal boeken voor één of twee euro. Daar word ik heel erg hebberig van. Ik heb me beheerst en alleen dit boek gekocht. Voor twee euro dus. Omdat ik blij word van boeken.

Zaterdag zei ik tegen m'n moeder: "In [naburig dorp] is ook een kringloopwinkel. Zullen we even kijken? Misschien hebben ze daar wel leuke boeken". En dus gingen we samen naar die winkel en natuurlijk waren er veel leuke boeken. Maar er was ook een leuk spel.

Leuk spel

Zes vijftig. Tegen vijfenveertig nieuw. Terwijl hij gewoon compleet is.
Ja, kringloopwinkels zijn een tip.

(En nu is het natuurlijk tijd voor een spelletjesavond).

Medelijden met slechte mensen.

Ik vertik het om medelijden te hebben met de mensen die slecht zijn.

Met de mensen die andere mensen het leven zuur maken door hen uit te schelden, door hen te vertellen hoe níet-competent ze zijn. De mensen die geld het allerbelangrijkste vinden en die hun volledige bestaansgrond ontlenen aan hun bankrekening en die het niet uitmaakt of anderen worden gekwetst.

Om nog maar niet te spreken van de mensen met een griezelige ideologie. De mensen die andere mensen achternazitten om hen te doden.

Ik ontdekte dat ik hoop dat de slechte mensen ook slecht blijven. Laat ze zich vooral idioot blijven gedragen en laat ze daarvoor gestraft worden. Enorm gestraft worden. (Soms voel ik dan een heel klein sprankje medelijden, maar dat mag eigenlijk niet als iemand écht heel slecht is). Gedachten als: die persoon heeft misschien een slechte jeugd of een moeilijk leven gehad; of: bij die persoon konden bepaalde behoeften niet worden vervuld, daarom werd hij (of zij) zo, sta ik niet toe. Medelijden? O nee!
Want slechte mensen vindt iedereen slecht en de meeste mensen zullen hopen dat slechte mensen gestraft worden (terwijl ze nog hartstikke slecht zijn; als ze ineens heel erg goed worden is het straffen voor de slechte dingen die ze hebben gedaan allang zo 'leuk' niet meer).
Eigenlijk is het misschien zelfs een beetje niet leuk als een slecht mens ineens zijn leven betert.

(Wat natuurlijk wel goed is, maar wat op de één of andere manier niet goed voelt).
-
Ik schrijf dit natuurlijk niet om te zeggen hoe iets moet voelen, maar meer om al schrijvend na te denken over een raar verschijnsel wat ik bij mezelf tegenkwam (waar ik ook nog eens niet trots op ben).

Paradise rediscovered.

Ik zal snel weer eens wat gaan schrijven. Maar voor nu nog een keer wat foto's :). Het Paradijs bestaat wél.

Een gesprek.

Paradijs.

Waarheid.

Het bestaan van God.

Een zoektocht. Een boek.

Tijd voor..

.. de dingen die ik allang wilde doen, maar waar ik steeds geen tijd voor had.

Drie uur achter elkaar een brief schrijven. Met Classic FM en thee erbij. Soort van Mindfulness.

Af.

Stapeltje.

Ik leer mezelf borduren. Dit is voor het eerst sinds groep 6 dat ik het probeer en eigenlijk is het wel fijn. Dit patroon is lief, vind ik. O en: zoek het vraagteken dat ik op de foto vond.

 

Ja, die pinguïn is best dik. Maar ik wilde even zeggen dat m'n grote sprei af is. Hoera!

Een kat, een smoothie en een nieuw project.

Ik vind katten fotograferen zo heerlijk. Ook al is de mijne eigenlijk de enige die ik af en toe op de foto zet. Mét jaren '60 effect van Picasa.

Omdat ik tijd had, maakte ik ook maar eens een smoothie van perzik, framboos, yoghurt en munt.

En tot slot, tussen het schrijven aan het stageverslag door, ben ik begonnen aan een rokje. Ja, je leest het goed. Ik kreeg een boek cadeau bij m'n stage met allemaal mooie haaksteken en omdat haken meditatief en ontspannend is, doe ik dat dus tussendoor.

Ts. Ik lijk bijna iemand met een smartphone en Instagram.
Maar zover is het nog niet.

De zelfverzekerde wereld.

Vandaag ga ik iets schrijven waarvan ik vind dat het waar is - maar natuurlijk hoeft het daarom nog niet waar te zijn.

Mijn beeld van de mensen om me heen is altijd dat iedereen heel zelfverzekerd is. Dat iedereen het prima vindt om in een bomvolle kamer met vreemde mensen naar binnen te lopen, zich dan niet onhandig gedraagt en dat iedereen gevat antwoordt als iemand anders wat tegen hen zegt. Ik denk ook dat alle andere mensen nieuwe dingen niet (of hoogstens even) spannend vinden en dat het vloeiend gaat als ze ermee beginnen. En ik denk dat anderen zich niet doorlopend vergelijken met anderen die het in de omgang met wéér anderen veel beter doen.

Dit beeld van anderen laat ook iets zien over mijn beeld van mezelf.
Ik ben niet zelfverzekerd (maar soms ook wel). Ik hou er helemaal niet van om ergens naar binnen te lopen als ik de mensen niet ken. Als het dan toch moet, dan het liefst achter de andere mensen aan. Je zult net zien dat ik iets op een verkeerd moment zeg en als iemand iets grappigs vertelt, weet ik absoluut niet hoe ik daarop moet reageren. En al helemaal niet hoe ik daar grappig op moet reageren. (Mijn standaard, in mijn hoofd, is dat ik wél grappig moet reageren want kom nou iedereen is grappig). Ik vind nieuwe dingen zo spannend dat ik er gewoon niet aan hoef te beginnen (wat niet altijd met vermijding te maken heeft, maar ook met de twijfel van anderen aan mij).

Mijn beeld van anderen blijkt niet te kloppen. Iedereen is weleens onzeker en er zijn veel meer mensen die het helemaal niet per se fijn vinden om een kamer binnen te lopen waar ze de meeste mensen niet kennen. Anderen voelen, na werkervaring van jaren, nog steeds weleens de kriebels.

Mijn standaarden zijn misschien wel te hoog. Maar het ontdekken dat anderen dingen ook spannend vinden. Dat is een goede ontdekking.

-
En eigenlijk zou ik het wel fijn vinden als de mensen het wat meer toe zouden geven dat ze onzekerheid ervaren. Dat ze zich van hun kwetsbare kant laten zien. 

Een man die Ove heet (en emoties).

 

Er zijn boeken die je gewoon moet lezen. Dit is er één van. Over een excentrieke oude man waar je naarmate je meer leest, steeds meer van gaat houden. Een kat met één oor en een halve staart. Buren.  Op een bepaalde manier gaat het zelfs over liefde. Zoals in deze zin:

'Nu moet je dubbel zoveel van me houden,' vroeg ze

Toen loog Ove tegen haar en zei dat hij dat zou doen. Ook al wist hij dat hij onmogelijk meer van haar kon houden dan hij al deed.'

Dat dus. En wat die emoties betreft: Het is geen boek om in de trein te lezen. Soms is het boek hilarisch (en wil je niets liever dan heel hard lachen). Soms is het boek ook weer een enorme tranentrekker. Allebei dus.

Hearts content.

Eigenlijk zijn romantische films ook maar stom. Niet omdat het niet heerlijk is om ernaar te kijken, maar omdat ze (bij mensen zoals ik, die fantasie en werkelijkheid moeilijk kunnen scheiden) het zicht op de realiteit wat laten vervagen.

Hoe dan ook. Dit liedje is mooi.

Mollie makes Birds.

Voor mijn verjaardag kreeg ik van m'n vriendinnen het boekje 'Mollie makes Birds'. Allemaal patronen voor allemaal mooie dingen met vogeltjes. Dingen om te borduren, om te maken met vilt en haakpatronen. Eén van die haakpatronen is een babydekentje. Nou, die heb ik dus gemaakt - en afgelopen weekend weggegeven.

Tegenstrijdigheden.

Tijdens mijn stage schreef ik massa's diagnostische verslagen. Als iemand enerzijds zijn problemen actief aanpakte (en daar dus hoog op scoorde) maar anderzijds ook juist heel erg over zijn problemen piekerde zonder daar iets aan te doen, rapporteerden we dat in een diagnostisch verslag als tegenstrijdig. Zoals ik het nu doe, dikgedrukt en wel. Als iemand hoog scoorde op zelfgenoegzaamheid (wat wil zeggen dat die persoon behoorlijk egoïstisch is) maar tevens op zelfopoffering (weer een andere vragenlijst) is dat eveneens tegenstrijdig. Zo ging dat. Wanneer het onderzoek dan werd teruggegeven zaten we tegenover de persoon in kwestie en vroegen om verklaringen. Omdat een persoon zichzelf het beste kent. Waarbij ik dan wel aan moet geven dat sommige vragenlijsten altijd tegenstrijdigheden laten zien.

(Het leukste vond ik het als de resultaten van een onderzoek een eye-opener voor de mensen waren en ze zeiden: "Ja, ja, dat klopt". Sommigen hadden daarbij tissues nodig).

Wat ik ook tegenstrijdig vind, is mezelf. Hoogst tegenstrijdig.

Ik liep te verlangen naar het einde van de stage, want hee, dan kan ik afstuderen en uitslapen en allemaal leuke mensen zien. (O en, in het bos wandelen in de herfst. Kan het beter?). Ik zag er ook naar uit om tijd te hebben om boeken te lezen en om weer mezelf te kunnen zijn.

Nu heb ik tijd voor al die dingen. Ik schrijf achter m'n laptopje aan het verslag (met dampende thee erbij). Ik doe mijn best om mijn sprei af te haken. Ik lees boeken (ja, eindelijk). Ik zie mensen weer die ik lang niet gezien heb [en ook mensen die ik wel vaak zie] en word daar heel gelukkig van.

Dan zijn ze daar ineens. Als een grote, door de wind voortgejaagde wolk. Gedachten.

"En, had je je al bedacht wat je met je leven gaat doen?"
"Je moet geen boek lezen, alle andere mensen zijn aan het werk."
"Het is stom dat je je niet op je gemak voelt in grote groepen mensen die je niet kent."
Onder andere.

Maar misschien is dat wel de luxe van het westerse bestaan. Als je je druk maakt of je je hoofd mag houden en of je morgen wel te eten hebt, dan zijn die vragen stukken minder essentieel.

De truc. (Dit is geen liefdesverhaal).

Natuurlijk zei ik niet dat het een truc was.
Ik bood het vriendelijk aan.

Het was die keer dat ik kennismaakte met iemand die ik al eerder had gezien. Alleen vanuit de verte weliswaar en ook maar één keer van wat dichterbij, maar toen kende ik hem nog niet. Die ene keer nam ik het besluit dat ik hem wilde ontmoeten.

Raar is dat. Je ziet iemand en je denkt: Ik wil weten wie hij is. Ik wil met hem praten en dat ontdekken.
Dat heeft niet per se iets met romantische gevoelens te maken. Misschien alleen met het potentieel daarvan. Het heeft wel heel veel te maken met geraakt worden door iemand die je niet eens kent.

Hoe het kan weet ik niet maar ik heb hem ontmoet. Normaal zou ik jaren lang van een afstand iemand zien en denken dat ik diegene wil ontmoeten en zou ik dat al die jaren tevergeefs denken en zou ik al die jaren aan een droombeeld vasthouden. Toen ik hem de eerste keer zag, vroeg ik of hij een boek wilde lenen. Natuurlijk is dat een truc. Zorg dat je boeken bij je hebt. Dan zie je de ander weer. En weer. En nog een keer.

Dan blijf je de ander zien.
Terwijl de mier nog altijd fata morgana's ziet in de woestijn.

De liefde en de angst II.

De liefde laat geen ruimte voor angst; 
volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. 
In iemand die angst kent, is de liefde geen werkelijkheid geworden. 
- De Bijbel, 1 Johannes 4: 18

De liefde en de angst.

Liefde en haat kunnen twee uiteinden van een dichotomie zijn. Links de haat. Rechts de liefde. (Of andersom, hoe je het wilt). Maar er is ook liefde versus angst. Of dat een dichotomie is weet ik niet. Er zijn wel veel angsten die met liefde te maken hebben (onder andere):

- de angst om gekwetst te worden.
- de angst om alleen gelaten te worden.
- de angst dat iemand ontdekt dat je niet zo leuk bent als je lijkt
- meer angst. Voor iedereen verschillend.

Een relatietherapeut zei onlangs (vrij en in eigen woorden vertaald): "Natuurlijk kiezen mensen voor elkaar omdat ze elkaar lief vinden. Mooi. Omdat er kolonies vlinders rondzwerven als ze diegene zien of als ze aan diegene denken. Maar mensen kiezen ook voor elkaar op basis van pijn."

Dus misschien begeleidt de angst de mensen wel in het maken van keuzes. De angst die de liefde soms verjaagt (hoepel op), of die de liefde niet toelaat (niet te dichtbij).

Pumpkins.

EINDELIJK!!

Als je aardig bent om aardig gevonden te worden, ben je dan nog steeds aardig?

Er zijn genoeg interessante vragen in het leven en dit is er één van:

Als je aardig bent om aardig gevonden te worden, ben je dan nog steeds aardig?

Ik zou willen dat ik hier een filosofische uiteenzetting over op kon schrijven. Maar ik hou het op wat gedachten. Iemand die wel filosofische gedachten hierover heeft, moet ze vooral wel delen (want misschien ontdek ik dan het antwoord).

De reden dat ik dit schrijf: De mensen zeggen dat ik te aardig ben. “Soms moet je ook eens niet aardig durven zijn,” zeggen ze. En natuurlijk hebben ze gelijk. Ik durf ook weleens niet aardig te zijn, maar alleen bij mensen waarvan ik weet dat ze daardoor niet ineens negatief over mij gaan denken. Familie. Vrienden. Op die manier.

De reden dat ik aardig wil zijn: Ik dacht altijd dat mijn reden om aardig te zijn, te maken heeft met mijn missie: mensen gelukkig maken. Als iemand iets liefs naar me mailt, plak ik het in mijn positieve-dingen-dagboek. Op die manier zie ik aardig zijn. Als iets wat voor iemand net een beetje positiviteit geeft.

Een alternatieve reden waarom ik aardig wil zijn: Het is niet zo leuk om toe te geven, maar misschien hangt dit samen met aardig gevonden willen worden. Als ik aardig ben, zijn de mensen aardig tegen mij, denken ze positief over mij. Wat een mooi streven is natuurlijk. Aan de andere kant zal ik met aardigheid niet bereiken dat iedereen mij aardig vindt – en sommigen zullen al die aardigheid ronduit irritant vinden. (Aardig. Wat heeft het met de aarde te maken? Of is het herleidbaar tot onze oorsprong: modder?)

Mijn conclusie: Zonder wetenschappelijke bronnen te raadplegen gok ik dat iedereen deels aardig is om aardig gevonden te worden. Natuurlijk zijn mensen aardig omdat het een positieve reactie bij anderen oproept en omdat (sommige!) anderen er gelukkig van worden. Mensen zijn ook aardig omdat ze er indirect zelf gelukkig van worden om anderen gelukkig te zien. Maar mensen zijn óók niet zo onbaatzuchtig aardig. Omdat ze anderen nodig hebben en met aardig zijn, bereik je dat je mensen om je heen hebt. Een basisbehoefte. Dus. Wat mij betreft: je bent bijna nooit alleen aardig om aardig gevonden te worden. En in zoverre je aardig bent om aardig gevonden te worden (struikel er niet over) is dat functioneel en denk ik dat de meeste mensen dat toepassen.

-
Ik laat mensen die doen alsof ze aardig zijn buiten beschouwing. Evenals aardig zijn om andere doelen (materiële zaken etc.) te verkrijgen.
 

Het toonbeeld van treurigheid (of toch niet?)

Een uitgebloeide zonnebloem

Vandaag schrijf ik een klein verhaaltje. En ja, het heeft met die arme zonnebloem van de foto te maken. Een zonnebloem die er heel zielig uitziet, omdat het herfst wordt en hij is uitgebloeid. Wie zou daar niet somber van worden?

Nou. Ik. Want deze zonnebloem heeft een verhaal. Een verhaal van hoop.

Je kunt het niet zien als je naar zijn steel kijkt, maar toen het nog een klein zonnebloempje was, was de steel gespleten. Dusdanig dat ik het plantje achteloos weggooide, met het idee: deze gaat nooit groeien. Ik weet niet meer waarom ik op andere gedachten kwam. Ik dacht denk ik zoiets als: Kom, ik geef hem een kans. Een kleintje. En dus pakte ik hem weer bij het GFT-afval vandaan, drukte hem in de grond en gaf hem een slok water.

De bloem maakte dankbaar gebruik van die kans. Hij is uitgebloeid nu, ja. Maar hij zit bomvol pitten. Hij is heel ver gekomen.

Gisteren moest ik dat even in mijn positieve dagboek schrijven.

Katten en landschappen.

Je bent maar vast gewaarschuwd..

Al jaren staat Picasa op m'n computer. Ik doe er meestal niet zoveel mee. Hoewel ik foto's vaak wel iets bewerk, doe ik dat tegenwoordig meestal maar een beetje en dan met Photoscape. Maar gisteren dacht ik ineens, kom, ik ga wat foto's een beetje een retro-en-jaren-'60-touch geven. Niet omdat het per se mooi is (misschien dat ook wel), maar vooral omdat het charme heeft. En vooral omdat foto's bewerken (als het voor jezelf is en het dus ook niet mooi hoeft te zijn) best wel heel erg leuk is.

De kikker.

En toen lag ik ziek hoofdpijn te hebben op de  bank. Gelukkig gaat het alweer wat beter.
Vandaag dus maar eens geen diepe hersenspinsels, maar een foto die ik pas maakte. De lieve beste kikker. (Onkusbaar omdat hij zo snel was).

Gij zult niet stelen. (Ook geen snoepjes).

Is dat niet het achtste gebod? Het 'gij zult niet stelen' waar ik mee opgegroeid ben. Dit ging zo ver dat er verhalen werden verteld van stoute jongetjes die een koekje hadden gepakt wat moeder per ongeluk op het aanrecht had laten liggen. (Ik vond het altijd heel wat dat de kinderen in de boekjes 'moeder' zeiden. Ik zei gewoon mama). Die stoute jongetjes snoepten stiekem dat koekje op. Moeder had het niet door. 's Avonds lag het jongetje op bed en dan kwamen de bittere tranen van spijt. Hij had gestolen. Op blote voeten hupte hij de trap af, biechtte aan zijn moeder (en vader) op dat hij een koekje had gestolen. Er werd om vergeving gevraagd. De moraal: niet stelen. Ook geen koekjes van je moeder. Tegen deze achtergrond heb ik een mooi verhaal.

Vandaag was een gedeeltelijk zonnige, gedeeltelijk bewolkte dag. Zoals op alle dinsdagen moest ik werken. Geen bezwaar. Het duurt niet lang meer en dan ben ik klaar. En zo zit ik dan op dinsdag bij de receptie. Ik zie mensen binnenkomen, af en toe test ik iemand of zit ik ergens bij, ik werk massa's onderzoeken uit en ik ben héél aardig tegen de mensen aan de telefoon. Mijn collega kwam een paar weken geleden op haar tenen van de trap af. "Even een snoepje," zei ze. (En ik dacht: ik ook). Nu moet je weten: in de kast bij de receptie staat zo'n plastic bak van Haribo (die kleine kinderen blij maakt en volwassenen erbij). Een plastic bak mét snoepjes. Dat werd ons guilty pleasure. Zo tegen het eind van de middag een klein snoepje. Daar is die bak in de kast bij de receptie voor.

Dachten we.

Vanmiddag was het weer zover.
Maar.. als bij toverslag was de bak verdwenen uit het kastje bij de receptie. Ik dacht slim te zijn en zei: "Hij staat vast in de keuken in de kast daar". Nou. Dat klopte. En hoe.

Ik moet er nog steeds om lachen.